เลิกกันไปสักพักแล้ว ทั้งที่วันนั้นเหตุผลทุกอย่างมีพร้อมประกอบการตัดสินใจให้บอกเลิกเพื่อจบทุกสิ่งไป แต่นานไปทุกคืนเรื่องราวย้อนกลับมาทำร้ายใจ อาจเพราะผมเป็นคนอยู่คนเดียว ไม่ได้มีเพื่อนฝูงอะไรกับใคร ไม่ได้เป็นคนชอบออกนอกบ้าน เลยเหมือนมันจะยิ้งฟุ้งเฟ้อ เผลอคิดมากไป อะไรที่มันเคยลืมก็เผลอคิดปล่อยให้มันเข้ามาทำร้ายใจ บางทีไม่รู้จะคุยกับใคร เคยคิดเริ่มใหม่ก็คงจะพัง เพราะใจยังจำยังฝังด้วยความกลัว ปัญหาชีวิตกับคนนี้ที่ได้เรียนรู้มันคอยเตือนว่า บางครั้งความรักไม่ใช่ทั้งหมดทุกสิ่ง รูปแบบของความรักไม่ได้เป็นแบบที่เราวาดฝัน บางครั้งที่คิดว่าแน่จริง เราแค่เป็นสิงห์สนามซ้อม เจอชีวิตจริงสุดท้ายต้องมานั่งร้อง บ่นและโอดครวญคอยถามแต่ตัวเองว่าทำผิดอะไรทั้งที่ทุกครั้งเราทำทุกอย่างเราใช้ "ใจ" แต่สุดท้ายมันไม่เคย "พอ"
เศร้า เหงา ท้อแท้ ไม่มีแรงใจ ไม่รู้จะไปยังไงต่อ