พ่อแม่ไม่ให้ไปเที่ยวแต่ก็ไม่ได้พาไปเที่ยว

ตั้งแต่เด็กจนโตพี่ก็เป็นโดนตีกรอบแม้แต่ตอนนี้ก็ยังมีกรอบหนูต้องเป็นอย่างงี้ อย่างงั้นนะเรื่องการไปเที่ยวคนเดี่ยวตอนเด็กนี่ฝันไปเลยแค่หน้าบ้านยังออกไม่ได้เลย จนถึงตอนนี้ที่โตพออยากจะไปที่ไกล ๆ  นอนค้างคืนก็ยังไม่ให้โดยที่สามารถหาเงินได้แล้ว
ขอเล่าย้อนพอพี่ขึ้น ม.3 ก็เริ่มแอบไปเริ่มจากห้างใกล้ ๆ โรงเรียนไม่กลับดึกพอถึงเวลากลับเขามารับก็แค่เดินไปโรงเรียนมันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกกับเรื่องแค่นี้ แต่การที่จะไปเจอโลกภายนอกคนเดี่ยวต้องดูอายุตัวเองด้วยสายตาคนนอกกับครอบครัวจะมองเราเป็นเด็ก แต่การตีกรอบมากไปจะทำให้เด็กไม่กล้าเข้าสังคมไม่กล้าทำอะไรเลยซึ่งเป็นมาหมดแล้วจนตอนนี้ได้เพื่อนที่ดีช่วงม.6 ช่วยไปเจอโลกภายนอกถ้าไม่มีมันคิดว่าก็คงยังนั่งอยู่ในกรอบจนตอนนี้ไม่กลัวอะไรอีกต่อไปจัดการทุกสิ่งอย่างได้ด้วยตัวเองแต่ไม่ได้มีความเสี่ยงกับตัวยังมีความปลอดภัยพอถึงเวลาที่ตัวคนเดี่ยวก็ไม่ห่วงอะไรอีกแล้วพอถึงเวลาน้องต้องอดทนอีกนิด พอม.4 หรือ ม.5 พี่ก็อยากให้ลองหาตัวเองไปกับเพื่อนก็ได้แนะนำนะว่าชอบอะไรไปลองเปิดโลกดูหรือศึกษาสิ่งที่ตัวเองสนใจหรือชอบยิ่งไปกับเพื่อนโครตสนุกแต่ห้ามกลับดึกหรือเย็นรถหายากรถติดกลับลำบากมากกก ถึงมากวางแผนการเดินทางดี ๆ ก็ไม่ได้ส่งเสริมให้ไม่ทำตามคำสั่งแต่เราต้องมาวิเคราะห์ว่าคำสั่งอะไรยังไง ส่งผลยังไงบ้างอะไรอย่างงี้