เคยรู้สึกอยากดูแลคนคนหนึ่ง แต่เหมือน...คงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะมั้ง...
คือจริงๆแล้วเรื่องนี้ผมก็ไม่ได้อยากบอกใครหรอก แต่ผมรู้สึกว่าไม่ไหวแล้วจริงๆ...
จริงๆแล้วผมไม่ใช่คนพูดมากหรอกครับ มันก็เป็นแบบนั้นมาตลอด จนผมได้คุยกับผู้หญิงคนนึง เธอเป็นคนที่พูดมาก แล้วขี้เล่นเอาการณ์เลย ตอนแรกที่เราเริ่มคุยกันมันก็เหมือนปกติแหละ เป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งที่เริ่มคุยกัน เราคุยกันไปเรื่อยเปื่อยโดยเฉพาะเรื่องไร้สาระนี่ของชอบเลย ซึ่งทุกครั้งที่ได้คุยกันผมรู้สึกเหมือนตัวเองได้เปิดโลกใหม่ ผมเริ่มเห็นสิ่งต่างๆรอบตัวมากขึ้น เริ่มเรียนรู้คนอื่นๆเพิ่มขึ้น ได้รู้จักอะไรมากขึ้น มุมมองที่มีต่อทุกอย่างเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่ต้นหญ้าที่งอกตามซอกถนน ผมยังเผลอคิดเลยว่า เก่งจริงๆน้า น่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างเลย //ตอนนั้นคิดไปได้ไงเนี่ย!? จนมันเริ่มพังทลายลงทันตา...สำหรับคนอื่นๆมันคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก แต่สำหรับผม...ชั่งเถอะ ผมเริ่มรู้สึกได้ว่า หลังๆมานี้เราคุยกันน้อยลง เหมือนว่าเราต่างมีปัญหาในชีวิตที่ต้องจัดการ อันนี้ผมก็เข้าใจ และก็พยายามให้กำลังใจเค้าตลอดแหละ จนบางครั้งยังคิดเลยนะว่า //นี่ผมกลายเริ่มยุ่งเรื่องชาวบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ชั่งเหอะ คนจะทำมันช่วยไม่ได้นี่นะ จนเวลาผ่านไปเรื่อยๆ... เวลาที่เคยมีให้กันมันลดลงๆ จนในที่สุดเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย... ทำไมล่ะ? งานเยอะเหรอ? ไม่ว่างเหรอ? แล้วมันเป็นเพราะอะไรล่ะ.... ผมว่าทุกคนคงรู้อยู่แล้วล่ะ พล๊อตเรื่องสุดฮ็อตที่ผู้เขียนเรื่องราวมากมายชอบเขียนกันน่ะ ถูกแล้ว เค้ายังมีอีกคนไงล่ะ... ความจริงผมก็รู้เรื่องนี้มานานแล้วล่ะ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเราเป็นแค่เพื่อน(แต่ในมุมของผมมันไม่ใช่แค่นั้นแล้วไง) ที่จริงๆผมก็ไม่ได้รู้สึกท้ออะไรนะ แต่ปัญหาคือ เค้าเริ่มตีตัวห่างจากผมไง เริ่มทำเหมือนว่าเราไม่รู้จักกัน เริ่มทำเหมือนกับเราไม่เคยคุยกัน และเริ่มทำเหมือนกับว่าทุกสิ่งที่ผ่านมามันก็เป็นแค่ความฝันเท่านั้นเอง.... มันก็ไม่ต่างอะไรกับนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ไร้ซึ่งหน้าปัดเท่านั้นเอง หน้าปัดที่เป็นตัวขับเคลื่อนเวลา เพื่อให้มุนเดินหมุนไปอย่างที่มันควรจะเป็น.... หลายคนคงถาม แล้วทำไม่ผมไม่สู้ล่ะ เรื่องแค่นี้เองอดทนหน่อยน่า... เชื่อสิ ผมพยายามแล้ว พยายามซะจนพูดไม่ออกด้วยซ้ำ ไม่เคยคิดว่า นอกจากแม่แล้วเราจะรักใครคนหนึ่งมากขนาดนั้นได้อีก... มากซะจนทำให้ผมคิดว่า พอสักที หยุดทำร้ายตัวเองได้แล้ว แต่อีกด้านนั้นกลับบอกว่า ได้เวลาพักแล้วล่ะ นายเหนื่อยมาเกินพอแล้ว....
"ผมก็แค่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม เท่านั้นเอง..."
เคยรู้สึกอยากดูแลคนคนหนึ่ง แต่เหมือน...คงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะมั้ง...
จริงๆแล้วผมไม่ใช่คนพูดมากหรอกครับ มันก็เป็นแบบนั้นมาตลอด จนผมได้คุยกับผู้หญิงคนนึง เธอเป็นคนที่พูดมาก แล้วขี้เล่นเอาการณ์เลย ตอนแรกที่เราเริ่มคุยกันมันก็เหมือนปกติแหละ เป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งที่เริ่มคุยกัน เราคุยกันไปเรื่อยเปื่อยโดยเฉพาะเรื่องไร้สาระนี่ของชอบเลย ซึ่งทุกครั้งที่ได้คุยกันผมรู้สึกเหมือนตัวเองได้เปิดโลกใหม่ ผมเริ่มเห็นสิ่งต่างๆรอบตัวมากขึ้น เริ่มเรียนรู้คนอื่นๆเพิ่มขึ้น ได้รู้จักอะไรมากขึ้น มุมมองที่มีต่อทุกอย่างเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่ต้นหญ้าที่งอกตามซอกถนน ผมยังเผลอคิดเลยว่า เก่งจริงๆน้า น่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างเลย //ตอนนั้นคิดไปได้ไงเนี่ย!? จนมันเริ่มพังทลายลงทันตา...สำหรับคนอื่นๆมันคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก แต่สำหรับผม...ชั่งเถอะ ผมเริ่มรู้สึกได้ว่า หลังๆมานี้เราคุยกันน้อยลง เหมือนว่าเราต่างมีปัญหาในชีวิตที่ต้องจัดการ อันนี้ผมก็เข้าใจ และก็พยายามให้กำลังใจเค้าตลอดแหละ จนบางครั้งยังคิดเลยนะว่า //นี่ผมกลายเริ่มยุ่งเรื่องชาวบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ชั่งเหอะ คนจะทำมันช่วยไม่ได้นี่นะ จนเวลาผ่านไปเรื่อยๆ... เวลาที่เคยมีให้กันมันลดลงๆ จนในที่สุดเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย... ทำไมล่ะ? งานเยอะเหรอ? ไม่ว่างเหรอ? แล้วมันเป็นเพราะอะไรล่ะ.... ผมว่าทุกคนคงรู้อยู่แล้วล่ะ พล๊อตเรื่องสุดฮ็อตที่ผู้เขียนเรื่องราวมากมายชอบเขียนกันน่ะ ถูกแล้ว เค้ายังมีอีกคนไงล่ะ... ความจริงผมก็รู้เรื่องนี้มานานแล้วล่ะ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเราเป็นแค่เพื่อน(แต่ในมุมของผมมันไม่ใช่แค่นั้นแล้วไง) ที่จริงๆผมก็ไม่ได้รู้สึกท้ออะไรนะ แต่ปัญหาคือ เค้าเริ่มตีตัวห่างจากผมไง เริ่มทำเหมือนว่าเราไม่รู้จักกัน เริ่มทำเหมือนกับเราไม่เคยคุยกัน และเริ่มทำเหมือนกับว่าทุกสิ่งที่ผ่านมามันก็เป็นแค่ความฝันเท่านั้นเอง.... มันก็ไม่ต่างอะไรกับนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ไร้ซึ่งหน้าปัดเท่านั้นเอง หน้าปัดที่เป็นตัวขับเคลื่อนเวลา เพื่อให้มุนเดินหมุนไปอย่างที่มันควรจะเป็น.... หลายคนคงถาม แล้วทำไม่ผมไม่สู้ล่ะ เรื่องแค่นี้เองอดทนหน่อยน่า... เชื่อสิ ผมพยายามแล้ว พยายามซะจนพูดไม่ออกด้วยซ้ำ ไม่เคยคิดว่า นอกจากแม่แล้วเราจะรักใครคนหนึ่งมากขนาดนั้นได้อีก... มากซะจนทำให้ผมคิดว่า พอสักที หยุดทำร้ายตัวเองได้แล้ว แต่อีกด้านนั้นกลับบอกว่า ได้เวลาพักแล้วล่ะ นายเหนื่อยมาเกินพอแล้ว....
"ผมก็แค่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม เท่านั้นเอง..."