คือๆยุคนี้ใครๆก็รู้ว่าราคาเกษตรมันโคตรตกต่ำ ต่างคนต่างก็มีรายได้ที่เกือบไม่พอ และล้วนต้องทำงานหนักขึ้นกว่าเก่า ที่สำคัญเลยคือต้องประหยัด อาจถึงขั้นต้องประหยัดมาก อะไรที่ไม่จำเป็นย่อมไม่ซื้อแน่นอน สิบบาทยี่สิบบาทก็ต้องเก็บ เพราะเงินทุกบาทมันคือแรงทำงานของเราคนเดียว
แต่เมื่อมีคนมาขอเราไปฟรีๆเนี่ย บอกตรงว่ายิ้มไม่ออก ให้ไปทั้งที่ไม่อยากจะให้ แต่ถ้าจะไม่ให้ก็ไม่รู้จะบอกกับเค้าว่ายังไง จะบอกว่าไม่มีก็พูดยากเงินแค่นั้น อีกอย่างเราก็เป็นคนที่ค่อนข้างเกรงใจเพื่อนด้วย ต้องอ่อนน้อมต้องยอมคนอื่นอยู่ตลอด ไม่กล้าที่จะพูดอะไรแบบตรงๆที่เด็ดขาด ไม่กล้าพูดหยาบๆใส่ใคร บางทีก็รู้สึกเบื่อตัวเองเหมือนกันนะที่เป็นคนแบบนี้
และที่สำคัญคือคนที่มาขอมันไม่ได้มีแค่คนเดียว บางวันดวงซวยเจอ 5 คนก็มีมาแล้ว แน่นอนครับว่าเราต้องสูญเสียเงินของเราไปร้อยกว่าบาทแน่นอน และล้วนเป็นเพื่อนสนิทกันทั้งนั้น
ที่สำคัญไปอีกคือผมรู้ดี ว่าเค้าขอเงินเราไปใช้จ่ายเรื่องอะไร เพราะผมก็เคยอยู่จุดนั้น ย่อมเข้าใจดี แต่ต่างกันที่ไม่เคยขอใคร
ซึ่งมันไม่ใช่เอาไปซื้อข้าวกินหรือซื้อสิ่งที่มีประโยชน์แน่ แต่มันเป็นสิ่งที่ทำลายสุขภาพและสมองตัวเองล้วนๆ ซึ่งปัจจุบันได้ข่าวว่าเยอะมากเยอะกว่ายุคไหนๆซะด้วย
พวกแบบนี้แรกๆจะมาในรูปแบบการยืมครับ อาจจะร้อยสองร้อย แต่พอยืมไปแล้วก็ไม่คืน ก็เงียบบบบหายไประยะนึง แล้วก็มาใหม่ และถ้าจะพูดกับเราว่าขอยืมเท่านั้นเท่านี้ก่อนอีก มันก็คงรู้คำตอบอยู่แล้วว่าเราต้องบอกว่า "ไม่มี/มีไม่ถึง" แน่ๆ มันเลยเลือกจะขอเอาแค่ที่รู้ว่าเราต้องมีให้แน่นอนซะเลย ส่วนที่เหลือก็ไปขอเพื่อนใจดีบ้านอื่นอีก
บอกตรงมาหาแต่ละครั้ง เรานี่อยากมุดแผ่นดินหนีเลยจริงๆ เพราะเรารู้อยู่แล้วว่าต้องแบบนั้นอีกแน่ เห๊อ .. เวรแท้ ไม่รู้มันเวรกรรมอะไรนักหนา กลายเป็นเหมือนเป็นภาระส่วนหนึ่งที่เราต้องรับผิดชอบไปแล้ว ถ้าเป็นคุณจะทำยังไงครับ ที่เราจะไม่เสียเงิน และไม่เสียเพื่อน และไม่ทำให้เบื่อบ้าน
คุณจะรับมือยังไงกับพวกที่มาขอเงินเราทีละยี่สิบสามสิบ และบ่อยมากด้วย จนเหมือนเป็นภาระของเราไปแล้วอ่ะครับ น่ารำคาญ !
แต่เมื่อมีคนมาขอเราไปฟรีๆเนี่ย บอกตรงว่ายิ้มไม่ออก ให้ไปทั้งที่ไม่อยากจะให้ แต่ถ้าจะไม่ให้ก็ไม่รู้จะบอกกับเค้าว่ายังไง จะบอกว่าไม่มีก็พูดยากเงินแค่นั้น อีกอย่างเราก็เป็นคนที่ค่อนข้างเกรงใจเพื่อนด้วย ต้องอ่อนน้อมต้องยอมคนอื่นอยู่ตลอด ไม่กล้าที่จะพูดอะไรแบบตรงๆที่เด็ดขาด ไม่กล้าพูดหยาบๆใส่ใคร บางทีก็รู้สึกเบื่อตัวเองเหมือนกันนะที่เป็นคนแบบนี้
และที่สำคัญคือคนที่มาขอมันไม่ได้มีแค่คนเดียว บางวันดวงซวยเจอ 5 คนก็มีมาแล้ว แน่นอนครับว่าเราต้องสูญเสียเงินของเราไปร้อยกว่าบาทแน่นอน และล้วนเป็นเพื่อนสนิทกันทั้งนั้น
ที่สำคัญไปอีกคือผมรู้ดี ว่าเค้าขอเงินเราไปใช้จ่ายเรื่องอะไร เพราะผมก็เคยอยู่จุดนั้น ย่อมเข้าใจดี แต่ต่างกันที่ไม่เคยขอใคร
ซึ่งมันไม่ใช่เอาไปซื้อข้าวกินหรือซื้อสิ่งที่มีประโยชน์แน่ แต่มันเป็นสิ่งที่ทำลายสุขภาพและสมองตัวเองล้วนๆ ซึ่งปัจจุบันได้ข่าวว่าเยอะมากเยอะกว่ายุคไหนๆซะด้วย
พวกแบบนี้แรกๆจะมาในรูปแบบการยืมครับ อาจจะร้อยสองร้อย แต่พอยืมไปแล้วก็ไม่คืน ก็เงียบบบบหายไประยะนึง แล้วก็มาใหม่ และถ้าจะพูดกับเราว่าขอยืมเท่านั้นเท่านี้ก่อนอีก มันก็คงรู้คำตอบอยู่แล้วว่าเราต้องบอกว่า "ไม่มี/มีไม่ถึง" แน่ๆ มันเลยเลือกจะขอเอาแค่ที่รู้ว่าเราต้องมีให้แน่นอนซะเลย ส่วนที่เหลือก็ไปขอเพื่อนใจดีบ้านอื่นอีก
บอกตรงมาหาแต่ละครั้ง เรานี่อยากมุดแผ่นดินหนีเลยจริงๆ เพราะเรารู้อยู่แล้วว่าต้องแบบนั้นอีกแน่ เห๊อ .. เวรแท้ ไม่รู้มันเวรกรรมอะไรนักหนา กลายเป็นเหมือนเป็นภาระส่วนหนึ่งที่เราต้องรับผิดชอบไปแล้ว ถ้าเป็นคุณจะทำยังไงครับ ที่เราจะไม่เสียเงิน และไม่เสียเพื่อน และไม่ทำให้เบื่อบ้าน