จะเริ่มเล่าเลยนะคะ คือเราไม่ค่อยสนิทกับแม่เพราะ แม่กับพ่อหย่ากันตั้งแต่เราเด็กๆ แล้วครอบครัวก็แยกทางกัน อยู่คนละทิศทางกันหมด เรามีพี่น้องอยู่4คน รวมเราแล้วนะ ตอนเลิกกันแรกๆเราก็อยู่กับยาย พอขึ้นม.ต้นมาเราก็อยู่กับพ่อเราเป็นคนรักพ่อมากติดพ่อ เพราะแม่ของเราตั้งแต่เลิกกับพ่อไปไม่เคยได้ติดต่อมาเลย พึ่งจะมาติดต่อช่วงหลังๆ แล้วพออยู่กับได้สักพักพอเราไม่ค่อยมีเงินเลี้ยงเรา เราก็เลยย้ายไปอยู่กับแม่ช่วงม.ปลาย ส่วนพี่ก็ทำงานอยู่หอ คนโตก็แต่งงานแล้ว พอช่วงมหาลัยเราติดมหาลัยที่ไกลห่างจากบ้านอยู่ แล้วเราเลิกเรียนดึกไปกลับก็อันตรายเราเลยมาอยู่หอ แต่พอเราอยู่หอ เราตั้งกลับมาคอลกับแม่ทุกๆวัย คอลอย่างเดียวไม่พอต้องเปิดกล้อง ต้องดูรอบๆห้องๆว่าอยู่ห้องจริงมั้ย เราก็แบบทำไมต้องขนาดนั้นก็รู้ว่าเป็นห่วง แต่เราว่ามันเกินไป แล้วพอไม่เห็นหน้าก็แบบหน้าไปไหนอ่ะ แล้วแม่เราเป็นคนที่เสียงดัง ชอบพูดจาแบบกระแทกทำน้ำเสียง คือแบบเรากลับมาจากมอเราก็เหนื่อยเราง่วง เรานอนรอแม่คอลมาแม่ยังไม่ถึงบ้าน เราเผลอหลับ ตอนแม่คอลมาแม่บอกทำไมคอลต้องแบบง่วงนอนประจำเลยอ่ะ นี่พึ่ง2ทุ่มครึ่ง คือแบบก็หลับรอเฉยอ่ะ แล้วคือแบบอะไรอ่ะ เค้าพูดกับเราว่าเห็นหน้าแล้วหมดอารมณ์วะ จะไปทำไรก็ทำไป แล้วเค้าก็ตัดสายเราอ่ะ คือแบบงงมาก ก็เสียใจนะ แล้วคือบ้านเราฐานะก็แบบพอมีพอใช้แต่บางทีมันก็ไม่ได้มีอะไรขนาดนั้น พอเวลาเราอยากได้อะไรเราไม่เคยขอส่วนใหญ่เก็บซื้อเองตลอด ส่วนพี่ก็ไม่ค่อยสนใจ เรามีอะไรก็คุยกับคนในครอบครัวไม่ค่อย มีอะไรเค้าก็เอาไปคุยกับแม่ตลอดส่วนใหญ่ พอเวลาเราเกรดตกก็ด่านะ แล้วก็แบบซ้ำเติมทำไมได้แค่นี้อ่ะ พยายามได้แค่นี้หรอ ก็มีแต่ซ้ำเติมบ้านเราหวังเรื่องเกรดมาก ก็รู้ว่าซ้ำเติมเป็นแรงผลัดดัน แต่สำหรับ

ยิ่งจะไม่อยากเรียนอ่ะ กดดันสุดๆ ทั้งๆที่บ้านอื่นแค่เรียนผ่านก็พอแล้วลูก ให้มันจบปริญญา
เราก็พยายามที่สุดนะ ที่บ้านไม่เคยเข้าใจอะไรเราเลย จริงๆเราอยากจะคุยอยากจะเล่าให้ใครสักคนในครอบครัวเราฟังนะ แต่เหมือนแบบเค้าไม่ได้สนใจเราขนาดนั้นอ่ะ บางทีเราเครียด เราเหนื่อยก็อยากได้คำปรึกษาจากคนในบ้าน ขนาดเพื่อนที่มอยังถามเลยทำไมต้องคอลกับแม่ทุกวันวะ แล้วคือคอลอ่ะต้องให้อยู่ห้องเท่านั้น เราเคยทำอะไรให้เค้าไม่เชื่อใจขนาดนั้นเลยหรอก็ไม่เคย แต่ทำไมเค้าไม่ไว้ใจเราเลย เค้าไม่เคยเข้าใจอะไรเราเลยTT แบบเครียดเป็นไมเกรน เราต้องทำตัวร่าเริงตลอด ทั้งที่จิตใจมันไม่ใช่เลย
ปล.ถ้าเราพิมพ์ผิดยังไงต้องขอโทษด้วยนะคะ มาให้คำปรึกษากันได้น้าาา
ขอบคุณทุกคนจริงๆนะคะที่อ่านจนจบ
แม่ใครเป็นแบบนี้บ้าง เราอึดอัดมาก (เด็กหอ)
เราก็พยายามที่สุดนะ ที่บ้านไม่เคยเข้าใจอะไรเราเลย จริงๆเราอยากจะคุยอยากจะเล่าให้ใครสักคนในครอบครัวเราฟังนะ แต่เหมือนแบบเค้าไม่ได้สนใจเราขนาดนั้นอ่ะ บางทีเราเครียด เราเหนื่อยก็อยากได้คำปรึกษาจากคนในบ้าน ขนาดเพื่อนที่มอยังถามเลยทำไมต้องคอลกับแม่ทุกวันวะ แล้วคือคอลอ่ะต้องให้อยู่ห้องเท่านั้น เราเคยทำอะไรให้เค้าไม่เชื่อใจขนาดนั้นเลยหรอก็ไม่เคย แต่ทำไมเค้าไม่ไว้ใจเราเลย เค้าไม่เคยเข้าใจอะไรเราเลยTT แบบเครียดเป็นไมเกรน เราต้องทำตัวร่าเริงตลอด ทั้งที่จิตใจมันไม่ใช่เลย
ปล.ถ้าเราพิมพ์ผิดยังไงต้องขอโทษด้วยนะคะ มาให้คำปรึกษากันได้น้าาา
ขอบคุณทุกคนจริงๆนะคะที่อ่านจนจบ