เราควรไปพบจิตเพทย์ใช่ไหม อาการแลหนัก

เรื่องมีอยู่เรา เราเป็นคนที่ค่อยข้างขี้ลืมมาก ๆ ๆ ๆ ลองพยายามทำทุกทางแล้ว เพื่อเตือนความจำตัวเอง ทั้งการตั้งเวลาให้แจ้งเตือน โน๊ตลงสมุด ตรวจเช็คข้าวของก่อนออกจากบ้านและไปทำงาน แต่สุดท้ายก็ไม่รอด
- จดโน๊ตไว้ ก็ดันลืมว่าจดเล่นไหน ไปเจออีกที เรื่องจบไปค่อนปี
- ตรวจเช็คข้าวของ มักจะมีสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่ลืมหยิบมาด้วยเสมอ หนักกว่านั้นคือ คิด ว่า หยิบ มา แล้ว !!
- ตั้งเวลาแจ้งเตือน ระบุทุกอย่างไว้ว่าต้องทำอะไร วันไหน กี่โมง เอาเข้าจริง คือ จำรายละเอียดไม่ได้
- กินมันปลา โอเมก้า (สารอาหารที่เพิ่มความจำเยอะ ๆ ) ... กินมาตั้งแต่เด็กจนโตเลยค่ะ

แล้วที่มักแทรกกลางบ่อย ๆ ก็คือ "ความ จำ ทับ ซ้อน" อย่างที่บอกไปข้อความบน ว่า มักจะคิดว่าทำลงไปแล้วเสมอ
แต่พอมานึกจริง ๆ เอ๊า! เวนล่ะ ไม่ได้เอามา นั่นนี่
..มีหลายครั้งที่เราพยายามทวนความจำของตัวเอง ด้วยการตรวจเช็คทุกจุดว่าพร้อมไปทำงานหรือยัง ล่าสุดเลยไม่นานมานี้
เราจะออกไปทำงาน กำลังนึกอยู่ว่าลืมอะไรไหม ซักพักมันก็แวบมาในหัวว่า หยิบเป๋าตังใส่มาแล้ว เลยหาดูบนโต๊ะ ก็ไม่มีเลยว่า โอเค เอามาแล้ว
ไปถึงที่ทำงาน พบว่าไม่ได้เอาเป๋าตังมา แล้วมานั่งย้อนไปจนวันก่อนหน้า เราไปเดินห้าง เอาเป๋าพายข้างไป แล้วเอาข้าวของใส่ไปในนั้น
กลายเป็นว่าเราจำผิด ไม่ได้เอาใส่เป๋าที่เอามาทำงาน แต่เป็นวันก่อนที่เอาเป๋าตังใส่เป๋าพายข้าง
แล้วก็มักจะเอาการกระทำเมื่อวานมาเป็นของวันนี้ด้วย เราพูดออกไป คนก็มักจะบอกว่า "นั้นมันเมื่อวาน"
เรามักว่าจำทับซ้อนกับวันก่อนหน้าเสมอ

อย่างไรก็ตาม แทนที่เราจะลืมทุกสิ่งอย่าง กลับกลายเป็นว่า เราไปจดจำสิ่งที่ไม่ควรจำ เช่น ช่วงเวลาที่ไม่ดี ที่ไม่น่าจดจำ เรื่องแย่ ๆ ร้าย ๆ
อะไรก็ตามแต่ที่มันเคยทำให้เรา เศร้า เสียใจ โมโห อับอาย เรื่องราวที่ไม่สมควรจำ เรามักจำนึกถึงและจำรายละเอียดได้ดีเสมอ พยายามไม่คิดถึงมัน ก็มักจะมีบางสิ่งบางอย่างมากระตุ้นให้มันผลุดมาในหัว จนกลายเป็นว่าเราไม่มีความสุขเอาซะเลยในวันนั้น

เราควรจะไปพบจิตเพทย์ใช่ไหมคะ...
(Tagห้องมั่วนะคะ)