หอพักรัตนาธิเบศร์ _

ช่วงที่ผมเข้าไปเรียนหนังสืออยู่ที่กรุงเทพฯ  ๆ ผมวนเวียนย้ายหอพักอยู่หลายที่ตัวผมเองเรียนอยู่แถวพระราม7 แต่มาพักอยู่กับพี่ชายที่สามแยกเกษตร  พอพี่ชายเรียนจบแล้วก็ทำงานแต่แกอยากหาอาชีพเสริมตอนเย็นทำ ก็เลยมาเปิดร้านเล็ก ๆ แถวดอนเมืองแต่โชคร้ายร้านเจ๊งไปไม่รอด เงินเก็บก็หมด เศรษฐกิจก็ไม่ค่อยดี ผมเองก็ต้องกู้เงินเรียน ตัวพ่อแม่ก็ทำมาหากินลำบากมาก ผมกับพี่ชายก็เลยต้องประหยัดค่าใช้จ่ายให้ได้มากที่สุด เราเลยย้ายมาอยู่หอพักย่านชานเมืองซึ่งราคาถูกมาก คนก็ไม่พลุกพล่าน หอพักจะอยู่ลึกเข้าไปในซอยประมาณห้าร้อยเมตรส่วนปากซอยจะเป็นห้างสรรพสินค้าร้าง ซึ่งเจ๊งตอนปี 2540  รอบ ๆ หอพักก็เป็นทุ่งหญ้าว่างเปล่า มีเพิงพักชั่วคราวของคนเก็บของเก่าขายอยู่ 2-3 หลัง ตัวหอพักก็สะอาดเรียบร้อยดีมีอุปกรณ์ชำรุดบ้างเล็กน้อย แต่มีคีย์การ์ดผ่านเข้าออก จะเดินทางไปเรียนก็สะดวกแล้วก็สงบร่มรื่น ผมอยู่ชั้นสามได้ห้องริมสุดติดกับบันไดหนีไฟมีลมพัดเข้าห้องตลอดเวลา บนชั้นสามที่ผมอยู่จะมีเพื่อนร่วมชั้นที่เห็นเป็นประจำก็คือยายที่อยู่ห้องตรงข้ามแต่ประตูจะเยื้องกัน แกจะเลี้ยงหลานเล็ก ๆ คนหนึ่งแกชอบเอาออกมาคลานเล่นไปมาหน้าห้อง ส่วนห้องที่อยู่ติดกับผมจะเป็นห้องว่างไม่มีคนมาเช่า ห้องถัดไปเป็นห้องผู้หญิงทำงานโรงงานก็จะมีเพื่อนแกแวะมานอนบ้างแต่ปกติสาวโรงงานจะอยู่คนเดียว ตั้งแต่อยู่มาทั้งชั้นผมก็เห็นคนอยู่เท่านี้จริง ๆ เวลาจะไปเรียนหรือกลับจากเรียนก็ไม่ค่อยเห็นคนเข้าออกหอเลยเพราะผมเคยลืมคีย์การ์ดแล้วรอเป็นชั่วโมงเลยก็ไม่มีคนมา จนต้องไปดูหนังแล้วรอพี่ชายกลับมาถึงจะได้เข้าหอ ตอนนั้นเข้าใจว่าเป็นหอพักสำหรับคนที่ทำงาน แล้วคงทำงานเป็นกะมั๊งก็เลยไม่ค่อยได้เจอคน ที่นี่มีคนดูแลหอพักนะครับเป็นสองผัวเมีย เคยเรียกไปซ่อมท่อน้ำตอนมาอยู่ใหม่ ๆ แล้วก็แสดงอาการไม่ค่อยพอใจก็เลยไม่อยากยุ่งด้วย เวลาสวนกันตรงชั้นล่างก็ไม่สบตามองคนทั้งผัวทั้งเมีย (ตอนนั้นเข้าใจว่ากลัวโดนเรียกใช้ไปซ่อมห้อง) ผมอยู่มาหกเดือนก็ยังไม่เห็นมีสิ่งผิดปกติอะไร
จนกระทั่งถึงช่วงใกล้สอบผมจะไปอ่านหนังสือกับเพื่อนที่แถว ๆ ซอยเรวดีพอเที่ยงคืนก็จะกลับมาที่หอพัก แล้วมีอยู่คืนหนึ่งกำลังจะอาบน้ำเข้านอนผมก็เห็นร่างตะคุ่ม ๆ ของพี่ชายนอนคลุมผ้าอยู่บนเตียง ก็เข้าใจว่ามันกลับมานอนแล้ว ผมก็พยายามไม่ส่งเสียงดัง แล้วก็ปูผ้านอนกับพื้นตรงประตูทางเข้าออกนั่นแหละ เพราะมันจะมีลมพัดลอดช่องประตูเข้ามาเย็นสบายดี  
ตามนิสัยผมก็จะหลับสนิทยาวไปจนถึงเช้าแต่คืนนี้หลังจากหลับไปสักพักก็ได้ยินเสียงคนพูด "ใคร" "ใคร" "ใครน่ะ" พูดวนอยู่อย่างนี้ "ใคร" "ใคร" "ใครน่ะ!!" เป็นเสียงของผู้หญิง ผมก็สลึมสลือ เสียงที่พูดเริ่มเป็นเสียงสั่น ๆ  แล้วผมก็ได้ยินเสียงคนเคาะอะไรแทรกเข้ามา ป๊อก ๆ ๆ ป๊อก ๆ ๆ ตอนนั้นเข้าใจว่าเป็นเสียงเด็กห้องตรงข้ามเล่นของเล่น แต่มันจะมาเล่นอะไรดึก ๆ แบบนี้ ผมก็เลยรวบรวมสติขึ้นมาฟังให้มันชัด ๆ ว่าใครพูด เท่านั้นแหละ คุณพระช่วย ผมตกใจที่สุดในชีวิต
ตัวผมเองกำลังยืนเคาะประตูหน้าห้องสาวโรงงาน ป๊อก ๆ ๆ ป๊อก ๆ ๆ ป๊อก ๆ ๆ แล้วสาวโรงงานก็พูดเสียงสั่น ๆ มาจากในห้องของเธอด้วยความหวาดกลัว "ใคร" "ใคร" "ใครน่ะ!!!"
ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง