ไม่อยากไปโรงเรียนทำไงดีคะ???

เราเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูด และก็เป็นคนขี้เกรงใจ มีแต่คนไม่ชอบเรา เราก็ไม่รู้ว่าไม่ชอบเราเพราะอะไร ส่วนมากก็จะบอกว่าเราไม่เป็นตัวของตัวเอง แต่เราว่าในใจของคนที่ไม่ชอบเราไม่คิดแบบนั้นเเน่นอนเพียงเพราะเเค่ไม่ชอบที่เราไม่เป็นตัวของตัวเอง จำเป็นต้องแกล้งเราขนาดนี้เชียวหรอ? มีครั้งนึงที่เรามีปัญหากับเพื่อนเราก็ไม่อยากไปรร.แม่เราบอกเราว่าถ้าตอนกลางวันไม่มีเพื่อนนั่งกินข้าวด้วยให้แม่ไปนั่งกินข้าวที่รร.ให้ก็ได้นะ.. คือแบบตอนนั้นร้องไห้ด้วยแล้วพอแม่พูดมาน้ำตามันยิ่งไหลออกมาเลยคือแบบแม่ทุ่มเทให้เรามาก อยากให้เราไปรร.ตอนนั้นแม่ก็ร้องไห้ด้วย เรารู้สึกผิดไปเลยอ่ะที่ทำให้แม่ร้องไห้ เรามีแม่ที่เข้าใจเราเพียงแค่คนเดียว ส่วนพ่อเราทั้งซ้ำเติมเรา ทั้งด่าเรา ประมาณว่าร้องไห้ทำไมผีเข้าหรอ ก็มีแม่คนนี้แหละที่ปลอบเรา เรายังคิดอยู่ว่าถ้าไม่มีแม่แล้วเราจะเป็นยังไง เราจะลำบากไหม เพราะแม่ทั้งช่วยเราเก็บห้องที่เราทำรก ทั้งทำข้าวให้เรากินตอนตี3 เป็นทุกอย่างของเรา ถ้าเป็นพ่อเราพ่อเราจะเอาขยะที่เราทำรกมากองตรงที่นอนเราตั้งเเต่เราเกิดมาเรายังไม่เคยเห็นพ่อเราช่วยเราเก็บของเลย และไม่เคยที่หน้าที่พ่อของลูกได้เลย มีแต่เเม่ที่อดทำเพื่อเรา มีครั้งนึงที่เเม่บอกกับเราว่าที่ทนอยู่ที่นี่ได้ก็เพราะลูกนะ เราคิดในใจเราสงสารแม่มากเพราะพ่อเรากับเเม่เราไม่ได้จดทะเบียนสมรสกันเพราะย่าเราไม่อนุญาต  ครอบครัวทางแม่เราก็มีปัญหากันตาเราติดนักร้องจนตบตียายเรา เราก็บอกแม่ว่าทำไมเค้าคิดไม่ได้สักที มีครั้งนึงที่เเม่เล่าว่าตาไล่ฟันยายเรา เเต่ยายเราหนีได้ เราไม่อยากจะคิดอ่ะว่าอนาคตจะเป็นยังไง  และตอนช่วงเทศกาลที่ผ่านมาเราไปบ้านยายตอนกำลังจะกลับยายบอกเราว่าให้เราตั้งใจเรียน ยายขอให้เราไม่เป็นเหมือนพี่เราเเล้วยายก็ร้องไห้ (พี่=คือลูกของพี่แม่เราอ่ะค่ะ)



ขอเล่าเเค่ประมาณนี้พอนะคะ เราเคยคิดอยากฆ่าตัวตายบ่อยมาก ที่ไม่อยากทำก็เพราะแม่แล้วก็กลัวผลกรรมด้วย และเรากลัวว่าถ้าไม่มีพ่อแม่เราจะใช้ชีวิตยังไงพ่อแม่เราใช้รถใช้ถนนทุกวัน เรากลัวอุบัติทางถนนมากๆ...ได้แต่ภาวนาขอให้พ่อแม่เราขับรถอย่างปลอดภัย เห้ออออ
*ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน..ถ้ามี