สวัสดีค่ะ นี่เป็นครั้งแรกที่มาตั้งกระทู้เล่าเรื่องอะไรแบบนี้ค่ะถ้าหากผิดพลาดก็ขอโทษล่วงหน้านะคะ
เราเป็นเด็กม.6ค่ะที่กำลังจะเข้ามหาลัย ซึ่งตอนนี้ก็เหลือแค่การสอบวิชาสามัญเป็นสนามสุดท้าย ค่ะเรื่องที่เราเครียดก็คือเรื่องมหาลัยค่ะ เรามีพี่ค่ะซึ่งพี่เราเป็นคนเก่งมากเรียนทางด้านสายแพทย์ พ่อแม่เราเลยคาดหวังกับเรามากค่ะว่าเราเนี่ยจะต้องตามรอยพี่นะ ต้องเรียนหมอนะ ไม่ได้หมอก็ไม่เป็นไร แต่ให้ได้หมอฟันหรือเภสัชก็ได้
ซึ่งพ่อกับแม่เราตั้งความหวังกับเรามาตั้งแต่เราอยู่ประถมค่ะ(เรากับพี่ห่างกันรอบกว่า) ตอนนั้นเรายังไม่ได้อะไรมากค่ะเพราะตอนนั้นเรายังไม่ได้มีความฝันที่จะเรียนอะไรเลยฟังที่เขาพูด
ขอเล่าก่อนนะคะว่าพ่อกับแม่เราเป็นคนที่เคร่งมากเคร่งในทุก ๆ เรื่อง เราต้องอยู่ในกรอบที่เขาตีไว้เสมอค่ะ และเมื่อก่อนเรากับพ่อแม่ก็สนิทกันนะคะเพราะเราเป็นคนที่พูดมาก
จนวันนึงที่กินข้าวด้วยกันทั้งครอบครัวเราก็พูดของเราตามปกติเพราะเนื่องจากเป็นคนที่พูดมากพูดได้ตลอดเวลาก็ไม่ได้คิดอะไร จนพ่อกับแม่เราดุเราขึ้นมา(เราจำประโยคนั้นไม่ได้แล้วอะค่ะเพราะตอนนั้นยังเป็นเด็กประถม)แต่เราจำได้แค่ว่าเราจุกมากนั่งเงียบไปเลย กินข้าวไม่หมดแล้วก็เข้าห้องนอนไปค่ะ
การที่เราเข้าห้องไปพ่อกับแม่เราก็ยังดุอยู่เหมือนเดิมประมาณว่าดุแค่นี้ทำไมต้องประชดเป็นไม่กินข้าว(ประมาณนี้น่ะค่ะ) หลังจากเหตุการณ์นี้เราเลยเริ่มเงียบกว่าเดิมค่ะไม่พูดมากเหมือนเก่าแล้ว นั่นเป็นครั้งแรกที่เราโดนดุจนเราเริ่มเปลี่ยนนิสัย (ตอนนั้นเรายังเด็กค่ะเลยไม่คิดว่าการที่ท่านดุอาจจะเป็นเพราะอยากจะสอนเรา)
จนเราขึ้นมัธยมต้นตอนนั้นเรากลายเป็นคนที่เงียบกับพ่อแม่ไปเลยค่ะเพราะเราทะเลาะกับพ่อแม่มากขึ้น(แต่กับเพื่อนเรายังพูดมากเหมือนเดิม) จุดเปลี่ยนเราอยู่ตอนม.3ค่ะ เรากับพ่อแม่ทะเลาะกันหนักขึ้นบ่อยขึ้นจนแม่ต้องร้องไห้และผิดหวังกับเรา เพราะเราไม่สามารถเข้าเรียนในห้องที่ท่านต้องการ
ตอนนั้นแม่เลยถามเราพร้อมกับร้องไห้ว่าเราจะเอายังไงกับชีวิตถ้าไม่อยากเรียนก็บอกจะได้ไม่ต้องเรียน ความรู้สึกตอนนั้นคือชาไปเลยค่ะเราไม่รู้ว่าเขาประชดหรืออะไรยังไง เราเลยพูดไปว่าถ้าหากเราอยากเรียนศิลป์ภาษาจะให้รึเปล่า ตอนนั้นแม่เข้ามาตีเราหยิกเอวหยิกหูเราเป็นครั้งแรกที่ท่านทำแบบนั้นกับเราค่ะ พ่อกับแม่เราโกรธมากที่เราพูดแบบนั้นไปเพราะท่านอยากให้เราตามรอยพี่ค่ะ
เราเลยเรียนวิทย์คณิตตามที่ท่านต้องการ เรียนได้บ้างไม่ได้บ้างเกรดก็ไม่ได้แย่มาก แต่เรารู้สึกเหนื่อยมากค่ะสุดท้ายก็ทนเรียนจนถึงตอนนี้
เรากับพ่อแม่สนิทกันน้อยลงเราพูดแทบนับคำได้เลยค่ะยิ่งกับพ่อเนี่ยไม่พูดกันเป็นเดือนก็มีค่ะ เราอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหนข้าวก็กินบ้างไม่กินบ้างแล้วแต่อารมณ์
จนถึงตอนนี้ที่เรากับท่านทะเลาะกันแทบทุกวันเราร้องไห้คนเดียวทุกวันโดนดุโดนด่าทุกวันจนเราเริ่มรู้สึกเหนื่อยกับชีวิตตอนนี้มากเลยค่ะ จนมีความคิดที่อยากจะตายไปเลยก็มี(แต่มันเป็นแค่ความคิดชั่ววูบค่ะ)
พวกท่านยังอยากให้เราตามรอยพี่ต่อไปแต่เรารู้ความฝันตัวเองแล้วค่ะ ที่ผ่านมาเราต้องไปสอบ กสพท. บ้านเราอยู่ต่างจังหวัดเลยต้องเดินทางไปสอบไปเช่าโรงแรมเอา เลยต้องนอนกับพ่อแม่ค่ะยอมรับว่าเราอึดอัดมาก ๆ อยากอยู่คนเดียวจนนอนไม่หลับเลย
เรารู้สึกไม่เป็นตัวเองเวลาอยู่กับพวกท่านเพราะท่านจะคอยพูดในเรื่องของพี่อยากให้เราเป็นอย่างพี่ เราเลยชอบอยู่คนเดียวมากกว่าเวลาท่านชวนไปไหนเรามักจะไม่อยากไปแต่ก็ถูกพวกท่านดุจนต้องไป เวลาอยู่บนรถเราอึดอัดจริง ๆ ค่ะ
เราอยากทำในสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำ ทุกวันนี้เรารู้สึกไม่มีความสุขกับชีวิตเลยค่ะ เหมือนมีชีวิตอยู่ไปวัน ๆ กลางคืนนอนหลับกลางวันก็ตื่น มันเหนื่อยจริง ๆ นะคะ ไม่อยากรู้สึกอะไรแบบนี้แล้ว แต่เราโชคดีที่เรามีไอดอลวงหนึ่งที่ทำให้เรายังยิ้มได้ยังรู้สึกมีความสุขอยู่บ้าง แต่นอกนั้นแทบไม่มีเลยจริง ๆ ค่ะ
เราขอแค่สักคนมาให้คำปรึกษากับเราเราก็ดีใจมากแล้วค่ะ ไม่ว่าจะแนะนำในเรื่องอะไรเราก็รู้สึกขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ จริง ๆ แล้วมันมีรายละเอียดมากกว่านี้แต่เราขอเล่าแค่นี้ดีกว่าค่ะ
ขอบคุณนะคะ
เหนื่อยมากเลยค่ะขอแค่สักคนมาช่วยให้คำแนะนำเราก็ขอบคุณมากจริง ๆ
เราเป็นเด็กม.6ค่ะที่กำลังจะเข้ามหาลัย ซึ่งตอนนี้ก็เหลือแค่การสอบวิชาสามัญเป็นสนามสุดท้าย ค่ะเรื่องที่เราเครียดก็คือเรื่องมหาลัยค่ะ เรามีพี่ค่ะซึ่งพี่เราเป็นคนเก่งมากเรียนทางด้านสายแพทย์ พ่อแม่เราเลยคาดหวังกับเรามากค่ะว่าเราเนี่ยจะต้องตามรอยพี่นะ ต้องเรียนหมอนะ ไม่ได้หมอก็ไม่เป็นไร แต่ให้ได้หมอฟันหรือเภสัชก็ได้
ซึ่งพ่อกับแม่เราตั้งความหวังกับเรามาตั้งแต่เราอยู่ประถมค่ะ(เรากับพี่ห่างกันรอบกว่า) ตอนนั้นเรายังไม่ได้อะไรมากค่ะเพราะตอนนั้นเรายังไม่ได้มีความฝันที่จะเรียนอะไรเลยฟังที่เขาพูด
ขอเล่าก่อนนะคะว่าพ่อกับแม่เราเป็นคนที่เคร่งมากเคร่งในทุก ๆ เรื่อง เราต้องอยู่ในกรอบที่เขาตีไว้เสมอค่ะ และเมื่อก่อนเรากับพ่อแม่ก็สนิทกันนะคะเพราะเราเป็นคนที่พูดมาก
จนวันนึงที่กินข้าวด้วยกันทั้งครอบครัวเราก็พูดของเราตามปกติเพราะเนื่องจากเป็นคนที่พูดมากพูดได้ตลอดเวลาก็ไม่ได้คิดอะไร จนพ่อกับแม่เราดุเราขึ้นมา(เราจำประโยคนั้นไม่ได้แล้วอะค่ะเพราะตอนนั้นยังเป็นเด็กประถม)แต่เราจำได้แค่ว่าเราจุกมากนั่งเงียบไปเลย กินข้าวไม่หมดแล้วก็เข้าห้องนอนไปค่ะ
การที่เราเข้าห้องไปพ่อกับแม่เราก็ยังดุอยู่เหมือนเดิมประมาณว่าดุแค่นี้ทำไมต้องประชดเป็นไม่กินข้าว(ประมาณนี้น่ะค่ะ) หลังจากเหตุการณ์นี้เราเลยเริ่มเงียบกว่าเดิมค่ะไม่พูดมากเหมือนเก่าแล้ว นั่นเป็นครั้งแรกที่เราโดนดุจนเราเริ่มเปลี่ยนนิสัย (ตอนนั้นเรายังเด็กค่ะเลยไม่คิดว่าการที่ท่านดุอาจจะเป็นเพราะอยากจะสอนเรา)
จนเราขึ้นมัธยมต้นตอนนั้นเรากลายเป็นคนที่เงียบกับพ่อแม่ไปเลยค่ะเพราะเราทะเลาะกับพ่อแม่มากขึ้น(แต่กับเพื่อนเรายังพูดมากเหมือนเดิม) จุดเปลี่ยนเราอยู่ตอนม.3ค่ะ เรากับพ่อแม่ทะเลาะกันหนักขึ้นบ่อยขึ้นจนแม่ต้องร้องไห้และผิดหวังกับเรา เพราะเราไม่สามารถเข้าเรียนในห้องที่ท่านต้องการ
ตอนนั้นแม่เลยถามเราพร้อมกับร้องไห้ว่าเราจะเอายังไงกับชีวิตถ้าไม่อยากเรียนก็บอกจะได้ไม่ต้องเรียน ความรู้สึกตอนนั้นคือชาไปเลยค่ะเราไม่รู้ว่าเขาประชดหรืออะไรยังไง เราเลยพูดไปว่าถ้าหากเราอยากเรียนศิลป์ภาษาจะให้รึเปล่า ตอนนั้นแม่เข้ามาตีเราหยิกเอวหยิกหูเราเป็นครั้งแรกที่ท่านทำแบบนั้นกับเราค่ะ พ่อกับแม่เราโกรธมากที่เราพูดแบบนั้นไปเพราะท่านอยากให้เราตามรอยพี่ค่ะ
เราเลยเรียนวิทย์คณิตตามที่ท่านต้องการ เรียนได้บ้างไม่ได้บ้างเกรดก็ไม่ได้แย่มาก แต่เรารู้สึกเหนื่อยมากค่ะสุดท้ายก็ทนเรียนจนถึงตอนนี้
เรากับพ่อแม่สนิทกันน้อยลงเราพูดแทบนับคำได้เลยค่ะยิ่งกับพ่อเนี่ยไม่พูดกันเป็นเดือนก็มีค่ะ เราอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหนข้าวก็กินบ้างไม่กินบ้างแล้วแต่อารมณ์
จนถึงตอนนี้ที่เรากับท่านทะเลาะกันแทบทุกวันเราร้องไห้คนเดียวทุกวันโดนดุโดนด่าทุกวันจนเราเริ่มรู้สึกเหนื่อยกับชีวิตตอนนี้มากเลยค่ะ จนมีความคิดที่อยากจะตายไปเลยก็มี(แต่มันเป็นแค่ความคิดชั่ววูบค่ะ)
พวกท่านยังอยากให้เราตามรอยพี่ต่อไปแต่เรารู้ความฝันตัวเองแล้วค่ะ ที่ผ่านมาเราต้องไปสอบ กสพท. บ้านเราอยู่ต่างจังหวัดเลยต้องเดินทางไปสอบไปเช่าโรงแรมเอา เลยต้องนอนกับพ่อแม่ค่ะยอมรับว่าเราอึดอัดมาก ๆ อยากอยู่คนเดียวจนนอนไม่หลับเลย
เรารู้สึกไม่เป็นตัวเองเวลาอยู่กับพวกท่านเพราะท่านจะคอยพูดในเรื่องของพี่อยากให้เราเป็นอย่างพี่ เราเลยชอบอยู่คนเดียวมากกว่าเวลาท่านชวนไปไหนเรามักจะไม่อยากไปแต่ก็ถูกพวกท่านดุจนต้องไป เวลาอยู่บนรถเราอึดอัดจริง ๆ ค่ะ
เราอยากทำในสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำ ทุกวันนี้เรารู้สึกไม่มีความสุขกับชีวิตเลยค่ะ เหมือนมีชีวิตอยู่ไปวัน ๆ กลางคืนนอนหลับกลางวันก็ตื่น มันเหนื่อยจริง ๆ นะคะ ไม่อยากรู้สึกอะไรแบบนี้แล้ว แต่เราโชคดีที่เรามีไอดอลวงหนึ่งที่ทำให้เรายังยิ้มได้ยังรู้สึกมีความสุขอยู่บ้าง แต่นอกนั้นแทบไม่มีเลยจริง ๆ ค่ะ
เราขอแค่สักคนมาให้คำปรึกษากับเราเราก็ดีใจมากแล้วค่ะ ไม่ว่าจะแนะนำในเรื่องอะไรเราก็รู้สึกขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ จริง ๆ แล้วมันมีรายละเอียดมากกว่านี้แต่เราขอเล่าแค่นี้ดีกว่าค่ะ
ขอบคุณนะคะ