คำโปรย
อยากรู้มั้ยว่าจริงๆแล้วซอมบี้เป็นยังไง?
อยากรู้มั้ยว่าพวกแม่มด แวมไพร์ใช้ชีวิตอย่างไร?
ติดตามหาคำตอบได้ในนิตยสารส่งท้ายผี เอ๊ย! ปี เล่มนี้!!!!
NGG: National G-host Graphic
ตอน 1
https://pantip.com/topic/34905662
ตอน 2
https://pantip.com/topic/36554317
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“ฉันพนันได้ว่าเน็กมันยังไม่กล้าบอกแกหรอก เหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว พ่อแกคงหมกตัวอยู่ในบ้าน กลัวโลกภายนอกไปอีกสักพักใหญ่”
“ก็ว่าทำไมช่วงนี้พ่อไปนั่งสมาธิในสวนหลังบ้าน” ผมฟังจบก็กระพริบตาปริบๆให้กับเรื่องที่อาเจย์เล่า... ถ้าหากสิ่งที่เขาบอกเป็นเรื่องจริง ผมคงไม่มีทางเสี่ยงตายไปที่เกาะนั่นหรอก ผมตั้งใจจะมาฝึกงานหาประสบการณ์ ไม่ได้มาล่าผี!
“ถ้าหากแกไปที่นั่น...”
“นี่อาเจย์จะส่งหลานไปตายเหรอ”ใจร้ายชะมัด
“ผีมันไม่ทำร้ายแกหรอก”
“อารู้ได้ยังไง”
“ฉันคุยกับคุณรวย จิตสำเพ็งแล้ว”
“ปัดโธ่!”
“ผีเป็นพลังงานชีวิตอีกรูปแบบหนึ่ง พวกเขาก็มีจิตใจเหมือนมนุษย์และต้องการความช่วยเหลือจากพวกเรา หากจิตใจเข้มแข็งมากพอ เราจะสื่อสารกับผีและวิญญาณได้”
“เรื่องโกหกทั้งนั้น”
“ฉันเดาว่าซอมบี้ที่เจอในวันนั้นอาจจะต้องการความช่วยเหลือก็ได้”อาเจย์คิดครุ่น
“ป่านนี้พวกมันคงตายห่าไปแล้ว จะสนใจทำไม”
“ซอมบี้ตายห่าอยู่แล้ว”
เออ... ผมไม่เถียงต่อ “ทำไมอาต้องเลือกผม”
“เพราะฉันบอกแล้วว่าฉันไว้ใจแก คนที่ทำงานแบบนี้ได้นอกจากลูกชายไอ้เน็กแล้วจะเป็นใคร แกไม่เคยกลัวผี ในบางครั้งแกก็ไปช่วยพ่อแกสำรวจของโบราณด้วย เรื่องแบบนี้แกไม่กลัวอยู่แล้ว”
“ช่วยงานพ่อไม่ได้แปลว่าผมเป็นนักสำรวจเหมือนพ่อสักหน่อย แล้วพ่อก็เป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะไม่กลับไปที่นั่นอีก… พ่อคงไม่อนุญาตให้ผมไปที่เกาะซอมบี้หรอก”
“พ่อแกจะอนุญาตถ้าหากรู้ว่างานครั้งนี้ทำเพื่อการสำรวจ”อาเจย์พูดถูก พ่อของผมเป็นคนประเภทนั้น ต่อให้บุกน้ำลุยไฟเขาก็ยอมเพื่อค้นคว้าหาหลักฐานทางประวัติศาสตร์ แต่สิ่งเดียวที่เขากลัวคือผี... ถ้าหากพ่อไม่กล้าลงมือทำงานนี้ ผมเชื่อว่าพ่อจะคะยั้นคะยอให้ผมรับงานแทนเหมือนที่เคยทำมาตลอด
อาเจย์นั่งยิ้มกริ่ม ไอ้รอยยิ้มไม่รู้สึกทุกข์ร้อนนั่นหมายความว่ายังไง!
“แกจะไม่ต้องทำงานนี้คนเดียว ฉันกำลังหาคนที่เหมาะสมมาให้เพื่อรับมือกับสถานการณ์อันตรายบนเกาะ เขาจะเป็นบอดี้การ์ดให้แก แกเป็นหลานของฉัน ฉันไม่มีทางปล่อยให้แกได้รับอันตราย”อาเจย์ประสานมือบนหน้าตัก นิ้วทั้งห้าเคาะเบาๆบนหลังฝ่ามืออีกข้าง “พวกเราจะเตรียมผู้เชี่ยวชาญเรื่องผี และจัดเตรียมอุปกรณ์ไว้ให้ ฉันกับแกต้องได้รับการติดต่อกันตลอดเวลา ถ้าหากแกเป็นอะไรไป ไอ้เน็กคงหักคอฉัน”
“ผมอยากให้พ่อเข้ามาหักคออาเจย์ตอนนี้มาก” ผมเริ่มสับสนและโมโห ถึงอาจะบอกว่าผมจะปลอดภัยแต่ไม่มีอะไรยืนยันได้หรอกว่าผมจะมีชีวิตรอดจากการถูกซอมบี้กระซวกไส้ในวันแรกที่เหยียบชายฝั่ง นับเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกเกลียดอาตัวเองชะมัด ความไว้เนื้อเชื่อใจที่เคยสั่งสมมาตลอดยี่สิบปีสูญหายบริบูรณ์ “ผมจะไม่รับงานนี้ ผมจะย้ายที่ทำงาน!”ว่าจบก็หมุนตัวเดินตรงไปยังประตู
“โปรเจคครั้งนี้มีเงินทุนสามสิบล้านบาท และแกคนเดียวจะได้รับค่าตอบแทนสิบห้าเปอร์เซ็นต์จากการนำทีมสำรวจและช่วยเขียนคอลัมน์บางส่วน ผู้ดูแลและลูกทีมที่เดินทางไปถ่ายทำสารคดีอีกคนละสิบเปอร์เซ็นต์ นี่ยังไม่รวมค่าอาหารและค่าใช้จ่ายอื่นๆสนับสนุนอีกคนละสองล้านห้าแสนบาท”
ผมหยุดกึก... หึ จะเอาเรื่องเงินมาล่อน่ะเหรอ ฝันไปเถอะ!
“เดี๋ยวนะ เขียนนิตยสารเล่มเดียวได้เงินจากค่าสนับสนุนสองล้านห้าแสนบาทและค่าเขียนคอลัมน์อีกสี่ล้านห้าแสนบาท รวมทั้งหมดก็...” บ้าจริง! นี่ผมจะยืนนับนิ้วคำนวณค่าตอบแทนทำไม!
“สนใจหรือเปล่า”อาเจย์ถามเสียงสูง เท้าศอกบนโต๊ะ
“อาไปเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะ”
อาเจย์ยักคิ้วหลิ่วตา “อาของแกคนนี้มีหูมีตาทั่วราชอาณาจักร เพียงแค่บอกว่ามีโครงการใหม่ที่โคตรน่าสนใจ พวกผู้ใหญ่ก็แห่กันมาให้การสนับสนุนแล้ว”
อาควรย้ายไปทำงานฝ่ายโฆษณาน่าจะรุ่งนะ
อาเจย์ไม่พูดอย่างเดียว แกหยิบเช็คออกมา เขียนปรื๊ดๆด้วยความเคยชินแล้วก็ยื่นข้ามโต๊ะ ตัวเลขที่เขียนไว้ในเช็คนั้นชัดเจนมาก ชัดเจนจนผมตาลาย
“ฉันให้แกอีกล้านนึง รวมทั้งหมดแปดล้านบาท แกเอาเช็คไปเข้าบัญชีในวันนี้ได้เลย”อาเจย์บอก ผมยื่นมือหมายจะหยิบเช็คมาดูตัวเลขให้ชัดๆ แต่อาเจย์รีบชักมือหนี“เดี๋ยวก่อน แกต้องตอบตกลงก่อน”
ผมตบโต๊ะถลึงตาใส่อีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ “อาคิดว่าผมเป็นคนเห็นแกเงินนักหรือไง! ผมก็มีศักดิ์ศรีของผมเหมือนกันนะ!”
“ศักด์ศรีของแกตอบว่าอะไร ไอ้นุช”
“ตอบว่าตกลง ผมจะรับงานนี้”
vvvvvvvvvv
ค่อยๆอัพกันทีละนิดล่ะฮะ ^_^
จุฟ จุฟ ขอบคุณสำหรับการอ่านค่า
National G-host-graphic: สารคดีสุดเฮี้ยน! [ตอน 3]
คำโปรย
อยากรู้มั้ยว่าจริงๆแล้วซอมบี้เป็นยังไง?
อยากรู้มั้ยว่าพวกแม่มด แวมไพร์ใช้ชีวิตอย่างไร?
ติดตามหาคำตอบได้ในนิตยสารส่งท้ายผี เอ๊ย! ปี เล่มนี้!!!!
NGG: National G-host Graphic
ตอน 1
https://pantip.com/topic/34905662
ตอน 2
https://pantip.com/topic/36554317
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“ฉันพนันได้ว่าเน็กมันยังไม่กล้าบอกแกหรอก เหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว พ่อแกคงหมกตัวอยู่ในบ้าน กลัวโลกภายนอกไปอีกสักพักใหญ่”
“ก็ว่าทำไมช่วงนี้พ่อไปนั่งสมาธิในสวนหลังบ้าน” ผมฟังจบก็กระพริบตาปริบๆให้กับเรื่องที่อาเจย์เล่า... ถ้าหากสิ่งที่เขาบอกเป็นเรื่องจริง ผมคงไม่มีทางเสี่ยงตายไปที่เกาะนั่นหรอก ผมตั้งใจจะมาฝึกงานหาประสบการณ์ ไม่ได้มาล่าผี!
“ถ้าหากแกไปที่นั่น...”
“นี่อาเจย์จะส่งหลานไปตายเหรอ”ใจร้ายชะมัด
“ผีมันไม่ทำร้ายแกหรอก”
“อารู้ได้ยังไง”
“ฉันคุยกับคุณรวย จิตสำเพ็งแล้ว”
“ปัดโธ่!”
“ผีเป็นพลังงานชีวิตอีกรูปแบบหนึ่ง พวกเขาก็มีจิตใจเหมือนมนุษย์และต้องการความช่วยเหลือจากพวกเรา หากจิตใจเข้มแข็งมากพอ เราจะสื่อสารกับผีและวิญญาณได้”
“เรื่องโกหกทั้งนั้น”
“ฉันเดาว่าซอมบี้ที่เจอในวันนั้นอาจจะต้องการความช่วยเหลือก็ได้”อาเจย์คิดครุ่น
“ป่านนี้พวกมันคงตายห่าไปแล้ว จะสนใจทำไม”
“ซอมบี้ตายห่าอยู่แล้ว”
เออ... ผมไม่เถียงต่อ “ทำไมอาต้องเลือกผม”
“เพราะฉันบอกแล้วว่าฉันไว้ใจแก คนที่ทำงานแบบนี้ได้นอกจากลูกชายไอ้เน็กแล้วจะเป็นใคร แกไม่เคยกลัวผี ในบางครั้งแกก็ไปช่วยพ่อแกสำรวจของโบราณด้วย เรื่องแบบนี้แกไม่กลัวอยู่แล้ว”
“ช่วยงานพ่อไม่ได้แปลว่าผมเป็นนักสำรวจเหมือนพ่อสักหน่อย แล้วพ่อก็เป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะไม่กลับไปที่นั่นอีก… พ่อคงไม่อนุญาตให้ผมไปที่เกาะซอมบี้หรอก”
“พ่อแกจะอนุญาตถ้าหากรู้ว่างานครั้งนี้ทำเพื่อการสำรวจ”อาเจย์พูดถูก พ่อของผมเป็นคนประเภทนั้น ต่อให้บุกน้ำลุยไฟเขาก็ยอมเพื่อค้นคว้าหาหลักฐานทางประวัติศาสตร์ แต่สิ่งเดียวที่เขากลัวคือผี... ถ้าหากพ่อไม่กล้าลงมือทำงานนี้ ผมเชื่อว่าพ่อจะคะยั้นคะยอให้ผมรับงานแทนเหมือนที่เคยทำมาตลอด
อาเจย์นั่งยิ้มกริ่ม ไอ้รอยยิ้มไม่รู้สึกทุกข์ร้อนนั่นหมายความว่ายังไง!
“แกจะไม่ต้องทำงานนี้คนเดียว ฉันกำลังหาคนที่เหมาะสมมาให้เพื่อรับมือกับสถานการณ์อันตรายบนเกาะ เขาจะเป็นบอดี้การ์ดให้แก แกเป็นหลานของฉัน ฉันไม่มีทางปล่อยให้แกได้รับอันตราย”อาเจย์ประสานมือบนหน้าตัก นิ้วทั้งห้าเคาะเบาๆบนหลังฝ่ามืออีกข้าง “พวกเราจะเตรียมผู้เชี่ยวชาญเรื่องผี และจัดเตรียมอุปกรณ์ไว้ให้ ฉันกับแกต้องได้รับการติดต่อกันตลอดเวลา ถ้าหากแกเป็นอะไรไป ไอ้เน็กคงหักคอฉัน”
“ผมอยากให้พ่อเข้ามาหักคออาเจย์ตอนนี้มาก” ผมเริ่มสับสนและโมโห ถึงอาจะบอกว่าผมจะปลอดภัยแต่ไม่มีอะไรยืนยันได้หรอกว่าผมจะมีชีวิตรอดจากการถูกซอมบี้กระซวกไส้ในวันแรกที่เหยียบชายฝั่ง นับเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกเกลียดอาตัวเองชะมัด ความไว้เนื้อเชื่อใจที่เคยสั่งสมมาตลอดยี่สิบปีสูญหายบริบูรณ์ “ผมจะไม่รับงานนี้ ผมจะย้ายที่ทำงาน!”ว่าจบก็หมุนตัวเดินตรงไปยังประตู
“โปรเจคครั้งนี้มีเงินทุนสามสิบล้านบาท และแกคนเดียวจะได้รับค่าตอบแทนสิบห้าเปอร์เซ็นต์จากการนำทีมสำรวจและช่วยเขียนคอลัมน์บางส่วน ผู้ดูแลและลูกทีมที่เดินทางไปถ่ายทำสารคดีอีกคนละสิบเปอร์เซ็นต์ นี่ยังไม่รวมค่าอาหารและค่าใช้จ่ายอื่นๆสนับสนุนอีกคนละสองล้านห้าแสนบาท”
ผมหยุดกึก... หึ จะเอาเรื่องเงินมาล่อน่ะเหรอ ฝันไปเถอะ!
“เดี๋ยวนะ เขียนนิตยสารเล่มเดียวได้เงินจากค่าสนับสนุนสองล้านห้าแสนบาทและค่าเขียนคอลัมน์อีกสี่ล้านห้าแสนบาท รวมทั้งหมดก็...” บ้าจริง! นี่ผมจะยืนนับนิ้วคำนวณค่าตอบแทนทำไม!
“สนใจหรือเปล่า”อาเจย์ถามเสียงสูง เท้าศอกบนโต๊ะ
“อาไปเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะ”
อาเจย์ยักคิ้วหลิ่วตา “อาของแกคนนี้มีหูมีตาทั่วราชอาณาจักร เพียงแค่บอกว่ามีโครงการใหม่ที่โคตรน่าสนใจ พวกผู้ใหญ่ก็แห่กันมาให้การสนับสนุนแล้ว”
อาควรย้ายไปทำงานฝ่ายโฆษณาน่าจะรุ่งนะ
อาเจย์ไม่พูดอย่างเดียว แกหยิบเช็คออกมา เขียนปรื๊ดๆด้วยความเคยชินแล้วก็ยื่นข้ามโต๊ะ ตัวเลขที่เขียนไว้ในเช็คนั้นชัดเจนมาก ชัดเจนจนผมตาลาย
“ฉันให้แกอีกล้านนึง รวมทั้งหมดแปดล้านบาท แกเอาเช็คไปเข้าบัญชีในวันนี้ได้เลย”อาเจย์บอก ผมยื่นมือหมายจะหยิบเช็คมาดูตัวเลขให้ชัดๆ แต่อาเจย์รีบชักมือหนี“เดี๋ยวก่อน แกต้องตอบตกลงก่อน”
ผมตบโต๊ะถลึงตาใส่อีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ “อาคิดว่าผมเป็นคนเห็นแกเงินนักหรือไง! ผมก็มีศักดิ์ศรีของผมเหมือนกันนะ!”
“ศักด์ศรีของแกตอบว่าอะไร ไอ้นุช”
“ตอบว่าตกลง ผมจะรับงานนี้”
vvvvvvvvvv
ค่อยๆอัพกันทีละนิดล่ะฮะ ^_^
จุฟ จุฟ ขอบคุณสำหรับการอ่านค่า