อยากออกจากจุดนี้ให้ได้แบบตัดขาด

เรามีแฟนอยู่คนนึง คบกันมาปีกว่าแล้ว ตอนคบกันก็คบๆเลิกๆมาโดยตลอด ส่วนมากจะมีแต่เรื่องผู้หญิงเข้ามา แต่เราก็ให้อภัยตลอด จนมาครั้งล่าสุดเราเลิกกันเพราะเรื่องไร้สาระเรื่องหนึ่ง แต่เรื่องนี้ไม่มีผู้หญิงเข้ามาเกี่ยว เลิกกันเพราะด้วยตัวเราเป็นคนใจร้อน วู่วาม เขาเก็บเสื้อผ้าย้ายของออกไปจากห้องเราภายในวันนั้นเลย
หลังจากเลิกกันได้สักพักเราก็ยังคุยกันตลอด จนมาวันหนึ่งเขาบอกลืมของไว้ที่ห้องเรา เขามาเอา หลังจากเขากลับไป เขาส่งข้อความมาประโยคยาวๆแทนความรู้สึกลงท้ายด้วยคิดถึง เราก็ใจอ่อนนิดหน่อย หลังจากนั้นไม่กี่วันเราขอยืมโน้ตบุ๊คเขาทำการบ้าน เราเลยไปห้องเขา เขาเผลอหลับเพราะความที่เขาคงเพลียมากเพราะทำงานพาร์ทไทม์ เรารู้สึกเอะใจอะไรไม่รู้ เราจึงหยิบโทรศัพท์เขามาเช็ค เพราะเรารู้รหัสโทรศัพท์เขาอยู่แล้ว เราไปเจอข้อความที่เขาคุยกับพ่อ กับแม่เรื่องเรา เราช็อคมากวินาทีนั้น มือไม้สั่นไปหมด ฝ่ายแม่บอกลูกเขาเลยว่าไม่เอาเรา เพราะเหมือนเราไม่เอาญาติฝั่งครอบครัวเขา ซึ่งเราไม่เคยคิดแบบนั้นเลย อะไรๆเราก็หวังดีกับแม่เขาตลอด ไม่เคยคิดไม่ดี เพราะด้วยความที่เขาดีกับเรามาก เวลาเราไปหาเขาก็เหมือนเขาเอ็นดูเรา เราเปิดแชทฝั่งพ่อ เราช็อคกว่าข้อความแม่ด้วยประโยคที่ว่า เราเลี้ยงลูกเขาได้ ปล่อยเราไปเสียดายแย่ หาคนแบบเรายาก สอนลูกเขาให้ฉลาดที่จะไม่ปล่อยเราไป เราช็อคมากเพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเรามีเงิน เราก็หยิบยื่นให้เขาตลอด อะไรๆเราก็ยอมเสียสละ เราไม่คิดเลยว่าการที่เราเป็นคนมองโลกในแง่ดีเกินไป เราจะต้องมาเจอสังคมแบบนี้ เราไม่เคยคิดว่าพ่อแม่ของแฟนที่ต่อหน้าทำดีกับเรา เอ็นดูเราเหมือนลูก ลับหลังเขาจะคิดกับเราแบบนั้น เขาจะคิดกับเราแค่ผลประโยชน์พวกนั้น แค่ให้ลูกเขาสบาย จนมาถึงทุกวันนี้เราไม่เคยบอกเขาว่าเรารู้ แต่เราก็ยังคุยกับเขาเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ทุกครั้งที่เขาชวนไปหาพ่อแม่เขา เราอึดอัดมากจนบอกไม่ถูก เราไม่โอเคเลย เรารู้ว่าเราเป็นคนเก็บอาการไม่เก่งถ้ารู้อะไรมาแล้ว แต่เราเหมือนฝืนให้มันเดินหน้าต่อ เราควรออกมาจากจุดนี้ยังไงดี