คุณเคยตั้งคำถามกับตัวเองไหม?
กับการที่เรามองใครสักคนว่าเธอคือเพื่อนของเราและก็เป็นเธอที่บอกกับเราว่าเราคือ "เพื่อนรักกัน"
เธอปฏิบัติกับเราเหมือนกันกับสิ่งที่เธอพูดมันออกมา เธอทำให้เรารู้สึกได้ว่านี่แหละคำว่าเพื่อนที่เราคงไม่ได้หามาจากที่ไหนได้ง่ายๆ ในช่วงเวลานั้นมันคือความสุข มันคือความทรงจำที่แสนดี และเรารู้สึกรักมัน อยากอยู่แบบนี้ไปตลอด
แต่อยู่มาวันนึงเหมือนอะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนไปในขณะที่เรายังคงเหมือนเดิมในความรู้สึก เพื่อนไม่ควรโกหกกัน เพื่อนไม่ควรทำร้ายจิตใจกัน แต่การโกหกในครั้งนั้นมันทำให้เราจดจำมาถึงทุกวันนี้
ในตอนแรกที่เธอเล่าเรื่องราวที่ไม่น่าเชื่อให้เราฟัง เราไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไปนอกจากรับฟังมันไปเท่านั้น หลายๆคนมองเธอว่าเธอเป็นคนโกหก แต่เราพูดออกไปได้แค่ว่า "บางเรื่องที่เรายังไม่ได้เห็นมันกับตานั้นเขาอาจจะไม่ได้โกหกก็ได้แล้วอีกอย่างจะมีเหตุผลอะไรที่เธอจะโกหก โกหกกันไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา การที่จะคบใครสักคนมันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่แปลกสักหน่อย" เพราะเธอคือเพื่อนเราไงเราเลยพยายามปกป้องเธอ ทุกครั้งที่เราตั้งคำถามในสิ่งที่เรางสัยเธอก็หาคำตอบมากมายมาตอบเราได้ ซึ่งนั้นก็ไม่ได้ทำให้เราติดใจอะไร แต่บ้างครั้งในหลายๆเรื่องที่เธอบอกมามันก็ดูจะไม่น่าเชื่อเกินไป ตอนแรกเราก็คิดว่าเราคงคิดมากไปเอง เพื่อนเราจะสร้างเรื่องพวกนี้มาหลอกเราทำไม ยิ่งนานวันเธอก็ยิ่งสร้างตัวละครเพิ่มขึ้นมาในโลกโซเชียล ดึงเราเข้าไปมีส่วนร่วมในเรื่องราวของเธอ ทั้งๆเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่เราคุยด้วยจริงๆแล้ว เขาคือใคร? เขาคนนั้นคอยเข้ามาเล่าเรื่องราวเพิ่มเติมเพื่อให้ทุกอย่างมันยิ่งดูสมจริงยิ่งขึ้น แต่ที่เจ็บที่สุดคือเขาเข้ามาเพื่อจีบเรา วันนึงเราก็ชอบเขา โดยที่ตัวเองก็ยังคงตั้งคำถามบางอย่างว่า "คนเรามันสามารถที่จะรักกันผ่านตัวอักษรได้จริงๆน่ะหรอ?"
คำตอบสำหรับเราคือ "ใช่" แต่เขาอาจจะไม่ได้คิดกับเราในแบบที่เราคิดกับเขาจริงๆก็ได้ เพราะคนเราอยากจะพิมพ์ข้อความอะไรก็ได้แต่อาจจะไม่ได้รู้สึกไปตามสิ่งที่ตัวเองพิมพ์มันออกมา แล้วสิ่งที่ได้เรียนรู้หลังจากนั้นก็คือ "พวกเขาใช้ความไว้ใจของเราเพื่อทำร้ายเราในที่สุด" เราไม่เคยเจอกัน แต่คุยกันทุกวัน ไม่เคยแม้แต่ละรู้ว่าที่จริงแล้วเขาคนนั้นมีตัวตนอยู่จริงหรือเปล่า? นอกจากสิ่งที่เธอเล่าให้เราฟังเท่านั้น เราไม่เคยคิดที่จะหาคำตอบที่เราสงสัยเพราะเราคิดว่าเราคือเพื่อนกัน (หรือเรากลัวคำตอบที่จะได้รับมากันแน่นะ) จนในวันนึงเราก็ได้เจอกับคำตอบในหลายๆเรื่องที่เราสงสัยโดยที่เราไม่เคยวิ่งไปหามัน แต่ "คำตอบ" มันกลับวิ่งเข้าหาเราแทน เราพยายามที่จะถามถึงความจริงนั้นจากเธอ แต่เธอก็ยังเลือกที่จะโกหกต่อไป เราเลยเลือกที่จะเงียบเพราะยังอยากให้เรายังคงเป็นเพื่อนกันต่อไปแบบนี้ แต่เราก็ยังคงหวังนะว่าในวันที่เราเรียนจบ เธออาจจะยอมบอกทุกอย่าง หรืออาจจะบอกว่าที่ผ่านมาเธอแค่ล้อเล่นก็ยังดี แต่ไม่เลยเราไม่เคยได้คำตอบจากปากของเธอ เราต่างคนก็ต่างแยกกันไปเรียนต่อ พอเธอเงียบหายไปจากกันเขาคนนั้นก็หายไปด้วยโดยทิ้งข้อความเอาไว้ในแชทสั้นๆว่า "ไม่อยากให้เรื่องราวของเราจบลงแบบนี้เลย ขอโทษนะ" เหมือนกับว่าพอแยกกันไปแล้วก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องเล่นละครต่อ เรามีคำถามที่อยากจะถามเธอมากจริงๆนะ เธอเกลียดเราเหรอ เราไปทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรอ ถึงต้องมาสร้างเรื่องหลอกเราแบบนี้ นี่...คำนิยามของคำว่าเพื่อนของเธอกับเรามันคงจะต่างกันสินะ บางทีเราก็อยากจะลืมมันนะแต่มันก็ลืมไม่ได้จริงๆ เพราะถึงยังไง เราก็ยังคงอยากได้คำตอบจากปากของเธออยู่ดี
คำว่าเพื่อนของเรามันคงต่างกันสินะ
กับการที่เรามองใครสักคนว่าเธอคือเพื่อนของเราและก็เป็นเธอที่บอกกับเราว่าเราคือ "เพื่อนรักกัน"
เธอปฏิบัติกับเราเหมือนกันกับสิ่งที่เธอพูดมันออกมา เธอทำให้เรารู้สึกได้ว่านี่แหละคำว่าเพื่อนที่เราคงไม่ได้หามาจากที่ไหนได้ง่ายๆ ในช่วงเวลานั้นมันคือความสุข มันคือความทรงจำที่แสนดี และเรารู้สึกรักมัน อยากอยู่แบบนี้ไปตลอด
แต่อยู่มาวันนึงเหมือนอะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนไปในขณะที่เรายังคงเหมือนเดิมในความรู้สึก เพื่อนไม่ควรโกหกกัน เพื่อนไม่ควรทำร้ายจิตใจกัน แต่การโกหกในครั้งนั้นมันทำให้เราจดจำมาถึงทุกวันนี้
ในตอนแรกที่เธอเล่าเรื่องราวที่ไม่น่าเชื่อให้เราฟัง เราไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไปนอกจากรับฟังมันไปเท่านั้น หลายๆคนมองเธอว่าเธอเป็นคนโกหก แต่เราพูดออกไปได้แค่ว่า "บางเรื่องที่เรายังไม่ได้เห็นมันกับตานั้นเขาอาจจะไม่ได้โกหกก็ได้แล้วอีกอย่างจะมีเหตุผลอะไรที่เธอจะโกหก โกหกกันไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา การที่จะคบใครสักคนมันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่แปลกสักหน่อย" เพราะเธอคือเพื่อนเราไงเราเลยพยายามปกป้องเธอ ทุกครั้งที่เราตั้งคำถามในสิ่งที่เรางสัยเธอก็หาคำตอบมากมายมาตอบเราได้ ซึ่งนั้นก็ไม่ได้ทำให้เราติดใจอะไร แต่บ้างครั้งในหลายๆเรื่องที่เธอบอกมามันก็ดูจะไม่น่าเชื่อเกินไป ตอนแรกเราก็คิดว่าเราคงคิดมากไปเอง เพื่อนเราจะสร้างเรื่องพวกนี้มาหลอกเราทำไม ยิ่งนานวันเธอก็ยิ่งสร้างตัวละครเพิ่มขึ้นมาในโลกโซเชียล ดึงเราเข้าไปมีส่วนร่วมในเรื่องราวของเธอ ทั้งๆเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่เราคุยด้วยจริงๆแล้ว เขาคือใคร? เขาคนนั้นคอยเข้ามาเล่าเรื่องราวเพิ่มเติมเพื่อให้ทุกอย่างมันยิ่งดูสมจริงยิ่งขึ้น แต่ที่เจ็บที่สุดคือเขาเข้ามาเพื่อจีบเรา วันนึงเราก็ชอบเขา โดยที่ตัวเองก็ยังคงตั้งคำถามบางอย่างว่า "คนเรามันสามารถที่จะรักกันผ่านตัวอักษรได้จริงๆน่ะหรอ?"
คำตอบสำหรับเราคือ "ใช่" แต่เขาอาจจะไม่ได้คิดกับเราในแบบที่เราคิดกับเขาจริงๆก็ได้ เพราะคนเราอยากจะพิมพ์ข้อความอะไรก็ได้แต่อาจจะไม่ได้รู้สึกไปตามสิ่งที่ตัวเองพิมพ์มันออกมา แล้วสิ่งที่ได้เรียนรู้หลังจากนั้นก็คือ "พวกเขาใช้ความไว้ใจของเราเพื่อทำร้ายเราในที่สุด" เราไม่เคยเจอกัน แต่คุยกันทุกวัน ไม่เคยแม้แต่ละรู้ว่าที่จริงแล้วเขาคนนั้นมีตัวตนอยู่จริงหรือเปล่า? นอกจากสิ่งที่เธอเล่าให้เราฟังเท่านั้น เราไม่เคยคิดที่จะหาคำตอบที่เราสงสัยเพราะเราคิดว่าเราคือเพื่อนกัน (หรือเรากลัวคำตอบที่จะได้รับมากันแน่นะ) จนในวันนึงเราก็ได้เจอกับคำตอบในหลายๆเรื่องที่เราสงสัยโดยที่เราไม่เคยวิ่งไปหามัน แต่ "คำตอบ" มันกลับวิ่งเข้าหาเราแทน เราพยายามที่จะถามถึงความจริงนั้นจากเธอ แต่เธอก็ยังเลือกที่จะโกหกต่อไป เราเลยเลือกที่จะเงียบเพราะยังอยากให้เรายังคงเป็นเพื่อนกันต่อไปแบบนี้ แต่เราก็ยังคงหวังนะว่าในวันที่เราเรียนจบ เธออาจจะยอมบอกทุกอย่าง หรืออาจจะบอกว่าที่ผ่านมาเธอแค่ล้อเล่นก็ยังดี แต่ไม่เลยเราไม่เคยได้คำตอบจากปากของเธอ เราต่างคนก็ต่างแยกกันไปเรียนต่อ พอเธอเงียบหายไปจากกันเขาคนนั้นก็หายไปด้วยโดยทิ้งข้อความเอาไว้ในแชทสั้นๆว่า "ไม่อยากให้เรื่องราวของเราจบลงแบบนี้เลย ขอโทษนะ" เหมือนกับว่าพอแยกกันไปแล้วก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องเล่นละครต่อ เรามีคำถามที่อยากจะถามเธอมากจริงๆนะ เธอเกลียดเราเหรอ เราไปทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรอ ถึงต้องมาสร้างเรื่องหลอกเราแบบนี้ นี่...คำนิยามของคำว่าเพื่อนของเธอกับเรามันคงจะต่างกันสินะ บางทีเราก็อยากจะลืมมันนะแต่มันก็ลืมไม่ได้จริงๆ เพราะถึงยังไง เราก็ยังคงอยากได้คำตอบจากปากของเธออยู่ดี