คือว่า เราเคยมีประสบการณ์ที่ทำให้เป็นสิ่งติดตัวมาถึงตอนนี้ นั้นคือ
สมัยเรียนประถมประมาณ ป.4-5 เคยโดน ทำร้ายสุขภาพจิตมากๆ เวลาหลังเลิกเรียน ที่โรงเรียนจะมีเวรทำความสะอาดห้อง ซึ่งมีเราอยู่ในนั้นกับเพื่อน3-4คน แล้วในห้องจะมีตู้เก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดอยู่ จะคล้ายๆกับตู้เย็น(ทำด้วยไม้) แล้วพวกเพื่อนก็จะชอบไปเล่นกันในตู้แบบไปแอบไปหลบ เราก็เฉยๆไม่ได้เล่น แล้ววันนึ่งก็โดนเพื่อนผลักเข้าไปในตู้ แล้วขังเราไว้ในนั้น เราก้แบบขำๆคิดว่าเพื่อนจะปล่อย แล้วมันก็หนีหายกันไปเลย เราก็เริ่มไม่ขำละ เริ่มเคลียดละ แล้วในตู้นั้นนะทั้งมืดทั้งแคบแล้วก็เหม็นกลิ่นน้ำยาถูพื้นมาก เราก็ทั้งถุบทั้งถีบ ตอนนั้นน้ำตาไหล ใจสั่น ตัวสั่น กลัวออกไปไม่ได้ แล้วพวกเพื่อนก็วิ่งมาเปิดให้ พอเปิดออกมาเท่านั้นแหละ ก็โล่งใจออกมาได้ แต่โมโหเพื่อน เพราะมันมาหัวเราะเราทั้งๆที่เรากลัวมาก ทำให้เรารู้สึกว่า เราไม่ชอบที่แคบแล้วก็ที่มืดมากๆ
มีประสบการณ์แบบนี้คือเป็นปมด้อยหรือเปล่า แล้วเคยมีใครโดนแบบนี้บ้างมั้ย??
เรื่องไม่น่าจดจำในวัยเด็ก!!
สมัยเรียนประถมประมาณ ป.4-5 เคยโดน ทำร้ายสุขภาพจิตมากๆ เวลาหลังเลิกเรียน ที่โรงเรียนจะมีเวรทำความสะอาดห้อง ซึ่งมีเราอยู่ในนั้นกับเพื่อน3-4คน แล้วในห้องจะมีตู้เก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดอยู่ จะคล้ายๆกับตู้เย็น(ทำด้วยไม้) แล้วพวกเพื่อนก็จะชอบไปเล่นกันในตู้แบบไปแอบไปหลบ เราก็เฉยๆไม่ได้เล่น แล้ววันนึ่งก็โดนเพื่อนผลักเข้าไปในตู้ แล้วขังเราไว้ในนั้น เราก้แบบขำๆคิดว่าเพื่อนจะปล่อย แล้วมันก็หนีหายกันไปเลย เราก็เริ่มไม่ขำละ เริ่มเคลียดละ แล้วในตู้นั้นนะทั้งมืดทั้งแคบแล้วก็เหม็นกลิ่นน้ำยาถูพื้นมาก เราก็ทั้งถุบทั้งถีบ ตอนนั้นน้ำตาไหล ใจสั่น ตัวสั่น กลัวออกไปไม่ได้ แล้วพวกเพื่อนก็วิ่งมาเปิดให้ พอเปิดออกมาเท่านั้นแหละ ก็โล่งใจออกมาได้ แต่โมโหเพื่อน เพราะมันมาหัวเราะเราทั้งๆที่เรากลัวมาก ทำให้เรารู้สึกว่า เราไม่ชอบที่แคบแล้วก็ที่มืดมากๆ
มีประสบการณ์แบบนี้คือเป็นปมด้อยหรือเปล่า แล้วเคยมีใครโดนแบบนี้บ้างมั้ย??