ผมแค่อยากได้ "โอกาส" เเต่ทำไมเธอถึงเลือก "ไม่" แค่ผมไม่อยากเสียเธอไป

ผมเป็น ผช. คนนึงที่เวลาคบกับใครสักคน ก็จะคบกับคนๆนั้นไปเลย ประมาณฝังรากและชีวิตจิตใจไว้กับคนๆนั้น ผมเป็นคนที่ไม่ชอบการเริ่มต้นใหม่ เพราะการที่เราจะได้คบกันนั้น มันไม่ใช่เรื่องง่าย กว่าเวลาจะพาเรามาเจอกัน กว่าได้ได้คุยกัน ไหนจะต้องทำให้เธอคนนั้นรู้ว่า เรานั้น ใส่ใจ จริงจัง ไม่โลเล แคร์เธอ เเละจะต้องทำให้เธอเป็นคนที่เลือกเรา เพราะจังหวะนั้นเราอาจจะไม่ได้เป็นคนเดียวที่คุยกับเธอ อาจจะมีคนอื่นมาคุยก่อนอยู่เเล้ว มันต้องใช้ความพยายามมากเท่าไร กว่าจะเราจะได้มาคบกัน

     เข้าเรื่องเลยนะ 555
   ผมย้ายจาก ตจว. มาเรียน ม.ปลาย ที่ รร.แห่งหนึ่ง ในภูเก็ต  ผ่านไปสัก 1 อาทิตย์ ก็เริ่มที่จะรู้จักกับเพื่อนๆ ร่วมห้องของผม วันนั้นผมกินข้าวกลางวันเสร็จ ก็ขึ้นมาบนห้องเรียนกับเพื่อน ผมก็นั่งคุยกับเพื่อนเรื่องทั่วๆไป แล้วจังหวะนั้น มีเพื่อน ผญ. ร่วมห้องเธอชื่อ S (นามสมมุติ) เดินมาับเพื่อนต่างห้อง ซึ่งในเพื่อนกลุ่มเธอมี ผญ. คนนึงที่ชื่อ M (นามสมุติ) แบบเดินมาส่งกันที่ห้องไรเงี่ยอ่ะ พอส่งเสร็จ M ก็กลับไปห้องเรียน ผมก็เดินมาหา S แล้วถาม
   ผม : S นั้นเพื่อนเธอหรอ แล้วผมก็แกล้งถามไปว่า
   ผม : น่ารักดีนะ มีแฟนยังอ่ะ
    S  : โสด เอา ไลน์ไหมล่ะ
   ผม : เอาดิ
    S  : เลี้ยงมากาลองดิ
   ผม : มาค่าแลกเปลี่ยนด้วยหรอ 55 เอาดิ
   
   หลังที่ได้ ไลน์ มาเราก็เริ่มคุยกัน จนครบกัน เรื่องราวผ่านไปดีมาก ว่างก็เริ่มไปหากัน จนวันนึงผมตัดสินใจ ขอเธอเป็นแฟน!!!
เธอตกลงคบกันตอนนั้นผมดีใจมาก แล้วเราก้อคบกันมาเรื่อยๆ ได้ประมาณ1ปี ผมเริ่มที่จะติดเพื่อน แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ไปหาเธอ หรือไม่ใส่ใจเธอ ไม่ใช่ว่าไม่พาไปเที่ยว ไปหาอะไรกินด้วยกัน เลยนะ

   แล้วก็จบไป 1 ปีการศึกษา มีเพื่อนคนนึงในห้องผมย้ายไปห้องเรียนห้องเดียวกับ M  มันชื่อ B ตรงนี้ยังไม่มีอะไรนะ ผ่านมาเรื่อยๆ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ผมติดเพื่อนมาก เริ่มไม่ค่อยได้คุยกันเลย ถามคำตอบคำระมาณนี้ ทะเลาะกันบ้าง ไม่ค่อยได้พาไปไหนมาไหน เริ่มห่างกัน ไม่ค่อยรู้เรื่องเธอเท่าไร แต่ในใจผมก็ยังมีเธอเหมือนเดิม ไม่เคยมีคนอื่น

   วันนึงผมเริ่มรู้สึกแปลก ผมก้อได้เข้ารหัสเฟสเธอ เพื่อเช็คข้อความ ไปเจอข้อความหนึ่งซึ่งเป็นแฟนเก่าของเธอ ผมก็เลื่อนอ่านไปเรื่อยๆ ไปสะดุดประโยคนึง คุยกันเรื่อง ขนาดของของลับ แล้วก็มีข้อความชวนไปเที่ยวกัน ตอนนั้นผมร็สึกไม่สบายใจ หัวร้อน โมโหมาก แต่ในใจก็คิดไปอีกว่าเออ เธอแค่น้อยใจหรือเปล่า ที่ไม่ค่อยได้คุยกับเรา ผมก็เก็บคำถามนี้ไว้ก่อน แล้วผมก็เลยตัดสินใจนัดพาเธอไปเที่ยว ไปดูหนัง
  
   พอถึงวันที่เรานัดกัน ผมก็ไปรับเธอแล้วไปดูหนัง เราได้ซ์้อตั๋วหนังไว้แต่ยังไม่ถึงเวลา(อีกประมาณ 1ชม.ครึ่ง) ก็เลยไปหาอะไรกินกันก่อน ผมก็เลยตัดสินใจถามไปว่า

   ผม : เออ เตงอันนี้แฟนเก่าเตงนี่
   M   : ใช่ทำไมหรอ
   ผม : ทำไมต้องคุยกันเรื่อกันไอ้นั้นด้วย
   
   เธอหยุดชะงัก สีหน้าเริ่มไม่ดี เริ่มรน (เธอคงไม่คิดว่าผมเข้าไปอ่านข้อความในแชท เพราะ ตอนนั้นผมติดเพื่อนไง) ผมก็ถามไปต่อว่า มีอะไรปิดบังไหม เธอไม่พูดนั่งก้มหน้า ผมใจคอไม่ดี ผมก็พยายามแค้นคำตอบจากเธอ เธอก็เอาแต่เงียบ ผมก็พูดไปว่ามีอะไรก็มาคุยกันสิ เธอก็เอาแต่เงียบ ผมก็เริ่มหัวเสีย พูดไปว่า เราก็คบกันมานาน มีอะไรก็คุยกันสิ ผมถามไปถามมาอยู่อยางงี้ จนเธอร้อง แล้วในที่สุดเธอก็ยอมบอกว่าความจริงทุกอย่าง "ว่าไปมีอะไรกันมา " ผมได้ยิน ถึงกับอึ้นจนพูดอะไรไม่ถูก หัวใจสลาย ยืนแทบไม่ไหว ผมตัดสินใจ ไม่ดูละหนัง จะพาเธอกลับบ้าน แล้วเลิกกับเธอ เธออ้อนวอนขอโทษผม ขอร้องไม่ให้เลิก จะพาเธอกลับ เธอไม่ยอมกลับ ยืดเยื้อประมาน 1 ชม. จนผมเริ่มใจอ่อน (ผมเป็นคนใจกว้าง และคิดว่าคนเราทุกคนควรได้รับโอกาส พื้นฐานของผมอ่ะนะ จิงๆ ) เลยบอกโอเค ผมให้โอกาสเธอ แล้วก็ปลอบเธอ แล้วก้อถามว่า มีอะไรปิดบังอีกไหม จะให้ทุกอย่งมันจบไปตรงนี้เลย แล้วเริ่มต้นกันใหม่ เธอก็บอกว่า คนชื่อ B เพื่อนของผมอะ ก็ด้วยที่เคยมีอะไรกัน เหยดดดดดดดดดดดดดดดดโด้!!!!!! 2 คนเลย ทั้งๆที่ยังคบกับผมอยู่(เธอบอกว่าช่วงนั้นทะเลากับคนที่บ้าน แล้วไอ้ B ก็ชวนไปประมาณว่าทำงานที่บ้านเพื่อน บวกกับ เธอไม่อยากอยู๋ที่บ้านเลยออกไป เพราะตอนนั้นผมไม่ค่อยสนใจเธอ เธอเลยไม่กล้าบอกผม) ผมก็พยายามทำใจ แต่ในเมื่อผมพูดไปแล้วว่าจะให้มันจบกันนี้

                                            (********* ผมไม่เคยพูด หรือ เล่าให้ใครฟังเลยนะครับ ปกป้องเธออ่ะ *********)

   M เคยพูดว่าถ้าทะเลาะกันให้นึกถึงเวลาที่เราเคย อยู่ด้วยกัน ทำไรด้วยกันมากๆ เข้า ไว้ ผมเบยเปิดใจลองทำดูไง ให้เวลาเธอเปลี่ยนแปลงตัวเองซึ่งเธอก็ทำได้ดี และดีขึ้นมากจากเดิม
  
  คุณเชื่อไหมผมใจดีแค่ไหน พาไปไหว้แม่ พาไปทำความรู้จักกับที่บ้านเลยค้าบบบบบ แล้วเวลาผ่านไปก็ดีขึ้นเรื่อย ผมเริ่มไม่สนใจเรื่องที่ผ่านมาเพราะคิดว่ามันผ่านมาแล่วก็ทำวันข้างหน้าให้ดีกว่าเดิม ดีกว่า

   ผ่านไปสักพักผมก็เริ่มทำตัวเหมือนเดิมติดเพื่อนอีก ไม่ค่อยสนใจ M อีก แต่ก็พาไปเที่ยว ไปหาอะไรกินด้วยกัน บางครั้ง ที่ว่าง ผมเป็นจนแบบนี้จน M น้อยใจ น้อยใจ น้อยใจ และน้อยใจ ไปเรื่อยๆจน จะจบ ม.6 ใกล้ช่วงสอบ Final เธอเปลี่ยนไป เริ่มเฉยๆ กับผม Mตัดสินใจบอกเลิกผม ผมก็พูดอะไรไม่ถูก ก็เลยถาม M ว่ามีอะไรปิดบังหรือเปล่า พูดมาได้นะ M บอกไม่มีอะไรปิดบัง เธอปรับตัวเป็นคนใหม่แล้วมันเรื่องจริงที่เธอไม่กลับไปทำอะไรแบบนั้นอีก และไม่เคยคุยกับ ผช. อื่นนอกจากผม จะมีก็แต่ความรู้สึกของเธอ ที่ผมทำให้ M นั้นอยู๋คนเดียวมานาน ไม่ค่อยสนใจเธอ มันทำให้เธออยากอยู่คนเดียว

  ผมก็พยายามที่จะง้อเธอ จะพาเธอไปเที่ยวพยายามให้เวลา ถึงร็ว่าแม้จะร็ตัวว่าสายไปก็เหอะ แต่แล้วก็ไม่ได้พาไปเพราะ ต้องช่วยที่บ่านทำงานเลยไม่ว่างไป ผมง้อแล้วง้ออีก ซื้อดอไม้ไปง้อ แต่มันก็ไม่ได้ผล ผมก็เลยขอเธอคุยผ่านทางโทรศัพท์ ว่าทำไมครั้งนั้นที่เธอ ทำผิดผมสามาร๔ที่จะให้โอกาสเธอได้ ผมแค่อยากได้โอกาสที่เคยให้เธอไปคืนมาให้ผมสักครั้ง ผมอ้อนวอนเธอ ขอให้ผมได้ปรับตัวเพื่อเธออีกสักครั้งได้ไหม แต่เธอก้อปฏิเสธ!!!!!!


   เรื่องของผมก็เป็นแบบที่ผมได้เล่าไป มันมีคำถามในใจผมว่า "ทำไม" ผมเคยให้โอกาสเธอเปลี่ยนตัวเธอเองได้ แต่!!!!! ทำไมเธอไม่ให้โอกาสผมเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้าง เพื่อที่จะรักษาเธอไว้บ้าง ผมควรที่จะทำยังให้เธอกลับมาหาผมเหมือนเดิม ทุกวันนี้ผมยังคงคุยกับเธอเหมือนเดิม ถึงแม้จะเลิกกันแล้ว เธอบอกว่าเธอร็สึกเฉยกับความรู้สึกของผมไปแล้ว ทั้งๆที่เราเคยวาดทุกสิ่งทุกอย่างวางแผนชีวิตไปแล้ว ผมดีไม่พอหรอ

   ผมอยากทำให้เธอกลับมาเชื่อใจผมอีกครั้ง ผมควรที่จะทำยังไงดี ผมไม่อยากเสียเธอไป ขอคำปรึกษาหนอยได้ไหมครับ