อีกสองปีก็จะไปละ

ปกติ ถ้าไม่ได้ไปไหน เช้าเราจะไปตลาดซื้ออาหารถุง มารอกินข้าวพร้อมแม่ และตอนเย็นพี่ชายจะทำกับข้าว พอเสร็จ เราก็จะนั่งกินข้าวพร้อมแม่ไม่เกินหกโมงเย็น ก็จะเสร็จภารกิจของเรา

วันนี้มีงานศพของคนที่แม่รู้จัก วัดอยู่ใกล้บ้าน แม่เดินเอาเงินไปทำบุญ แล้วเดินกลับมาแบบเหนื่อยมาก  พอเราเรียกกินข้าว ก็กินไปบ่นไปว่า เดินแค่นี้ นั่งแค่นี้ทำไมเหนื่อยจัง เรากินข้าวไปก็คุยไปด้วย บอกแม่อายุมากแล้ว แก่แล้วก็เป็นธรรมดาแหละ คนอื่นๆเขาก็เป็น ไม่ใช่แม่คนเดียว สุดท้ายก็คุยขำๆว่า อีกสองปีจะไปแล้วนะ ไปอยู่กับบุญกุศลที่แม่สร้างไว้ เราฟังก็หัวเราะ และพูดเล่นๆกับพี่ชายว่า แม่บอกอีกสองปีจะไปละ ให้เตรียมตัวนะ แม่ก็หัวเราะ  แต่ในใจเรา น้ำตาไหลปริ่มละ

เราได้ยินแม่บ่นทุกวัน ทำไมทำอะไรไม่ได้อย่างที่อยากทำ เดี๋ยวเจ็บโน่นเจ็บนี่ ถึงแม้ว่าแม่จะแทบไม่มีโรคประจำตัวเหมือนคนแก่คนอื่นๆ เราก็ได้แต่พูดคำเดิมๆว่า แม่แก่แล้ว คนแก่คนอื่นๆก็เป็น  เราก็รู้นะว่ามันจะมาถึงในสักวันที่แม่จะต้องไป เราเริ่มทำใจตั้งแต่แม่ป่วยหนักเมื่อสามปีที่แล้ว แต่แม่ก็ผ่านมาได้

น้องชายพูดไว้ เขาขออยู่บ้านหลังนี้เพื่อรอวันส่งแม่ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ทำใจแล้ว แต่น้ำตาก็เผลอไหลทุกทีที่คิดถึง

แม่ชอบทำบุญที่วัด ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงเราก็จะช่วยทุกอย่าง เพราะถือว่ามันเป็นความสุขของแม่ บาปบุญมีไหม เราไม่รู้ รู้เพียงว่า แค่เขาพอใจก็โอเคแล้ว

อยากรู้จังค่ะ ถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ เราจะเป็นอย่างไร เราแค่คิดก็มือไม้อ่อนแล้ว มีใครมีประสบการณ์ช่วยแชร์และแนะนำเราทีค่ะ