เรื่องราวนี้เป็นเรื่องราวชีวิตส่วนตัวของผมเอง อยากขอแชร์ประสพการณ์ในชีวิตหน่อยนะครับ
ผมเกิดมาในครอบครัวที่ดูผิวเผินน่าจะเป็นครอบครัวที่มีความสุข ที่มีพ่อ แม่ ลูก ตา ยายเหมือนครอบคัวอื่น แต่ในทางกลับกันกลับกลายเป็นว่าครอบครัวเรากลับมีแต่ความลำบาก เมื่อพ่อต้องสมัครงานได้ที่กรมป่าไม้และไปประจำที่สุราษ ตา,ยาย ไปอยู่ที่ อ.ศรีราชา ผมกับแม่อยู่กันเพียงลำพังที่อุบล เราไม่มีรายได้อะไรเลยมีแค่เพียงจากพ่อที่ส่งมาให้เดือนละ400บาทจากเงินเดือนของพ่อเดือนละ600กว่าบาท สมัยโน้นเราก็ว่ามันน้อยสมัยนี้ไม่ต้องคิดถึง และอีก3ปีต่อมาแม่ผมก็มีลูกสาวอีกคน ผมดีใจจากที่มีน้องสาวผมจะได้เลิกเล่นกับเป็ดกับหมาจะได้มีเพื่อนเป็นคนกะเค้าบ้าง แต่กลับเป็นว่าค่าใช้จ่ายภายในบ้านกลับเพิ่มขึ้นมาก แม้แต่ขนมถุงละบาทเรายังไม่มีปัญญากินเราจมทุขอยู่แบบนั้นนาน3ปี ยายก็กลับมาอยู่ที่อุบล สร้างบ้านอยู่ในตลาดหลังใหญ่พ่อก็ได้กลับมาประจำอุบล มันช่างประจวบเหมาะมาก เราย้ายมาอยู่ที่บ้านยายทุกอย่างเริ่มดีขึ้น แม่เริ่มอาชีพแม่ค้าขายกาแฟ+ลูกชิ้นปิ้ง พอผมโตผมมาคิดดูสมัยนั้นเราขายลูกชิ้นไม้ละ3บาท7ไม้20บาท น้ำที่เราขายก็แค่7บาท แต่มันสามารถส่งผมเรียนโรงเรียนอัสสัมชันได้รวมถึงน้องสาวผมด้วย แต่!!!เมื่อมีเงินภาระก็มาด้วยในตอนนั้นผม6ขวบเข้าเรียนชั้นประถม1 ต้องตื่นตี4มาช่วยแม่ขายของ ยกกาแฟร้อนขายช่วยแม่ก่อนไปเรียนทุกวัน เสาร์อาทิตก็เหมือนเดิม ถ้าใครอายุ30ขึ้นแล้วอยู่อุบล
เคยไปตลาดหนองบัวจะเห็นเด็กจ่อยๆเดินถือถุงน้ำถุงกาแฟเดินขายทั่วตลาด เย็นมาก็เดินขายลูกชิ้นกว่าเราจะได้หยุดก็ปาเข้าไป2ทุ่ม ถึงมันจะเหนื่อยแต่ทำให้เราได้เรียน โรงเรียนดีดี แต่อนิจจังเกิดฟ้าฝ่ากลางบ้านเข้าเมื่อวันหนึ่งพ่อผมเมาเหล้าขับรถเข้าบ้านแล้วชนม้าหินอ่อนตาผมโมโหมากเลยด่าพ่อผม เพราะตาเป็นคนไม่ดื่มไม่สูบ แต่พ่อผมแกเอาหมดเลยทะเลาะกันตาผมเลยไล่ออกจากบ้าน พ่อ,แม่,ผม,น้อง ต้องเก็บของจากบ้านยายไปนอนข้างถนนตอนนั้นเรามีรถกระบะ1คัน เราใช้มันเป็นบ้านอยู๋1อาทิตก่อนพ่อจะพาไปอยู๋บ้าน ย่า เราอยู่บ้านย่า 2ปีในระหว่างนั้นแม่ก็กลับมาไม่มีอาชีพเหมือนเดิมดีที่พี่สาวของพ่อแกทำข้าวแกงขายแกเลยให้มาเป็นลูกมือแล้วแบ่งกับข้าวไปขาย เราก็จะได้มา20ถุง เอาไปขายถุงละ10บาท หมายถึงถ้าขายหมดเราจะมีเงิน200
ถ้าไม่หมดก็แล้วแต่จะได้ ช่วงนั้นพ่อผมแกกลายเป็นคนละคนเลยพ่อเมาทุกวันตีแม่สาระพัด บางวันผมโดนด้วยเพราะเวลาแกเมาแกไม่มีตังแกก็จะมาเอาตังกับแม่ไปกินเหล้าแต่แม่มีรายได้มากสุด200/วัน มันเป็นวัยเด็กที่แย่มากมันเลวร้ายเกินกว่าเด็กประถมแบบผมต้องได้รับ พอมันเกิดเรื่องแบบนี้บ่อยๆยายก็สงสารพวกผมเลยเรียกกลับมาบ้านโดยให้พ่อสัญญาว่าจะไม่เมาแล้วอาละวาดแบบนั้นอีก พ่อก็สัญญาพอกลับมาอยู่ที่บ้านยายทุกอย่างน่าจะดีขึ้น แต่กลับกันพ่อยังเหมือนเดิมครั้งแล้วครั้งเล่า ผมกับน้องกลัวพ่อมากไม่กล้าพูดไม่กล้าเล่นอะไรกลับพ่อเลยพอพ่อกลับเราจะรีบแกล้งหลับเพราะกลัวเรากลายเป็นเด็กกลัวพ่อกันพ่อในตอนนั้นพ่อไม่เคยทำหน้าที่พ่อเลยไม่เคยสอนการบ้านเราเลย และอีกไม่นานพอผมขึ้นประถม5เรื่องมันก็เกิดขึ้นอีก พ่อ อีกแล้วรอบนี้เราก็กลับไปอยู่บ่านย่าเหมือนเดิมแต่อยู่ได้ไม่นานเราก็ต้องกลับมา เพราะตาท่านเคลียดเรื่องเรามากจนเส้นเลือดในสมองแตกเป็น อัมพาตครึ้งท่อนเราก็กลับมาอยู่บ้านยายเพื่อดูแลคุณตาพ่อผมไม่ได้รู้สึกผิดเลยแม้แต่นิดเดียว ชีวิตเราก็วกๆวนๆอยู่แบบนั้นพ่อก็เป็นเหมือนเดิม แม่ก็เหมือนเดิมทุกคนเหมือนเดิม
ไม่มีชีวิตที่ดีเหมือนบ้านที่อยู่ใหญ่โตสะเปล่าแต่เต็มได้วยความทุขร์ อีก5ปีต่อมา่คุณตาก็เสีย คุณยายเศร้ามากตอนนั้นลูกคุณยายที่อยู่ กทม.ก็ต่างพากันสลับสับเปลี่ยนกันมาเยี่ยมคุณยาย คุณยายก็มีกำลังใจมากขึ้นกลับมาเป็นเหมือนเดิมแต่ก็มีพ่อเรามาคอยลบความสุขนั้นไป จนผมเข้ามหาลัยคุณยายก็จากไปอย่างกระทันหัน คราวนี้ผมก็มองแล้วว่าถ้ายายไม่อยู่พ่อผมจะขนาดไหน แม่ผมเลยตัดสินใจให้น้าที่อยู่ กทม.กลับมาอยู่บ้านตลาด ก่อนคุณยายเสียคุณยายได้แบ่งที่ดินให้ลูกแต่คนๆซึ่งพี่น้องแม่ผม5คนอยู่ที่ กทม.กลับมาอยู่อุบล1คน คุณยายมีที่ดินเยอะเราเลยได้อนิจสงที่คุณยายเหลือไว้ให้ พ่อเลยมาสร้างบ้านสวนในที่ดินที่ได้รับ เราก้คิดทุกครั้งที่มีการณ์เปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นแต่ก็เหมือนเดิม ตราบใดที่พ่อยังเมาเหมือนเดิมแต่เพิ่มเติมเข้ามาคือแม่ผมก็ติดเบียร์ไปด้วยอีกคน พ่อแม่ผมให้ตังผมไปเรียนมหาลัยอาทิตละ300-400แล้วแต่จะให้ผมเดินทางไปกลับระยะทางรวมแล้วเกือบ50 กม.เติมน้ำมัน40บาท/วัน
หายไปละครับ200ต่ออาทิต ข้าวละ-ค่าเอกสารเรียนละ-ค่ากิจกรรมละ ไม่พอยาใส้ด้วยซ้ำแต่ขณะเดียวกันพ่อแม่ผมกลับชวนเพื่อนมาดื่มกันทุกวัน กลับกันที่แกพูดกับผมให้ใช้ระหยัดๆหน่อยเงินทองหายาก ผมเรียนถึงปี4เทอม1มันสุดๆแล้วจริงๆน้องสาวผมก็เข้าเรียนมหาลัยตามาอีกดันเข้าภาคพิเศษ ค่าเทอมคูณ3ไปเลยของผมจากของผม11000-12000ไม่เกินนี้ ผมตัดสินใจเลิกเรียนทำงานเพราะผมไม่มีแม้เงินจะกินข้าว พ่อก็ไม่ยอมให้กู้ กรอ.หรืออะไรเลยตัดอนาคตตัวเอง ให้น้องได้เรียนต่อแต่ที่ดีในตอนนั้นผมมีแฟนคนหนึ่งชื่อ "แตน" เธอเป็นคนที่ไม่ได้สวย ไม่ได้เพอเฟค อะไรเป็นสาวแว่นทั่วไปออกเเนิสๆๆหน่อยแต่รักเราเป็นรักแท้ครับเธอตคอยเป็นกำลังใจให้ผมตลอดผมรักแตนมาก แต่ผมเองที่ผิด ผลาดเดินเข้าไปหาสิ่งผิดๆจากเป็นคนไม่ดื่มไม่สูบกลับกลายเป็นคนสูบคนดื่ม จริงอย่างที่เค้าว่าเกลียดสิ่งใดก็จะได้สิ่งนั้น ผมหลงอยู่ในวังวนนั้น2ปีโดยที่แตนยังอยู่ข้างๆเสมอจนวันหนึ่งผมผลาดทำ ผญ คนหนึ่งท้องผมโคตรรู้สึกแย่มาก ที่ต้องไปบอกเลิกกับแตนผมต้องขืนใจตัวเองบอกเลิกกับแตน แล้วพา ผญ คนนั้นเข้ามาบอกกับพ่อแม่และเราก็ตกลงแต่งงานกันผมตั้งใจกับการมีครอบครัวครั้งนี้มากผมทำทุกอย่างเพื่อจะเลี้ยงดูครอบครัวตัวเองทั้งหางานหารายได้พิเศษ แต่กลับกลายเป็นว่าผมทิ้งทองมากำขี้ ผญ คนนั้นก่อนแต่งงานไม่เคยบอกสถานะตัวเองเลยว่าเป็นไงผมใช้ชีวิตอยู่กับเค้าได้3เดือน ความรับเค้าโผล่มาทีละนิด เธอมีหนี้บัตรเครดิด10กว่าใบแม้กระทั้งแม่เค้าเองก็ท่วมหัวแต่ทำตัวไฮโซส่ะ แถมมารู้ทีหลังเธอเคยทำแท้งมาด้วย2ครั้งแต่ผมก็ทำได้แค่รับรู้เพราะคิดว่านั่นมันเป็นแค่อดีดจะมาเปรียบเทียบกับปัจจุบันไม่ได้ ผมก้มหน้าก้มตาทำงานแทบจะไม่ได้ไปพบปะสังสรรค์กับเพื่อนเลยนอกจากเพื่อนมาหาที่บ้าน พอเราอยู่อย่างนั้นมาได้ประมาณ2ปีแม่ยายผมก็ออกจากงานเนื่องจากเอาเงินของบริษัทมาหมุน บางครั้งหาไม่ทันก็เอารถไปเข้าไฟแนนซ์ พ่อตาก็ไปเอาออกพอเอาออกมาได้ไม่กี่วันแม่ยายผมก็เอาไปเข้าใหม่ สุดยอดมากครับพอแม่ยายออกจากบริษัท ภาระผมก็เพิ่มขึ้นตอนนั้นผมลาออกจากงานเพื่อมาเปิดร้านกาแฟผมตื่นตี5มาถึงร้านเปิดร้านก็ราว6โมงบ่าย3ผมก็ปิดร้านไปช่วยพี่ช่วยคั่วกาแฟ พอคั่วเสร็จก็เอามาบดแล้วเอาไปที่ร้านพี่ชายเพื่อกรอกใส่ถุงเพื่อขายกว่าจะเสร็จก็ตี1กลับบ้านไปบางวันเจอแม่ยายเหลือหม้อ กระทะที่ทำกับข้าวเสร็จวางเกลือน ผมต้องจำใจล้างเพื่อให้พรุ้งนี้เมียผมจะได้ไม่ต้องตื่นแต่เช้ามาล้างเพราะเมียผมก็ต้องไปทำงานไหนลูกผมจะตื่นอีกเพราะเสียงหม้อเวลาล้าง ทำเสร็จถึงได้นอนก็ปาไปตี2กว่า บางวันต้องตื่นมาช่วยแม่ยายทำกับข้าวถ้าไม่มีใครตื่นมาละแม่คุณเอ้ย ทั้งสาปแช่งทั้งด่าสาระพัด ก็ต้องจำใจตื่นมาช่วยค่อยไปนอนที่ร้านกาแฟเอา พอมาวันหนึ่งก็มีจุดเปลี่ยนอีกพ่อผมให้ผมไปติวสอบ ตร.เพราะแกคาดหวังตรงนี้มากแต่ในส่วนตัวผมเองไม่ชอบงานสายนี้ แต่ก็เพื่อพ่อ ผมก็ไปติวสอบให้พ่อโดยปิดร้านชั่วคราวในระหว่างที่ผมติวมันดันเปิดช่องให้เมียผม ไปมีกิ้กสะงั้นผมจับได้ว่าเมียผผมติดต่อกับคนอื่นทั้งโทรศัพ ทั้งเห็นกับตาว่าไปด้วยกันส่วนจะไปไหนผมไม่ขอบอก แต่ทุกครั้งเมียผมจะเถียงเหมือนไม่ผิด ผมเล่าให้พ่อตาฟังพ่อตาก็บอกว่าเค้าก็แค่คุยอย่าคิดไรมากเป็น ผช ต้องหนักแน่นกว่านี้ อืมมมมหนักแน่น กูจับมันได้มา8ครั้งยังไม่หนักแน่นพอเหรอ สรุปเราก็ได้แยกทางกันส่วนลูกก็แบ่งกันเลี้ยงคนละครึ้งอาทิตย์ ผมเริ่มต้นชีวิตใหม่ผมออกมาจากบ้านเมียด้วยเสื้อผ้าไม่กี่ตัวกลับมาที่บ้าน ไร้งาน ไร้อาชีพ แต่ดีที่มีครูที่ติวท่านเป็น ตร.ท่านให้ผมไปช่วยสอนติวโดยแบ่งค่าสอนให้ ก็พอได้ค่าใช้จ่ายตัวเองและลูก และผมก็พบรักใหม่กับน้องคนหนึ่งที่มาติวกับผม เธอสวยหุ่นดีระดับนางแบบผมรักเธอมากทุ่มให้หมดเลย เธอเป็นครูอยู่ที่ศรีเกษพอจบติวผมก็ทำงานที่กรมที่ดิน ผมเลิกงานรีบกลับบ้านทำกับข้าวไว้ให้พ่อแม่ เสร็จก็ไปขึ้นรถไฟไปหาเธอบางวันเธอก็มาคอยรับบางวันเธอก็ไม่ว่างผมก็ต้องเดินไปเองจากสถานีรถไฟไปที่ รร.ที่เธอสอนระยะทางก็ไม่ไกลมาก ช่วงเวลาที่อยู่กับเธอผมมีความสุขมากและพอเช้าตี4ผมก็ต้องตื่นเพื่อนมาขึ้นรถไฟกลับบ้าน เพื่อทำกับข้าวให้พ่อแม่ก่อนไปทำงาน ผมจะทำแบบนี้อาทิตละ3-4วัน จนมาวันหนึ่งผมได้เปลี่ยนงาน ไปเป็น โฟร์แมนคุมงานให้บริษัทแห่งหนึ่ง เวลาที่เราได้เจอกันน้อยลงจากอาทิตละ3-4กลายเป็น 2-3วัน/เดือน เพราะผมต้องไปคุมงานต่างจังหวัดไปลาวบ้างเขมรบ้าง และที่คำคัญที่สุดผมก็ยังคิดถึง แตน แฟนคนเก่าผมลืม แตน ไม่ลงแต่ผมก็เล่าเรื่องนี้ให้แฟนใหม่ผมฟังและบอกเธอตรงๆว่า แตนผมยังรักอยู่แต่เค้ามีแฟนแล้วมันเป็นไปไม่ได้ และเธอก็เข้าใจแต่ผมเองที่ลืมไม่ลงถึงขั้นติดต่อหา แตน บ่อยจนแฟนผมเธอทนไม่ไหวบอกเลิกกับผมไป ผมเสียใจที่ผลาดจากความผิดตัวเอง ตัดสิ้นใจเปลี่ยนงานโดยมีเงินติดตัว3200 บาท มาลงทุนกับพี่ชายกับเมียพี่ชายเรามาเป็นฟรีแลนซ์ และทุกอย่างไปได้สวยทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีจนกระท้ั้ง มีไอ้คนที่4เข้ามาร่วม มันโกงพวกเราไปร่วมแสนทำเอาพวกผมทรุดไปต่อไม่เป็นแต่เราก็ฝ่าช่วงเวลานั้นมาได้ "เด่วมาต่อนะ"
ผู้ชายโชคดี
ผมเกิดมาในครอบครัวที่ดูผิวเผินน่าจะเป็นครอบครัวที่มีความสุข ที่มีพ่อ แม่ ลูก ตา ยายเหมือนครอบคัวอื่น แต่ในทางกลับกันกลับกลายเป็นว่าครอบครัวเรากลับมีแต่ความลำบาก เมื่อพ่อต้องสมัครงานได้ที่กรมป่าไม้และไปประจำที่สุราษ ตา,ยาย ไปอยู่ที่ อ.ศรีราชา ผมกับแม่อยู่กันเพียงลำพังที่อุบล เราไม่มีรายได้อะไรเลยมีแค่เพียงจากพ่อที่ส่งมาให้เดือนละ400บาทจากเงินเดือนของพ่อเดือนละ600กว่าบาท สมัยโน้นเราก็ว่ามันน้อยสมัยนี้ไม่ต้องคิดถึง และอีก3ปีต่อมาแม่ผมก็มีลูกสาวอีกคน ผมดีใจจากที่มีน้องสาวผมจะได้เลิกเล่นกับเป็ดกับหมาจะได้มีเพื่อนเป็นคนกะเค้าบ้าง แต่กลับเป็นว่าค่าใช้จ่ายภายในบ้านกลับเพิ่มขึ้นมาก แม้แต่ขนมถุงละบาทเรายังไม่มีปัญญากินเราจมทุขอยู่แบบนั้นนาน3ปี ยายก็กลับมาอยู่ที่อุบล สร้างบ้านอยู่ในตลาดหลังใหญ่พ่อก็ได้กลับมาประจำอุบล มันช่างประจวบเหมาะมาก เราย้ายมาอยู่ที่บ้านยายทุกอย่างเริ่มดีขึ้น แม่เริ่มอาชีพแม่ค้าขายกาแฟ+ลูกชิ้นปิ้ง พอผมโตผมมาคิดดูสมัยนั้นเราขายลูกชิ้นไม้ละ3บาท7ไม้20บาท น้ำที่เราขายก็แค่7บาท แต่มันสามารถส่งผมเรียนโรงเรียนอัสสัมชันได้รวมถึงน้องสาวผมด้วย แต่!!!เมื่อมีเงินภาระก็มาด้วยในตอนนั้นผม6ขวบเข้าเรียนชั้นประถม1 ต้องตื่นตี4มาช่วยแม่ขายของ ยกกาแฟร้อนขายช่วยแม่ก่อนไปเรียนทุกวัน เสาร์อาทิตก็เหมือนเดิม ถ้าใครอายุ30ขึ้นแล้วอยู่อุบล
เคยไปตลาดหนองบัวจะเห็นเด็กจ่อยๆเดินถือถุงน้ำถุงกาแฟเดินขายทั่วตลาด เย็นมาก็เดินขายลูกชิ้นกว่าเราจะได้หยุดก็ปาเข้าไป2ทุ่ม ถึงมันจะเหนื่อยแต่ทำให้เราได้เรียน โรงเรียนดีดี แต่อนิจจังเกิดฟ้าฝ่ากลางบ้านเข้าเมื่อวันหนึ่งพ่อผมเมาเหล้าขับรถเข้าบ้านแล้วชนม้าหินอ่อนตาผมโมโหมากเลยด่าพ่อผม เพราะตาเป็นคนไม่ดื่มไม่สูบ แต่พ่อผมแกเอาหมดเลยทะเลาะกันตาผมเลยไล่ออกจากบ้าน พ่อ,แม่,ผม,น้อง ต้องเก็บของจากบ้านยายไปนอนข้างถนนตอนนั้นเรามีรถกระบะ1คัน เราใช้มันเป็นบ้านอยู๋1อาทิตก่อนพ่อจะพาไปอยู๋บ้าน ย่า เราอยู่บ้านย่า 2ปีในระหว่างนั้นแม่ก็กลับมาไม่มีอาชีพเหมือนเดิมดีที่พี่สาวของพ่อแกทำข้าวแกงขายแกเลยให้มาเป็นลูกมือแล้วแบ่งกับข้าวไปขาย เราก็จะได้มา20ถุง เอาไปขายถุงละ10บาท หมายถึงถ้าขายหมดเราจะมีเงิน200
ถ้าไม่หมดก็แล้วแต่จะได้ ช่วงนั้นพ่อผมแกกลายเป็นคนละคนเลยพ่อเมาทุกวันตีแม่สาระพัด บางวันผมโดนด้วยเพราะเวลาแกเมาแกไม่มีตังแกก็จะมาเอาตังกับแม่ไปกินเหล้าแต่แม่มีรายได้มากสุด200/วัน มันเป็นวัยเด็กที่แย่มากมันเลวร้ายเกินกว่าเด็กประถมแบบผมต้องได้รับ พอมันเกิดเรื่องแบบนี้บ่อยๆยายก็สงสารพวกผมเลยเรียกกลับมาบ้านโดยให้พ่อสัญญาว่าจะไม่เมาแล้วอาละวาดแบบนั้นอีก พ่อก็สัญญาพอกลับมาอยู่ที่บ้านยายทุกอย่างน่าจะดีขึ้น แต่กลับกันพ่อยังเหมือนเดิมครั้งแล้วครั้งเล่า ผมกับน้องกลัวพ่อมากไม่กล้าพูดไม่กล้าเล่นอะไรกลับพ่อเลยพอพ่อกลับเราจะรีบแกล้งหลับเพราะกลัวเรากลายเป็นเด็กกลัวพ่อกันพ่อในตอนนั้นพ่อไม่เคยทำหน้าที่พ่อเลยไม่เคยสอนการบ้านเราเลย และอีกไม่นานพอผมขึ้นประถม5เรื่องมันก็เกิดขึ้นอีก พ่อ อีกแล้วรอบนี้เราก็กลับไปอยู่บ่านย่าเหมือนเดิมแต่อยู่ได้ไม่นานเราก็ต้องกลับมา เพราะตาท่านเคลียดเรื่องเรามากจนเส้นเลือดในสมองแตกเป็น อัมพาตครึ้งท่อนเราก็กลับมาอยู่บ้านยายเพื่อดูแลคุณตาพ่อผมไม่ได้รู้สึกผิดเลยแม้แต่นิดเดียว ชีวิตเราก็วกๆวนๆอยู่แบบนั้นพ่อก็เป็นเหมือนเดิม แม่ก็เหมือนเดิมทุกคนเหมือนเดิม
ไม่มีชีวิตที่ดีเหมือนบ้านที่อยู่ใหญ่โตสะเปล่าแต่เต็มได้วยความทุขร์ อีก5ปีต่อมา่คุณตาก็เสีย คุณยายเศร้ามากตอนนั้นลูกคุณยายที่อยู่ กทม.ก็ต่างพากันสลับสับเปลี่ยนกันมาเยี่ยมคุณยาย คุณยายก็มีกำลังใจมากขึ้นกลับมาเป็นเหมือนเดิมแต่ก็มีพ่อเรามาคอยลบความสุขนั้นไป จนผมเข้ามหาลัยคุณยายก็จากไปอย่างกระทันหัน คราวนี้ผมก็มองแล้วว่าถ้ายายไม่อยู่พ่อผมจะขนาดไหน แม่ผมเลยตัดสินใจให้น้าที่อยู่ กทม.กลับมาอยู่บ้านตลาด ก่อนคุณยายเสียคุณยายได้แบ่งที่ดินให้ลูกแต่คนๆซึ่งพี่น้องแม่ผม5คนอยู่ที่ กทม.กลับมาอยู่อุบล1คน คุณยายมีที่ดินเยอะเราเลยได้อนิจสงที่คุณยายเหลือไว้ให้ พ่อเลยมาสร้างบ้านสวนในที่ดินที่ได้รับ เราก้คิดทุกครั้งที่มีการณ์เปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นแต่ก็เหมือนเดิม ตราบใดที่พ่อยังเมาเหมือนเดิมแต่เพิ่มเติมเข้ามาคือแม่ผมก็ติดเบียร์ไปด้วยอีกคน พ่อแม่ผมให้ตังผมไปเรียนมหาลัยอาทิตละ300-400แล้วแต่จะให้ผมเดินทางไปกลับระยะทางรวมแล้วเกือบ50 กม.เติมน้ำมัน40บาท/วัน
หายไปละครับ200ต่ออาทิต ข้าวละ-ค่าเอกสารเรียนละ-ค่ากิจกรรมละ ไม่พอยาใส้ด้วยซ้ำแต่ขณะเดียวกันพ่อแม่ผมกลับชวนเพื่อนมาดื่มกันทุกวัน กลับกันที่แกพูดกับผมให้ใช้ระหยัดๆหน่อยเงินทองหายาก ผมเรียนถึงปี4เทอม1มันสุดๆแล้วจริงๆน้องสาวผมก็เข้าเรียนมหาลัยตามาอีกดันเข้าภาคพิเศษ ค่าเทอมคูณ3ไปเลยของผมจากของผม11000-12000ไม่เกินนี้ ผมตัดสินใจเลิกเรียนทำงานเพราะผมไม่มีแม้เงินจะกินข้าว พ่อก็ไม่ยอมให้กู้ กรอ.หรืออะไรเลยตัดอนาคตตัวเอง ให้น้องได้เรียนต่อแต่ที่ดีในตอนนั้นผมมีแฟนคนหนึ่งชื่อ "แตน" เธอเป็นคนที่ไม่ได้สวย ไม่ได้เพอเฟค อะไรเป็นสาวแว่นทั่วไปออกเเนิสๆๆหน่อยแต่รักเราเป็นรักแท้ครับเธอตคอยเป็นกำลังใจให้ผมตลอดผมรักแตนมาก แต่ผมเองที่ผิด ผลาดเดินเข้าไปหาสิ่งผิดๆจากเป็นคนไม่ดื่มไม่สูบกลับกลายเป็นคนสูบคนดื่ม จริงอย่างที่เค้าว่าเกลียดสิ่งใดก็จะได้สิ่งนั้น ผมหลงอยู่ในวังวนนั้น2ปีโดยที่แตนยังอยู่ข้างๆเสมอจนวันหนึ่งผมผลาดทำ ผญ คนหนึ่งท้องผมโคตรรู้สึกแย่มาก ที่ต้องไปบอกเลิกกับแตนผมต้องขืนใจตัวเองบอกเลิกกับแตน แล้วพา ผญ คนนั้นเข้ามาบอกกับพ่อแม่และเราก็ตกลงแต่งงานกันผมตั้งใจกับการมีครอบครัวครั้งนี้มากผมทำทุกอย่างเพื่อจะเลี้ยงดูครอบครัวตัวเองทั้งหางานหารายได้พิเศษ แต่กลับกลายเป็นว่าผมทิ้งทองมากำขี้ ผญ คนนั้นก่อนแต่งงานไม่เคยบอกสถานะตัวเองเลยว่าเป็นไงผมใช้ชีวิตอยู่กับเค้าได้3เดือน ความรับเค้าโผล่มาทีละนิด เธอมีหนี้บัตรเครดิด10กว่าใบแม้กระทั้งแม่เค้าเองก็ท่วมหัวแต่ทำตัวไฮโซส่ะ แถมมารู้ทีหลังเธอเคยทำแท้งมาด้วย2ครั้งแต่ผมก็ทำได้แค่รับรู้เพราะคิดว่านั่นมันเป็นแค่อดีดจะมาเปรียบเทียบกับปัจจุบันไม่ได้ ผมก้มหน้าก้มตาทำงานแทบจะไม่ได้ไปพบปะสังสรรค์กับเพื่อนเลยนอกจากเพื่อนมาหาที่บ้าน พอเราอยู่อย่างนั้นมาได้ประมาณ2ปีแม่ยายผมก็ออกจากงานเนื่องจากเอาเงินของบริษัทมาหมุน บางครั้งหาไม่ทันก็เอารถไปเข้าไฟแนนซ์ พ่อตาก็ไปเอาออกพอเอาออกมาได้ไม่กี่วันแม่ยายผมก็เอาไปเข้าใหม่ สุดยอดมากครับพอแม่ยายออกจากบริษัท ภาระผมก็เพิ่มขึ้นตอนนั้นผมลาออกจากงานเพื่อมาเปิดร้านกาแฟผมตื่นตี5มาถึงร้านเปิดร้านก็ราว6โมงบ่าย3ผมก็ปิดร้านไปช่วยพี่ช่วยคั่วกาแฟ พอคั่วเสร็จก็เอามาบดแล้วเอาไปที่ร้านพี่ชายเพื่อกรอกใส่ถุงเพื่อขายกว่าจะเสร็จก็ตี1กลับบ้านไปบางวันเจอแม่ยายเหลือหม้อ กระทะที่ทำกับข้าวเสร็จวางเกลือน ผมต้องจำใจล้างเพื่อให้พรุ้งนี้เมียผมจะได้ไม่ต้องตื่นแต่เช้ามาล้างเพราะเมียผมก็ต้องไปทำงานไหนลูกผมจะตื่นอีกเพราะเสียงหม้อเวลาล้าง ทำเสร็จถึงได้นอนก็ปาไปตี2กว่า บางวันต้องตื่นมาช่วยแม่ยายทำกับข้าวถ้าไม่มีใครตื่นมาละแม่คุณเอ้ย ทั้งสาปแช่งทั้งด่าสาระพัด ก็ต้องจำใจตื่นมาช่วยค่อยไปนอนที่ร้านกาแฟเอา พอมาวันหนึ่งก็มีจุดเปลี่ยนอีกพ่อผมให้ผมไปติวสอบ ตร.เพราะแกคาดหวังตรงนี้มากแต่ในส่วนตัวผมเองไม่ชอบงานสายนี้ แต่ก็เพื่อพ่อ ผมก็ไปติวสอบให้พ่อโดยปิดร้านชั่วคราวในระหว่างที่ผมติวมันดันเปิดช่องให้เมียผม ไปมีกิ้กสะงั้นผมจับได้ว่าเมียผผมติดต่อกับคนอื่นทั้งโทรศัพ ทั้งเห็นกับตาว่าไปด้วยกันส่วนจะไปไหนผมไม่ขอบอก แต่ทุกครั้งเมียผมจะเถียงเหมือนไม่ผิด ผมเล่าให้พ่อตาฟังพ่อตาก็บอกว่าเค้าก็แค่คุยอย่าคิดไรมากเป็น ผช ต้องหนักแน่นกว่านี้ อืมมมมหนักแน่น กูจับมันได้มา8ครั้งยังไม่หนักแน่นพอเหรอ สรุปเราก็ได้แยกทางกันส่วนลูกก็แบ่งกันเลี้ยงคนละครึ้งอาทิตย์ ผมเริ่มต้นชีวิตใหม่ผมออกมาจากบ้านเมียด้วยเสื้อผ้าไม่กี่ตัวกลับมาที่บ้าน ไร้งาน ไร้อาชีพ แต่ดีที่มีครูที่ติวท่านเป็น ตร.ท่านให้ผมไปช่วยสอนติวโดยแบ่งค่าสอนให้ ก็พอได้ค่าใช้จ่ายตัวเองและลูก และผมก็พบรักใหม่กับน้องคนหนึ่งที่มาติวกับผม เธอสวยหุ่นดีระดับนางแบบผมรักเธอมากทุ่มให้หมดเลย เธอเป็นครูอยู่ที่ศรีเกษพอจบติวผมก็ทำงานที่กรมที่ดิน ผมเลิกงานรีบกลับบ้านทำกับข้าวไว้ให้พ่อแม่ เสร็จก็ไปขึ้นรถไฟไปหาเธอบางวันเธอก็มาคอยรับบางวันเธอก็ไม่ว่างผมก็ต้องเดินไปเองจากสถานีรถไฟไปที่ รร.ที่เธอสอนระยะทางก็ไม่ไกลมาก ช่วงเวลาที่อยู่กับเธอผมมีความสุขมากและพอเช้าตี4ผมก็ต้องตื่นเพื่อนมาขึ้นรถไฟกลับบ้าน เพื่อทำกับข้าวให้พ่อแม่ก่อนไปทำงาน ผมจะทำแบบนี้อาทิตละ3-4วัน จนมาวันหนึ่งผมได้เปลี่ยนงาน ไปเป็น โฟร์แมนคุมงานให้บริษัทแห่งหนึ่ง เวลาที่เราได้เจอกันน้อยลงจากอาทิตละ3-4กลายเป็น 2-3วัน/เดือน เพราะผมต้องไปคุมงานต่างจังหวัดไปลาวบ้างเขมรบ้าง และที่คำคัญที่สุดผมก็ยังคิดถึง แตน แฟนคนเก่าผมลืม แตน ไม่ลงแต่ผมก็เล่าเรื่องนี้ให้แฟนใหม่ผมฟังและบอกเธอตรงๆว่า แตนผมยังรักอยู่แต่เค้ามีแฟนแล้วมันเป็นไปไม่ได้ และเธอก็เข้าใจแต่ผมเองที่ลืมไม่ลงถึงขั้นติดต่อหา แตน บ่อยจนแฟนผมเธอทนไม่ไหวบอกเลิกกับผมไป ผมเสียใจที่ผลาดจากความผิดตัวเอง ตัดสิ้นใจเปลี่ยนงานโดยมีเงินติดตัว3200 บาท มาลงทุนกับพี่ชายกับเมียพี่ชายเรามาเป็นฟรีแลนซ์ และทุกอย่างไปได้สวยทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีจนกระท้ั้ง มีไอ้คนที่4เข้ามาร่วม มันโกงพวกเราไปร่วมแสนทำเอาพวกผมทรุดไปต่อไม่เป็นแต่เราก็ฝ่าช่วงเวลานั้นมาได้ "เด่วมาต่อนะ"