ปัจจุบันผมทำงานมา 11 ปีแล้วสำหรับที่ทำงานนี้ ผมรักงานที่ผมทำ สนุกกับมัน อยู่กับสิ่งที่ผมชอบ ทำมันด้วยความชอบ ความสนุก ปัญหาอื่นใดในการทำงานแทบไม่มี ถึงมีก็เล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่เป็นอุปสรรค เรียกรวม ๆ ว่าได้งานที่ดีและมีความสุขมาตลอด
แต่ไม่นานมานี้ผมเริ่มมีความรู้สึกเกิดขึ้นและมันวนเวียนอยู่ในความคิดผม คำถามที่ผมถามตัวเองว่า หน้าที่หลักเราคือทำอะไร เราได้รับมอบหมายงานอะไรให้ทำบ้าง คนอื่นได้จำนวนงานเท่าเราไหม เนื้องานหนักเบาเท่าเราไหม เริ่มคิดเปรียบเทียบ ซึ่งผมก็รู้ว่าไม่ควรคิด เปรียบเทียบ เทียบกันไม่ได้จะไปเทียบกับคนอื่นทำไม
ทำไมหลาย ๆ งานต้องเป็นเราทำ ผมทำได้ผมก็เลยได้รับมอบหมาย หรือผมควรจะต้องแสดงออกไปว่าทำไม่ได้บ้าง งานจะได้ไม่ตกที่เรา เอาจริง ๆ ต่อให้ผมพูดอย่างนั้นใช่ว่าจะหนีพ้น คงได้รับงานนั้นอยู่ดี
เวลาคนอื่นลางานผมต้องไปทำหน้าที่แทนเพราะเป็นงาน first contact แต่เวลาผมลาไม่ต้องมีใครทำแทน เพราะงานผมเป็น back office คนอื่นหยุดไปก็ไม่ต้องทำงานย้อนหลัง มันก็หมดไปวัน ๆ แต่ถ้าเป็นผมหยุด ถ้ามีงานเข้ามาก็ดองไว้รอจนกว่ากลับมาทำ มันทำให้ผมรู้สึกเสียเปรียบ
ระบายความรู้สึกไปงั้น เผื่อจะทำให้เบาลงได้บ้าง
ระบายความในใจ งานของเราคืออะไร
แต่ไม่นานมานี้ผมเริ่มมีความรู้สึกเกิดขึ้นและมันวนเวียนอยู่ในความคิดผม คำถามที่ผมถามตัวเองว่า หน้าที่หลักเราคือทำอะไร เราได้รับมอบหมายงานอะไรให้ทำบ้าง คนอื่นได้จำนวนงานเท่าเราไหม เนื้องานหนักเบาเท่าเราไหม เริ่มคิดเปรียบเทียบ ซึ่งผมก็รู้ว่าไม่ควรคิด เปรียบเทียบ เทียบกันไม่ได้จะไปเทียบกับคนอื่นทำไม
ทำไมหลาย ๆ งานต้องเป็นเราทำ ผมทำได้ผมก็เลยได้รับมอบหมาย หรือผมควรจะต้องแสดงออกไปว่าทำไม่ได้บ้าง งานจะได้ไม่ตกที่เรา เอาจริง ๆ ต่อให้ผมพูดอย่างนั้นใช่ว่าจะหนีพ้น คงได้รับงานนั้นอยู่ดี
เวลาคนอื่นลางานผมต้องไปทำหน้าที่แทนเพราะเป็นงาน first contact แต่เวลาผมลาไม่ต้องมีใครทำแทน เพราะงานผมเป็น back office คนอื่นหยุดไปก็ไม่ต้องทำงานย้อนหลัง มันก็หมดไปวัน ๆ แต่ถ้าเป็นผมหยุด ถ้ามีงานเข้ามาก็ดองไว้รอจนกว่ากลับมาทำ มันทำให้ผมรู้สึกเสียเปรียบ
ระบายความรู้สึกไปงั้น เผื่อจะทำให้เบาลงได้บ้าง