สวัสดีครับเพื่อนๆสมาชิกทุกท่าน ขอแนะนำตัวเองก่อนว่า ตัวผมเองเป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน และเป็นลูกคนเล็ก เป็นลูกหลง คุณพ่อเพิ่งจะมีผมตอนที่ท่านอายุมากแล้ว นิสัยผมจะคอยกอดท่าน หอมท่านตลอด ผมไปเฝ้าไข้ท่านที่รพ.ตอนเช้าผมจะไปกอด หอม ท่าน
ตอนจะกลับผมจะกอดท่าน หอมแก้มจูบหน้าผากท่านตลอด ถึงแม้บางครั้งอยู่ที่บ้าน ผมจะไปข้างนอก ผมก็ปฏิบัติอย่างนี้มาไม่เคยขาด ถึงแม้ผมจะอายุ 20 กว่าปีแล้วก็ตาม ถึงแม้คนอื่นจะถามว่าเป็นผู้ชายไปกอดไปหอมพ่อหอมแม่ไม่อายบ้างเหรอ ผมก็ไม่แคร์ ปลายปี 59 เป็นต้นมา ท่านมีอาการเจ็บป่วยมาตลอด ทุกๆครั้งที่ท่านเข้ารพ.ผมจะไปเฝ้าท่านทุกวัน ไม่เคยขาด ไม่ว่าท่านจะอยู่รพ.กี่วันก็ตาม ช่วงหลังท่านเข้ารพ.เป็นว่าเล่น ผมก็ไปเฝ้าตลอด อยู่กับท่าน เมื่อท่านอยู่บ้าน ผมคอยบีบนวดท่านก่อนนอนเป็นประจำ ช่วงหลังๆมาท่านเริ่มแย่ ต้องใส่แพมเพิส เดินไม่ได้ ต้องนั่งรถเข็น ผมคอยเปลี่ยนแพมเพิสให้ อุ้มอาบน้ำ 7 เดือนผ่านไปไม่ทีอะไรดีขึ้น อาการท่านทรุดแย่ลงทุกคืน ทุกวัน จนกระทั่งปีที่แล้ว คืนที่ท่านจะเสีย ท่านคอยเรียกหาผมไม่ได้ขาด ท่านเรียกจะกินนู่นนี่นั่น ผมก็หาให้ท่านทาน ป้อนท่าน ผมไม่ได้นอนติดต่อกันมาหลายวันแล้ว ได้แค่งีบๆวันละนิดหน่อย คืนนั้นผมรู้สึกแย่ ร่างกายไม่ใหว ผมไปปลุกพี่สาวมาเฝ้าช่วงตีสามครึ่ง และผมก็นอนลงไปข้างๆเตียงท่านช่วงประมาณตีสี่ ผมหลับไป ช่วงตีห้าครึ่ง เสียงพี่สาวผมหวีดร้อง และตะโกนเรียกผม ท่านจากไปแล้วครับ ทุกอย่างมันเร็วมาก ผมตื่นขึ้นมาและช๊อค แขนขามันไม่มีแรง จะยันตัวเองให้ลุกขึ้นไปตัวมันก็อ่อนปวกเปียกไปหมด น้ำตามันใหลแบบกลั้นไม่อยู่ ถึงแม้เวลาจะผ่านไปเกือบปีแล้ว แต่ผมก็ยังทำใจไม่ได้ มันเจ็บแค้นกับตัวเองมาตลอดว่า ทำไมคืนนั้นผมไม่ฝืนอยู่กับท่านจนท่านจากไป ผมหลับไปเพียงแค่ชั่วโมงกว่าๆเอง เวบาแค่นี้ทำไมเราไม่ฝืนตัวเอง ทั้งๆที่เราก็รู้ว่าท่านต้องการเรา ท่านพร่ำเรียกหาเรา ทำไมเราไม่อยู่ดูใจท่าน ผมผูกใจเจ็บกับตัวเองมาตลอด ผมยังนอนร้องให้คิดถึงท่านอยู่บ่อย เมื่อท่านเสีย ผมก็ย้ายมานอนห้องท่าน นอนบนเตียงที่ท่านนอน หนุนหมอนที่ท่านหนุน เบาะรองนั่งของท่านผมใช้นั่งทุกวันเวลาอ่านหนังสือ ผมเอาโทรศัพย์ของท่านมาใช้ ผมยังจ่ายรายเดือนของท่านเพื่อจะใช้เบอร์เดิมของท่านที่ท่านเคยใช้ ผมดูรูปท่านทุกครั้งน้ำตายังใหล นึกถึงท่านแล้วก็เศร้า แต่มันยังทำใจไม่ได้ เรายังไม่ได้มีอาชีพเลย เรายังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณท่านเลย ยังไม่ได้เลี้ยงดูท่านเลย มันทำใจไม่ได้
เพื่อนๆที่มีประสบการณ์การสูญเสียคนรัก ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นใครในชีวิตของเพื่อนๆ เพื่อนๆมีวิธีการรับมือกับปัญหายังไงครับ ผ่านมันไปได้อย่างไร ใช้เวลาทำใจนานแค่ใหนครับ ขอบคุณเพื่อนๆทุกท่าน ทุกความเห็นมากครับ
ประสบการณ์การก้าวผ่านการสูญเสียคนรัก
ตอนจะกลับผมจะกอดท่าน หอมแก้มจูบหน้าผากท่านตลอด ถึงแม้บางครั้งอยู่ที่บ้าน ผมจะไปข้างนอก ผมก็ปฏิบัติอย่างนี้มาไม่เคยขาด ถึงแม้ผมจะอายุ 20 กว่าปีแล้วก็ตาม ถึงแม้คนอื่นจะถามว่าเป็นผู้ชายไปกอดไปหอมพ่อหอมแม่ไม่อายบ้างเหรอ ผมก็ไม่แคร์ ปลายปี 59 เป็นต้นมา ท่านมีอาการเจ็บป่วยมาตลอด ทุกๆครั้งที่ท่านเข้ารพ.ผมจะไปเฝ้าท่านทุกวัน ไม่เคยขาด ไม่ว่าท่านจะอยู่รพ.กี่วันก็ตาม ช่วงหลังท่านเข้ารพ.เป็นว่าเล่น ผมก็ไปเฝ้าตลอด อยู่กับท่าน เมื่อท่านอยู่บ้าน ผมคอยบีบนวดท่านก่อนนอนเป็นประจำ ช่วงหลังๆมาท่านเริ่มแย่ ต้องใส่แพมเพิส เดินไม่ได้ ต้องนั่งรถเข็น ผมคอยเปลี่ยนแพมเพิสให้ อุ้มอาบน้ำ 7 เดือนผ่านไปไม่ทีอะไรดีขึ้น อาการท่านทรุดแย่ลงทุกคืน ทุกวัน จนกระทั่งปีที่แล้ว คืนที่ท่านจะเสีย ท่านคอยเรียกหาผมไม่ได้ขาด ท่านเรียกจะกินนู่นนี่นั่น ผมก็หาให้ท่านทาน ป้อนท่าน ผมไม่ได้นอนติดต่อกันมาหลายวันแล้ว ได้แค่งีบๆวันละนิดหน่อย คืนนั้นผมรู้สึกแย่ ร่างกายไม่ใหว ผมไปปลุกพี่สาวมาเฝ้าช่วงตีสามครึ่ง และผมก็นอนลงไปข้างๆเตียงท่านช่วงประมาณตีสี่ ผมหลับไป ช่วงตีห้าครึ่ง เสียงพี่สาวผมหวีดร้อง และตะโกนเรียกผม ท่านจากไปแล้วครับ ทุกอย่างมันเร็วมาก ผมตื่นขึ้นมาและช๊อค แขนขามันไม่มีแรง จะยันตัวเองให้ลุกขึ้นไปตัวมันก็อ่อนปวกเปียกไปหมด น้ำตามันใหลแบบกลั้นไม่อยู่ ถึงแม้เวลาจะผ่านไปเกือบปีแล้ว แต่ผมก็ยังทำใจไม่ได้ มันเจ็บแค้นกับตัวเองมาตลอดว่า ทำไมคืนนั้นผมไม่ฝืนอยู่กับท่านจนท่านจากไป ผมหลับไปเพียงแค่ชั่วโมงกว่าๆเอง เวบาแค่นี้ทำไมเราไม่ฝืนตัวเอง ทั้งๆที่เราก็รู้ว่าท่านต้องการเรา ท่านพร่ำเรียกหาเรา ทำไมเราไม่อยู่ดูใจท่าน ผมผูกใจเจ็บกับตัวเองมาตลอด ผมยังนอนร้องให้คิดถึงท่านอยู่บ่อย เมื่อท่านเสีย ผมก็ย้ายมานอนห้องท่าน นอนบนเตียงที่ท่านนอน หนุนหมอนที่ท่านหนุน เบาะรองนั่งของท่านผมใช้นั่งทุกวันเวลาอ่านหนังสือ ผมเอาโทรศัพย์ของท่านมาใช้ ผมยังจ่ายรายเดือนของท่านเพื่อจะใช้เบอร์เดิมของท่านที่ท่านเคยใช้ ผมดูรูปท่านทุกครั้งน้ำตายังใหล นึกถึงท่านแล้วก็เศร้า แต่มันยังทำใจไม่ได้ เรายังไม่ได้มีอาชีพเลย เรายังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณท่านเลย ยังไม่ได้เลี้ยงดูท่านเลย มันทำใจไม่ได้
เพื่อนๆที่มีประสบการณ์การสูญเสียคนรัก ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นใครในชีวิตของเพื่อนๆ เพื่อนๆมีวิธีการรับมือกับปัญหายังไงครับ ผ่านมันไปได้อย่างไร ใช้เวลาทำใจนานแค่ใหนครับ ขอบคุณเพื่อนๆทุกท่าน ทุกความเห็นมากครับ