เคยน้อยใจและเบื่อกับคนในครอบครัวบ้างไหม เราเป็นโครตบ่อยเลยละ พ่อกับแม่ชอบให้ความหวังอ่ะ
ตอนนั้นเราขอโทรศัพท์เราจอตอนป.4 มาจนม.1ถึงจะได้เราก็เข้าใจพ่อกับแม่นะว่าเออป.4-ป.6 มันไม่จำเป็นหรอกก็เข้าใจแต่ 4ปีที่ผ่านมาเราจอเครื่องที่เราอยากได้มาตลอดแต่เราก็ไม่ได้เราก็คิดนะว่าไม่เป็นไรหรอก เราก็แอบน้อยใจอ่ะ แล้วสิ่งที่2ที่เราขอพ่อกับแม่คือโน๊ตบุ๊คมันเป็นสิ่งที่เราอยากได้มาตลอด เราขอพ่อกับแม่มาตั้งแต่ป.3 จนถึงปัจจุบันเป็นเวลา 6 ปี ยังไม่ได้แต่เราก็ขอมาตลอดนะ ตอนปิดเทอมภาคเรียนที่1อ่ะแม่บอกจะซื้อให้จนมาถึงวันนี้อ่ะยังไม่เห็นเลย เราก็พยามเข้าใจอีกว่าพ่อกับแม่อาจไม่มีเงินก็ได้แต่ตอนปิดเทอมล่าสุดเราบอกกับพ่อแม่ว่าถ้าเราได้เกรด 3.50 ขึ้นไปซื้อให้เรานะ เราก็ทำได้ พ่อแม่บอกว่าได ้แต่ผ่านมา 2 เดือนแล้วยังไม่เห็นเลย
เราอาจดูเป็นเด็กไม่ดีนะ แต่ตอนนั้นพ่อบอกอยากได้รถจักรยานมาปั่นออกกำลังกายผ่านไปไม่มีอาทิตพ่อก็ได้อ่ะราคามัน 15,000 อ่ะ แล้วโน๊ตบุ๊คที่เราอยากได้มันแค่ 13,000แล้วบวกกับที่เรารอมานับปีๆ เราก็ถามแม่ว่าทำไม แม่ก็บอกว่าพ่อทำงานไปซื้อเอง เราก็เงียบแล้วได้แต่คิดในใจว่า แล้วเราจะไปมีงานทำเหมือนพ่อหรอเราอายุแค่14 จะไปทำไรได้ หลังจากนั้นเราก็เงียบไม่ขออะไร ชอบร้องให้คนเดียว อยากตายตลอดเวลา เบื่อ เบื่อทุกสิ่งทุกอย่าง และก็คิดปลอบใจตัวเองมาตลอดว่าพ่อกับแม่อาจไม่มีตังก็ได้ จนตอนนี้เราก็รู้แล้วว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า เราไม่ได้บอกคนในครอบครัวเราหรอก เราบอกแค่กับเพื่อนคนเดียวแต่ถ้าเราตายไปก็ไม่มีใครสนใจเราหรอกเนอะ เราเหนื่อยแล้วละ มันท้อไปหมด ไม่รู้ว่าอยู่ต่อไปเพื่ออะไรและเพื่อใคร
บางคนคิดว่าพวกคนฆ่าตัวตายเป็นคนโง่...เราว่าพวกเขาไม่ได้โง่ ไม่ได้คิดสั่น พวกเขาคิดดีแล้วแหละก่อนจะทำอ่ะ ลองอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นดิ พวกคุณก็ต้องคิดเหมือนพวกเขานั้นแหละ
อยากตาย
ตอนนั้นเราขอโทรศัพท์เราจอตอนป.4 มาจนม.1ถึงจะได้เราก็เข้าใจพ่อกับแม่นะว่าเออป.4-ป.6 มันไม่จำเป็นหรอกก็เข้าใจแต่ 4ปีที่ผ่านมาเราจอเครื่องที่เราอยากได้มาตลอดแต่เราก็ไม่ได้เราก็คิดนะว่าไม่เป็นไรหรอก เราก็แอบน้อยใจอ่ะ แล้วสิ่งที่2ที่เราขอพ่อกับแม่คือโน๊ตบุ๊คมันเป็นสิ่งที่เราอยากได้มาตลอด เราขอพ่อกับแม่มาตั้งแต่ป.3 จนถึงปัจจุบันเป็นเวลา 6 ปี ยังไม่ได้แต่เราก็ขอมาตลอดนะ ตอนปิดเทอมภาคเรียนที่1อ่ะแม่บอกจะซื้อให้จนมาถึงวันนี้อ่ะยังไม่เห็นเลย เราก็พยามเข้าใจอีกว่าพ่อกับแม่อาจไม่มีเงินก็ได้แต่ตอนปิดเทอมล่าสุดเราบอกกับพ่อแม่ว่าถ้าเราได้เกรด 3.50 ขึ้นไปซื้อให้เรานะ เราก็ทำได้ พ่อแม่บอกว่าได ้แต่ผ่านมา 2 เดือนแล้วยังไม่เห็นเลย
เราอาจดูเป็นเด็กไม่ดีนะ แต่ตอนนั้นพ่อบอกอยากได้รถจักรยานมาปั่นออกกำลังกายผ่านไปไม่มีอาทิตพ่อก็ได้อ่ะราคามัน 15,000 อ่ะ แล้วโน๊ตบุ๊คที่เราอยากได้มันแค่ 13,000แล้วบวกกับที่เรารอมานับปีๆ เราก็ถามแม่ว่าทำไม แม่ก็บอกว่าพ่อทำงานไปซื้อเอง เราก็เงียบแล้วได้แต่คิดในใจว่า แล้วเราจะไปมีงานทำเหมือนพ่อหรอเราอายุแค่14 จะไปทำไรได้ หลังจากนั้นเราก็เงียบไม่ขออะไร ชอบร้องให้คนเดียว อยากตายตลอดเวลา เบื่อ เบื่อทุกสิ่งทุกอย่าง และก็คิดปลอบใจตัวเองมาตลอดว่าพ่อกับแม่อาจไม่มีตังก็ได้ จนตอนนี้เราก็รู้แล้วว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า เราไม่ได้บอกคนในครอบครัวเราหรอก เราบอกแค่กับเพื่อนคนเดียวแต่ถ้าเราตายไปก็ไม่มีใครสนใจเราหรอกเนอะ เราเหนื่อยแล้วละ มันท้อไปหมด ไม่รู้ว่าอยู่ต่อไปเพื่ออะไรและเพื่อใคร
บางคนคิดว่าพวกคนฆ่าตัวตายเป็นคนโง่...เราว่าพวกเขาไม่ได้โง่ ไม่ได้คิดสั่น พวกเขาคิดดีแล้วแหละก่อนจะทำอ่ะ ลองอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นดิ พวกคุณก็ต้องคิดเหมือนพวกเขานั้นแหละ