อยู่ไกลกันแล้วยังไม่ค่อยได้คุยกัน

อยู่ไกลกัน จากที่เคยคุยกันทุกวัน วันละนานๆ ก็กลายเป็นไม่ค่อยได้คุยกัน 365 วัน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะได้เจอกันวันไหน พอถึเวลาวันหยุดยาวๆหรือวันสำคัญ ก็ไม่ได้เจอไม่ได้อยู่ด้วยกัน เค้าก็ไปกับเพื่อนกับครอบครัวเค้า ทั้งที่ทุกๆวันเค้าก็อยู่กับเหล่านี้เป็นประจำทุกวันอยู่แล้ว มันเกินคำว่าเสียใจไปแล้ว ทุกๆครั้งที่เจอกันเหมือนเราเป็นฝ่ายพยามยามคนเดียวที่อยากเจอ ตอนนี้ความรู้สึกเหมือนว่า “ไม่มีทางจะไปต่อ” คือยิ่งพยามยามมากเท่าไหร่ ยิ่งทำให้ตัวเองรู้สึกไร้ค่า พอเราอยากจะเจออยากจะอยู่ด้วย เหตุผลที่ได้คือ วันนี้วันนั้นอาจจะต้องไปโน้นนี่นั่นกับที่บ้านหรือเพื่อน เราไม่เคยเรียกร้องอะไร ไม่เคยงี่เง้า ร้องขออะไร แต่บางที เค้าทำกับเรามาเกินไปรึเปล่า มีใครรับกับสถานการณ์ ที่ต้องอยู่สภาพแบบนี้ได้บ้าง