ไม่รู้ทำไมไม่ชอบแม่สามี รู้สึกว่าแม่สามีพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง ชอบพูดไปเรื่อย บางทีถามแต่ไม่ฟังคำตอบ แล้วถามซ้ำกันหลายๆรอบซึ่งเป็นคำถามเดิม
คิดว่าความคิดตัวเองถูกต้องที่สุด ไปฟังคนอื่นมาแล้วก็เชื่อความคิดคนอื่นมากกว่าลูก คิดจะทำอะไรก็ทำ จะพูดอะไรก็พูด ไม่สนใจว่าคนอยากฟังรึป่าว
พูดเรื่อยเปื่อยจนน่ารำคาญ บอกว่าตัวเองชอบทำบุญ แต่แค่ทำอะไรอย่างสติแม่ยังทำไม่ได้เลย หลายครั้งที่เราพยายามเปิดใจแต่ก็เป็นเหมือนเดิม
ยิ่งไปกว่านั้น เหมือนแม่ไม่สนใจลูกเลย ไม่เข้าใจว่าทำไมลูกป่วยแทนที่จะมาดูแลลูก กลับเอาเวลาว่างไปทำบุญ ลูกย้ายบ้านแทนที่จะช่วยลูกกลับไปทำ
สิ่งที่ตัวเองอยากทำ ไม่เข้าใจจริงๆ ลำพังตัวเราอะไม่รักเราไม่เป็นไร แต่นี่ทำไมไม่ห่วงลูกตัวเองบ้างเลย ไม่เข้าใจจริงๆ
เลยยิ่งทำให้เราไม่ชอบแม่สามีขึ้นไปอีก บางทีก็อยากรู้ว่าแม่เป็นโรคจิตอะไรหรือปล่าว บางทีก็ชอบพูดจาดูถูกน้องสาวตัวเอง,ลูกสะไภ้อีกคน, แม่ของ
ลูกสะไภ้ ว่าให้คนอื่นฟัง หรือแม่จะมีปมด้อย มีความอิจฉาคนที่พูดจาดูถูก ไม่เข้าใจจริงๆ
มันเป็นความเบื่อ รำคาญ ซึ่งเราก็ไม่ชอบให้ตัวเองรู้สีกแบบนี้ บอกตัวเองให้พยายามเข้าใจ แต่บางทีก็อึดอัน
เลยเลือกที่จะห่างๆดีกว่า
ไม่ชอบแม่สามี
คิดว่าความคิดตัวเองถูกต้องที่สุด ไปฟังคนอื่นมาแล้วก็เชื่อความคิดคนอื่นมากกว่าลูก คิดจะทำอะไรก็ทำ จะพูดอะไรก็พูด ไม่สนใจว่าคนอยากฟังรึป่าว
พูดเรื่อยเปื่อยจนน่ารำคาญ บอกว่าตัวเองชอบทำบุญ แต่แค่ทำอะไรอย่างสติแม่ยังทำไม่ได้เลย หลายครั้งที่เราพยายามเปิดใจแต่ก็เป็นเหมือนเดิม
ยิ่งไปกว่านั้น เหมือนแม่ไม่สนใจลูกเลย ไม่เข้าใจว่าทำไมลูกป่วยแทนที่จะมาดูแลลูก กลับเอาเวลาว่างไปทำบุญ ลูกย้ายบ้านแทนที่จะช่วยลูกกลับไปทำ
สิ่งที่ตัวเองอยากทำ ไม่เข้าใจจริงๆ ลำพังตัวเราอะไม่รักเราไม่เป็นไร แต่นี่ทำไมไม่ห่วงลูกตัวเองบ้างเลย ไม่เข้าใจจริงๆ
เลยยิ่งทำให้เราไม่ชอบแม่สามีขึ้นไปอีก บางทีก็อยากรู้ว่าแม่เป็นโรคจิตอะไรหรือปล่าว บางทีก็ชอบพูดจาดูถูกน้องสาวตัวเอง,ลูกสะไภ้อีกคน, แม่ของ
ลูกสะไภ้ ว่าให้คนอื่นฟัง หรือแม่จะมีปมด้อย มีความอิจฉาคนที่พูดจาดูถูก ไม่เข้าใจจริงๆ
มันเป็นความเบื่อ รำคาญ ซึ่งเราก็ไม่ชอบให้ตัวเองรู้สีกแบบนี้ บอกตัวเองให้พยายามเข้าใจ แต่บางทีก็อึดอัน
เลยเลือกที่จะห่างๆดีกว่า