ไม่สามารถระบายอะไรกับพ่อแม่ได้

คือทำยังไงดี เราระบายเรื่องที่ไม่สบายใจหรือเรื่องที่เราไม่โอเคให้พ่อแม่ฟังไม่ได้ บางครั้งเราอยากปรึกษาเรื่องต่างๆหรือเวลามีเรื่องที่รร.เราก็อยากที่จะบอกพ่อแม่บ้างว่าเรารู้สึกไง อยากให้พ่อแม่รับฟังแล้วช่วยหาทางแก้ปัญหา แต่กลับกลายเป็นว่าเรากลัวและไม่กล้าที่จะบอกเขาเพราะว่า เวลาเล่าหรือปรึกษาก็จะโดนด่ามาไม่เคยบอกเราครวทำไงไม่มีแม้แต่จะปลอบเรา จนตอนนี้เรารู้สึกว่าเราไม่อยากเล่าอะไรให้พ่อแม่ฟังเลย เพราะกลัวโดนด่า มีครั้งนึงตอนม.1มีปัญหากับเพื่อนที่รร. เราก็ไปเล่าให้ฟังว่าในห้องมีปัญหากันอะไรประมาณนนี้ ก็ไม่ได้คิดอะไร แม่ก็บอกขึ้นมาว่าจะไปตบกับใครอย่าให้มีปัญหานะเขาบอกแบบดุๆ เราก็กลัวจากนนั้นก็เข้าห้องไปนอนร้องไห้และไม่ปรึกษาเรื่องอะไรกับครอบครัวกับเพื่อนหรือดับใครเลย มีอะไรก็เก็บไว้จนมันอึดอัด และหลายๆเรื่องเช่นเรื่องการศึกษาหรือเราอยากทำอันนี้นะเราต้องทำยังไงเราก็ให้พ่อสอนพ่อก็เอาแต่ว่า ทำไมทำไม่ได้มันไม่ได้ยากอะไรเลย แบบนี้จะเป็นวิศวะได้หรอ มันทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่อยากถามอะไรเขาอีกเลย อยากให้ให้กำลังใจมากกว่า มีครั้งนึงเราทำงานอยู่คือเราทำพวกหุ่นยนถ์ เราก็ให้พ่อสอนเรื่องกลไกล พ่อก็ดุว่าเรื่องแค่นี้ต้องรู้สิต้องศึกษา หนูทำมันออกมาแย่พ่อก็ว่าใหญ่เลย บอกว่าเราไม่เก่งใช้ไม่ได้ เราก็ไม่อยากทำต่อเอาไปทำที่รร. แต่ทำที่รร.ก็มีแต่คนชมถามอ.อ.ก็สอน แล้วบอกว่าเราต้องรู้อีกมาก ต่อไปก็ต้องเจออะไรประมาณนนี้ เราก็คิดและรู้สึกแบบ อะไรวะเรามันแย่ขนาดนนั้นเลยหรอ หนูพึ่งเคยทำนะทำมต้องว่าด้วย เราเป็นคนแบบยิ่งดุยิ่งด่ายิ่งทำไม่ได้ มันไม่มีกำลังใจพยายามแค่ไหนมันออกมาแย่เพราะมันไม่มั่นใจ ตอนนี้จะขึ้นม.5แล้ว ตั้งแต่ม.1ไม่เคยปรึกษาอะไรกับพ่อแม่ไม่ว่าจะเจออะไร  เจอหนักๆก็ไม่เคยเลย ไม่เคยร้องไห้ให้คนในบ้านเห็นหรือไม่สบายก็จะไม่บอกใคร  อกหักโดนเทหรือทะเลาะกับเพื่อนโดนแบน โดนด่า ก็ไม่เคยเล่าหรือบอกกอะไรเลยมันอึดอัดนะ เราไม่คิดว่าแบบนี้มันดีอะ มันครวจะมีอะไรก็ปรึกษากัน เราเป็นครอบครัวกันไม่ใช่หรอวะ อย่างน้อยช่วยปลอบหนูก็ยังดี ไม่ใช่เอาแต่ว่า ว่าด่าไปไม่ได้ช่วยให้หนูดีขึ้นเลย แต่ถ้าเราเล่าหรือบอกไปมันก็แย่กว่านนี้แน่ๆ เราควรทำไง อยู่บ้านเราก็ทำให้เขาทุกอย่างทำงานบ้านรับน้องส่งน้องแม่ไม่สบายก็ไปซื้อกับข้าวให้ทำงานบ้านตั้งแต่เช้ากวาดบ้านถูบ้านซักผ้าล้างจานตากผ้าเลี้ยงน้อง พอเที่ยงเราก็ทำกับข้าวให้น้องอุ่นข้าวให้แม่แล้วล้างจาน ก่อนแม่กลับมาเราก็เก้บผ้าจัดบ้านนิดนึงเพราะน้องซน หุ้งข้าวกรอกน้ำไว้ ซื้อของ หลังกินข้าวเย็นเราก็ล้างจานให้เก็บโต๊ะทิ้งขยะปูที่นอนให้พ่อแม่และพี่ ถ้าช่วงเปิดเทอมเราก็ทำแค่ตอนเย็น เราคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้วนะ ตื่นเข้ามาเราค้องไปลุกพ่อ ชงกาแฟให้พ่อตอนตี4อุ่นข้าวแล้วไปนอนนี่คือหน้าที่เรา เสาอาทิตต้องรีดผ้าให้คนในบ้าน  ถ้ามีทุระของน้องที่รร เราก็ไปให้ เราทำดีที่สุดแล้วอาจจะลืมบ้างแต่เราก็ทำเราอยากให้พ่อแม่เข้าใจและรับฟังเราบ้อางอยากสนิทกับพ่อแม่เหมือนคนอื่นๆแค่นั้น  อยากให้รู้ความรู้สึกเราบ้าง เราครวทำไงดี หรือเราดีไม่พอเราพยายามทำทุกย่างให้สมบูรณ์แบบที่สุดตั้งใจเรียน ทำให้พ่อแม่ภูมิใจไม่อับอาย แต่กลับกลายเป็นว่าทำไมเราอึดอัด หรือว่าหนูยังทำไม่ดีพอคะ พ่อแม่เขาถึงไม่รับฟังสิ่งที่หนูอยากเล่าบ้างเลย อยากระบายเฉยๆ ถ้ามันจะเป็นแบบนี่ไปตลอดก็ไม่เป็นอะไร ขอบคุณนะคะ