เมื่อผมเปิดใจกับเขา สันดานเขาก็ออก

คุณคิดเหมือนผมมั้ย เมื่อเรากำลังศึกษาใครสักคน ถ้าสันดานเขามองเราแง่ลบ มันควรจบนานแล้ว เมื่อผมเปิดใจที่จะศึกษาใครสักคน หยุดที่จะมองสเปกที่คาดหวัง มองที่ใจเขา พยายามถ่อมตัวเพื่อปรับปรุงตัวหาเขาให้ได้ แรกๆที่คุยเขาพร้อมคุยและมีเวลาตลอดทั้งที่ยุ่งกับงาน แต่พอเขาพูดเสียดสีผม และอ้างว่าไม่ว่าง ผมเลยออกห่างดีกว่า เพราะมันก็จะต้องเจอละครน้ำตาบทเดิมอีก

คุณเคยเหนื่อยกับความรัก แต่ยังมีความหวังเล็กๆที่จะมองหาใครสักคนเหมือนผมมั้ยครับ ้เล่าสู่กันฟังหน่อยครับ