ความรักทำให้ผมตาบอด จริงหรือ

ความรักทำให้คนตาบอด เป็นเรื่องจริงหรือไม่ก็ไม่อาจพิสูจน์ได้ แต่ถ้าถามผมว่าจริงไหม ตอบเลยว่า "จริง" เกริ่นสักหน่อย ผมไม่เคยมีความรักแบบหนุ่มสาว ผมแค่มอง ผู้หญิงคนนั่นสวยดี หรือแม้กระทั้ง ผู้ชายคนนั้นทำไมดูหล่อ ผมแค่รู้สึกชอบ แต่แค่นั่น ผมชอบอยู่กับตัวเองมากกว่า จะพูดว่าเก็บตัวก็อาจจะใช่ หรือแม้แต่กระทั้งคนในครอบครัว รอบตัวเหมือนมีเพื่อนมากมาย แต่ผมไม่เคยแสดงตัวตนของผมจริงๆออกไป ผมมักยิ้มและร่าเริง ทำตัวตลก ต่อหน้าเขาตลอดเวลา แต่ลึกๆข้างในมักสวนทางกันเสมอ จนมันผ่านมานานแล้วมองไปว่าความรักนั่น เป็นเพียง"ของเล่น"ของเด็กเท่านั้น แต่พอตอนทำงานผมเจอรุ่นพี่คนนึง (จำได้สมัยก่อนอ้วนๆดำๆ อยู่ห้องคิงสายวิทย์ แต่ผมคิงสายภาษา เขา ม.6 ผม ม.4 แต่ชอบมอง ไม่รู้ทำไม แต่ชอบมองและจำได้ ตลกตัวเอง55) เป็นลูกเจ้าของกิจการ รู้จัก จำชื่อไม่ได้หรอก แต่จำหน้าได้หุ่นดีขึ้น รวมๆดูดีขึ้น ความรู้สึกแรก ชอบ แค่นั่น แต่ พอนานเขามันโหยหา มันรู้สึกคิดถึง รู้สึกหวง ไม่อยากให้เขาสนใจคนอื่น เริ่มคิดกับตัวเองว่า สงสัยจะโดนเจ้าแล้ว ((ลืมบอกไป ผมมีงานอดิเรกคือเขียนนิยาย คนเขียนิยายคือต้องอ่านให้มากๆอ่านให้รู้สึกอยากเขียน ผมตามอ่านเรื่องหนึ่ง มีหลายตอนมาก ออกแนวRสักหน่อย ในเพจ เขาจะมีแชท ผมก็สายฮาสิงห์คีย์บอร์ด ก็คุยแนะนำตัว แทรกคุยโน่นนี่ จนสนิทกับพี่ๆในบล็อค และได้รู้จักกับพี่ชาย(ลุง อายุห่างกัน20ปี)ที่แสนดี ผมคุยกับพี่เขาคั้งแต่สมัย MSN จนมันยกเลิก ผมต้องหันมาใช้Skype และบังคับให้พี่เขาใช้ พี่เขามีแฟนอยู่แล้ว แฟนแก่เป็นคนญี่ปุ่น เป็นช่างภาพ ตัวพี่แกทำฟรีแลนซ์งานพิมพ์ออแกไนซ์อยู่ย่านอโศก ผมคุยกับพี่เขานานมาก ผมแสดงความเป็นตัวเองกับพี่เขาได้มากที่สุด จนผมได้รู้ผมชอบ ผช มากกว่า ผญ สรุปอ้าว ตูเป็นเกย์ แต่ก็แค่นั่น55)) ผมได้ปรึกษาพี่แกว่าทำไงดี น้องมีอาการแบบนี้ กับพี่เขา ทั่งๆที่ไลฟ์สไตล์เราสวนกันมาก มากจริง เขาบ้างานบ้าเรียน ไม่ดูภาพยนต์ในโรงยอกว่ามืด ไม่ทานอาหารเย็น(มื้อโปรดผม) เขาชอบดูละครหลังข่าว ชอบตามติดดารา ชอบแฟชั่น ผมก็คือคนธรรมดา ไง ผมรู้ตัวเองนิดๆแหละ ว่าไม่มีทางหรอก ผมอยากบอกแต่พี่เขาห้ามไว้ เพราะจะกระทบเรื่องงาน แต่ผมไม่เคยผมจะต้องบ้าตายก่อนแน่ๆ
ผมได้ทำเรื่องสิ้นคิด คือ เอาโทรศัพท์อีกเครื่อง แอดไลน์ไปถามเขาว่า มีแฟนรึยัง แต่อยากทำแค่นั่น แต่พี่แกดันตอบ เราก็คุยกัน แต่ผมไม่ได้บอกว่าผมเป็นใครผมอยู่ใกล้พี่มากแค่ไหน ผมไม่ได้บอก ผมถามเขาว่าทำอะไรอยู่ทั้งๆที่เรานั่งมองเขาอยู่ ตลกตัวเอง จนพี่เขาอยากรู้ ถาม ผมก็ไม่อยากโกหก จึงเลือกที่จะเลิกคุย ผมปิดมือถือเครื่องนั่นไป2วัน พอเปิดมา เขาดันบองทายว่าผมเป็นใคร แค่ชื่อนั้น ำมห้ผมต้องตอบออกไป และจนผมแสดงตัว เขาไม่ด่าไม่โกรธ แค่ถามว่าทำไม และบอกว่าเป็นพี่น้องกันดีแล้ว ผมก็ถึงกับไปไม่เป็น เขาบอกให้ทำตัวปกติ ผมก็ทำ แต่เขาดันแปลกไป ไม่คุยด้วย ไม่มองหน้า ไม่โทรหาอีก(เรื่องงาน) ผมก็พยายามถามว่าโกรธไหม เกลียดไหมเขาบอกว่าไม่ แต่ เขาก็ยังเหมือนเดิม ไม่โทรไม่คุยไม่มองหน้า ผมไม่รู้เลยจริงๆว่าผมต้องทำแบบไหน ผมก็เลยถอยห่าง แค่ทันกลับแย่ลง ผมนอนไม่หลับกินข้าวไม่ได้ ผมเริ่มคิดว่าสิ่งที่ำลงไปเราคิดมาดีแล้วแค่ไหน เขาอยู่คนละระดับกับเรา เขารวย ฐานะดี ครอบครัวดัง ผมแค่คนธรรมดา ไม่มีวันที่จะมองเราอยู่แล้ว เขาอาจจะคิดว่าผม อยากได้เขาเพราะรวยก็เป็นได้ เขาจึงปฏิบัติแบบนั่นกับผมตอนนี้ ผมมันไม่เจียมตัวเอง ผมไม่มองเลยว่าตัวของผมนั่น เขาขาวผมดำ เขาภูเขาผมทะเล ผมไมมีทางที่จะสมหวัง ผมทำร้ายตัวเอง ทำลายมิตรภาพก่อนเก่า ผมน่าจะคอยเฝ้าดูอยู่ห่างๆแบบเมื่อก่อน แบบนั้นมันคงจะดีกว่าแบบที่เป็นอยู่แบบนี้ครับ ผมคงต้องเดินออกจากเส้นทางชีวิตของพี่เขา ผมคงไม่มีโอกาส ยิ้มและหัวเราะ ทำตัวตลก ดื้อ กับพี่เขาอีกแล้ว ขอบคุณมากจริงเดือนแห่งความรัก ผมเคยดูถูกความรัก วันนี้ มันได้สอนให้ผมรู้รสชาติของมันแล้ว  ความรักมันทำให้เรามองข้ามความเป็นจริง เหตุและผล แต่ ความรักมันไม่ชนะทุกสิ่ง ถึงรักของผมอาจจะเป็นรักแท้ แต่ความรักของผม ไม่อาจชนะคำว่า "ไม่รัก" ของเขาได้