ผมเป็นคนนึงที่ประสบปัญหากับการป่วยเป็นโรคซึมเศร้า แต่แล้วทุกคนก็คิดว่าเราเป็นพวกอ่อนแอ เรียกร้องความสนใจ หรือผมอาจจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ..

ภาพจำตั้งแต่อดีตที่ติดว่าน่าจะนำพาผมมาสู่โรคนี้ได้ คือ

- ตอนประถม พ่อมีกิ๊ก เห็นพ่อกับแม่ยืนทะเลาะกัน ตบตีกัน โดยผมทำได้แค่ร้องไห้เพียงเพราะไม่อยากให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น

- ตอนมัธยม ที่บ้านเริ่มมีปัญหาด้านการเงิน พ่อกับแม่ค้างค่างวดรถจนต้องเอารถประจำครอบครัวของเราไปซ่อน แล้วมีวันหนึ่งที่ผมต้องอยู่บ้านคนเดียวโดยได้รับคำสั่งว่าห้ามเปิดประตูหน้าต่าง ต้องทำให้เหมือนไม่มีคนอยู่ ภาพจำของผมคือ มีผู้ชายสองคนขับมอเตอร์ไซค์คันใหญ่มาจอดหน้าบ้าน ผมได้แต่รู้สึกกลัว และต้องทำตัวให้เงียบที่สุดเหมือนไม่มีคนอยู่บ้าน

- ช่วงวัยทำงาน ผมมีแฟน และคบกันมาได้ปีสองปี เธอก็ท้อง ผมดีใจรีบคุยกับแม่ แต่คำตอบที่ได้รับคือ ให้ไปเอาลูกออก และแม่ไม่โอเคที่จะให้ผมได้ใช้ชีวิตกับแฟนคนนี้ เพียงเพราะแม่ผมไม่ชอบแม่แฟน

อาจจะมีอีกหลากหลายเหตุการณ์ที่ผมจำไม่ได้ แต่สิ่งเหล่านี้ล้วนแล้วแต่หล่อหลอมให้ผมกลายเป็นคนอ่อนแอ จนพบว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าในที่สุด ผมไม่อยากโทษใครๆ แต่ผมก็ไม่อยากคุยกับใครเช่นกัน ผม fade ตัวเองจากครอบครัว เผชิญชีวิตด้วยตัวเองที่ กทม. สิ่งเดียวที่ทำให้ผมยังมีชีวิตอยู่คือแฟนของผม คนที่ไม่ว่าผมจะทำผิดกับเค้ามากแค่ไหนเค้าก็ยังอยู่ข้างๆผมเสมอ..

และวันนี้ผมแค่รู้สึกว่า อยากขอความช่วยเหลือจากพี่ชายแท้ๆของผม ผมบอกว่าผมไม่พร้อมที่จะคุยทางโทรศัพท์นะ ขอคุยในไลน์ได้มั้ย ขอความช่วยเหลือได้หรือเปล่า คำตอบที่ผมได้รับคือ อย่าเอาแต่ใจตัวเอง อย่าอยู่กับความฝัน และประโยคอื่นๆที่มันไม่ได้ช่วยอะไรให้ผมรู้สึกดีขึ้นได้เลย

วันนี้แค่อยากมาระบาย และอยากให้คนรอบข้างของผู้ป่วยทำความเข้าใจกับโรคนี้ ทำความเข้าใจกับผู้ป่วย และขอให้อย่าเกิดเหตุการณ์แย่ๆแบบนี้กับผู้ป่วยคนไหนๆอีกเลย..

มันเหมือนบังคับให้คนเป็นไข้หยุดเป็นไข้

ผู้ป่วยซึมเศร้า..แค่อยากมีคนเข้าใจ แค่นั้นจริงๆ