***เป็นกระทู้แรกที่ตั้งค่ะ ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยค่ะ***
คือเรากับแฟนคบหาและแต่งงานกันมาเกือบ 2 ปี แรกๆก็คุยกันเข้าใจในหลายๆเรื่อง เรารับเขาได้หมด ไม่ว่าจะเรื่องลูกติดหรืออะไรใดๆขอให้บอกเรา เราจะพยายามเข้าใจ และจูนเข้าหากัน และทำให้มันดี ทำให้เป็นครอบครัว จนมาช่วงหลังๆเหมือนเราพยายามเข้าใจเขาแค่ฝ่ายเดียว ทำแค่คนเดียว เราพยายามพูดคุย บอกกล่าว (เรื่องอื่นๆเป็นไปได้ด้วยดี) มีเรื่องเดียวที่ไม่เคยคุยได้เลยคือเรื่องเด็ก(เด็ก ผช อายุ 7 ขวบ เขาและพ่อรักกันมาก อันนี้เราเข้าใจนะว่าพ่อลูกกัน แต่รักมากจนอวยลูกผิดๆเราก็เตือนแต่เราถูกต่อว่า) เรารักและเอ็นดูเขา ทำให้เขามาทุกอย่างตั้งแต่หาที่เรียนจนเรื่องความสุข เรื่องในวัยเด็กที่ควรจะได้รับ การไปเที่ยว หากิจกรรมครอบครัว พ่อเขาไม่ว่างเราดูแลเอง จนมาเรื่องการอบรมสั่งสอน จะมาสะดุดตรงเรื่องนี้แหละค่ะ แรกๆเราเหมือนสอนเขาได้ เขาเข้าใจ พอมาหลังๆพ่อเขาเริ่มให้ท้าย เขาเริ่มไม่ฟังและกรอกตาบนใส่เรา ซึ่งเรามองว่ามันไม่น่ารักเอาซะเลยกับเด็กที่ทำกับผู้ใหญ่แบบนี้ แต่เราก็สอนเขาด้วยวาจาไม่เคยตีเขาแม้แต่ครั้งเดียว จนมาเรื่องล่าสุด พ่อเขาเปลี่ยนชุดนอนให้ลูกเลย (เขามาจากบ้านย่า) เราก็เลยถามว่าอาบน้ำมาหรือยังลูก เขาบอกอาบแล้ว เราเลยถามตั้งแต่กี่โมง เขาบอกเมื่อเช้า เราเลยบอกว่าลูกนอนแบบนี้มันจะคัน วิ่งเล่นมาเหงื่อซก มันไม่สบายตัว ลุกไปอาบน้ำเถอะครับ เขาก็นิ่ง เราก็บอกอีกลูก..ลุกถอดเสื้อผ้านะ ได้อาบน้ำมาเล่นต่อ เขาก็ลุกแต่มือไม่ปล่อยเกมส์ จนเราหันมาอีกรอบ บอกลูก..ลุก ถอดเสื้อผ้า ได้อาบน้ำกัน เขาร้องไห้โฮเลย เราตกใจมาก ร้องไห้ทำไม เราเลยรีบถามเขา หนูร้องไห้ทำไมคับลูก เขาบอกเขาคิดถึงย่า อยากกลับไปหาย่า เราจะย้ายบ้านใหม่ทำไมย่าไม่มาด้วย(คือเรากำลังซื้อบ้านใหม่ค่ะ เลยให้เขามาอยู่ด้วยถาวร ปกติเขาจะอยู่บ้านกับพ่อเขา ย่าและปู่ ส่วนเราอยู่บ้านแม่เรา เขามานอนกับเรา ศ ส อา ปิดเทอม ส่วนพ่อเขา เราเจอกันแค่อาทิตย์ละหนหรือสองหนค่ะ) เราก็อธิบายให้เขาฟังว่าเรามาอยู่บ้านใหม่ ศ ส อา เราก็กลับไปบ้านย่านะ เหมือนที่เราเจอกันแบบนี้ไง เขาก็สะอึกสะอื้น จนพ่อเขาเข้ามา เราก็บอกว่าลูกร้องไห้โฮเลยบอกคิดถึงย่า พ่อเขาเลยพาไปอสบน้ำ จนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เราเลยคุยกับเขาด้วยเหตุผลว่า น้อง👦 ที่ลูกร้องไห้คิดถึงย่า เพราะม๊าให้ลูกไปอาบน้ำใช่ไหมคับ เขาตอบว่าใช่ เราเลยบอกว่าย่าเลี้ยงลูกแบบตามใจ ทำให้ทุกอย่าง อาบน้ำให้ ถอดเสื้อผ้าให้ ทุกๆอย่างทำให้ลูกหมด ลูกไม่เคยทำเองเลย แต่มาอยู่กับม๊า ม๊าสอนให้ลูกทำให้เป็น เพราะลูกต้องโต ม๊าเลยไม่ทำให้ ให้ลูกทำเอง (แต่เรามองตลอดว่าทำได้ไหม ไม่ได้เราก็จะสอนและช่วยในช่วงแรกๆ เพราะเขา 7 ขวบแล้ว) ลูกเลยคิดถึงย่า เพราะย่าทำให้ใช่ไหมคับลูก เขาบอกว่าใช่คับ พูดจบเขากรอกตามองบนใส่เรา เราตกใจและไม่พูดต่อ ให้มาพูดกับพ่อเขาแทน ถามว่า..พี่ พี่ว่าเขาจะรับรู้ความหวังดีของหนูไหม อนาคตเขาจะเชื่อหรือหนูจะสอนเขาได้ไหม เราคุยในฐานะพ่อและแม่นะพี่ เท่านั้นแหละ!! ตะวาดใส่เรา บอกว่าก็ต้องค่อยๆสอนไป ตอนนี้ยังไม่เข้าใจหรอก เราเลยบอกว่าก็สอน แต่เราปรึกษากันไงว่าควรทำไงดี เขาก็ว่าก็ค่อยๆสอนไง จะให้ทำไง หลังจากนั้นก็เริ่มมีปากเสียงมากขึ้น เราบอกว่า เราว่า เราสอน เราเตือนอะไร มีเรื่องทุกที่ และสิ่งที่สอนมีแต่สิ่งดีๆ เราไม่เคยสอนสิ่งไม่ดี เราหวังดี วางอนาคตไว้ให้ มีบ้านมีอะไรก็จะยกให้เพราะตัวเราเองมีลูกยากอาจมีไม่ได้ เราก็รักและเลี้ยงเขาแบบลูกเรา แต่เราเหมือนคนนอกที่พอบอกสิ่งไม่ดีที่เกิดกับตัวเด็กเหมือนเราผิดมหันที่พูดไป บอกเขาเด็กชอบสร้างเรื่องโกหก จนเราเกือบมีปัญหากับคุณครู เพราะเราฟังเขา ไม่ได้ถามครู (**เราไม่คิดว่าเด็ก 5-6 ขวบจะโกหกได้ขนาดนั้น) เราบอกพ่อเขา ก็เหมือนเราผิด ว่าลูกเขา จนเมื่อคืนหนักสุด ลามปามไปยันบรรพบุรุตเรา บอกว่างั้นเราก็อยู่คนเดียวไป ส่วนเขากับลูกก็อยู่กัน 2 คน แยกกันอยู่ ลูกได้ไม่ทำให้เราไม่สบายใจ เราร้องไห้โฮเลย เรื่อแค่เนี๊ยนี่นะ ถึงกับจะแยกกันอยู่ ไม่เรียนแล้วแถวบ้านเราจะเอาลูกกลับ ให้เราซื้อบ้านอยู่คนเดียวไป เราเลยถามว่าพี่จะเลิกกับหนูใช่ไหม เขาบอกป่าวแค่แยกกันอยู่(แล้วต่างอะไรกับเลิกกัน) เราเสียใจมากเลย ร้องไห้ทั้งคืน เพราะเรื่องแค่นี้ ถึงกับตัดเราออกจากชีวิตได้เลย เรารู้ใจเขาเลยว่าเขาตัดเราออกได้ง่ายๆ ทำไมปัญหาแค่นี้ไม่คุยกันดีๆ ทำไมถึงใช้อารมณ์ขนาดนั้น ถึงขั้นบอกให้เราอยู่คนเดียว เราเลยรู้ตัวและชัดเจนว่าเราไม่ควรไปยุ่งหรือหวังดีอะไรกับลูกเขาขนาดนั้น เราสอน พ่อให้ท้ายเขาเลยกล้าที่จะทำหน้าทำตาลับหลังพ่อเขาใส่เรา ทั้งๆที่ตอนปีแรกเขาไม่เคยทำใส่เราเลย รักและฟังในสิ่งที่เราสอน จนมาพักหลังๆช่วง 2-3 เดือนนี้..เกิดเรื่องขึ้นเราเพิ่งเห็นว่าลูกไม่สนใจหรือใส่ใจในสิ่งที่พูดเพราะมีพ่อคอยให้ท้าย
*ถ้าเป็นเพื่อนๆ เพื่อนๆจะจัดการยังไงกับปัญหานี้ดีคะ เราเสียใจและคิดอะไรไม่ค่อยออก เรางงว่าปัญหาไม่ได้ใหญ่โตอะไรเลย ทำไมถึงเป็นเรื่องได้ถึงขนาดนี้ ถึงขั้นไม่ติดต่อและขอแยกกันอยู่
#การรักลูกมากคือสิ่งที่ดี แต่มากถึงขั้นไข่ในหินเด็กจะเอาแต่ใจ และไม่ฟังใคร เราก็ห่วงเรื่องนี้
เราบอกว่าลูกจะขึ้น ป.1 แล้ว เลขยังนับไม่ถูก บวกไม่ได้ ก-ฮ ไม่รู้ เรากลัวว่าจะอายเพื่อนและตามไม่ทัน เขาก็ไม่พอใจ เขาบอกว่าเด็กตัวแค่นี้ยังไม่รูหรอก เราเลยบอกลูกเพื่อนนับได้ตั้งแต่ 4-5 ขวบ บวกได้ 6 ขวบ อ่านหนังสือออกตอน 7 ขวบ เขาเลยบอก รร. สอนไม่ดี เราถึงขั้นกุมขมับเลยค่ะ ย่าและพ่อชอบชมเขาว่าเก่ง เก่ง เก่ง เก่งทุกอย่าง ทั้งๆที่ความจริงคือเก่งแค่ตรงนั้น แต่คนอื่นเขาไปไกลมากแล้วค่ะ แต่เราก็ไม่ได้ขัดหรืออะไร เพราะกลัวหาว่าไม่รักลูกเขาอีก แต่เรามองว่าอวยลูกและถือหางมากไป เด็กจะไม่มีความกระตือรือร้น เพราะเขาชอบคิดว่าดีแล้ว เก่งแล้ว เราก็บอกว่าทำให้ดีกว่านี้อีกลูก เขาแค่ 7 ขวบมันยังไม้อ่อนและสั่งสอนกันได้ แต่พอเราสอนหรือบอกกล่าวกลับเป็นเรื่องทุกทีเลยค่ะ เราทั้งเสียใจ เครียด ว่าเรื่องแค่นี้ ตัดเราได้ขาดยับเยินเลยค่ะ ตอนนี้เราก็ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาไหม หรือไปเลย หรืออะไร เราเลยอยากฟังความคิดเห็นของเพื่อนๆว่าถ้าเป็นเพื่อนๆจะทำยังไงกับปัญหานี้ดีคะ
..ขอบคุณมากค่ะ..
แต่งงานกับพ่อหม้ายลูกติด ทะเลาะกันเรื่องลูกหลายครั้งแล้ว ควรทำยังไงให้ไปด้วยกันได้ดีคะ
คือเรากับแฟนคบหาและแต่งงานกันมาเกือบ 2 ปี แรกๆก็คุยกันเข้าใจในหลายๆเรื่อง เรารับเขาได้หมด ไม่ว่าจะเรื่องลูกติดหรืออะไรใดๆขอให้บอกเรา เราจะพยายามเข้าใจ และจูนเข้าหากัน และทำให้มันดี ทำให้เป็นครอบครัว จนมาช่วงหลังๆเหมือนเราพยายามเข้าใจเขาแค่ฝ่ายเดียว ทำแค่คนเดียว เราพยายามพูดคุย บอกกล่าว (เรื่องอื่นๆเป็นไปได้ด้วยดี) มีเรื่องเดียวที่ไม่เคยคุยได้เลยคือเรื่องเด็ก(เด็ก ผช อายุ 7 ขวบ เขาและพ่อรักกันมาก อันนี้เราเข้าใจนะว่าพ่อลูกกัน แต่รักมากจนอวยลูกผิดๆเราก็เตือนแต่เราถูกต่อว่า) เรารักและเอ็นดูเขา ทำให้เขามาทุกอย่างตั้งแต่หาที่เรียนจนเรื่องความสุข เรื่องในวัยเด็กที่ควรจะได้รับ การไปเที่ยว หากิจกรรมครอบครัว พ่อเขาไม่ว่างเราดูแลเอง จนมาเรื่องการอบรมสั่งสอน จะมาสะดุดตรงเรื่องนี้แหละค่ะ แรกๆเราเหมือนสอนเขาได้ เขาเข้าใจ พอมาหลังๆพ่อเขาเริ่มให้ท้าย เขาเริ่มไม่ฟังและกรอกตาบนใส่เรา ซึ่งเรามองว่ามันไม่น่ารักเอาซะเลยกับเด็กที่ทำกับผู้ใหญ่แบบนี้ แต่เราก็สอนเขาด้วยวาจาไม่เคยตีเขาแม้แต่ครั้งเดียว จนมาเรื่องล่าสุด พ่อเขาเปลี่ยนชุดนอนให้ลูกเลย (เขามาจากบ้านย่า) เราก็เลยถามว่าอาบน้ำมาหรือยังลูก เขาบอกอาบแล้ว เราเลยถามตั้งแต่กี่โมง เขาบอกเมื่อเช้า เราเลยบอกว่าลูกนอนแบบนี้มันจะคัน วิ่งเล่นมาเหงื่อซก มันไม่สบายตัว ลุกไปอาบน้ำเถอะครับ เขาก็นิ่ง เราก็บอกอีกลูก..ลุกถอดเสื้อผ้านะ ได้อาบน้ำมาเล่นต่อ เขาก็ลุกแต่มือไม่ปล่อยเกมส์ จนเราหันมาอีกรอบ บอกลูก..ลุก ถอดเสื้อผ้า ได้อาบน้ำกัน เขาร้องไห้โฮเลย เราตกใจมาก ร้องไห้ทำไม เราเลยรีบถามเขา หนูร้องไห้ทำไมคับลูก เขาบอกเขาคิดถึงย่า อยากกลับไปหาย่า เราจะย้ายบ้านใหม่ทำไมย่าไม่มาด้วย(คือเรากำลังซื้อบ้านใหม่ค่ะ เลยให้เขามาอยู่ด้วยถาวร ปกติเขาจะอยู่บ้านกับพ่อเขา ย่าและปู่ ส่วนเราอยู่บ้านแม่เรา เขามานอนกับเรา ศ ส อา ปิดเทอม ส่วนพ่อเขา เราเจอกันแค่อาทิตย์ละหนหรือสองหนค่ะ) เราก็อธิบายให้เขาฟังว่าเรามาอยู่บ้านใหม่ ศ ส อา เราก็กลับไปบ้านย่านะ เหมือนที่เราเจอกันแบบนี้ไง เขาก็สะอึกสะอื้น จนพ่อเขาเข้ามา เราก็บอกว่าลูกร้องไห้โฮเลยบอกคิดถึงย่า พ่อเขาเลยพาไปอสบน้ำ จนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เราเลยคุยกับเขาด้วยเหตุผลว่า น้อง👦 ที่ลูกร้องไห้คิดถึงย่า เพราะม๊าให้ลูกไปอาบน้ำใช่ไหมคับ เขาตอบว่าใช่ เราเลยบอกว่าย่าเลี้ยงลูกแบบตามใจ ทำให้ทุกอย่าง อาบน้ำให้ ถอดเสื้อผ้าให้ ทุกๆอย่างทำให้ลูกหมด ลูกไม่เคยทำเองเลย แต่มาอยู่กับม๊า ม๊าสอนให้ลูกทำให้เป็น เพราะลูกต้องโต ม๊าเลยไม่ทำให้ ให้ลูกทำเอง (แต่เรามองตลอดว่าทำได้ไหม ไม่ได้เราก็จะสอนและช่วยในช่วงแรกๆ เพราะเขา 7 ขวบแล้ว) ลูกเลยคิดถึงย่า เพราะย่าทำให้ใช่ไหมคับลูก เขาบอกว่าใช่คับ พูดจบเขากรอกตามองบนใส่เรา เราตกใจและไม่พูดต่อ ให้มาพูดกับพ่อเขาแทน ถามว่า..พี่ พี่ว่าเขาจะรับรู้ความหวังดีของหนูไหม อนาคตเขาจะเชื่อหรือหนูจะสอนเขาได้ไหม เราคุยในฐานะพ่อและแม่นะพี่ เท่านั้นแหละ!! ตะวาดใส่เรา บอกว่าก็ต้องค่อยๆสอนไป ตอนนี้ยังไม่เข้าใจหรอก เราเลยบอกว่าก็สอน แต่เราปรึกษากันไงว่าควรทำไงดี เขาก็ว่าก็ค่อยๆสอนไง จะให้ทำไง หลังจากนั้นก็เริ่มมีปากเสียงมากขึ้น เราบอกว่า เราว่า เราสอน เราเตือนอะไร มีเรื่องทุกที่ และสิ่งที่สอนมีแต่สิ่งดีๆ เราไม่เคยสอนสิ่งไม่ดี เราหวังดี วางอนาคตไว้ให้ มีบ้านมีอะไรก็จะยกให้เพราะตัวเราเองมีลูกยากอาจมีไม่ได้ เราก็รักและเลี้ยงเขาแบบลูกเรา แต่เราเหมือนคนนอกที่พอบอกสิ่งไม่ดีที่เกิดกับตัวเด็กเหมือนเราผิดมหันที่พูดไป บอกเขาเด็กชอบสร้างเรื่องโกหก จนเราเกือบมีปัญหากับคุณครู เพราะเราฟังเขา ไม่ได้ถามครู (**เราไม่คิดว่าเด็ก 5-6 ขวบจะโกหกได้ขนาดนั้น) เราบอกพ่อเขา ก็เหมือนเราผิด ว่าลูกเขา จนเมื่อคืนหนักสุด ลามปามไปยันบรรพบุรุตเรา บอกว่างั้นเราก็อยู่คนเดียวไป ส่วนเขากับลูกก็อยู่กัน 2 คน แยกกันอยู่ ลูกได้ไม่ทำให้เราไม่สบายใจ เราร้องไห้โฮเลย เรื่อแค่เนี๊ยนี่นะ ถึงกับจะแยกกันอยู่ ไม่เรียนแล้วแถวบ้านเราจะเอาลูกกลับ ให้เราซื้อบ้านอยู่คนเดียวไป เราเลยถามว่าพี่จะเลิกกับหนูใช่ไหม เขาบอกป่าวแค่แยกกันอยู่(แล้วต่างอะไรกับเลิกกัน) เราเสียใจมากเลย ร้องไห้ทั้งคืน เพราะเรื่องแค่นี้ ถึงกับตัดเราออกจากชีวิตได้เลย เรารู้ใจเขาเลยว่าเขาตัดเราออกได้ง่ายๆ ทำไมปัญหาแค่นี้ไม่คุยกันดีๆ ทำไมถึงใช้อารมณ์ขนาดนั้น ถึงขั้นบอกให้เราอยู่คนเดียว เราเลยรู้ตัวและชัดเจนว่าเราไม่ควรไปยุ่งหรือหวังดีอะไรกับลูกเขาขนาดนั้น เราสอน พ่อให้ท้ายเขาเลยกล้าที่จะทำหน้าทำตาลับหลังพ่อเขาใส่เรา ทั้งๆที่ตอนปีแรกเขาไม่เคยทำใส่เราเลย รักและฟังในสิ่งที่เราสอน จนมาพักหลังๆช่วง 2-3 เดือนนี้..เกิดเรื่องขึ้นเราเพิ่งเห็นว่าลูกไม่สนใจหรือใส่ใจในสิ่งที่พูดเพราะมีพ่อคอยให้ท้าย
*ถ้าเป็นเพื่อนๆ เพื่อนๆจะจัดการยังไงกับปัญหานี้ดีคะ เราเสียใจและคิดอะไรไม่ค่อยออก เรางงว่าปัญหาไม่ได้ใหญ่โตอะไรเลย ทำไมถึงเป็นเรื่องได้ถึงขนาดนี้ ถึงขั้นไม่ติดต่อและขอแยกกันอยู่
#การรักลูกมากคือสิ่งที่ดี แต่มากถึงขั้นไข่ในหินเด็กจะเอาแต่ใจ และไม่ฟังใคร เราก็ห่วงเรื่องนี้
เราบอกว่าลูกจะขึ้น ป.1 แล้ว เลขยังนับไม่ถูก บวกไม่ได้ ก-ฮ ไม่รู้ เรากลัวว่าจะอายเพื่อนและตามไม่ทัน เขาก็ไม่พอใจ เขาบอกว่าเด็กตัวแค่นี้ยังไม่รูหรอก เราเลยบอกลูกเพื่อนนับได้ตั้งแต่ 4-5 ขวบ บวกได้ 6 ขวบ อ่านหนังสือออกตอน 7 ขวบ เขาเลยบอก รร. สอนไม่ดี เราถึงขั้นกุมขมับเลยค่ะ ย่าและพ่อชอบชมเขาว่าเก่ง เก่ง เก่ง เก่งทุกอย่าง ทั้งๆที่ความจริงคือเก่งแค่ตรงนั้น แต่คนอื่นเขาไปไกลมากแล้วค่ะ แต่เราก็ไม่ได้ขัดหรืออะไร เพราะกลัวหาว่าไม่รักลูกเขาอีก แต่เรามองว่าอวยลูกและถือหางมากไป เด็กจะไม่มีความกระตือรือร้น เพราะเขาชอบคิดว่าดีแล้ว เก่งแล้ว เราก็บอกว่าทำให้ดีกว่านี้อีกลูก เขาแค่ 7 ขวบมันยังไม้อ่อนและสั่งสอนกันได้ แต่พอเราสอนหรือบอกกล่าวกลับเป็นเรื่องทุกทีเลยค่ะ เราทั้งเสียใจ เครียด ว่าเรื่องแค่นี้ ตัดเราได้ขาดยับเยินเลยค่ะ ตอนนี้เราก็ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาไหม หรือไปเลย หรืออะไร เราเลยอยากฟังความคิดเห็นของเพื่อนๆว่าถ้าเป็นเพื่อนๆจะทำยังไงกับปัญหานี้ดีคะ
..ขอบคุณมากค่ะ..