สวัสดีค่ะ เพื่อนๆทุกคน คือเราอยากจะถามว่าเราจริงจังกับชีวิตของเรามากเกินไปหรือเปล่า (เราเขียนกระทู้นี้เป็นครั้งแรกถ้าหากผิดพลาดตรงไหน ภาษาไม่สละสลวยก็ขออภัยด้วยนะคะ)
คือเราเป็นคนๆหนึ่งที่ทำอะไรก็ทำเปะๆต้องทำให้เรียบร้อย เราทำแบบทิ้งๆขว้างๆไม่เป็น เริ่มมาจากม.1ตอนเราที่เข้ามาเรียนในห้องที่เต็มไปด้วยเด็กที่เรียนเก่งเกือบทั้งห้อง เรียนเก่งชนิดที่ว่า งานค้างเขาเพียบแต่ตอนสอบเขากลับสอบได้ที่1 เกรด4 แตกต่างจากเราที่ทำงานทำการบ้านตลอดเวลา อ่านหนังสือตลอดเวลาแต่พอสอบมาเรากลับไม่ได้เกรด4ตามที่เราหวังไว้ จนเรารู้สึกนอยๆรู้สึกว่าเรายังทำไม่ดีพอหรอ เราเป็นอย่างนี้มา3ปี จนหนักที่สุดคือตอนนี้เราเหมือนเราไม่ใช่ตัวเรา จากที่เมื่อก่อนเราทำงานไม่เรียบร้อยเราไม่คิดอะไร เราไม่ทำการบ้านเราไม่รู้สึกกลัว แต่ตอนนี้คือเราต้องทำงานให้เปะ ตัวหนังสือต้องสวย การบ้านต้องเสร็จทุกวัน เวลาที่ครูมีงานหรือแค่พูดผ่านหู เราก็ต้องทำมาจากบ้านทั้งๆที่ครูยังไม่ได้สั่งให้เราทำ ทุกวันนี้เรารู้สึกไม่มีความสุขกับชีวิตเราเลย เหมือนชีวิตเราไม่มีสีสัน เราเอาแต่แข่งกับตัวเองทั้งที่ไม่มีใครแข่งกับเรา เราอยากปล่อยวางบ้างแต่เราทำไม่ได้ เพราะเมื่อไหร่ที่ปล่อยวางไปเรารู้สึกว่าเราคิดมากกว่าเดิม เราไม่สบายใจ จนบางครั้งเราคิดว่าเราเริ่มเป็นโรคจิตแล้วหรอ เหมือนเราต้องอยู่ที่1เสมอ
เราควรปล่อยวางแล้วใช่ไหมแล้วมันจะทำให้เรามีความสุข
รบกวนเพื่อนๆช่วยให้คำแนะนำเราด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ชีวิตฉันไม่มีความสุข...เพราะสิ่งนี้หรือเปล่า??
คือเราเป็นคนๆหนึ่งที่ทำอะไรก็ทำเปะๆต้องทำให้เรียบร้อย เราทำแบบทิ้งๆขว้างๆไม่เป็น เริ่มมาจากม.1ตอนเราที่เข้ามาเรียนในห้องที่เต็มไปด้วยเด็กที่เรียนเก่งเกือบทั้งห้อง เรียนเก่งชนิดที่ว่า งานค้างเขาเพียบแต่ตอนสอบเขากลับสอบได้ที่1 เกรด4 แตกต่างจากเราที่ทำงานทำการบ้านตลอดเวลา อ่านหนังสือตลอดเวลาแต่พอสอบมาเรากลับไม่ได้เกรด4ตามที่เราหวังไว้ จนเรารู้สึกนอยๆรู้สึกว่าเรายังทำไม่ดีพอหรอ เราเป็นอย่างนี้มา3ปี จนหนักที่สุดคือตอนนี้เราเหมือนเราไม่ใช่ตัวเรา จากที่เมื่อก่อนเราทำงานไม่เรียบร้อยเราไม่คิดอะไร เราไม่ทำการบ้านเราไม่รู้สึกกลัว แต่ตอนนี้คือเราต้องทำงานให้เปะ ตัวหนังสือต้องสวย การบ้านต้องเสร็จทุกวัน เวลาที่ครูมีงานหรือแค่พูดผ่านหู เราก็ต้องทำมาจากบ้านทั้งๆที่ครูยังไม่ได้สั่งให้เราทำ ทุกวันนี้เรารู้สึกไม่มีความสุขกับชีวิตเราเลย เหมือนชีวิตเราไม่มีสีสัน เราเอาแต่แข่งกับตัวเองทั้งที่ไม่มีใครแข่งกับเรา เราอยากปล่อยวางบ้างแต่เราทำไม่ได้ เพราะเมื่อไหร่ที่ปล่อยวางไปเรารู้สึกว่าเราคิดมากกว่าเดิม เราไม่สบายใจ จนบางครั้งเราคิดว่าเราเริ่มเป็นโรคจิตแล้วหรอ เหมือนเราต้องอยู่ที่1เสมอ
เราควรปล่อยวางแล้วใช่ไหมแล้วมันจะทำให้เรามีความสุข
รบกวนเพื่อนๆช่วยให้คำแนะนำเราด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ