ยาวหน่อยนะครับ
ช่วงตอนอายุ 14-15 คือเป็นช่วงที่ผมเริ่มมีสิวขึ้นเยอะ ละคืออยากหายเป็นสิว ด้วยตอนนั้นก็ยังเด็กอยู่ ก็หาครีม ก็ไปเจอครีมเน็ตของคนๆนึงซึ่งมีผู้ติดตามพอสมควร แต่ไม่ได้ตัดสินใจซื้อทันทีนะ ก็ดูรีวิวนู่นนี่ เป็นครีมทาก่อนนอน จนตัดสินใจสั่งมา ตอนสั่งมาก็แบบมโนและตัวเองต้องหน้าใสแน่ๆ จนใช้ไปได้สักพัก เริ่มรู้สึกหน้าบาง เริ่มหน้าแดง จึงหยุดใช้แต่คือพอหยุดใช้ สิวก็เห่อเต็มหน้าเลย คือเป็นเยอะมาก เป็นทั้งหน้าเลย คือเยอะจริงๆไม่ได้คิดไปเองครับ ไปโรงเรียนคือมีแต่คนมอง เพื่อนทัก ครูทัก โดนแซว โดนล้อ เรื่องหน้าทุกวัน ไม่ว่าจะเป็น ผิวเหมือนคางคก เรียกเราว่าตุ๊กแก เวลาคุยกับใครก็มองแต่สิวเรา หรืออยู่ๆก็เดินมาจ้องหน้าละก็พูดเรื่องสิวที่อยู่ที่หน้าเรา และอื่นๆ ทุกครั้งที่โดนก็จะยิ้มๆ ทำเป็นขำๆ แต่คือในใจมันแย่มาก กลับมาบ้านคือวิ่งขึ้นไปบนห้อง ไปนอนร้องให้คนเดียวเกือบทุกวันเลย เคยแม้กระทั่งคิดฆ่าตัวตาย กรีดแขนตัวเอง แต่ทำไปนิดเดียว เพราะลึกๆมันก็ไม่อยากตาย ช่วงนั้นคือยังคิดไรไม่ค่อยรอบคอบเท่าไหร่ด้วย ก็พอไปโรงเรียนมันโดนเข้าทุกวัน จนมันไม่ไหวแล้วจริงๆ ผมเลยตัดสินใจลาออก แล้วช่วงนั้นคือจิตใจแย่มาก กลายเป็นเด็กมีปม ตัดขาดจากโลกภายนอกเลย อยู่แต่ในห้องทุกวัน แต่ก็ไม่ได้ปล่อยเวลาให้ผ่านไป ก้พยายามรักษาสิวไปด้วย ช่วงนั้นคือไม่ได้คุยกับใครเลย นอกจากคนในครอบครัว เก็บตัว กลายเป็นกลัวการเข้าสังคม ไม่กล้าเจอใคร มองโลกในแง่ลบ ก็อดทน พยายามรักษา จนถ้ารวมๆแล้วก็ผ่านมาได้2-3ปีล้ะ
กลับมาสู่ปัจจุบัน ปีนี้อายุ18
ตอนนี้หน้าผมดีขึ้นกว่าแต่ก่อนแล้ว ละผมก็เริ่มหันกลับมามองชีวิตตัวเอง จากเด็กคนนึงที่เคยร่าเริง มั่นใจในตัวเอง มองโลกในแง่ดี เฮฮา ตอนนี้คือมันตรงกันข้ามหมดเลย โลกส่วนตัวสูง มีกำแพงในใจ มองโลกในแง่ร้าย ไม่มั่นใจในตัวเอง แต่มันก็เริ่มดีขึ้นนะ ไม่ได้แย่ซะขนาดนั้น ผมก็พยายามเปลี่ยนตัวเองอยู่
ผมก็ไม่มีเพื่อนมาประมาณ2ปีได้แล้ว ไม่ได้คุยกับใครเลย กลายเป็นคุยไม่เก่งไปเลย มีเพื่อนคือตัวเองมาตลอด กลายเป็นชอบคุยกับตัวเอง55
ละคือเวลาจะออกไปไหน ก็ไม่กล้าไป ต้องมีคนไปด้วย เพราะความกลัวนี่แหละ มันเป็นปมในใจ กลัวเขาจะคิดยังไงกับเรานะ อะไรแบบนี้
ตอนนี้ผมก็ตัดสินใจแล้วว่าจะกลับไปเรียนต่อ แต่มันก็ยังกล้าๆกลัวๆอยู่ดี พอนึกถึงอนาคตนั่นแหละมันคือจุดเปลี่ยนที่ทำให้ผมต้องก้าวออกมาจากความกลัว ละสู้ต่อ ตอนนี้คือผมยังอ่อนต่อโลกมากๆ เพราะแต่ก่อนผมไม่ออกไปไหนเลย เก็บตัวอย่างเดียว พอเริ่มก้าวออกมา มันก็ไม่รู้จะต้องทำยังไง นั่งแท๊กซี่ยังนั่งไม่เป็นเลยครับ ไม่รู้เส้นทาง หลายๆอย่าง อยู่ในช่วงปรับตัวอยู่ เอาจริงๆก็อยากมีเพื่อนนะแต่ไม่รุ้จะหาจากไหน ผมก็คิดนะผมคงต้องไปเรียนจะได้มีเพื่อน ตอนนี้ก็รอเขาเปิดรับสมัครอยู่ เคยลองหาเพื่อนในโลกออนไลน์นะแต่ก็มันไม่เวิร์คอะ ผมคุยไม่เก่งด้วยแหละ
ตอนนี้ผมอยากมีความมั่นใจในตัวเอง แต่คือผมก็ไม่รู้จะทำยังไงดีครับ
ผมคิดตลอดทำไมผมต้องมาเจอเรื่องพวกนี้ แค่อยากมีชีวิตเหมือนวัยรุ่นทั่วไป แต่ในเมื่อมันเป็นไปแล้ว ผมก็ต้องสู้ต่อแหละ ยังมีคนที่แย่กว่าเราอีก
อยากจะมาเล่าชีวิตตัวให้ฟังครับ ชีวิตพังเพราะเป็นสิว และอยากได้คำแนะนำครับ
ช่วงตอนอายุ 14-15 คือเป็นช่วงที่ผมเริ่มมีสิวขึ้นเยอะ ละคืออยากหายเป็นสิว ด้วยตอนนั้นก็ยังเด็กอยู่ ก็หาครีม ก็ไปเจอครีมเน็ตของคนๆนึงซึ่งมีผู้ติดตามพอสมควร แต่ไม่ได้ตัดสินใจซื้อทันทีนะ ก็ดูรีวิวนู่นนี่ เป็นครีมทาก่อนนอน จนตัดสินใจสั่งมา ตอนสั่งมาก็แบบมโนและตัวเองต้องหน้าใสแน่ๆ จนใช้ไปได้สักพัก เริ่มรู้สึกหน้าบาง เริ่มหน้าแดง จึงหยุดใช้แต่คือพอหยุดใช้ สิวก็เห่อเต็มหน้าเลย คือเป็นเยอะมาก เป็นทั้งหน้าเลย คือเยอะจริงๆไม่ได้คิดไปเองครับ ไปโรงเรียนคือมีแต่คนมอง เพื่อนทัก ครูทัก โดนแซว โดนล้อ เรื่องหน้าทุกวัน ไม่ว่าจะเป็น ผิวเหมือนคางคก เรียกเราว่าตุ๊กแก เวลาคุยกับใครก็มองแต่สิวเรา หรืออยู่ๆก็เดินมาจ้องหน้าละก็พูดเรื่องสิวที่อยู่ที่หน้าเรา และอื่นๆ ทุกครั้งที่โดนก็จะยิ้มๆ ทำเป็นขำๆ แต่คือในใจมันแย่มาก กลับมาบ้านคือวิ่งขึ้นไปบนห้อง ไปนอนร้องให้คนเดียวเกือบทุกวันเลย เคยแม้กระทั่งคิดฆ่าตัวตาย กรีดแขนตัวเอง แต่ทำไปนิดเดียว เพราะลึกๆมันก็ไม่อยากตาย ช่วงนั้นคือยังคิดไรไม่ค่อยรอบคอบเท่าไหร่ด้วย ก็พอไปโรงเรียนมันโดนเข้าทุกวัน จนมันไม่ไหวแล้วจริงๆ ผมเลยตัดสินใจลาออก แล้วช่วงนั้นคือจิตใจแย่มาก กลายเป็นเด็กมีปม ตัดขาดจากโลกภายนอกเลย อยู่แต่ในห้องทุกวัน แต่ก็ไม่ได้ปล่อยเวลาให้ผ่านไป ก้พยายามรักษาสิวไปด้วย ช่วงนั้นคือไม่ได้คุยกับใครเลย นอกจากคนในครอบครัว เก็บตัว กลายเป็นกลัวการเข้าสังคม ไม่กล้าเจอใคร มองโลกในแง่ลบ ก็อดทน พยายามรักษา จนถ้ารวมๆแล้วก็ผ่านมาได้2-3ปีล้ะ
กลับมาสู่ปัจจุบัน ปีนี้อายุ18
ตอนนี้หน้าผมดีขึ้นกว่าแต่ก่อนแล้ว ละผมก็เริ่มหันกลับมามองชีวิตตัวเอง จากเด็กคนนึงที่เคยร่าเริง มั่นใจในตัวเอง มองโลกในแง่ดี เฮฮา ตอนนี้คือมันตรงกันข้ามหมดเลย โลกส่วนตัวสูง มีกำแพงในใจ มองโลกในแง่ร้าย ไม่มั่นใจในตัวเอง แต่มันก็เริ่มดีขึ้นนะ ไม่ได้แย่ซะขนาดนั้น ผมก็พยายามเปลี่ยนตัวเองอยู่
ผมก็ไม่มีเพื่อนมาประมาณ2ปีได้แล้ว ไม่ได้คุยกับใครเลย กลายเป็นคุยไม่เก่งไปเลย มีเพื่อนคือตัวเองมาตลอด กลายเป็นชอบคุยกับตัวเอง55
ละคือเวลาจะออกไปไหน ก็ไม่กล้าไป ต้องมีคนไปด้วย เพราะความกลัวนี่แหละ มันเป็นปมในใจ กลัวเขาจะคิดยังไงกับเรานะ อะไรแบบนี้
ตอนนี้ผมก็ตัดสินใจแล้วว่าจะกลับไปเรียนต่อ แต่มันก็ยังกล้าๆกลัวๆอยู่ดี พอนึกถึงอนาคตนั่นแหละมันคือจุดเปลี่ยนที่ทำให้ผมต้องก้าวออกมาจากความกลัว ละสู้ต่อ ตอนนี้คือผมยังอ่อนต่อโลกมากๆ เพราะแต่ก่อนผมไม่ออกไปไหนเลย เก็บตัวอย่างเดียว พอเริ่มก้าวออกมา มันก็ไม่รู้จะต้องทำยังไง นั่งแท๊กซี่ยังนั่งไม่เป็นเลยครับ ไม่รู้เส้นทาง หลายๆอย่าง อยู่ในช่วงปรับตัวอยู่ เอาจริงๆก็อยากมีเพื่อนนะแต่ไม่รุ้จะหาจากไหน ผมก็คิดนะผมคงต้องไปเรียนจะได้มีเพื่อน ตอนนี้ก็รอเขาเปิดรับสมัครอยู่ เคยลองหาเพื่อนในโลกออนไลน์นะแต่ก็มันไม่เวิร์คอะ ผมคุยไม่เก่งด้วยแหละ
ตอนนี้ผมอยากมีความมั่นใจในตัวเอง แต่คือผมก็ไม่รู้จะทำยังไงดีครับ
ผมคิดตลอดทำไมผมต้องมาเจอเรื่องพวกนี้ แค่อยากมีชีวิตเหมือนวัยรุ่นทั่วไป แต่ในเมื่อมันเป็นไปแล้ว ผมก็ต้องสู้ต่อแหละ ยังมีคนที่แย่กว่าเราอีก