ทำไมชีวิตผมมันเเย่กว่าคนอื่น

ผมอายุเเค่17เเต่ไม่เคยมีโอกาสเหมือนคนอื่น วันเกิดสักครั้งยังไม่เคยมี ผมรุ้สึกน้อยใจด้อยค่ากว่าคนอื่น
ช่วงที่คนอื่นเที่ยวผมต้องทำงานหาเงิน พอยิ่งขึ้นมาปีหนึงยิ่งต้องดิ้นรน อยากได้อะไรก็ต้องกลั้นใจไว้ เอาเงินจ่ายค่าเทอม
อยากจะมีรถเป็นของตัวเองสักคันก็ไม่เคยมี พยายามเม่าไหร่ก้ไม่เกิดความสำเร็จสักที ผมพยายามอยากจะมี เเต่เพื่อนของผม
ไม่ต้องพยายามอะไรก็มีทุกอย่าง เหมือนผมเป็นเเค่เเกะดำในห้อง ที่ทุกคนอวดนุ้นอวดนี่เเต่ผมไม่มีอะไร บางครั้งหนีเพื่อนไปนั่งเเอบดูดบุหรี่ปลอบใจตัวเอง
คำดูถูกบางคำก็ทำผมจุก ผมก็ได้เเต่เดินหนีโดยไม่มีศักศรี บางครั้งทนไม่ไหวก็ไปมีเรื่อง พอเรื่องถึงครู ผมกลายเป็นคนผิดทั้งนั้น
ทำไมน้ะ คนเราก้มัดเทียมกัน เเต่คนไม่มีต้องถูกมองข้าม เหมือนไม่มีตัวตน😭😭😭