ทำไมเวลาที่นำธรรมะออกมาแลกเปลี่ยนกับคนอื่นแล้วตัวเองถึงได้เป็นแบบนี้ครับ

กล่าวคือเมื่อผมได้ตั้งกระทู้สนทนาธรรมหรือจะเป็นการตอบกระทู้ธรรมะต่างๆก็ดี
พอตั้งเสร็จแล้วพอพิมพ์ไปเสร็จแล้วก็คอยวนเวียนดูบ่อยๆว่ามีคนคุยกับเราไหม
และหากมีคนมาคุยมาโต้ตอบกับเราก็จะมีอาการแบบว่า
หากเขาเห็นด้วยและชื่นชมเราก็จะใจฟูฟ่องสบายใจ
และรู้สึกว่าเรายังมีความรู้ความเก่งที่พร้อมจะนำมาอธิบายได้อีกเยอะเลย
แต่หากเกิดเสียงคัดค้านไม่เห็นด้วยก็ไม่ค่อยสบายใจละวุ่ยวายขึ้นมาหน่อยๆ
และก็พร้อมจะโต้วาทีกับทุกคนเพื่อให้เห็นว่าเรามีความรู้จริงและถูกต้อง
ประมาณว่าเราต้องเป็นฝ่ายรู้จริงดิก็เราฝึกปฏิบัติจนเข้าใจมาด้วยตัวเอง
ที่หนักกว่านั้นก็คือเมื่อคุยโต้ตอบกับคนอื่นไปแล้วก็มานั่งคิดทบทวนธรรมะในใจอีก
คิดไปคิดมาๆก็เห็นว่ามีอาการเหมือนพูดคนเดียวแต่ว่าพูดอยู่ในใจนะ(ถ้าออกเสียงด้วยคงจะหนัก)
มันออกแนวบ้าแบบนี้เลยอยากถามเพื่อนๆที่ชอบสนทนาธรรมว่าเป็นกันบ้างหรือเปล่า
และมีวิธีแก้ไขอย่างไรกันบ้างครับกับกิเลสหัวร้อนตัวนี้ ช่วยแนะนำด้วยครับ