คิดเห็นยังไง มองว่ายังไง จะอธิบายยังไง ส่งผลให้เกิดอะไร หาจุดบกพร่องของชีวิตหลายๆมุมมอง

ยาวหน่อย ขอบคุณที่อ่านมากครับ ผมมาระบายหาทางออก
ผมมีพี่น้อง 4 คน ผมเป้นคนที่ 4 ลูกหลง พี่สาวพี่ชายผมไปเรียนเเละทำงานหมดเเล้ว คือผมจำความได้เห็นภาพอยู่ฉากๆนึงที่จำได้ติดตาคือเจอพ่อต่อว่าเเม่ ตะคอกข่มเหงเเม่ เวลาไปรับงานรับปริญญาพี่เเม่ก็ร้อง งานบวชพี่เเม่ก็ร้อง งานรับพี่สาวคนโตเเม่ก็ร้อง ตอนเด็กผมทำไรไม่ถูกเห็นเเต่ภาพเเม่ร้องให้ เเม่เสียใจ นั่งหน้าเเดงก่ำร้องให้เสียใจ น้ำตาตก พอเเม่ร้องให้บางทีเเม่ก็วิ่งทำท่าจะไปเอามีดทำร้ายตัวเองเอาหัวเขกกำเเพงเเรงๆ เวลาผมดื้อเช่นกัน เเม่ก็จะเอาหัวเขกกำเเพงเป็นภาพที่หดหู่อึดอัดใจเเต่พ่อไม่เคยตีเเม่เลยสักครั้ง เคยเอาหนังสือพิมพ์ม้วนทุบผมเเค่ครั้งเดียวในชีวิต เเต่ตกใจมากๆตอน 6 ขวบ เเละผมได้อยู่บ้านอาซึ่งติดกลับบ้านพ่อทุกวันผมจะไปนอนบ้านอาเพราะอาสาวไม่มีลูก เลยขอผมไปเลี้ยงเหมือนพี่สาวคนกลางผมเเต่ก็ไปๆมาๆสองบ้านติดกันนี่เเหละครับ ผมจำความได้ตอนไปอยู่กับอาคือ เขาด่าเเม่ผมว่าไม่สวย หน้าตาดุ หน้าไม่รับเเขก ด่าพ่อผมที่หัวโบราณ ด่าให้ผมฟังอยู่ทุกวันๆ ผมรู้สึกไม่พอใจบางทีก็เดินหน้าบึ้งไป เขาก็ด่าผม บ่นนิดบ่นหน่อยไ่ได้ ตะคอกด่า ไล่ เเล้วเวลาไปส่งผมที่ รร เขาก็มักจะบอกครูผมว่าถ้าดื้อตีได้เลย ทุบได้เลย เเละชอบเอาเพื่อนที่เป็นตุ๊สเพศที่สามมาเป็นบุคคลตัวอย่างว่าดี ว่าเรียนเก่ง ให้ผมเข้ากลุ่มบ้าง  ผมก็ไม่ทำเขาก็ด่า เหมือนเเม่เลย ทำหน้าเเบบนี้ไครจะคบ จริงๆตอนนั้นที่ผมไม่คบเพราะเพื่อนชอบเเกล้งผม บางครั้งผมคิดเลขไม่เป้นเเล้วถามว่าทำไมถึงได้เท่านี้ เท่านี้ เขาบอกไอเด็ก สอนไม่รุ้รเื่องเเล้วก็ตบกัวผม ผมเลยบอกชาตินี้กูไม่ถามเเล้ว เเต่การเรียนผม 3.5 ขึ้นตั้งเเต่ประถมถึงเรียนจบเลยนะครับ การเรียนไม่มีปัญหาเพราะดูเหมือนจะเป็นสิ่งเดียวที่ผมพอทำได้โดยไม่ต้องกังวล ต่อครับ...พอรู้ตัวอีกทีตอนนั้นก็รุ้สึกตัวเองเป็นเด็กคนนึงชอบเอาเเต่ใจผมเศร้าไม่มีไครปลอบ พอใครปลอบเเม่ผม อาผมหาว่าเดี่ยวมันได้ใจ พี่ชายผมพอกลับมาก็เเกล้งผม พอผมโวยวายพ่อก็ตะคอก ทั้งในรถ อึดอัดมากครับ ทุกวันนี้ผมมีนิสัยไม่ชอบให้ใครกอด โดนตัว ไม่ชอบให้ไครพูดดี ดูเหมือนไม่ไว้ใจ อันนี้ที่พูดคือไม่ได้ฝืนบังคับตัวเองอคตินะครับเหมือนจะน้อยใจชีวิตมั้ง พอผม ม.4 ก่อนเปิดเรียนสามวันเเม่ผมก็เสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง ในเวลานั้น ผมได้งอเเม่เเละไม่พูดด้วยเป็นเวลา 8 เดือนก่อนมาดีกัน 4 วันเเล้วเเม่ก็จากผมไป ผมไม่ร้องให้เลยตอนเเรกผมมีคำในหัวขึ้นมาว่า เกิด เเก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์ถึงเเม้ในหัวอยากจะร้องเเต่เหมือนร้องไม่ออกจุกมาก ฝืนเดินต่อไปมองร่างไร้วิญญาณของเเม่ วันรุ่งขึ้นผมไป รร เพราะมันวันจันทร์เปิดเรียนวันเเรกโดยที่เเม่ผม ถูกนำไปบำเพ็ญกุศลงานศพที่จังหวัดบ้านเกิด เเต่ผมมา โรงเรียนปกติ เพราะกลัวเรียนไม่ทันกับสมัคร นศท(รด)ไม่ทัน พอรู้กำหนดการเสร็จธุระจากโรงเรียนผมก็ไปขออณุณาติโรงเรียน ไปงานศพเเม่ ทั้งห้องเขาตกใจด่าว่าเเม่เสียเเล้วยังมาโรงเรียน ผมก็ไม่ได้โต้ตอบ ทั้งๆที่อยากร้อง อยากระบายเเต่อึมทึมเข้มเเข็งไม่พูดบอกขอออกพอ ให้อามารับ สุดท้ายเเล้วผมก็ไปงานของเเม่ ที่เล่ามาทั้งหมดนี่ ผมมองๆย้อนเเล้ว ปัจจุบันผมเรียนทางด้านจิตวิทยามาบ้าง เเต่ผมเหมือนจะหาสาเหตุมาอิงทดเเทนความรู้สึกสับสนไม่ได้ว่าผมจะรักใครเป็นมั้ย เเล้วทำไมผมจึงเป็นผลผลิตที่เเย่ เป็นปัญหาให้กังวลตลอดกับตัวเอง พยายามมองว่าปัจจุบันทุกอย่างมันก็โอเคร พ่อไม่มีเเม่ไหม่ ทำงาน ส่วนอาผม ผมเคยป่วยเป็นโรคซึมเศร้า ไปหาจิตเเพทย์เขาหาว่าผมเเกล้งผมเลยบอกว่า ถ้ายังทำให้ผมร้องอีก ผมจะไม่อยู่ที่นี่ ผมเคยสอบติดเเพทย์ มข กับวิศวะโยธา ซึ่งผมไม่เอา พออามารู้ทีหลังก็ด่าผม ปัจจุบันผมจบการศึกษามาเเล้วในคณะที่อิสระค่อนข้างสูงซึ่งสาขานี้ผมมาอยู่ในชะตากรรมที่เรียกว่า วันที่มา ผมโดนฉีกกระดาษแอชมิชชั่น เพราะไปลงไว้อันเเรกเเต่ไม่บอกใคร ส่วนพ่อผมไม่มีปัญหาเพราะผมเรียนพอได้ เพราะที่บ้านพ่อทำบริหารพ่อก็ไม่เห็นด้วยกับการไปเรียนอะไรที่เราไม่ชิน พ่อผมไม่สูบบุหรี่ ดื่มเหล้า เป็นคนเน้นศาสนา รวมๆเเล้ว ผมไม่รู้จะเรียกชะตากรรมตัวเองว่าควรมองยังไงกับปัญหาเหล่านี้หรือเยียวยาตัวเองยังไง เพื่อให้ผมก้าวเดินต่อไปได้ เเละเพื่อให้ผมเมื่อเจอคนที่มีเหตุการณ์คล้ายๆผม เขาจะรู้สึกยังไง จะได้เยียวยาเขา ผมเหมือนเดินว้าเหว่มาตลอด ไม่มีเพื่อน ไม่ชอบเที่ยว เก้บตัว กลัวคนเยอะๆ อึดอัด ขี้ร้อน เเต่ สามารถทำกิจกรรมร่วมกับผู้อื่นได้ เเต่พอเสร็จงานก็เเยกย้ายเหมือนคนไม่สนิท หมายเหตุ ผมเป็นโรคซึมเศร้าด้วยสาเหตุหลักๆสองอย่างคือ ยาลดความดันที่กินโดยไม่มีเเพทย์สั่ง พ่อเอามาไห้กินยาเบต้าล็อค 10 mg กับ โดนพ่อตะคอกในรถเข้าใจผมผิด ด่าเเบบรุนเเรงที่สุดในชีวิต ผมร้องตั้งเเต่ 8 โมงเช้าถึงบ่าย สาม ตอนอยูมหาวิทยาลัย เพื่อนไม่ปลอบเดินหหนี เพราะพอเพื่อนปลอบผมร้องหนักกว่าเดิม หลังจากนั้น พ่อก็ไปบอกพี่สาวพี่ชายมารุมด่าผม กลายว่าผมเป็นเด็กอกตัญญู ส่วนอาผมก็โทรมาด่าเพราะโทรมาผมมัวเเต่ร้อง พูดไม่รุ้เรื่องเขาตะคอกซ้ำเติมๆ รุ้ตัวอีกทีก็จิตเภทหลอนขั้นที่ 5 เเล้ว #รบกวนเพื่อนๆที่อ่านช่วยตีเเผ่สังคมที่ผมพอเข้าได้หน่อย