สวัสดีค่ะ นี่เป็นอีกครั้งที่เรากลับมาเพื่อเล่าและอยากขอกำลังใจจากเพื่อนๆ ในพันทิป เกี่ยวกับโรคซึมเศร้าที่เราเป็น
เราเคยเป็นโรคซึมเศร้ามาแล้วหนึ่งครั้ง และหยุดทานยาเพราะคิดว่าตัวเองหายแล้ว
แต่ใครจะรู้ว่าการกลับมาเป็นอีกครั้งมันจะทรมานไปทั้งร่างกายและจิตใจ
เมื่อเราคิดว่าชีวิตมันไม่มีความสุข ใช้ชีวิตในสังคมแบบปกติสุขไม่ได้
จึงเป็นเหตุทำให้เราต้องกลับไปพบจิตแพทย์อีกครั้ง ..
การทำงานและการดำเนินชีวิตไม่เป็นไปตามปกติ
เรารู้สึกท้อแท้ เหนื่อย ไม่มีแรง ชีวิตมันตกต่ำ มันเศร้า คอนโทลอารมณ์ของตัวเองไม่ได้
จะกินข้าวก็ร้องไห้ จะนอนก็ร้องไห้ จะพูดจะคุยแต่ละคำกล้ำกลืนน้ำตาจนเกือบ ๑ เดือนแล้ว
คนรอบๆ ก็ดูรำคาญ ดูถูกเราว่าเราเป็นคนอ่อนแอ ทั้งที่จริงๆ แล้วเราไม่ได้อยากเป็นแบบนี้
เพื่อนร่วมงานบางคนบอกว่าเราอยู่เพื่อเป็นภาระของเพื่อนร่วมงาน เป็นภาระของครอบครัว
และหลายครั้งที่ฉันมีความคิด "อยากตาย" เราจึงคิดว่ามันสมควรแล้วที่เราจะพบจิตแพทย์
เรามาพบหมอจิตแพทย์และหมอบอกว่าว่าเราเป็นซึมเศร้าในระยะที่ ๒
จากที่หมอเคยบอกว่าต้องทานยาติดต่อกันไป ๑ ปี แต่ตอนนี้เราต้องกินนานกว่านั้น โดยตอบไม่ได้ว่าต้องกินถึงเมื่อไหร่
เราแค่อยากเข้มแข็งเร็วๆ ไม่อยากรู้สึกว่าเป็นภาระของใคร ไม่อยากคิดทำร้ายตัวเอง
ไม่อยากจะรู้สึกแย่แบบนี้ บางคนก็บอกให้เราเข้มแข็ง บอกให้คิดบวก แต่เราไม่รู้มันเกิดอะไรขึ้นกับเรา
ทั้งๆ ที่พยายามจะทำตัวให้อยากไปทำงาน พยายามไม่เศร้า ไม่อ่อนแอ ไม่ร้องไห้
แต่รู้สึกว่ายิ่งพยายามเท่าไหร่ มันยิ่งทำให้เราอ่อนแอ ร้องไห้ จนเป็นที่น่ารำคาญของคนอื่น
บางทีเพื่อนๆ พยายามพูดให้เราคิด ว่าให้เราตั้งสติ ให้วางเรื่องโรคภัยไข้เจ็บ เลิกเป็นโรคซึมเศร้า
จะมารอให้กินยาเพื่อให้ตัวเองเข้มแข็งไม่ได้ หน้าที่การงานที่วางรอไว้มันจะพังพินาศไปหมด
มันไม่ได้มีใครที่เข้าผู้ป่วยซึมเศร้าจริงๆ หัวหน้าก็ว่าเราเป็นโรคจิตเภท เพื่อนร่วมงานก็ว่าเราอ่อนแอ
ญาติพี่น้อง บางคนก็เข้าใจ บางคนไม่ได้เข้าใจก็ว่าเราบ้าง ดูถูกเราบ้างด้วยความดีอยากให้เราสู้
แต่มันเหมือนเป็นการกระทืบเราซ้ำแล้วซ้ำอีก มันไม่ได้ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นเลย เรากลับแย่ลง
สุดท้ายแล้วเราแค่อยากได้กำลังใจจากคนรอบข้าง เพื่อนร่วมงาน เราคิดว่าการกินยาตามที่หมอสั่งเราจะดีขึ้น
เราไม่ได้อยากจะอ่อนแอแบบนี้ มันใช้ชีวิตยากจริงๆ นะ ท่ามกลางความกดดัน การคิดไปทางลบของตัวเอง
การไม่มีสติ ตัดสินใจอะไรไม่ได้ เวลาอยากตาย อยากร้องไห้เราไม่ได้ทำไปเพื่อนเรียกร้องความสนใจ
เราทำไปเพื่อเราคอนโทลตัวเองไม่ได้จริงๆ เราสงสานตัวเองตอนนี้มาก คิดว่าอยู่ไปเป็นภาระคนอื่นตลอดเวลา
จะอยู่ก็เป็นภาระคนอื่น จะตายก็เป็นภาระคนอื่น คิดอะไรเยอะแยะไปหมด บางคนก็ว่า ว่าเราไม่ใช้สมอง
ทั้งที่เราคิดไม่รู้จะคิดกี่คิด แต่เราคิดว่ามันดีที่สุดสำหรับเรา เราคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้
อยากผ่านช่วงที่จิตใจมันอ่อนแอไปไวๆ จัง สุดท้ายนี้เราแค่อยากได้รับกำลังใจ
คำแนะนำจากเพื่อนๆ เพื่อผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ อยากได้ตัวเองตอนที่ยังไม่อ่อนแอกลับมาค่ะ
จะพยายามอยู่เพื่อไปพบหมอตามนัดอีกครั้งให้ได้ค่ะ
เมื่อโรคซึมเศร้ากลับมาอีกครั้ง ...
เราเคยเป็นโรคซึมเศร้ามาแล้วหนึ่งครั้ง และหยุดทานยาเพราะคิดว่าตัวเองหายแล้ว
แต่ใครจะรู้ว่าการกลับมาเป็นอีกครั้งมันจะทรมานไปทั้งร่างกายและจิตใจ
เมื่อเราคิดว่าชีวิตมันไม่มีความสุข ใช้ชีวิตในสังคมแบบปกติสุขไม่ได้
จึงเป็นเหตุทำให้เราต้องกลับไปพบจิตแพทย์อีกครั้ง ..
การทำงานและการดำเนินชีวิตไม่เป็นไปตามปกติ
เรารู้สึกท้อแท้ เหนื่อย ไม่มีแรง ชีวิตมันตกต่ำ มันเศร้า คอนโทลอารมณ์ของตัวเองไม่ได้
จะกินข้าวก็ร้องไห้ จะนอนก็ร้องไห้ จะพูดจะคุยแต่ละคำกล้ำกลืนน้ำตาจนเกือบ ๑ เดือนแล้ว
คนรอบๆ ก็ดูรำคาญ ดูถูกเราว่าเราเป็นคนอ่อนแอ ทั้งที่จริงๆ แล้วเราไม่ได้อยากเป็นแบบนี้
เพื่อนร่วมงานบางคนบอกว่าเราอยู่เพื่อเป็นภาระของเพื่อนร่วมงาน เป็นภาระของครอบครัว
และหลายครั้งที่ฉันมีความคิด "อยากตาย" เราจึงคิดว่ามันสมควรแล้วที่เราจะพบจิตแพทย์
เรามาพบหมอจิตแพทย์และหมอบอกว่าว่าเราเป็นซึมเศร้าในระยะที่ ๒
จากที่หมอเคยบอกว่าต้องทานยาติดต่อกันไป ๑ ปี แต่ตอนนี้เราต้องกินนานกว่านั้น โดยตอบไม่ได้ว่าต้องกินถึงเมื่อไหร่
เราแค่อยากเข้มแข็งเร็วๆ ไม่อยากรู้สึกว่าเป็นภาระของใคร ไม่อยากคิดทำร้ายตัวเอง
ไม่อยากจะรู้สึกแย่แบบนี้ บางคนก็บอกให้เราเข้มแข็ง บอกให้คิดบวก แต่เราไม่รู้มันเกิดอะไรขึ้นกับเรา
ทั้งๆ ที่พยายามจะทำตัวให้อยากไปทำงาน พยายามไม่เศร้า ไม่อ่อนแอ ไม่ร้องไห้
แต่รู้สึกว่ายิ่งพยายามเท่าไหร่ มันยิ่งทำให้เราอ่อนแอ ร้องไห้ จนเป็นที่น่ารำคาญของคนอื่น
บางทีเพื่อนๆ พยายามพูดให้เราคิด ว่าให้เราตั้งสติ ให้วางเรื่องโรคภัยไข้เจ็บ เลิกเป็นโรคซึมเศร้า
จะมารอให้กินยาเพื่อให้ตัวเองเข้มแข็งไม่ได้ หน้าที่การงานที่วางรอไว้มันจะพังพินาศไปหมด
มันไม่ได้มีใครที่เข้าผู้ป่วยซึมเศร้าจริงๆ หัวหน้าก็ว่าเราเป็นโรคจิตเภท เพื่อนร่วมงานก็ว่าเราอ่อนแอ
ญาติพี่น้อง บางคนก็เข้าใจ บางคนไม่ได้เข้าใจก็ว่าเราบ้าง ดูถูกเราบ้างด้วยความดีอยากให้เราสู้
แต่มันเหมือนเป็นการกระทืบเราซ้ำแล้วซ้ำอีก มันไม่ได้ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นเลย เรากลับแย่ลง
สุดท้ายแล้วเราแค่อยากได้กำลังใจจากคนรอบข้าง เพื่อนร่วมงาน เราคิดว่าการกินยาตามที่หมอสั่งเราจะดีขึ้น
เราไม่ได้อยากจะอ่อนแอแบบนี้ มันใช้ชีวิตยากจริงๆ นะ ท่ามกลางความกดดัน การคิดไปทางลบของตัวเอง
การไม่มีสติ ตัดสินใจอะไรไม่ได้ เวลาอยากตาย อยากร้องไห้เราไม่ได้ทำไปเพื่อนเรียกร้องความสนใจ
เราทำไปเพื่อเราคอนโทลตัวเองไม่ได้จริงๆ เราสงสานตัวเองตอนนี้มาก คิดว่าอยู่ไปเป็นภาระคนอื่นตลอดเวลา
จะอยู่ก็เป็นภาระคนอื่น จะตายก็เป็นภาระคนอื่น คิดอะไรเยอะแยะไปหมด บางคนก็ว่า ว่าเราไม่ใช้สมอง
ทั้งที่เราคิดไม่รู้จะคิดกี่คิด แต่เราคิดว่ามันดีที่สุดสำหรับเรา เราคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้
อยากผ่านช่วงที่จิตใจมันอ่อนแอไปไวๆ จัง สุดท้ายนี้เราแค่อยากได้รับกำลังใจ
คำแนะนำจากเพื่อนๆ เพื่อผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ อยากได้ตัวเองตอนที่ยังไม่อ่อนแอกลับมาค่ะ
จะพยายามอยู่เพื่อไปพบหมอตามนัดอีกครั้งให้ได้ค่ะ