หวัดดีครับ ผมมีเรื่องอยากเล่าที่เป็นเรื่องที่ดูเล็กน้อย แต่มันยิ่งใหญ่สำหรับผมมาก
มีวันหนึ่งผมตื่นมาพบว่า ฟันหน้าซี่กระต่ายหักไป จริงๆ มันรักษารากฟันค้างไว้อยู่ยังไม่เสร็จ
คุณหมอเจ้าของไข้ประเมินแล้วว่าจะทำต่อก็พอทำได้ แต่ต้องครอบลึกลงไปใต้เหงือกประมาณ 2 mm
แต่หมอเจ้าของไข้อยู่ไกลจากที่เรียนผมจึงมาปรึกษาหมอที่ใกล้ๆ ที่เรียน หมอบอกโอกาส error มันสูง เพราะเนื้อฟันเหลือน้อยมาก
หมอแนะนำให้ถอน ผมจึงถอนและจะจัดฟันให้เสร็จ เปิดช่องไว้ไปฝังรากเทียม ตอนนี้ก็ให้หมอติดฟันปลอมใส่แบร็กเกตไปก่อน
แต่ทุกครั้งที่ต้องออกไปพบเจอผู้คน ต้องปวดใจทุกครั้ง ทำไมนะ อายุก็แค่นี้ ต้องมาเจออะไรแบบนี้
คิดวนแบบนี้มาหลายวัน ทั้งเดือนได้ ใจก็รู้อยู่ว่า ยังไงก็คงต้องรอให้จัดฟันเสร็จก่อน ถึงจะไปฝังรากเทียมได้
แต่ก็หยุดคิดไม่ได้ เสียทั้งสมาธิในการเรียน เสียทั้งสุขภาพจิต เรากลายเป็นคนพูดน้อยไปเลย จากพูดมาก
กลายเป็นว่าทั้งวันเจอใครก็ไม่ได้เห็นแล้วก็จะคิดวนอยู่แบบนั้น ว่าทำไมมันต้องเกิดอะไรแบบนี้กับฉัน
ใครพอมีคำพูดที่เรียกสติเราคืนได้บ้าง ให้คำแนะนำหรือวิธีในการทำใจยอมรับบ้าง
ขอบคุณที่เข้ามาตอบนะครับ
เครียดเรื่องไม่เป็นเรื่อง(ฟัน)
มีวันหนึ่งผมตื่นมาพบว่า ฟันหน้าซี่กระต่ายหักไป จริงๆ มันรักษารากฟันค้างไว้อยู่ยังไม่เสร็จ
คุณหมอเจ้าของไข้ประเมินแล้วว่าจะทำต่อก็พอทำได้ แต่ต้องครอบลึกลงไปใต้เหงือกประมาณ 2 mm
แต่หมอเจ้าของไข้อยู่ไกลจากที่เรียนผมจึงมาปรึกษาหมอที่ใกล้ๆ ที่เรียน หมอบอกโอกาส error มันสูง เพราะเนื้อฟันเหลือน้อยมาก
หมอแนะนำให้ถอน ผมจึงถอนและจะจัดฟันให้เสร็จ เปิดช่องไว้ไปฝังรากเทียม ตอนนี้ก็ให้หมอติดฟันปลอมใส่แบร็กเกตไปก่อน
แต่ทุกครั้งที่ต้องออกไปพบเจอผู้คน ต้องปวดใจทุกครั้ง ทำไมนะ อายุก็แค่นี้ ต้องมาเจออะไรแบบนี้
คิดวนแบบนี้มาหลายวัน ทั้งเดือนได้ ใจก็รู้อยู่ว่า ยังไงก็คงต้องรอให้จัดฟันเสร็จก่อน ถึงจะไปฝังรากเทียมได้
แต่ก็หยุดคิดไม่ได้ เสียทั้งสมาธิในการเรียน เสียทั้งสุขภาพจิต เรากลายเป็นคนพูดน้อยไปเลย จากพูดมาก
กลายเป็นว่าทั้งวันเจอใครก็ไม่ได้เห็นแล้วก็จะคิดวนอยู่แบบนั้น ว่าทำไมมันต้องเกิดอะไรแบบนี้กับฉัน
ใครพอมีคำพูดที่เรียกสติเราคืนได้บ้าง ให้คำแนะนำหรือวิธีในการทำใจยอมรับบ้าง
ขอบคุณที่เข้ามาตอบนะครับ