สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 17
เพราะมันไม่มีความจำเป็นใดๆและเป็นสิ่งที่อันตรายอีกด้วยครับ
1) หลังจากพ้นยุคของสมเด็จพระเอกาทศรถมา พม่าไม่เคยยกทัพข้ามเทือกเขาตะนาวศรีมาโจมตีอยุธยาอีกเลย จนล่วงเข้ามาถึงสมัยของพระเจ้าอลองพญา ซึ่งเป็นระยะเวลากว่า 150 ปีครับ นั่นแปลว่าถึงเคยจะมีแนวคิดสร้างป้อมปราการไว้ในสมัยสมเด็จพระนเรศวร แต่ราชสำนักอยุธยาในกาลต่อๆมาคงจะไม่มีแนวคิดจะไปทำนุบำรุงหรือรักษาป้อมอะไรนั่นแน่นอน เพราะมันไม่เคยได้ใช้งานเลยเป็นระยะเวลา 150 ปี
150 ปี เทียบกับชั่วอายุคนในยุคโบราณที่อายุเฉลี่ยประชากรแค่ไม่เกิน 40 ปี นี่ นับเป็นเกือบ 10 ชั่วคนเลยครับ กาลเวลาผ่านมานานจนเรื่องราวการรบพม่าหรือสมเด็จพระนเรศวรยกทัพไปต้านศึกพม่านี่ กลายเป็นนิทานเล่าสู่กันฟังไปแล้ว ชาวบ้านร้านตลาดในพระนครไม่เคยสนใจรับรู้เรื่องของพม่าด้วยซ้ำ (ก่อนการมาของอลองพญา)
2) จุดยุทธศาสตร์สำคัญในช่วงปลายอยุธยาคือการป้องกันข้าศึกที่จะบุกมาจากทางปากแม่น้ำเจ้าพระยาครับ เนื่องจากอยุธยามีการค้าขายทางทะเลกับจีนและชาติตะวันตก เรือกำปั่นหรือสำเภาขนาดใหญ่สามารถล่องขึ้นจากปากน้ำมาถึงอยุธยาได้ ทำให้ภัยอันตรายจากข้าศึกในมโนคติของราชสำนักอยุธยาน่าจะเป็นข้าศึกจากทะเลมากกว่า นั่นทำให้มีการสร้างป้อมปราการหรือด่านขวางริมแม่น้ำเจ้าพระยาแทนเป็นหลัก
3) ข้าศึกทางบกนั้น ตั้งแต่จบศึกพระมหาอุปราชาพม่าเข้าล้อมอยุธยาในสมัยสมเด็จพระนเรศวร ก็แทบจะไม่เคยมีกองทัพต่างชาติหรือต่างอาณาจักรใดเข้ามาเหยียบที่ราบภาคกลางจากทางบกอีกเลย และอยุธยาไม่เคยโดนข้าศึกล้อมกรุงมายาวนาน 150 ปี ก่อนจะถึงยุคของพระเจ้าอลองพญาครับ
ดังนั้นยุทธศาสตร์การสร้างป้อมปราการต้านศึกทางบกจึงน่าจะไม่ค่อยมีความสำคัญมากนัก (ส่วนเรื่องสมเด็จพระนารายณ์ย้ายเมืองไปลพบุรีโดยอ้างว่าเพื่อป้องกันพม่านั้น ผมมองว่าเป็นข้ออ้างที่พระองค์จะอพยพศูนย์กลางควบคุมอำนาจของพระองค์ไปจากอยุธยา ที่เต็มไปด้วยขั้วอำนาจอื่นๆมากกว่า)
4) ภัยอันตรายจากหัวเมืองหรือกลุ่มขั้วอำนาจภายใน น่ากลัวกว่าข้าศึกจากต่างอาณาจักร
ตั้งแต่จบยุคของสมเด็จพระเอกาทศรถมา ข้าศึกที่ทำให้กองทหารหลวงต้องยกไปปราบ มักจะมาจากหัวเมือง ขุนนาง หรือพวกทหารรับจ้างที่จ้างมา มากกว่าข้าศึกจากภายนอกครับ
หลายครั้งที่หัวเมืองหรือป้อมปราการต่างๆถูกรื้อทิ้งหลังการปราบกบฏหรือข้าศึก ก็เพราะราชสำนักกังวลว่าหากหัวเมืองหรือมีการทิ้งป้อมปราการไว้กลางทางห่างไกลจากพระนคร จะกลายเป็นแหล่งซ่องสุมของพวกกบฏมาต่อต้านอำนาจส่วนกลาง
1) หลังจากพ้นยุคของสมเด็จพระเอกาทศรถมา พม่าไม่เคยยกทัพข้ามเทือกเขาตะนาวศรีมาโจมตีอยุธยาอีกเลย จนล่วงเข้ามาถึงสมัยของพระเจ้าอลองพญา ซึ่งเป็นระยะเวลากว่า 150 ปีครับ นั่นแปลว่าถึงเคยจะมีแนวคิดสร้างป้อมปราการไว้ในสมัยสมเด็จพระนเรศวร แต่ราชสำนักอยุธยาในกาลต่อๆมาคงจะไม่มีแนวคิดจะไปทำนุบำรุงหรือรักษาป้อมอะไรนั่นแน่นอน เพราะมันไม่เคยได้ใช้งานเลยเป็นระยะเวลา 150 ปี
150 ปี เทียบกับชั่วอายุคนในยุคโบราณที่อายุเฉลี่ยประชากรแค่ไม่เกิน 40 ปี นี่ นับเป็นเกือบ 10 ชั่วคนเลยครับ กาลเวลาผ่านมานานจนเรื่องราวการรบพม่าหรือสมเด็จพระนเรศวรยกทัพไปต้านศึกพม่านี่ กลายเป็นนิทานเล่าสู่กันฟังไปแล้ว ชาวบ้านร้านตลาดในพระนครไม่เคยสนใจรับรู้เรื่องของพม่าด้วยซ้ำ (ก่อนการมาของอลองพญา)
2) จุดยุทธศาสตร์สำคัญในช่วงปลายอยุธยาคือการป้องกันข้าศึกที่จะบุกมาจากทางปากแม่น้ำเจ้าพระยาครับ เนื่องจากอยุธยามีการค้าขายทางทะเลกับจีนและชาติตะวันตก เรือกำปั่นหรือสำเภาขนาดใหญ่สามารถล่องขึ้นจากปากน้ำมาถึงอยุธยาได้ ทำให้ภัยอันตรายจากข้าศึกในมโนคติของราชสำนักอยุธยาน่าจะเป็นข้าศึกจากทะเลมากกว่า นั่นทำให้มีการสร้างป้อมปราการหรือด่านขวางริมแม่น้ำเจ้าพระยาแทนเป็นหลัก
3) ข้าศึกทางบกนั้น ตั้งแต่จบศึกพระมหาอุปราชาพม่าเข้าล้อมอยุธยาในสมัยสมเด็จพระนเรศวร ก็แทบจะไม่เคยมีกองทัพต่างชาติหรือต่างอาณาจักรใดเข้ามาเหยียบที่ราบภาคกลางจากทางบกอีกเลย และอยุธยาไม่เคยโดนข้าศึกล้อมกรุงมายาวนาน 150 ปี ก่อนจะถึงยุคของพระเจ้าอลองพญาครับ
ดังนั้นยุทธศาสตร์การสร้างป้อมปราการต้านศึกทางบกจึงน่าจะไม่ค่อยมีความสำคัญมากนัก (ส่วนเรื่องสมเด็จพระนารายณ์ย้ายเมืองไปลพบุรีโดยอ้างว่าเพื่อป้องกันพม่านั้น ผมมองว่าเป็นข้ออ้างที่พระองค์จะอพยพศูนย์กลางควบคุมอำนาจของพระองค์ไปจากอยุธยา ที่เต็มไปด้วยขั้วอำนาจอื่นๆมากกว่า)
4) ภัยอันตรายจากหัวเมืองหรือกลุ่มขั้วอำนาจภายใน น่ากลัวกว่าข้าศึกจากต่างอาณาจักร
ตั้งแต่จบยุคของสมเด็จพระเอกาทศรถมา ข้าศึกที่ทำให้กองทหารหลวงต้องยกไปปราบ มักจะมาจากหัวเมือง ขุนนาง หรือพวกทหารรับจ้างที่จ้างมา มากกว่าข้าศึกจากภายนอกครับ
หลายครั้งที่หัวเมืองหรือป้อมปราการต่างๆถูกรื้อทิ้งหลังการปราบกบฏหรือข้าศึก ก็เพราะราชสำนักกังวลว่าหากหัวเมืองหรือมีการทิ้งป้อมปราการไว้กลางทางห่างไกลจากพระนคร จะกลายเป็นแหล่งซ่องสุมของพวกกบฏมาต่อต้านอำนาจส่วนกลาง
สมาชิกหมายเลข 1582963 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 3288832 ทึ่ง, McDonut ถูกใจ, โพนี่พิงค์ ถูกใจ, PeterpanNueng ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 2350559 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 737860 ถูกใจ, flexible ถูกใจ, minaming ถูกใจ, ลูคาสพอดอลสกี้ ถูกใจรวมถึงอีก 12 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 19
ส่วนสมัยหลังการเสียกรุงศรีอยุธยา ทำไมเราไม่สร้างป้อมค่ายหรือด่านสกัดพม่าเล่า?
ต้องเรียนแบบนี้ครับ หลังจากเสียกรุงศรีอยุธยานั้น มโนคติของชนชั้นปกครองและชาวบ้านสยามต่อพม่าแตกต่างไปจากก่อนเสียกรุงมาก เราระมัดระวังพม่าและพยายามจะเรียนรู้พม่าให้มากขึ้นกว่าแต่ก่อน อีกทั้งมองพม่าเป็นศัตรูสำคัญที่จะต้องคอยระแวดระวังเสมอๆ
1) ในทุกๆฤดูแล้งของแต่ละปี ราชสำนักสยามจะต้องส่งกองสอดแนมขนาดเล็ก บุกเข้าไปในดินแดนของพม่าเพื่อจับชาวบ้านหรือเชลยเอาไว้ไต่ถามข่าวคราวศึกเสมอๆ และหากพม่ามีการระดมพลที่เมาะตะมะหรือดินแดนมอญใต้เมื่อไหร่ กองทัพสยามก็จะระดมพลเพื่อเตรียมยกไปรับที่ชายแดนเสมอ
ยุทธวิธีแบบนี้เราทำกันมาตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 1 จนถึงสมัยรัชกาลที่ 3 เมื่อพม่าเกิดสงครามกับอังกฤษครับ (ข้อมูลนี้มีบันทึกในพระราชโองการของรัชกาลที่ 3 เกี่ยวกับการร่วมมือกับทัพอังกฤษในการโจมตีพม่า)
2) ชนชั้นปกครองของเรา ตื่นตัวกับการเรียนรู้พม่ามาก มีการแปลเอกสารพม่าหรือเอกสารมอญเป็นภาษาไทยหลายฉบับ เพื่อให้รู้ถึงลักษณะนิสัยใจคอ พฤติกรรม หรือภูมิศาสตร์ของพม่า รวมทั้งมีการหาข่าวจากฝั่งพม่าตลอดเวลาเพื่อให้สามารถเตรียมรับศึกได้ทัน
3) เราเปลี่ยนยุทธศาสตร์การรบครับ จากเดิมทีที่เคยใช้พระนคร หรือหัวเมืองสำคัญในที่ราบภาคกลางในการรับศึก ก็กลายเป็นยกทัพไปรับศึกที่ชายแดนหรือชัยภูมิสำคัญ เพื่อป้องกันไม่ให้พม่าลงมาตั้งทัพหาเสบียงในที่ราบภาคกลางได้โดยสะดวก
ซึ่งอันนี้ถือว่าสำคัญต่อชัยชนะของฝ่ายไทยในช่วงรัชกาลที่ 1 มาก เนื่องจากพม่ามีปัญหาในการสะสมหรือขนเสบียงข้ามเทือกเขาตะนาวศรีมาแต่โบราณ ทว่าสมัยก่อนฝ่ายไทยยอมให้พม่าลงมาตั้งทัพหาเสบียงเลี้ยงดูกันโดยสะดวกบนที่ราบภาคกลาง
แต่พอเราเปลี่ยนแผน ยกทัพไปยันพม่าไว้ที่ชายแดน พม่าก็ขนเสบียงเลี้ยงกองทัพหน้าได้ลำบาก ทัพหลวงก็ยกมาไม่ได้เพราะขาดเสบียงและไม่สามารถรักษาสายการบำรุงทัพได้ สุดท้ายพม่าก็แพ้ภัยขาดเสบียงและไม่สามารถรบต่อได้จนต้องล่าถอย
4) ราชสำนักสยามสามารถเข้าครอบครองล้านนาไว้ได้ ศึกทำให้พม่าหมดสิทธิ์ในการใช้ล้านนาเป็นฐานสะสมเสบียงครับ โดยแม้พม่าจะพยายามไปรีดเสบียงจากหัวเมืองไทใหญ่ แต่ก็ประสบความยากลำบากในการขนเสบียงข้ามเทือกเขาสลับซับซ้อนมาโจมตีล้านนาอยู่ดี
5) เรามีการเปลี่ยนตำแหน่งเมืองหน้าด่านรับศึกด้วย ตัวอย่างคือเมืองกาญจนบุรีที่ย้ายตำแหน่งลงมาทางใต้อีกหลายสิบกิโลเมตร เพราะเราย้ายเมืองหลวงจากอยุธยาลงมาที่กรุงเทพแทน ทำให้พม่าไม่เดินทัพขึ้นเหนือแต่ต้องตัดออกไปทางตะวันออกของแม่น้ำแคว ซึ่งไทยเลยย้ายเมืองกาญจนบุรีลงมาอุดช่องว่างตรงนี้แทนเมืองเก่าที่อยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือ
ต้องเรียนแบบนี้ครับ หลังจากเสียกรุงศรีอยุธยานั้น มโนคติของชนชั้นปกครองและชาวบ้านสยามต่อพม่าแตกต่างไปจากก่อนเสียกรุงมาก เราระมัดระวังพม่าและพยายามจะเรียนรู้พม่าให้มากขึ้นกว่าแต่ก่อน อีกทั้งมองพม่าเป็นศัตรูสำคัญที่จะต้องคอยระแวดระวังเสมอๆ
1) ในทุกๆฤดูแล้งของแต่ละปี ราชสำนักสยามจะต้องส่งกองสอดแนมขนาดเล็ก บุกเข้าไปในดินแดนของพม่าเพื่อจับชาวบ้านหรือเชลยเอาไว้ไต่ถามข่าวคราวศึกเสมอๆ และหากพม่ามีการระดมพลที่เมาะตะมะหรือดินแดนมอญใต้เมื่อไหร่ กองทัพสยามก็จะระดมพลเพื่อเตรียมยกไปรับที่ชายแดนเสมอ
ยุทธวิธีแบบนี้เราทำกันมาตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 1 จนถึงสมัยรัชกาลที่ 3 เมื่อพม่าเกิดสงครามกับอังกฤษครับ (ข้อมูลนี้มีบันทึกในพระราชโองการของรัชกาลที่ 3 เกี่ยวกับการร่วมมือกับทัพอังกฤษในการโจมตีพม่า)
2) ชนชั้นปกครองของเรา ตื่นตัวกับการเรียนรู้พม่ามาก มีการแปลเอกสารพม่าหรือเอกสารมอญเป็นภาษาไทยหลายฉบับ เพื่อให้รู้ถึงลักษณะนิสัยใจคอ พฤติกรรม หรือภูมิศาสตร์ของพม่า รวมทั้งมีการหาข่าวจากฝั่งพม่าตลอดเวลาเพื่อให้สามารถเตรียมรับศึกได้ทัน
3) เราเปลี่ยนยุทธศาสตร์การรบครับ จากเดิมทีที่เคยใช้พระนคร หรือหัวเมืองสำคัญในที่ราบภาคกลางในการรับศึก ก็กลายเป็นยกทัพไปรับศึกที่ชายแดนหรือชัยภูมิสำคัญ เพื่อป้องกันไม่ให้พม่าลงมาตั้งทัพหาเสบียงในที่ราบภาคกลางได้โดยสะดวก
ซึ่งอันนี้ถือว่าสำคัญต่อชัยชนะของฝ่ายไทยในช่วงรัชกาลที่ 1 มาก เนื่องจากพม่ามีปัญหาในการสะสมหรือขนเสบียงข้ามเทือกเขาตะนาวศรีมาแต่โบราณ ทว่าสมัยก่อนฝ่ายไทยยอมให้พม่าลงมาตั้งทัพหาเสบียงเลี้ยงดูกันโดยสะดวกบนที่ราบภาคกลาง
แต่พอเราเปลี่ยนแผน ยกทัพไปยันพม่าไว้ที่ชายแดน พม่าก็ขนเสบียงเลี้ยงกองทัพหน้าได้ลำบาก ทัพหลวงก็ยกมาไม่ได้เพราะขาดเสบียงและไม่สามารถรักษาสายการบำรุงทัพได้ สุดท้ายพม่าก็แพ้ภัยขาดเสบียงและไม่สามารถรบต่อได้จนต้องล่าถอย
4) ราชสำนักสยามสามารถเข้าครอบครองล้านนาไว้ได้ ศึกทำให้พม่าหมดสิทธิ์ในการใช้ล้านนาเป็นฐานสะสมเสบียงครับ โดยแม้พม่าจะพยายามไปรีดเสบียงจากหัวเมืองไทใหญ่ แต่ก็ประสบความยากลำบากในการขนเสบียงข้ามเทือกเขาสลับซับซ้อนมาโจมตีล้านนาอยู่ดี
5) เรามีการเปลี่ยนตำแหน่งเมืองหน้าด่านรับศึกด้วย ตัวอย่างคือเมืองกาญจนบุรีที่ย้ายตำแหน่งลงมาทางใต้อีกหลายสิบกิโลเมตร เพราะเราย้ายเมืองหลวงจากอยุธยาลงมาที่กรุงเทพแทน ทำให้พม่าไม่เดินทัพขึ้นเหนือแต่ต้องตัดออกไปทางตะวันออกของแม่น้ำแคว ซึ่งไทยเลยย้ายเมืองกาญจนบุรีลงมาอุดช่องว่างตรงนี้แทนเมืองเก่าที่อยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือ
สมาชิกหมายเลข 1582963 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 3288832 ทึ่ง, สมาชิกหมายเลข 703306 ถูกใจ, this is also a love ถูกใจ, PeterpanNueng ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 2350559 ทึ่ง, สมาชิกหมายเลข 737860 ถูกใจ, Deutsch-Man ถูกใจ, ckman ถูกใจ, nueng_love_you ถูกใจรวมถึงอีก 11 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
ทำไมกรุงศรีอยุธยาไม่สร้างป้อมปราการสกัดพม่าตามเส้นทางด่านพระเจดีย์-กรุงศรีฯครับ