สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องอยากจะระบายมาก คือตอนนี้เราอายุ 14 ค่ะ แม่กับพ่อมีเราตอนอายุ 19 กับ 20 ปี
ปัจจุบันพวกท่านเลิกกันไปแล้วค่ะ ตอนเราเด็กๆ เราจำความได้ว่าแม่ไม่ค่อยจะเลี้ยงเราสักเท่าไรส่วนมากตากับยายจะเป็นคนเลี้ยงเราค่ะ
แม่ชอบไปเที่ยวกับเพื่อนๆและก็ทิ้งเราไว้ แต่เราไม่ได้รู้สึกน้อยใจเลยนะคะ เพราะเรามีตากับยายคอยเล่นกับเรา แล้วตาก็ตามใจเรามากๆแต่ก็มีขอบเขต
ส่วนพ่อ พ่อทิ้งเราไปตอนเราอยู่อนุบาล 3 จะขึ้น ป.1 ตอนแรกๆที่พ่อทิ้งเราไปพ่อก็แวะมาหาบ่อยๆนะคะ และทุกครั้งที่พ่อแวะมาแต่ไม่เจอแม่ก็จะทิ้งจดหมายเอาไว้ให้แม่
มีครั้งหนึ่งพ่อแวะมาหาแม่ แต่เราไม่รู้ พอพ่อกลับไปยายก็เอาจดหมายให้เราอ่าน เราก็ร้องไห้ออกมาคิดแล้วคิดอีกทำไมพวกท่านต้องเลิกกัน พอโตมาเราก็เลยรู้ว่าจริงๆแล้วพ่อตั้งใจง้อแม่มาโดยตลอดแต่แม่ไม่ยอม หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยเจอพ่ออีกเลย
ผ่านมาเรื่อยๆจนเราโต แม่มีแฟนใหม่เป็นทอมค่ะ แต่พี่ทอมเขานิสัยดีมากเลยนะคะ เขาดีกับเรามาก แล้วเราก็ดีใจที่แม่ไม่มีพ่อใหม่ให้
พ่อกลับมาหาเราอีกทีตอนปี 2014 พ่อมารับเราไปอยู่ด้วยสักพักตอนนั้นเราดีใจมากที่ได้เจอพ่อ แต่พอไปถึงพ่อมีเมียใหม่ค่ะ มีลูกด้วยกันสองคน ตอนนั้นเราไม่รู้สึกอะไรนะคะ
พอผ่านมาสักพักเรารู้สึกไม่ชอบแม่ใหม่คนนี้เลยสักนิด คือเหมือนเขาคอยจิกกัดเราเบาๆอะ แต่ขอไม่บอกนะคะว่าอย่างไงไม่รู้จะอธิบายยังไงดี ทำให้กลายเป็นว่าเราอึดอัดมากเวลาอยู่กับพ่อ
มีครั้งหนึ่งที่เราโดนน้ำร้อนลวกพ่อไม่เคยเป็นห่วงเราเลยค่ะ บอกให้เรากินยาแล้วก็ไปกินข้าวกับน้องเฉยเลย แล้วพอเรามาหาพ่อทีไรรู้สึกไม่สนุกอะเหมือนเลี้ยงน้องตลอดเวลา
ผ่านไปอีกแม่เริ่มไม่ชอบที่เราไปหาพ่อบ่อยๆ(ก็เราคิดถึงพ่อ)แม่ก็เริ่มบ่นเวลาพ่อมาด่าเลยละ มีครั้งหนึ่งตอนนั้นพ่อมารับเราแต่เราบอกไม่ต้องมา พ่อมาหาเราจนได้แต่เราก็ไม่ได้ไปกับพ่อ พอพ่อกลับไปแม่ก็มาด่าพ่อให้เราฟัง
เราไม่ชอบเลยค่ะ เหมือนเราเป็นคนทำให้แม่เกลียดพ่อไปใหญ่ แค่ปัจจุบันเขาก็ไม่คุยกันอยู่แล้ว เราก็มานั่งร้องไห้คนเดียว ร้องหนักมากก็ทำร้ายตัวเองก็มีค่ะ มันเป็นความรู้ที่ทั้งโกรธทั้งเสียใจปนกัน
แล้วหลังๆมานี่เหมือนแม่ไม่แคร์เราเลยด้วย แม่ดูจะรักพี่ทอมคนนั้นมากกว่าเราอีกค่ะ เวลาเราจะไปแม่ก็จะไม่ไปแต่จะใช้ให้พี่ทอมพาเราไปแทน คุยกับเราก็ชอบใช้อารมณ์ พ่อก็ชอบให้เราไปหาแต่เราไม่อยากไป ถ้าไปก็อยากจะอยู่กับพ่อให้มากๆแต่พ่อไม่เคยจะอยู่บ้านเลย เราไปแล้วเราทุกข์มากค่ะ อยู่บ้านแม่ก็ทุกข์ อยู่บ้านพ่อก็ทุกข์
บางครั้งก็คิดนะคะ ว่าทำไมพวกท่านต้องให้กำเนิดหนู ทั้งๆที่ไม่พร้อมจะดูแล รู้สึกตัวเองเก็บกดค่ะ เราชอบร้องไห้บ่อยๆมีช่วงหนึ่งที่เราเสียใจเรื่องพ่อกับแม่หนักมากจนสูญเสียความเป็นตัวเองร้องไห้ติดต่อกัน 3-4 วัน ไป รร. ก็ไม่ยิ้มไม่พูดคุยกับเพื่อนเหมือนปกติ จนเพื่อนสงสัยแต่ก็ไม่ยุ่งกับเรา แต่เพื่อนสนิทก็ดึงตัวเรากลับมาได้
มีครั้งหนึ่งที่เครียดมากจนถึงขั้นเขียนจดหมายลาตาย แต่ก็ไม่ได้ทำ เราคิดได้ซะก่อน ก็เลยทิ้งจนหมายนั่นไป ทุกครั้งที่เราเห็นรูปพ่อกับแม่เราชอบร้องไห้บ่อยๆ
ไม่ชอบความรู้สึกนี้เลยค่ะ เราควรทำไงดี
รู้สึกแย่กับตัวเอง
ปัจจุบันพวกท่านเลิกกันไปแล้วค่ะ ตอนเราเด็กๆ เราจำความได้ว่าแม่ไม่ค่อยจะเลี้ยงเราสักเท่าไรส่วนมากตากับยายจะเป็นคนเลี้ยงเราค่ะ
แม่ชอบไปเที่ยวกับเพื่อนๆและก็ทิ้งเราไว้ แต่เราไม่ได้รู้สึกน้อยใจเลยนะคะ เพราะเรามีตากับยายคอยเล่นกับเรา แล้วตาก็ตามใจเรามากๆแต่ก็มีขอบเขต
ส่วนพ่อ พ่อทิ้งเราไปตอนเราอยู่อนุบาล 3 จะขึ้น ป.1 ตอนแรกๆที่พ่อทิ้งเราไปพ่อก็แวะมาหาบ่อยๆนะคะ และทุกครั้งที่พ่อแวะมาแต่ไม่เจอแม่ก็จะทิ้งจดหมายเอาไว้ให้แม่
มีครั้งหนึ่งพ่อแวะมาหาแม่ แต่เราไม่รู้ พอพ่อกลับไปยายก็เอาจดหมายให้เราอ่าน เราก็ร้องไห้ออกมาคิดแล้วคิดอีกทำไมพวกท่านต้องเลิกกัน พอโตมาเราก็เลยรู้ว่าจริงๆแล้วพ่อตั้งใจง้อแม่มาโดยตลอดแต่แม่ไม่ยอม หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยเจอพ่ออีกเลย
ผ่านมาเรื่อยๆจนเราโต แม่มีแฟนใหม่เป็นทอมค่ะ แต่พี่ทอมเขานิสัยดีมากเลยนะคะ เขาดีกับเรามาก แล้วเราก็ดีใจที่แม่ไม่มีพ่อใหม่ให้
พ่อกลับมาหาเราอีกทีตอนปี 2014 พ่อมารับเราไปอยู่ด้วยสักพักตอนนั้นเราดีใจมากที่ได้เจอพ่อ แต่พอไปถึงพ่อมีเมียใหม่ค่ะ มีลูกด้วยกันสองคน ตอนนั้นเราไม่รู้สึกอะไรนะคะ
พอผ่านมาสักพักเรารู้สึกไม่ชอบแม่ใหม่คนนี้เลยสักนิด คือเหมือนเขาคอยจิกกัดเราเบาๆอะ แต่ขอไม่บอกนะคะว่าอย่างไงไม่รู้จะอธิบายยังไงดี ทำให้กลายเป็นว่าเราอึดอัดมากเวลาอยู่กับพ่อ
มีครั้งหนึ่งที่เราโดนน้ำร้อนลวกพ่อไม่เคยเป็นห่วงเราเลยค่ะ บอกให้เรากินยาแล้วก็ไปกินข้าวกับน้องเฉยเลย แล้วพอเรามาหาพ่อทีไรรู้สึกไม่สนุกอะเหมือนเลี้ยงน้องตลอดเวลา
ผ่านไปอีกแม่เริ่มไม่ชอบที่เราไปหาพ่อบ่อยๆ(ก็เราคิดถึงพ่อ)แม่ก็เริ่มบ่นเวลาพ่อมาด่าเลยละ มีครั้งหนึ่งตอนนั้นพ่อมารับเราแต่เราบอกไม่ต้องมา พ่อมาหาเราจนได้แต่เราก็ไม่ได้ไปกับพ่อ พอพ่อกลับไปแม่ก็มาด่าพ่อให้เราฟัง
เราไม่ชอบเลยค่ะ เหมือนเราเป็นคนทำให้แม่เกลียดพ่อไปใหญ่ แค่ปัจจุบันเขาก็ไม่คุยกันอยู่แล้ว เราก็มานั่งร้องไห้คนเดียว ร้องหนักมากก็ทำร้ายตัวเองก็มีค่ะ มันเป็นความรู้ที่ทั้งโกรธทั้งเสียใจปนกัน
แล้วหลังๆมานี่เหมือนแม่ไม่แคร์เราเลยด้วย แม่ดูจะรักพี่ทอมคนนั้นมากกว่าเราอีกค่ะ เวลาเราจะไปแม่ก็จะไม่ไปแต่จะใช้ให้พี่ทอมพาเราไปแทน คุยกับเราก็ชอบใช้อารมณ์ พ่อก็ชอบให้เราไปหาแต่เราไม่อยากไป ถ้าไปก็อยากจะอยู่กับพ่อให้มากๆแต่พ่อไม่เคยจะอยู่บ้านเลย เราไปแล้วเราทุกข์มากค่ะ อยู่บ้านแม่ก็ทุกข์ อยู่บ้านพ่อก็ทุกข์
บางครั้งก็คิดนะคะ ว่าทำไมพวกท่านต้องให้กำเนิดหนู ทั้งๆที่ไม่พร้อมจะดูแล รู้สึกตัวเองเก็บกดค่ะ เราชอบร้องไห้บ่อยๆมีช่วงหนึ่งที่เราเสียใจเรื่องพ่อกับแม่หนักมากจนสูญเสียความเป็นตัวเองร้องไห้ติดต่อกัน 3-4 วัน ไป รร. ก็ไม่ยิ้มไม่พูดคุยกับเพื่อนเหมือนปกติ จนเพื่อนสงสัยแต่ก็ไม่ยุ่งกับเรา แต่เพื่อนสนิทก็ดึงตัวเรากลับมาได้
มีครั้งหนึ่งที่เครียดมากจนถึงขั้นเขียนจดหมายลาตาย แต่ก็ไม่ได้ทำ เราคิดได้ซะก่อน ก็เลยทิ้งจนหมายนั่นไป ทุกครั้งที่เราเห็นรูปพ่อกับแม่เราชอบร้องไห้บ่อยๆ
ไม่ชอบความรู้สึกนี้เลยค่ะ เราควรทำไงดี