ส่วนตัวคิดว่าตัวเองอะ ความสามารถน้อย ความรู้น้อย แต่ยังดีที่ไม่มีหนี้ พอมีที่ซุกหัวนอน เงินเก็บมีค่อนข้างน้อย ถ้าเอะอะไม่พอใจออกจากงานนี้ไม่พอกินน่
คือทำงานก็เบื่องาน ได้หยุดอยู่บ้านก็เบื่อบ้าน เสียงดังก็รำคาญ จะออกไปเที่ยวก็คนเยอะ รถติด ร้อน ใครพูดไม่เข้าหูจะไม่พอใจแบบรู้ตัวว่าเวอร์ อินเนอร์จัด เหมือนจะคุมตัวเองได้นะแต่ในใจนี่ ง้างหมัดรอแล้ว แค่แขนขามันยังไม่ออกตามใจสั่ง กับญาติพี่น้องนี่คือแค่เจอหน้าพอ กินข้าวร่วมกันนี้เราแปลกแยกมาก มีหนนึงเหมือนวันไหว้บรรพบุรุษงานนึง เรียกลงมากินรวมกันทั้งบ้าน เคยถึงขั้นเดินเข้าไปหยิบไก่ออกมาชิ้นนึงกับซาลาเปาแล้วมายินกินหน้าประตู กินเสร็จ กินน้ำล้างมือแล้วขึ้นไปห้องนอนต่อ ไม่พูดจาพบเจอใครทั้งนั้น ตอนนี้ทำงานเป็นพนักงานลำดับล่างๆ ปกติก็ต้องโดนใช้ทำนู่นๆนี่ๆยังทนได้ก็ต้องทนอะนะ แต่ก็มีเรื่องให้ประสาทกินเรื่อยๆ สะสมมาจนวันหยุด ทำงานแบบมีโอที ช่วงเย็นวันธรรมดาก็มี เสาร์อาทิตย์หรือนักขัตก็มี เดือนที่ผ่านมา ทำทุกวัน30วันเต็มไม่มีวันหยุด ได้หยุดเสาร์-อาทิตย์นี้ คือไม่ได้ออกจากบ้านเลยนอกจากไปซื้อข้าว แล้วนอนตี1-2 ตื่นบ่ายๆ แล้วไอ้วันหยุดนอนแบบซ้อมตายนี่เป็นมาร่วมปีแล้ว ให้เหตุผลตัวเองว่าเบื่อ ชีวิต งาน เรื่องที่บ้าน เรื่องส่วนตัว
ู
ปกติไม่ชอบเที่ยวอยู่แล้ว จะห้าง เธค ผับ หรือวัด ทะเล ป่าเขา ไม่เคยคิดจะไปเองเลยรู้นะว่าไปเที่ยวแล้วมันดีต่อใจ หัวมันว่างขึ้นแต่พอถึงเวลาจะได้ไป เกิดไม่อยากไปอีก ที่ได้ไปบ้างเพราะที่บ้านชวนกิ่งบังคับ ประมาณ พ่อแม่แก่แล้ว แทนที่ลูกมันจะพาเที่ยว แค่ชวนไปด้วยมันยังไม่ยอมไป ประมาณนี้ ก็ไปบ้าง ไม่ไปบ้าง คือที่บ้านตัวเองไม่มีรถ จะอยากไปไหนต้องอาศัยเรียกญาติ เขาเป็นพี่น้องกันไงไปด้วยกันก็ไม่เท่าไหร แต่เราอะหลานเขาโตมากแล้ว จะสี่สิบแล้ว แต่ไม่มีรถ จะไปอาศัยน้าๆลุงๆก็ไม่ค่อยแฮปปี้
กับเพื่อนนี้ถ้าจะได้ไปเที่ยวต้องโอกาศพิเศษจริงๆ แบบเลี้ยงเกษียณนอกรอบ อะยอมไปอรับปริญญาม.ตจว. งานแต่งเพื่อนตจว. อะไปงานศพญาติผู้ใหญ่เพื่อนตจว.อย่างนี้ไป แต่ที่ว่ามานี่คือทั้งชีวิตไปแค่อย่างละรอบเองนะ อยู่ๆจะอยากไปแล้วให้ไปเลยนี้ เกิน5ปีแล้วที่ไม่ได้ทำแบบนั้น
ตอนแรกๆไม่เคยคิดเชื่อเรื่องเวรกรรม ไหว้พระขอพร เจอเรื่องชวนเป็นบ้าบ่อยเข้า ต้องไหว้พระขอให้เจอเรื่องดีๆบ้าง แบบทำอะไรไม่ได้เลย แค่ได้ไหว้พระก็ยังดี
แบบนี้ผมควรทำยังไงกับตัวเองดี
คิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า แต่ยังไม่ถึงขนาดอยากตาย
คือทำงานก็เบื่องาน ได้หยุดอยู่บ้านก็เบื่อบ้าน เสียงดังก็รำคาญ จะออกไปเที่ยวก็คนเยอะ รถติด ร้อน ใครพูดไม่เข้าหูจะไม่พอใจแบบรู้ตัวว่าเวอร์ อินเนอร์จัด เหมือนจะคุมตัวเองได้นะแต่ในใจนี่ ง้างหมัดรอแล้ว แค่แขนขามันยังไม่ออกตามใจสั่ง กับญาติพี่น้องนี่คือแค่เจอหน้าพอ กินข้าวร่วมกันนี้เราแปลกแยกมาก มีหนนึงเหมือนวันไหว้บรรพบุรุษงานนึง เรียกลงมากินรวมกันทั้งบ้าน เคยถึงขั้นเดินเข้าไปหยิบไก่ออกมาชิ้นนึงกับซาลาเปาแล้วมายินกินหน้าประตู กินเสร็จ กินน้ำล้างมือแล้วขึ้นไปห้องนอนต่อ ไม่พูดจาพบเจอใครทั้งนั้น ตอนนี้ทำงานเป็นพนักงานลำดับล่างๆ ปกติก็ต้องโดนใช้ทำนู่นๆนี่ๆยังทนได้ก็ต้องทนอะนะ แต่ก็มีเรื่องให้ประสาทกินเรื่อยๆ สะสมมาจนวันหยุด ทำงานแบบมีโอที ช่วงเย็นวันธรรมดาก็มี เสาร์อาทิตย์หรือนักขัตก็มี เดือนที่ผ่านมา ทำทุกวัน30วันเต็มไม่มีวันหยุด ได้หยุดเสาร์-อาทิตย์นี้ คือไม่ได้ออกจากบ้านเลยนอกจากไปซื้อข้าว แล้วนอนตี1-2 ตื่นบ่ายๆ แล้วไอ้วันหยุดนอนแบบซ้อมตายนี่เป็นมาร่วมปีแล้ว ให้เหตุผลตัวเองว่าเบื่อ ชีวิต งาน เรื่องที่บ้าน เรื่องส่วนตัว
ู
ปกติไม่ชอบเที่ยวอยู่แล้ว จะห้าง เธค ผับ หรือวัด ทะเล ป่าเขา ไม่เคยคิดจะไปเองเลยรู้นะว่าไปเที่ยวแล้วมันดีต่อใจ หัวมันว่างขึ้นแต่พอถึงเวลาจะได้ไป เกิดไม่อยากไปอีก ที่ได้ไปบ้างเพราะที่บ้านชวนกิ่งบังคับ ประมาณ พ่อแม่แก่แล้ว แทนที่ลูกมันจะพาเที่ยว แค่ชวนไปด้วยมันยังไม่ยอมไป ประมาณนี้ ก็ไปบ้าง ไม่ไปบ้าง คือที่บ้านตัวเองไม่มีรถ จะอยากไปไหนต้องอาศัยเรียกญาติ เขาเป็นพี่น้องกันไงไปด้วยกันก็ไม่เท่าไหร แต่เราอะหลานเขาโตมากแล้ว จะสี่สิบแล้ว แต่ไม่มีรถ จะไปอาศัยน้าๆลุงๆก็ไม่ค่อยแฮปปี้
กับเพื่อนนี้ถ้าจะได้ไปเที่ยวต้องโอกาศพิเศษจริงๆ แบบเลี้ยงเกษียณนอกรอบ อะยอมไปอรับปริญญาม.ตจว. งานแต่งเพื่อนตจว. อะไปงานศพญาติผู้ใหญ่เพื่อนตจว.อย่างนี้ไป แต่ที่ว่ามานี่คือทั้งชีวิตไปแค่อย่างละรอบเองนะ อยู่ๆจะอยากไปแล้วให้ไปเลยนี้ เกิน5ปีแล้วที่ไม่ได้ทำแบบนั้น
ตอนแรกๆไม่เคยคิดเชื่อเรื่องเวรกรรม ไหว้พระขอพร เจอเรื่องชวนเป็นบ้าบ่อยเข้า ต้องไหว้พระขอให้เจอเรื่องดีๆบ้าง แบบทำอะไรไม่ได้เลย แค่ได้ไหว้พระก็ยังดี
แบบนี้ผมควรทำยังไงกับตัวเองดี