ผมไปรู้จักกับ ผญ คนนึง ซึ่งเขามีแฟนแล้วแหละครับ แต่มีโอกาสได้คุยกัน ต่างฝ่ายต่างรู้สึกดีให้กัน มีไรช่วยกันหมด อะไรทั่ใครพอทำได้ก็ช่วยกัน ผมซ์้อของไปฝากเธอทุกวัน เธอก้อรู้สึกดี แต่พอหลังๆมาเธอค่อยๆหายไป อ่านแชทแต่ไม่ตอบบ้าง ตออบช้าบ้าง อ้างนู้นนี่บ้าง ผมรู้ตัวนะครับว่าผมไม่มีสิทธิ์ที่จะไปหวงไปหึง ไปอ้อน พอผมจะหายไปเธอก็มา เป็นแบบนี้ประจำ เขาก็มีแฟนแล้ว มันผิดที่ผมเองดันไปรู้สึกกับเขา ทำอะไรให้ทุกอย่างเหมือนอย่างกับเป็นแฟนกับเขา บอกตรงๆนะครับ ความรู้สึกที่อึดอัดไม่ได้เป็นแฟนกันแต่รู้สึกดีให้กันจะทำอะไรก็ต้องปิดบังกลัวคนอื่นจะรู้ไปหมด ผมรู้ตัวดีว่าผมกำลังทำในสิ่งที่ผิดอยู่ แต่มองในมุมผมมันก็ทำให้ผมมีความสุขในบางครั้ง ผมเป็นห่วงเธอทุกครั้งเวลาที่เธอไปไหนคนเดียวตอนกลางคืนเพราะเธอเคยมีคนขับรถตามมาแล้วหลายครั้ง ตัวผมๆก็เป็นห่วงตลอด แต่เธอไม่แคร์ความรู้สึกห่วงของผมเลย ในความคิดของผม เธอกลับมองแค่ว่าความเป็นห่วงของผมนั้นเป็นแค่ความรู้สึกธรรมดาที่ใครๆก็มี แต่จริงๆมันไม่ใช่ ความรู้สึกที่ห่วงคือผมห่วงจริงๆ หลายครั้งผมพยายามคิดที่จะเลิกคุย แต่ก็อย่างที่บอกไปข้างบนครับ พอหายไปเขาก็กลับมาทักมาทาย โทรหาผมบ้าง บอกว่าคิดถึงผมบ้าง บอกตรงๆความรู้สึกนะวินาทีนี้ อึดอัด เสียใจ น้อยใจ ความเป็นห่วงทุกอย่างของผมมันไร้ค่า ผมก็คนเหมือนกันมีหัวใจเหมือนกัน มีความรู้สึกเหมือนกัน ( ขอระบายนะครับ ไม่รู้จะปรึกษาหรืออธิบายใครจริงๆ )
อยากปรึกษาครับ