มีใครบ้างครับที่แทบจะหาความสุขในช่วงชีวิตไม่ได้เลย

ทั้งวัยเด็ก วัยเรียน วัยทำงาน ผมพยายามนึกถึงช่วงเวลาที่เรามีความสุขจะได้มีแรงผลักดันในการใช้ชีวิตต่อ แต่นึกออกแต่เรื่องแย่ๆ ตอนนี้ชีวิตผ่านมา 28 ปีแล้ว รู้สึกเหนื่อยล้า วัยเด็กก็กังวลเพราะไม่ได้มีครอบครัวครบเหมือนคนอื่น วัยเรียนก็แข่งขันแทบตาย พยายามสอบให้ได้ที่หนึ่งตลอดมา ในวัยเด็กก็ทำมันทุกอย่าง อดหลับ อดนอนรับจ้างคนนั้นคนนี้เพียงแค่ต้องการเอาเงินมาซื้อหนังสือ แทบจะไม่ได้มีโอกาสเล่นเหมือนเด็กคนอื่นๆ เรียนรู้ทุกอย่างที่จำเป็นสำหรับการทำงานในวัยผู้ใหญ่ จนตอนนี้วัยทำงานผมเริ่มรู้สึกอ่อนล้า อยากเซทปลายทางชีวิตตัวเองไว้ให้ไม่เกินเลขสาม เคยหาทางออกด้วยหนทางศาสนาเหมือนกัน แต่ศาสนาก็ไม่ได้มีทางออกจริงๆ มีแต่บทลงโทษอย่างงั้นอย่างงี้เรื่อยไป เลยเลิกนับถือไปแล้ว เคยพยายามตายมาแล้วครั้งนึง ขนาดจะตายยังไม่สำเร็จเลย รู้สึกเหนื่อยๆ เวลามีคนดีๆ เข้ามาแต่เราก็เป็นแบบนี้ พลอยทำให้คนที่อยู่ไกล้รู้สึกหดหู่ตามไปด้วย มีคนเข้ามาทำความรู้จัก ก็ลังเลอยากมีคนช่วยแชร์การใช้ชีวิต อีกใจก็กังวลกับความไม่แน่นอนของตัวเอง กลัวจะจบแบบเดิมๆ อีก ตอนนี้เดินออกมาจากกลุ่มเพื่อนทั้งหมด มันก็เหมือนจะดีนะครับ ไม่รับรู้ ไม่มีทุกข์ ไม่มีสุข ไม่มีความรู้สึกอิจฉา ชิงชัง ทำไมชีวิตคนอื่นดีจัง แต่ทำไมเราต้องเจอแบบนี้ ซักพักก็คิดวนแต่เรื่องเก่าๆ อยากตายแต่ไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อน ไม่ได้สนใจอีกแล้ว นรก สวรรค์ เพราะที่เป็นอยู่ก็ไม่ต่างกัน