สวัสดีครับ
วันนี้ขอสมัครแอคเคาท์เพื่อมาเขียนกระทู้ ระบายความรู้สึก / แชร์ประสบการณ์ส่วนตัวนิดหน่อยครับ
ขอเกริ่นนำก่อนนะครับ...
ผมกับแฟน(เก่า)คบกันมาได้ 2 ปีแล้วแต่งงานครับ
แต่งงานมาได้อีก 2 ปี มีลูกด้วยกัน 1 คน ...
ชีวิตคู่ตั้งแต่คบมาจนถึงแต่งงานแล้วมีลูกถือว่าไปได้ดีเลยนะครับ วางอนาคตกันไว้เยอะมาก คาดหวังไว้สูง ทำทุกอย่างเพื่อครอบครัว แต่แล้ววันนึง....
มันก็ถึงจุดแตกหักครับ เรามีปัญหากันมาได้ซักพักใหญ่ๆโดยที่เริ่มจากเรื่องเล็กๆน้อยๆ จนมันบานปลายเป็นเรื่องใหญ่โตจนเรื่องถึงหูผู้ใหญ่ จนสุดท้ายก็ตกลงกันได้ว่า.. เราควรทิ้งความสัมพันธ์ให้เหลือแค่การเป็นพ่อเป็นแม่ของลูก ก่อนปัญหามันจะเยอะไปมากกว่านี้ ต่างคนต่างต้องทำเพื่อลูกให้ดีที่สุดแค่นั้นพอ ...
แรกๆที่เลิกกันก็ตกลงเรื่องใครจะเป็นคนดูแลเด็ก จนสรุปกันได้ว่าจะสลับกันเลี้ยงดูทั้งสองบ้าน ทั้งผู้ใหญ่และพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายก็โอเค แล้วต่างฝ่ายต่างก็แยกย้ายไปในทางของตัวเอง ...
เริ่มเลยละกัน...
ชีวิตวันแรกเลยหลังจากที่แยกทางกัน ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างยังวางไว้ที่เดิมในห้องนอนที่เคยมีกัน 3 คน " พ่อ แม่ ลูก " แต่วันนี้กลับเหลือตัวผมคนเดียวที่ต้องนอนบนที่นอนกว้างๆกับหมอนมากมายแค่ตัวคนเดียว ... มันใจหายนะครับ ผมนอนไม่หลับไปหลายคืน สุดท้ายสิ่งที่พอคิดว่าจะช่วยได้ คือการออกไปสังสรรค์ปาร์ตี้กับเพื่อนๆบ้างเป็นครั้งเป็นคราว เพื่อคลายความฟุ้งซ่านเวลาอยู่คนเดียวหน่อย ... (เพราะตอนคบกันเธอไม่ยอมให้ผมออกไปสังสรรค์กับเพื่อนเลย ด้วยเพราะหึงและหวง แต่ส่วนตัวเธอไปสังสรรค์กับเพื่อนบ่อยมาก เรียกว่าบ่อยกว่าเลี้ยงลูกอีก)
เวลาผ่านไปซักพักก็เหมือนยังไม่ช่วยอะไร นั่งกินเหล้า > ร้องไห้ > เมา > อ้วก วนอยู่แบบนี้เรื่อยๆซ้ำๆซากๆ ไม่ยอมเข้าบ้านเพราะข้าวของเครื่องใช้ของเธอยังอยู่ในห้อง จะยอมเข้าบ้านก็ต่อเมื่อวันไหนที่พาลูกมาอยู่ด้วยจะอยู่แต่บ้านไม่ออกไปไหน ใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุด วันไหนที่ได้อยู่กับลูกนี่คือเป็นวันที่มีความสุขมากๆครับ
ผ่านไป 3 เดือนก็ใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ เริ่มกินเหล้าหนักขึ้นจากอาทิตย์ละ 2-3 วัน จนมาถึงตอนนี้แทบจะกินทุกวัน กินจนลุกไปทำงานไม่ไหว สุดท้ายก็ได้ออกงาน ... เงินเก็บที่จะเอาไว้ซื้อรถใหม่ซักคันหายไปกับค่าเที่ยวเกือบหมด
แล้วผมก็ใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ.. ผ่านมา 7-8 เดือนเริ่มโอเค อยู่คนเดียวได้ ไปไหนมาไหนสบายๆ เริ่มเปิดใจให้คนใหม่ๆเข้ามาบ้าง แต่สุดท้ายคนที่เข้ามาแต่ละคน ก็ไม่มีคนไหนเลยที่ทำให้ผมรู้สึกดีได้อีกครั้งอย่างจริงๆ ...
และมันจะผ่านมาครบปีแล้ว... ผมพยายามหักดิบเลิกเหล้าเลิกบุหรี่ เพราะผมคิดว่ามันคงผ่านไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องไปหาความสุขในแบบนั้นแล้ว แต่ซึ่งๆจริงๆแล้ว ไม่!! ผมเลิกเที่ยวมาได้ประมานอาทิตย์กว่าๆ ทุกๆคืนที่ผมไม่ได้ดื่ม แล้วเลือกทิ้งตัวลงนอน มันเหมือนเป็นการปล่อยความคิดที่หยุดคิดไม่ได้ไหลเข้ามาในหัวไม่หยุด ผมเปิดทีวีมาเจอรายการนึงพอดี เป็นที่เราชอบนั่งดูเวลากินข้าวด้วยกันบ่อยๆ แล้วผมก็ปล่อยโฮน้ำตาไหลไม่หยุดเลยครับ ทำไมคนๆเดียวทำเราเป็นได้มากขนาดนี้
แล้ววันก่อนเธอก็พึ่งโทรมาตอนเมา โทรมาร้องไห้ระบายอะไรหลายๆอย่างให้ฟัง ส่วนตัวเราก็ได้แต่ทำเสียงแข็ง ไม่อยากให้เขารู้ว่าเราหนะ อ่อนแอมากขนาดไหน พอวางสายไปก็ได้แต่มานั่งร้องไห้คนเดียว คิดถึงมากครับ แต่ไม่อยากกลับไปแล้ว ไม่อยากกลับไปอ่านหนังสือเล่มเก่า เธอทำให้ผมกลายเป็นคนกลัวความรัก กลัวความผิดหวัง จนผมไม่กล้าคบใคร ไม่กล้าไปคุยกับใครมานานแล้ว...
ผมคงลืมไม่ได้จริงๆ
ขอบคุณสำหรับพื้นที่พันทิปสำหรับระบายครับ ผมเขียนต่อไม่ไหวแล้วน้ำตาไหลไม่หยุดเลย ใครมีประสบการณ์แบบนี้ก็เอามาแชร์ มาระบาย มาเล่าสู่กันฟังกันครับ ขอบคุณครับ...
แชร์ประสบการณ์ เคยคิดว่าลืมคนรักเก่าหลังจากเลิกกันมานานได้..แต่สุดท้ายยังไม่ลืม
ผมกับแฟน(เก่า)คบกันมาได้ 2 ปีแล้วแต่งงานครับ
แต่งงานมาได้อีก 2 ปี มีลูกด้วยกัน 1 คน ...
ชีวิตคู่ตั้งแต่คบมาจนถึงแต่งงานแล้วมีลูกถือว่าไปได้ดีเลยนะครับ วางอนาคตกันไว้เยอะมาก คาดหวังไว้สูง ทำทุกอย่างเพื่อครอบครัว แต่แล้ววันนึง....
มันก็ถึงจุดแตกหักครับ เรามีปัญหากันมาได้ซักพักใหญ่ๆโดยที่เริ่มจากเรื่องเล็กๆน้อยๆ จนมันบานปลายเป็นเรื่องใหญ่โตจนเรื่องถึงหูผู้ใหญ่ จนสุดท้ายก็ตกลงกันได้ว่า.. เราควรทิ้งความสัมพันธ์ให้เหลือแค่การเป็นพ่อเป็นแม่ของลูก ก่อนปัญหามันจะเยอะไปมากกว่านี้ ต่างคนต่างต้องทำเพื่อลูกให้ดีที่สุดแค่นั้นพอ ...
แรกๆที่เลิกกันก็ตกลงเรื่องใครจะเป็นคนดูแลเด็ก จนสรุปกันได้ว่าจะสลับกันเลี้ยงดูทั้งสองบ้าน ทั้งผู้ใหญ่และพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายก็โอเค แล้วต่างฝ่ายต่างก็แยกย้ายไปในทางของตัวเอง ...
ชีวิตวันแรกเลยหลังจากที่แยกทางกัน ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างยังวางไว้ที่เดิมในห้องนอนที่เคยมีกัน 3 คน " พ่อ แม่ ลูก " แต่วันนี้กลับเหลือตัวผมคนเดียวที่ต้องนอนบนที่นอนกว้างๆกับหมอนมากมายแค่ตัวคนเดียว ... มันใจหายนะครับ ผมนอนไม่หลับไปหลายคืน สุดท้ายสิ่งที่พอคิดว่าจะช่วยได้ คือการออกไปสังสรรค์ปาร์ตี้กับเพื่อนๆบ้างเป็นครั้งเป็นคราว เพื่อคลายความฟุ้งซ่านเวลาอยู่คนเดียวหน่อย ... (เพราะตอนคบกันเธอไม่ยอมให้ผมออกไปสังสรรค์กับเพื่อนเลย ด้วยเพราะหึงและหวง แต่ส่วนตัวเธอไปสังสรรค์กับเพื่อนบ่อยมาก เรียกว่าบ่อยกว่าเลี้ยงลูกอีก)
เวลาผ่านไปซักพักก็เหมือนยังไม่ช่วยอะไร นั่งกินเหล้า > ร้องไห้ > เมา > อ้วก วนอยู่แบบนี้เรื่อยๆซ้ำๆซากๆ ไม่ยอมเข้าบ้านเพราะข้าวของเครื่องใช้ของเธอยังอยู่ในห้อง จะยอมเข้าบ้านก็ต่อเมื่อวันไหนที่พาลูกมาอยู่ด้วยจะอยู่แต่บ้านไม่ออกไปไหน ใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุด วันไหนที่ได้อยู่กับลูกนี่คือเป็นวันที่มีความสุขมากๆครับ
ผ่านไป 3 เดือนก็ใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ เริ่มกินเหล้าหนักขึ้นจากอาทิตย์ละ 2-3 วัน จนมาถึงตอนนี้แทบจะกินทุกวัน กินจนลุกไปทำงานไม่ไหว สุดท้ายก็ได้ออกงาน ... เงินเก็บที่จะเอาไว้ซื้อรถใหม่ซักคันหายไปกับค่าเที่ยวเกือบหมด
แล้วผมก็ใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ.. ผ่านมา 7-8 เดือนเริ่มโอเค อยู่คนเดียวได้ ไปไหนมาไหนสบายๆ เริ่มเปิดใจให้คนใหม่ๆเข้ามาบ้าง แต่สุดท้ายคนที่เข้ามาแต่ละคน ก็ไม่มีคนไหนเลยที่ทำให้ผมรู้สึกดีได้อีกครั้งอย่างจริงๆ ...
และมันจะผ่านมาครบปีแล้ว... ผมพยายามหักดิบเลิกเหล้าเลิกบุหรี่ เพราะผมคิดว่ามันคงผ่านไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องไปหาความสุขในแบบนั้นแล้ว แต่ซึ่งๆจริงๆแล้ว ไม่!! ผมเลิกเที่ยวมาได้ประมานอาทิตย์กว่าๆ ทุกๆคืนที่ผมไม่ได้ดื่ม แล้วเลือกทิ้งตัวลงนอน มันเหมือนเป็นการปล่อยความคิดที่หยุดคิดไม่ได้ไหลเข้ามาในหัวไม่หยุด ผมเปิดทีวีมาเจอรายการนึงพอดี เป็นที่เราชอบนั่งดูเวลากินข้าวด้วยกันบ่อยๆ แล้วผมก็ปล่อยโฮน้ำตาไหลไม่หยุดเลยครับ ทำไมคนๆเดียวทำเราเป็นได้มากขนาดนี้
แล้ววันก่อนเธอก็พึ่งโทรมาตอนเมา โทรมาร้องไห้ระบายอะไรหลายๆอย่างให้ฟัง ส่วนตัวเราก็ได้แต่ทำเสียงแข็ง ไม่อยากให้เขารู้ว่าเราหนะ อ่อนแอมากขนาดไหน พอวางสายไปก็ได้แต่มานั่งร้องไห้คนเดียว คิดถึงมากครับ แต่ไม่อยากกลับไปแล้ว ไม่อยากกลับไปอ่านหนังสือเล่มเก่า เธอทำให้ผมกลายเป็นคนกลัวความรัก กลัวความผิดหวัง จนผมไม่กล้าคบใคร ไม่กล้าไปคุยกับใครมานานแล้ว...
ผมคงลืมไม่ได้จริงๆ
ขอบคุณสำหรับพื้นที่พันทิปสำหรับระบายครับ ผมเขียนต่อไม่ไหวแล้วน้ำตาไหลไม่หยุดเลย ใครมีประสบการณ์แบบนี้ก็เอามาแชร์ มาระบาย มาเล่าสู่กันฟังกันครับ ขอบคุณครับ...