สวัสดีค่ะ
ตอนนี้เราอยู่ต่างประเทศ และต้องอยู่ที่นี่ต่อไปอย่างน้อย 5-6 ปี เราเพิ่งเจอกับแฟนชาวอเมริกันที่นี่และตกลงคบหากันได้ครึ่งปี เขาแก่กว่าเราสิบกว่าปี เค้าเป็นอาจารย์มหาลัย ไม่เคยแต่งงานหรือมีครอบครัวมาก่อน เป็นคนเก่ง เป็นผู้นำ ใจดี มีน้ำใจ เอาใจใส่และโรแมนติกมาก เค้าเป็นแฟนคนแรกที่เราคบหาแบบจริงจัง ทุกสุดสัปดาห์เค้าก็จะมารับเราไปบ้านเค้า ใช้เวลาด้วยกันแบบคนรักทั่วๆไปด้วยกันทุกอาทิตย์ เรามีความสุขมากแบบไม่เคยมีความสุขและมีความหวังเท่านี้มาก่อน มันเป็นจุดที่ดีจริงๆสำหรับเรา เค้ากับเราคบกันแบบจริงจังมาก คุยเรื่องครอบครัว แชร์แผนอนาคตด้วยกัน ตลอดเวลาที่คบหากันเค้าพาเราไปเจอคนในสังคมเขาตลอด เพื่อนที่ทำงาน เจ้านาย เพื่อนฝูง วางแผนอนาคตด้วยกันว่าหลังจากเราเสร็จโปรเจคที่นี่ 5-6 ปีข้างหน้า เราจะแต่งงานและจะย้ายไปสร้างบ้าน สร้างครอบครัวที่อเมริกาด้วยกัน ครึ่งปีที่คบกันมาก็มีทะเลาะกันบ้างแต่ไม่เคยรุนแรงเท่าครั้งนี้มาก่อน
ทะเลาะกันครั้งนี้ เค้าตะโกนใส่เรา (ก่อนหน้านี้ไม่เคยตะโกนใส่เราแบบนี้มาก่อนเลย) เค้าโมโหเรามากจนไล่เราให้กลับบ้าน เราไม่ยอมกลับ เราบอกเขาว่าการไล่เราให้ออกไปตอนที่ทะเลาะกันมันไม่ถูกนะ วันข้างหน้าถ้าเราแต่งงานกันอยู่ด้วยกันแล้ว ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเธอจะไล่ชั้นให้เก็บข้าวของออกจากบ้านแบบนี้ด้วยใช่ไหม เขาตอบว่า ก็ไม่แน่ขึ้นอยู่กับนิสัยของคุณ ตอนนั้นเค้าโมโหมากที่เราไม่ยอมออกไป โมโหจนหน้าแดง ตาแดง ยกกำปั้นชกมือของตัวเองแล้วเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปห้องนอน ตอนนั้นเราตกใจมาก เราไม่เคยเห็นเค้าโกรธและมีท่าทีอารมณ์ร้อนแบบนี้มาก่อน แต่เราก็ยังไม่กลับ เราคิดอย่างเดียวว่าถ้าเราทนไม่ได้เราก็จะออกไปและจะไม่มีวันกลับมาอีก วันนี้เรายังทนได้ เค้ายังไม่เคยบอกเลิก เค้าไม่เคยทำร้ายร่างกายเรา เค้ากำลังควบคุมตัวเองอยู่ เรารออยู่ในห้องนั่งเล่น 2 ชม แล้วก็เข้าไปหาเค้าในห้องนอน กอดเค้า แต่เค้าลุกหนี ยังพูดด้วยน้ำเสียงแข็งและตาแดงแบบโกรธจัดว่าอย่าเข้ามา เขาย้ำว่า "วันนี้" เค้าไม่อยากเห็นหน้าเราอีก เราเสียใจมากแต่เราก็ยังไม่ไป เรากลับไปรอในห้องนั่งเล่นต่ออีก 2-3 ชม เขาก็เดินออกมาด้วยท่าทางโกรธเหมือนเดิม พูดด้วยน้ำเสียง สีหน้าแข็งกร้าว เหมือนอยากจะทำร้ายเรามาก เค้าด่าไล่เราให้กลับไป เลิกทำตัวเป็นเด็กพูดจาไม่รู้เรื่องสักที เค้าพอกับนิสัยของเราแล้ว เราพยายามทำให้เค้าใจเย็น ยอมเขาทุกอย่างที่ปล่อยให้เค้าด่า ไม่เถียงอะไรทั้งนั้น จนเค้าเริ่มเย็นลง พอเราขอโทษเขา และคุยกันจนใจเย็น เค้าก็ยอมให้เรากอด เค้าลูบหัวเรา บอกเราว่าเค้าไม่อยากจะมาทะเลาะกับเรา เราถามเค้าว่าเรายังเป็นเหมือนเดิมกันไหม เค้าก็บอกว่าเป็นและกอดเรา .. หลังจากเค้าใจเย็นและดีกับเราแล้ว เขาก็มีท่าทีเปลี่ยนไป ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยยิ้ม เรารู้สึกได้ว่าเขาก็คิดหนักกับความสัมพันธ์ของเรา
ตอนค่ำ หลังจากกินข้าวเสร็จ เขาก็ขับรถกลับมาส่งเราที่บ้านตามปกติ เราไม่ได้คุยอะไรกันมาก แต่รู้สึกได้ว่าเขาดูไม่มีความสุข เราเองก็เหมือนกัน จนวันนี้ก็ไลน์คุยกันสั้นๆ อยู่ เราสัมผัสได้ว่าเขาเปลี่ยนไปกับเรา เค้ายังบอกรักเราอยู่แต่ก็รู้สึกบางอย่างเปลี่ยนไปจริงๆ
เหตุการณ์เพิ่งจะผ่านมาวันเดียว แต่เราก็ยังคิด ยังนึกถึงภาพตอนเค้าตะโกนใส่หน้าเรา สีหน้าแววตา เหมือนอยากจะทำร้ายร่างกายเรา (แต่เขายังไม่เคยทำ) ยิ่งตอนที่เค้า ชกมือตัวเอง เรายิ่งกลัว เค้าแข็งแรงมากและก็ตัวใหญ่ ยิ่งทำให้เขาดูน่ากลัวมากๆตอนโมโห.. เรากลัวว่าวันนึงเขาจะลงมือกับเราจริงๆ เรากลัวว่าต่อไป ถ้าเราคบกันอยู่ด้วยกัน มีครอบครัวด้วยกัน แล้วเขาจะไล่เราแบบครั้งนี้อีก หรืออาจจะรุนแรงกว่าครั้งนี้ ... เรารักเขามาก เราไม่อยากเลิกกับเขา ไม่เคยคิดจะเลิกเลย ยิ่งตอนนี้เราดีกันแล้ว แม้จะยังไม่ค่อยเข้าที่ ไม่รู้สึกหวานเหมือนก่อนหน้านี้ เราก็ยังรักเขามาก รักมากเหมือนเดิม.. แต่ตอนนี้เรากลัว เราเคยมั่นใจในตัวเค้า เราอยากอยู่กับเค้ามาก และเราก็ไม่เคยมีความรู้สึกกลัวการที่จะได้อยู่กับเขามาก่อน แต่ตอนนี้เรากลัว เราไม่แน่ใจ เรากลัวว่าวันข้างหน้าที่เราลึกซึ้งกันมากกว่านี้แล้วเค้าจะทำร้ายเรา จะไล่เรา..
ถามได้ไหมค่ะ ใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้ไหมค่ะ ผ่านมันไปได้ไหมค่ะ หรือสุดท้ายก็ต้องจบความสัมพันธ์นี้
เราเองก็ทำใจไว้ส่วนนึง (แต่ก่อนไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเผื่อใจแบบนี้เลยค่ะ) ว่าถ้าหากเรากับเค้าไปกันไม่รอดจริงๆ ก็ต้องยอมรับและแยกย้าย เราไม่ได้รู้สึกว่ากำลังยื้อเลย เราแค่รู้สึกว่าเค้ากับเรายังรักกันแต่ยังมีความไม่แน่ใจต่อกันอยู่ เราพยายามทำส่วนของเราให้ดีที่สุด เรารักเขาและก็จะรักให้มากที่สุด ถ้าถึงวันที่ต้องจบกัน เราก็คงจะรู้สึกว่าเราทำดีที่สุดแล้ว เราไม่ได้ยอมแพ้อะไรง่ายๆ เราทำเพื่อความรัก คนรัก แบบเต็มที่แล้ว
ขอบคุณนะคะ
ผ่านความกลัวในตัวคนรักได้ยังไงค่ะ
ตอนนี้เราอยู่ต่างประเทศ และต้องอยู่ที่นี่ต่อไปอย่างน้อย 5-6 ปี เราเพิ่งเจอกับแฟนชาวอเมริกันที่นี่และตกลงคบหากันได้ครึ่งปี เขาแก่กว่าเราสิบกว่าปี เค้าเป็นอาจารย์มหาลัย ไม่เคยแต่งงานหรือมีครอบครัวมาก่อน เป็นคนเก่ง เป็นผู้นำ ใจดี มีน้ำใจ เอาใจใส่และโรแมนติกมาก เค้าเป็นแฟนคนแรกที่เราคบหาแบบจริงจัง ทุกสุดสัปดาห์เค้าก็จะมารับเราไปบ้านเค้า ใช้เวลาด้วยกันแบบคนรักทั่วๆไปด้วยกันทุกอาทิตย์ เรามีความสุขมากแบบไม่เคยมีความสุขและมีความหวังเท่านี้มาก่อน มันเป็นจุดที่ดีจริงๆสำหรับเรา เค้ากับเราคบกันแบบจริงจังมาก คุยเรื่องครอบครัว แชร์แผนอนาคตด้วยกัน ตลอดเวลาที่คบหากันเค้าพาเราไปเจอคนในสังคมเขาตลอด เพื่อนที่ทำงาน เจ้านาย เพื่อนฝูง วางแผนอนาคตด้วยกันว่าหลังจากเราเสร็จโปรเจคที่นี่ 5-6 ปีข้างหน้า เราจะแต่งงานและจะย้ายไปสร้างบ้าน สร้างครอบครัวที่อเมริกาด้วยกัน ครึ่งปีที่คบกันมาก็มีทะเลาะกันบ้างแต่ไม่เคยรุนแรงเท่าครั้งนี้มาก่อน
ทะเลาะกันครั้งนี้ เค้าตะโกนใส่เรา (ก่อนหน้านี้ไม่เคยตะโกนใส่เราแบบนี้มาก่อนเลย) เค้าโมโหเรามากจนไล่เราให้กลับบ้าน เราไม่ยอมกลับ เราบอกเขาว่าการไล่เราให้ออกไปตอนที่ทะเลาะกันมันไม่ถูกนะ วันข้างหน้าถ้าเราแต่งงานกันอยู่ด้วยกันแล้ว ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเธอจะไล่ชั้นให้เก็บข้าวของออกจากบ้านแบบนี้ด้วยใช่ไหม เขาตอบว่า ก็ไม่แน่ขึ้นอยู่กับนิสัยของคุณ ตอนนั้นเค้าโมโหมากที่เราไม่ยอมออกไป โมโหจนหน้าแดง ตาแดง ยกกำปั้นชกมือของตัวเองแล้วเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปห้องนอน ตอนนั้นเราตกใจมาก เราไม่เคยเห็นเค้าโกรธและมีท่าทีอารมณ์ร้อนแบบนี้มาก่อน แต่เราก็ยังไม่กลับ เราคิดอย่างเดียวว่าถ้าเราทนไม่ได้เราก็จะออกไปและจะไม่มีวันกลับมาอีก วันนี้เรายังทนได้ เค้ายังไม่เคยบอกเลิก เค้าไม่เคยทำร้ายร่างกายเรา เค้ากำลังควบคุมตัวเองอยู่ เรารออยู่ในห้องนั่งเล่น 2 ชม แล้วก็เข้าไปหาเค้าในห้องนอน กอดเค้า แต่เค้าลุกหนี ยังพูดด้วยน้ำเสียงแข็งและตาแดงแบบโกรธจัดว่าอย่าเข้ามา เขาย้ำว่า "วันนี้" เค้าไม่อยากเห็นหน้าเราอีก เราเสียใจมากแต่เราก็ยังไม่ไป เรากลับไปรอในห้องนั่งเล่นต่ออีก 2-3 ชม เขาก็เดินออกมาด้วยท่าทางโกรธเหมือนเดิม พูดด้วยน้ำเสียง สีหน้าแข็งกร้าว เหมือนอยากจะทำร้ายเรามาก เค้าด่าไล่เราให้กลับไป เลิกทำตัวเป็นเด็กพูดจาไม่รู้เรื่องสักที เค้าพอกับนิสัยของเราแล้ว เราพยายามทำให้เค้าใจเย็น ยอมเขาทุกอย่างที่ปล่อยให้เค้าด่า ไม่เถียงอะไรทั้งนั้น จนเค้าเริ่มเย็นลง พอเราขอโทษเขา และคุยกันจนใจเย็น เค้าก็ยอมให้เรากอด เค้าลูบหัวเรา บอกเราว่าเค้าไม่อยากจะมาทะเลาะกับเรา เราถามเค้าว่าเรายังเป็นเหมือนเดิมกันไหม เค้าก็บอกว่าเป็นและกอดเรา .. หลังจากเค้าใจเย็นและดีกับเราแล้ว เขาก็มีท่าทีเปลี่ยนไป ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยยิ้ม เรารู้สึกได้ว่าเขาก็คิดหนักกับความสัมพันธ์ของเรา
ตอนค่ำ หลังจากกินข้าวเสร็จ เขาก็ขับรถกลับมาส่งเราที่บ้านตามปกติ เราไม่ได้คุยอะไรกันมาก แต่รู้สึกได้ว่าเขาดูไม่มีความสุข เราเองก็เหมือนกัน จนวันนี้ก็ไลน์คุยกันสั้นๆ อยู่ เราสัมผัสได้ว่าเขาเปลี่ยนไปกับเรา เค้ายังบอกรักเราอยู่แต่ก็รู้สึกบางอย่างเปลี่ยนไปจริงๆ
เหตุการณ์เพิ่งจะผ่านมาวันเดียว แต่เราก็ยังคิด ยังนึกถึงภาพตอนเค้าตะโกนใส่หน้าเรา สีหน้าแววตา เหมือนอยากจะทำร้ายร่างกายเรา (แต่เขายังไม่เคยทำ) ยิ่งตอนที่เค้า ชกมือตัวเอง เรายิ่งกลัว เค้าแข็งแรงมากและก็ตัวใหญ่ ยิ่งทำให้เขาดูน่ากลัวมากๆตอนโมโห.. เรากลัวว่าวันนึงเขาจะลงมือกับเราจริงๆ เรากลัวว่าต่อไป ถ้าเราคบกันอยู่ด้วยกัน มีครอบครัวด้วยกัน แล้วเขาจะไล่เราแบบครั้งนี้อีก หรืออาจจะรุนแรงกว่าครั้งนี้ ... เรารักเขามาก เราไม่อยากเลิกกับเขา ไม่เคยคิดจะเลิกเลย ยิ่งตอนนี้เราดีกันแล้ว แม้จะยังไม่ค่อยเข้าที่ ไม่รู้สึกหวานเหมือนก่อนหน้านี้ เราก็ยังรักเขามาก รักมากเหมือนเดิม.. แต่ตอนนี้เรากลัว เราเคยมั่นใจในตัวเค้า เราอยากอยู่กับเค้ามาก และเราก็ไม่เคยมีความรู้สึกกลัวการที่จะได้อยู่กับเขามาก่อน แต่ตอนนี้เรากลัว เราไม่แน่ใจ เรากลัวว่าวันข้างหน้าที่เราลึกซึ้งกันมากกว่านี้แล้วเค้าจะทำร้ายเรา จะไล่เรา..
ถามได้ไหมค่ะ ใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้ไหมค่ะ ผ่านมันไปได้ไหมค่ะ หรือสุดท้ายก็ต้องจบความสัมพันธ์นี้
เราเองก็ทำใจไว้ส่วนนึง (แต่ก่อนไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเผื่อใจแบบนี้เลยค่ะ) ว่าถ้าหากเรากับเค้าไปกันไม่รอดจริงๆ ก็ต้องยอมรับและแยกย้าย เราไม่ได้รู้สึกว่ากำลังยื้อเลย เราแค่รู้สึกว่าเค้ากับเรายังรักกันแต่ยังมีความไม่แน่ใจต่อกันอยู่ เราพยายามทำส่วนของเราให้ดีที่สุด เรารักเขาและก็จะรักให้มากที่สุด ถ้าถึงวันที่ต้องจบกัน เราก็คงจะรู้สึกว่าเราทำดีที่สุดแล้ว เราไม่ได้ยอมแพ้อะไรง่ายๆ เราทำเพื่อความรัก คนรัก แบบเต็มที่แล้ว
ขอบคุณนะคะ