ขอกำลังใจหรือคำปลอบหน่อยคะ

หนูตอนนี้อายุ16ปี หนูเป็นโรคซึมเศร้าตอนนี้ก็ได้กินยาพบหมอตลอด แต่ไม่ดีขึ้นเลย แล้วหนูก็ยิ่งรู้สึกทุกๆยิ่งแย่ลง ไม่ว่าจะเรื่องครอบครัว โรงเรียน เพื่อน หนูคิดอยากตายทุกๆวัน หนูอยากกำลังใจให้หนูมีชีวิตต่

บางทีการมีคนคอยรับฟังปัญหา ในวันที่เราเหนื่อย เราท้อ มีคนคอยให้กำลังใจ คอยปลอบใจ ในวันที่เรารู้สึกแย่ มีคนคอยอยู่เคียงข้างกัน จับมือเดินไปด้วยกัน มันคงจะดีกว่าการที่เราต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ ต้องเข

เขา ว่า เวลาเราเจอเรื่องแย่ๆ มันมักจะเข้ามาพร้อมๆ กัน เพื่อทดสอบ ความอดทนของเรา จริงหรือเปล่าคะ ??  ตอนนี้ ทั้งเรื่องาน เรื่องส่วนตัว  รู้สึกท้อ และเหนื่อยจังเลยค่ะ ในเวลาที่รู้สึกแย่ๆ แบบนี

การถูกะเลยความรู้สึกบ่อยๆมันโครตแย่มากๆ มันจะสะสมมาเรื่อยๆจนสภาพจิตใจแย่ตามไปด้วย การไม่สนใจ ไม่แคร์ความรู้สึก ความเครียดสะสม ท้อมากๆ บอกพอว่าเรากำลังรู้สึกแย่กลับเฉยเมย แถมยังพูดว่ารำคาญ ไม่มีการปลอบ

เริ่มแรกเราได้เจอกับผู้ชายคนนี้ที่ร้านเหล้า เรานั่งโต๊ะข้างเขา และเราก็เริ่มที่จะเอนจอยด้วยการไปชนแก้ว ตอนนั้นเรารับรู้ที่ว่าเขาพึ่งเลิกกับแฟนมาในวันนั้นเลย และเราก็ต่างคนต่างดื่มจนร้านปิดแล้วก็แยกย้า

คือหนูก็เป็นเด็กมัธยมต้นคนนึงที่ไม่ได้เรียบร้อยอะไรแต่ก็ไม่ได้ทำตัวแย่ คือวันเปิดเทอมเขาก็จะให้เลือกที่นั่งกันใช่มะ ทีนี้ก็มีเพื่อนที่รู้จักแต่ไม่ได้สนิทขราดนั้น แต่ก็คนรู้จักเลยตัดสินใจนั่งข้างกัน ตอ

เริ่มเลยคือเราทำอาชีพค้าขายง่ายๆคือแม่ค้าตามตลาดนัด เราขายของมา 4-5 ปี ช่วง 3 ปีแรกเราขายของได้กำไรมาก็แบ่งเงินกับแฟนคนละครึ่งเลยช่วงนั้นมีเงินเก็บค่อนข้างเยอะอยู่อยากินอะไปได้กินอยากไปเที่ยวไหนได้ไป

วันนี้รู้สึกแย่จริงๆ เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกเลย หาอะไรทำก็แล้วมันยังไม่หาย นั่งอ่านพันทิป ก็ไม่มีอารมณ์จะตอบ วันนี้เศร้าจริงนะ ไม่ตั้งกระทู้กวนประสาทเหมือนเก่าแล้ว ขอคำพูดปลอบใจหน่อยซิค๊ะ อย่างน้อย

เราให้เราเว้นระยะ ให้เค้ามีเวลาส่วนตัว เราไม่เคยวุ่นวายเลย ในส่วนของเค้า ไม่ว่าจะนอยใจแค่ไหน  เค้าไม่เคยไปเที่ยวไหนเลย พอวันหนึ่ง เค้าไปหาเพื่อน กินเบียร เเต่เราเห็นว่ามันดึกแล้ว เราเลยทักไปหา &n

ทุกวันนี้เหมือนเราใช้ชีวิตอยู่คนเดียว เราโคตรแคร์ความรู้สึกเพื่อนเลย  แต่กลับกันเพื่อนไม่เคยนึกถึงใจเราเลยสักนิด เวลาเราทำอะไรก็ไม่เคยให้กำลังใจ เวลาเรารู้สึกไม่ดีก็ไม่เคยคิดจ