สวัสดีค่ะ เราเป็นผู้หญิง (ห้าว) ผมสั้น อายุประมาณ20 กว่า มีแฟนเป็นผู้หญิง และมีลักษณะการพูดจา หรือท่าทางโน้มไปทางผู้หญิง
ไม่ได้แสดงกริยาที่ห้าวมาก และยังคงใช้คำลงท้ายว่าคะ / ค่ะในการพูดคุยกับคนทั่วไป หรือผู้ใหญ่
ปัญหาของเราคือ : เราไม่มีความมั่นใจในการมีตัวตนในสังคม หรือทางสายตาที่คนมอง
เราขอเกริ่นเรื่องราวก่อนนะคะ
เนื่องด้วยเราเป็นลูกคนเดียว ครอบครัวพ่อแม่อยู่ด้วยกันตามปกติ เรารู้ตัวเองว่าเป็นแบบนี้ ตั้งแต่ประมาณม.1 แต่เมื่อพ่อกับแม่เรารู้ในช่วงนั้น เราก็จะโดนทั้งต่อว่า รวมถึงทุบตี ตั้งแต่เบาจนถึงหนักมาก เราโดนกรอกหูตั้งแต่เด็กๆ ว่าสิ่งที่เราเป็น มันเป็นเรื่องที่น่าอาย และน่ารังเกียจ ซึ่งจุดนั้นมันทำให้เราเลือกที่จะไม่สนใจเรียน และต่อต้านครอบครัวไป 5-6 ปี เรารู้สึกเหมือนเป็นเด็กมีปัญหา และเหมือนเป็นเด็กที่ไม่มีอนาคตแม้แต่นิดเดียว
จุดเปลี่ยนในชีวิตของเราเกิดขึ้นช่วงประมาณปี 2 ตอนนั้นมีคนมาทักเรื่องที่เราเป็นแบบนี้กับพ่อแม่เรากลางร้านอาหาร (เห้ย !! ลูกเฮีย ลูกซ้อ มันเป็นทอมหรอวะ 555555 ด้วยเสียงที่ดังมาก และปนหัวเราะ) ทันทีที่พ่อกับแม่เรากลับมาถึงบ้าน ทุกคนก็ยังคงด่าเราเหมือนเดิม จนกระทั่งเรารู้สึกเหมือนจะทนไม่ไหว เลยตัดสินใจพูดสิ่งที่อยู่ในใจไปหลายๆประโยค รวมถึงประโยคที่เรารู้สึกว่ามันคือจุดเปลี่ยนคือ "ลูกเลือกเกิดไม่ได้ สิ่งที่ลูกเป็นมันรักษาไม่หาย อย่ารังเกียจลูกเลย" หลังจากวันนั้น ทุกๆอย่างเหมือนจะค่อยๆดีขึ้น พ่อแม่เราเริ่มยอมรับในตัวเรา เริ่มเปิดใจในทุกๆด้าน รวมถึงการมีแฟนเป็นผู้หญิง
สำหรับชีวิตเราในตอนนี้ ในด้านของครอบครัว ถือว่าดีมากกกก เรารู้สึกมีคุณค่า และรู้สึกเหมือนกลับไปเป็นเด็กที่มีคนคอยให้ความรัก และความเอาใจใส่อีกครั้ง ตั้งแต่ที่พ่อแม่เรายอมรับในตัว เราตั้งใจเรียนมากขึ้น มีงานทำที่สุจริต ตอนนี้เรากลายเป็นคนที่คุยและปรึกษากับพ่อแม่ทุกเรื่อง
แต่ปัญหาในด้านของการทำงาน ตอนนี้เราทำอาชีพเป็นติวเตอร์ เราเปิดสอนพิเศษมาประมาณ 4 ปี และตอนนี้กำลังจะขยายให้ใหญ่ยิ่งขึ้น เราเป็นคนสอนเอง และรับสมัครเด็กเองทั้งหมด ปกติเรารับสอนเฉพาะน้องม.ปลาย แต่ตอนนี้เรากำลังจะเริ่มรับน้องๆในระดับประถมด้วย เรากลัวว่าสิ่งที่เราเป็นตรงนี้จะทำให้ผู้ปกครองรังเกียจเรา และกลัวว่าเราจะเป็นแบบอย่างที่ไม่ดีให้กับลูกเค้า
เรายอมรับว่าเราเป็นคนแคร์สังคมมากประมาณนึงเลย อาจจะเป็นเพราะโดนกรอกหูมาตั้งแต่เด็ก รวมถึง เคยเจอผู้ปกครองที่จะมาสมัครเรียนให้ลูก ทำท่าทางรังเกียจ มองเราแปลกๆ รวมถึงไม่ยอมให้ลูกเค้าเรียนกับเราหลายครั้งมาก
เรารู้สึกเหมือนปมนี้มันอยู่ในใจเราตลอด บางครั้งเราคิดวนไปวนมา เราควรจะจัดการกับความรู้สึกพวกนี้ยังไงดี ? หรือเราควรที่จะไปหาหมอจิตแพทย์ เพื่อกินยาย้ำคิดย้ำทำ ?
ขอบคุณสำหรับคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ หากมีใครเข้ามาแนะนำปัญหาหากใครที่เข้ามาอ่าน แล้วมีโน้มน้าวว่าลูกจะเป็นเพศที่สาม เชื่อหนูเถอะค่ะ เข้าใจเค้า และยอมรับในสิ่งที่เค้าเป็น คอยเป็นที่ปรึกษา คอยแนะนำในการวางตัวเพื่อให้เค้าได้เป็นคนดี และอยู่ร่วมกับคนในสังคมได้ต่อไป
ความไม่มั่นใจ ในการเป็นเพศที่สาม
ไม่ได้แสดงกริยาที่ห้าวมาก และยังคงใช้คำลงท้ายว่าคะ / ค่ะในการพูดคุยกับคนทั่วไป หรือผู้ใหญ่
ปัญหาของเราคือ : เราไม่มีความมั่นใจในการมีตัวตนในสังคม หรือทางสายตาที่คนมอง
เราขอเกริ่นเรื่องราวก่อนนะคะ
เนื่องด้วยเราเป็นลูกคนเดียว ครอบครัวพ่อแม่อยู่ด้วยกันตามปกติ เรารู้ตัวเองว่าเป็นแบบนี้ ตั้งแต่ประมาณม.1 แต่เมื่อพ่อกับแม่เรารู้ในช่วงนั้น เราก็จะโดนทั้งต่อว่า รวมถึงทุบตี ตั้งแต่เบาจนถึงหนักมาก เราโดนกรอกหูตั้งแต่เด็กๆ ว่าสิ่งที่เราเป็น มันเป็นเรื่องที่น่าอาย และน่ารังเกียจ ซึ่งจุดนั้นมันทำให้เราเลือกที่จะไม่สนใจเรียน และต่อต้านครอบครัวไป 5-6 ปี เรารู้สึกเหมือนเป็นเด็กมีปัญหา และเหมือนเป็นเด็กที่ไม่มีอนาคตแม้แต่นิดเดียว
จุดเปลี่ยนในชีวิตของเราเกิดขึ้นช่วงประมาณปี 2 ตอนนั้นมีคนมาทักเรื่องที่เราเป็นแบบนี้กับพ่อแม่เรากลางร้านอาหาร (เห้ย !! ลูกเฮีย ลูกซ้อ มันเป็นทอมหรอวะ 555555 ด้วยเสียงที่ดังมาก และปนหัวเราะ) ทันทีที่พ่อกับแม่เรากลับมาถึงบ้าน ทุกคนก็ยังคงด่าเราเหมือนเดิม จนกระทั่งเรารู้สึกเหมือนจะทนไม่ไหว เลยตัดสินใจพูดสิ่งที่อยู่ในใจไปหลายๆประโยค รวมถึงประโยคที่เรารู้สึกว่ามันคือจุดเปลี่ยนคือ "ลูกเลือกเกิดไม่ได้ สิ่งที่ลูกเป็นมันรักษาไม่หาย อย่ารังเกียจลูกเลย" หลังจากวันนั้น ทุกๆอย่างเหมือนจะค่อยๆดีขึ้น พ่อแม่เราเริ่มยอมรับในตัวเรา เริ่มเปิดใจในทุกๆด้าน รวมถึงการมีแฟนเป็นผู้หญิง
สำหรับชีวิตเราในตอนนี้ ในด้านของครอบครัว ถือว่าดีมากกกก เรารู้สึกมีคุณค่า และรู้สึกเหมือนกลับไปเป็นเด็กที่มีคนคอยให้ความรัก และความเอาใจใส่อีกครั้ง ตั้งแต่ที่พ่อแม่เรายอมรับในตัว เราตั้งใจเรียนมากขึ้น มีงานทำที่สุจริต ตอนนี้เรากลายเป็นคนที่คุยและปรึกษากับพ่อแม่ทุกเรื่อง
แต่ปัญหาในด้านของการทำงาน ตอนนี้เราทำอาชีพเป็นติวเตอร์ เราเปิดสอนพิเศษมาประมาณ 4 ปี และตอนนี้กำลังจะขยายให้ใหญ่ยิ่งขึ้น เราเป็นคนสอนเอง และรับสมัครเด็กเองทั้งหมด ปกติเรารับสอนเฉพาะน้องม.ปลาย แต่ตอนนี้เรากำลังจะเริ่มรับน้องๆในระดับประถมด้วย เรากลัวว่าสิ่งที่เราเป็นตรงนี้จะทำให้ผู้ปกครองรังเกียจเรา และกลัวว่าเราจะเป็นแบบอย่างที่ไม่ดีให้กับลูกเค้า
เรายอมรับว่าเราเป็นคนแคร์สังคมมากประมาณนึงเลย อาจจะเป็นเพราะโดนกรอกหูมาตั้งแต่เด็ก รวมถึง เคยเจอผู้ปกครองที่จะมาสมัครเรียนให้ลูก ทำท่าทางรังเกียจ มองเราแปลกๆ รวมถึงไม่ยอมให้ลูกเค้าเรียนกับเราหลายครั้งมาก
เรารู้สึกเหมือนปมนี้มันอยู่ในใจเราตลอด บางครั้งเราคิดวนไปวนมา เราควรจะจัดการกับความรู้สึกพวกนี้ยังไงดี ? หรือเราควรที่จะไปหาหมอจิตแพทย์ เพื่อกินยาย้ำคิดย้ำทำ ?
ขอบคุณสำหรับคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ หากมีใครเข้ามาแนะนำปัญหาหากใครที่เข้ามาอ่าน แล้วมีโน้มน้าวว่าลูกจะเป็นเพศที่สาม เชื่อหนูเถอะค่ะ เข้าใจเค้า และยอมรับในสิ่งที่เค้าเป็น คอยเป็นที่ปรึกษา คอยแนะนำในการวางตัวเพื่อให้เค้าได้เป็นคนดี และอยู่ร่วมกับคนในสังคมได้ต่อไป