ต่อจากตอนที่แล้ว
อาโอยามะมาแอบดูอิสึคุตอนนอนจากทางหน้าต่างระเบียงห้อง
หลังจากดูได้ครู่หนึ่ง อาโอยามะก็จากไป...
ซึ่งแน่นอนว่าอิสึคุก็รู้ตัวว่ามีคนแอบดู และแกล้งหลับเท่านั้น
สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เขารู้สึกสับสนงุนงงจนเกือบสติแตก
เนื่องจากห้องของทั้งสองคนนั้นอยู่ติดกันดังนั้นการที่อาโอยามะสามารถข้ามมาทางระเบียงได้นั้นจึงไม่ยาก แต่ปัญหาคือเขาต้องการอะไรกันแน่?!
เมื่อแน่ใจว่าอาโอยามะไปแล้ว อิสึคุก็เดินไปเลิกม่านระเบียงออก...และพบว่าตรงระเบียงมีขนมชีสอบวางไว้บนผืนผ้า (กันไม่ให้สกปรกจนกินไม่ได้) และมันวางเรียงเป็นคำว่า...
"ผมรู้นะ"
วันรุ่งขึ้น
เมื่ออิสึคุพบหน้าอาโอยามะ อีกฝ่ายก็ขยิบตาส่งความหมายว่า
อาโอยามะ : {ตกใจไหมเอ่ย}
อิสึคุ : {อาโอยามะคุง...ผมกลัวจนนอนไม่หลับไปเลยนา}
"ก่อนหน้านี้ผมไม่ค่อยได้คุยกับอาโอยามะคุงเท่าไหร่"
"เขาเองก็ไม่ใช่คนที่เข้าหาคนอื่นเท่าไหร่อยู่แล้วด้วย"
"เขาส่งความรู้สึกของ...คนที่เป็นตัวของตัวเองพูดสิ่งที่เขาอยากพูดในเวลาที่เขาอยากพูด"
"แต่ว่า การกระทำของเขาทั้งเมื่อตอนตั้งแคมป์, เมื่อตอนสอบใบอนุญาติชั่วคราว(อีดะคุงเล่าให้ฟังอย่างละเอียดสุดๆ)...มันก็แสดงให้เห็นว่าเขาเป็นฮีโร่เต็มตัว แล้วเขาต้องการอะไรจากผมกันแน่?"
"มันมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่านะ...? ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็..."
"บางทีมันอาจจะเป็นบางอย่างที่เขาไม่สามารถบอกเล่าให้คนอื่นในห้องได้ และไม่ต้องการจะเสี่ยงทำให้มันกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต"
หลังจากนั้น
คามินาริได้เอาข่าวที่เขารู้มาจากทางเว็ปไซต์ Lurker ว่าฮีโร่มืออาชีพที่เดิมทีมักจะทำงานเดี่ยวๆแยกกันตอนนี้ได้มีหลายคนได้มารวมตัวกันเพื่อตั้งทีมขึ้นมาแล้ว
โดยพวกที่กำลังเป็นข่าวก็มี Hero No.5 Edgeshot ที่ตั้งทีมร่วมกับ Mt.Lady และ Kamui Woods
ซึ่งพวกนักเรียนที่ได้ฟังข่าวก็มีไอเดียที่จะร่วมทีมกันหลังจากเรียนจบ และคิดรูปแบบการโจมตีประสานที่ต่างคนต่างใช้ประโยชน์จากอัตลักษณ์ของกันและกันให้เกิดประโยชน์สูงสุด
ชั่วโมงต่อมาเป็นชั่วโมงฝึกซ้อมในการพัฒนาท่าไม้ตาย
อาจารย์ Cementoss ได้ตั้งเป้าให้นักเรียนแต่ละคนมีท่าไม้ตายไว้คนละอย่างน้อยสองท่า ซึ่งคนที่ยังมีไม่ครบตามนั้นก็ให้ทำการฝึกฝนคิดค้นท่าใหม่ขึ้นมา ส่วนพวกที่มีครบตามเกณฑ์แล้วก็ให้ทำการปรับปรุงท่าเหล่านั้นให้ดีขึ้นไปอีก
ซึ่งเมื่อได้ยินเช่นนั้นคิริชิมะก็รีบงัดเอา Unbreakable Mode ออกมาทันที!
จากการที่เขาโดนรัปปะ 1 ในสมาชิกของฮัสไซไคเล่นงานจนปางตายเมื่อตอนปฏิบัติงานคราวก่อนนั้นทำให้เขาต้องการพัฒนาตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้นไปอีก
เพื่อการนั้นเขาจึงไปขอให้ บาคุโก, อิสึคุ และซาโต้ ที่มีพลังโจมตีทางกายภาพรุนแรงที่สุดในชั้นมาทำการโจมตีใส่เขาเพื่อให้เขาเคยชินกับการโจมตีให้มากกว่าเดิม
แต่อิสึคุก็ขอปฏิเสธไปเพราะอยากจะตั้งมั่นกับการพัฒนาท่าไม้ตายของตัวเองมากกว่า
ตอนนั้นเองบาคุโกก็เดินผ่านมาข้างๆตัวเขา
บาคุโก : แล้วแกน่ะพัฒนาขึ้นบ้างหรือเปล่า?
อิสึคุ : ยังเลยล่ะ
บาคุโก : ไม่พัฒนาขึ้นเลยงั้นเรอะ!? แกบอกว่าแกจะเหนือกว่าฉันไม่ใช่หรือไงฟะ!?
จากนั้นบาคุโกก็ไปใช้คิริชิมะเป็นกระสอบทรายตามที่ทางนั้นขอมา ส่วนอิสึคุก็ยืนคิดสิ่งที่บาคุโกพูด
"ตอนนี้ขีดสูงสุดที่ฉันสามารถใช้พลังได้คือ 20%"
"แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังไม่สามารถจัดการกับชิซากิได้"
"ฉันต้องหาทางทำให้ใช้พลัง 100% ได้อย่างสมบูรณ์..."
"ไม่งั้นฉันจะไม่สามารถเอาชนะศัตรูได้ และฉันก็ไม่สามารถช่วยเหลือใครๆได้"
ทันใดนั้นอาโอยามะก็เรียกอิสึคุจนเขาหันๆไปมอง
ว่าแล้วอาโอยามะก็แสดงการยิง Navel Laser (ลำแสงสะดือ) หลากหลายรูปแบบออกมา
ทั้งยิงแบบพลังรุนแรงจนทะลุหินหนาเป็นเมตรได้
ทั้งยิงแบบกระจายจากจุดยิงแสงอื่นๆทั่วตัว
ทั้งยิงแบบลำแสงเล็กความเข้มข้นสูง แต่แม่นยำจนเขียนตัวหนังสือได้!
แต่การยิงมากขนาดนั้นก็ทำให้เขาปวดกล้ามเนื้อท้องอย่างหนักจนลงไปกองกับพื้นซะงั้น...
ว่าแล้วอิสึคุก็แจ้งอาจารย์และขอพาอาโอยามะไปห้องพยาบาล
"ฉันอยากจะถามเขา และที่นี่ก็เหมาะที่สุดแล้ว"
อิสึคุ : คือว่า...ก่อนหน้านี้ ที่ข้อความที่เธอทิ้งไว้บนระเบียงนั้น...
อิสึคุ : "ผมรู้นะ" นั่นหมายความว่ายังไงหรือ?
อาโอยามะ : เรื่องที่อัตลักษณ์ของเธอไม่เหมาะกับร่างกายของเธอน่ะสิ
คำพูดนั้นทำเอาอิสึคุหน้าซีดด้วยความคาดไม่ถึง
"นี่มันอะไรกันเนี่ย...? อาโอยามะคุง...?"
อาโอยามะ : เธอกับผมน่ะเหมือนกัน
อิสึคุ : เหมือนกัน…!? อะไร
อาโอยามะ : ผมน่ะ ต้องสวมเข็มขัดช่วยควบคุมนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ
อาโอยามะ : ถ้าผมไม่สวมมันไว้ตลอดล่ะก็ บางครั้งเลเซอร์สะดือของผมจะหลุดลอดออกมาได้ มันเป็นมาตั้งแต่เกิดแล้วล่ะ
อาโอยามะ : ดังนั้นจึงถือได้ว่าอัตลักษณ์ของผมกับร่างกายของผมจึงไม่เหมาะสมกัน
อาโอยามะ : นั่นคือสิ่งที่หมอบอกผม
อาโอยามะ : เมื่อตอนที่เธอเข้าเรียน เธอก็ไม่สามารถควบคุมอัตลักษณ์ของตัวเองได้เหมือนกันใช่ไหมล่ะ? ผมคิดมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วว่าเธอกับผมนั้นเป็นเหมือนกัน
อาโอยามะ : แต่ตั้งแต่จบการทดลองงานมา หรือตั้งแต่ก่อนหน้านั้น ฉันรู้สึกว่านายดูเคร่งเครียดขึ้นเรื่อยๆ
อิสึคุ : อาโอยามะคุง...
อาโอยามะ : เธอรู้สึกดีใจกับของขวัญเซอร์ไพรซ์ไหมล่ะ?
อาโอยามะ : ผมชอบของขวัญเซอร์ไพรซ์มากที่สุดเลย ผมเลยคิดว่าจะทำให้เธอดีใจด้วย
อาโอยามะ : เธอคิดว่ายังไงล่ะ? ชีสที่ให้ไปนั่นอร่อยไหม?
อิสึคุ : ฉันไม่กล้ากินหรอก!
อาโอยามะ : ถ้าเธอเอาแต่เผชิญปัญหาอยู่คนเดียว
อาโอยามะ : เธอก็คงไม่สามารถเปล่งประกายได้แน่ๆเลยล่ะ
คำพูดของอาโอยามะทำให้อิสึคุรู้สึกซาบซึ้งเล็กๆ
"เขาทำให้ฉันกลัวแทบแย่ แต่...ทั้งหมดนั้นก็เพื่อให้กำลังใจฉัน..."
อิสึคุ : ขอบใจนะ
อิสึคุ : ของขวัญเซอร์ไพรซ์นั่นน่ะได้ผลมากเลยล่ะ อาโอยามะคุง
แต่ทันใดนั้นใบหน้าของอาโอยามะก็นิ่งสนิทไป…?!
อิสึคุ : อาโอยามะคุง?
อาโอยามะ : มันออกมาเสียแล้วล่ะ
(เวลาอาโอยามะจะยิงแสง เขาจะต้องเกร็งกล้ามเนื้อหน้าท้องไปด้วย แต่ถ้าคนเราเกร็งกล้ามเนื้อท้องอย่างต่อเนื่องแบบหักโหมเป็นเวลานานๆก็จะเป็นการบีบรัดลำไส้ของตัวเองไปด้วย...และทำให้อุจจาระในลำไส้ถูกบีบออกมาเร็วกว่าปกติ...)
หลังจากนั้น...
"ตั้งแต่นั้นมา"
"อาโอยามะคุงกับฉันก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกันไปเลย"
Spoil Boku no Hero Academia 168 : ศูนย์รวมความพิลึกพิลั่นของอาโอยามะ
อาโอยามะมาแอบดูอิสึคุตอนนอนจากทางหน้าต่างระเบียงห้อง
หลังจากดูได้ครู่หนึ่ง อาโอยามะก็จากไป...
ซึ่งแน่นอนว่าอิสึคุก็รู้ตัวว่ามีคนแอบดู และแกล้งหลับเท่านั้น
สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เขารู้สึกสับสนงุนงงจนเกือบสติแตก
เนื่องจากห้องของทั้งสองคนนั้นอยู่ติดกันดังนั้นการที่อาโอยามะสามารถข้ามมาทางระเบียงได้นั้นจึงไม่ยาก แต่ปัญหาคือเขาต้องการอะไรกันแน่?!
เมื่อแน่ใจว่าอาโอยามะไปแล้ว อิสึคุก็เดินไปเลิกม่านระเบียงออก...และพบว่าตรงระเบียงมีขนมชีสอบวางไว้บนผืนผ้า (กันไม่ให้สกปรกจนกินไม่ได้) และมันวางเรียงเป็นคำว่า...
"ผมรู้นะ"
วันรุ่งขึ้น
เมื่ออิสึคุพบหน้าอาโอยามะ อีกฝ่ายก็ขยิบตาส่งความหมายว่า
อาโอยามะ : {ตกใจไหมเอ่ย}
อิสึคุ : {อาโอยามะคุง...ผมกลัวจนนอนไม่หลับไปเลยนา}
"ก่อนหน้านี้ผมไม่ค่อยได้คุยกับอาโอยามะคุงเท่าไหร่"
"เขาเองก็ไม่ใช่คนที่เข้าหาคนอื่นเท่าไหร่อยู่แล้วด้วย"
"เขาส่งความรู้สึกของ...คนที่เป็นตัวของตัวเองพูดสิ่งที่เขาอยากพูดในเวลาที่เขาอยากพูด"
"แต่ว่า การกระทำของเขาทั้งเมื่อตอนตั้งแคมป์, เมื่อตอนสอบใบอนุญาติชั่วคราว(อีดะคุงเล่าให้ฟังอย่างละเอียดสุดๆ)...มันก็แสดงให้เห็นว่าเขาเป็นฮีโร่เต็มตัว แล้วเขาต้องการอะไรจากผมกันแน่?"
"มันมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่านะ...? ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็..."
"บางทีมันอาจจะเป็นบางอย่างที่เขาไม่สามารถบอกเล่าให้คนอื่นในห้องได้ และไม่ต้องการจะเสี่ยงทำให้มันกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต"
หลังจากนั้น
คามินาริได้เอาข่าวที่เขารู้มาจากทางเว็ปไซต์ Lurker ว่าฮีโร่มืออาชีพที่เดิมทีมักจะทำงานเดี่ยวๆแยกกันตอนนี้ได้มีหลายคนได้มารวมตัวกันเพื่อตั้งทีมขึ้นมาแล้ว
โดยพวกที่กำลังเป็นข่าวก็มี Hero No.5 Edgeshot ที่ตั้งทีมร่วมกับ Mt.Lady และ Kamui Woods
ซึ่งพวกนักเรียนที่ได้ฟังข่าวก็มีไอเดียที่จะร่วมทีมกันหลังจากเรียนจบ และคิดรูปแบบการโจมตีประสานที่ต่างคนต่างใช้ประโยชน์จากอัตลักษณ์ของกันและกันให้เกิดประโยชน์สูงสุด
ชั่วโมงต่อมาเป็นชั่วโมงฝึกซ้อมในการพัฒนาท่าไม้ตาย
อาจารย์ Cementoss ได้ตั้งเป้าให้นักเรียนแต่ละคนมีท่าไม้ตายไว้คนละอย่างน้อยสองท่า ซึ่งคนที่ยังมีไม่ครบตามนั้นก็ให้ทำการฝึกฝนคิดค้นท่าใหม่ขึ้นมา ส่วนพวกที่มีครบตามเกณฑ์แล้วก็ให้ทำการปรับปรุงท่าเหล่านั้นให้ดีขึ้นไปอีก
ซึ่งเมื่อได้ยินเช่นนั้นคิริชิมะก็รีบงัดเอา Unbreakable Mode ออกมาทันที!
จากการที่เขาโดนรัปปะ 1 ในสมาชิกของฮัสไซไคเล่นงานจนปางตายเมื่อตอนปฏิบัติงานคราวก่อนนั้นทำให้เขาต้องการพัฒนาตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้นไปอีก
เพื่อการนั้นเขาจึงไปขอให้ บาคุโก, อิสึคุ และซาโต้ ที่มีพลังโจมตีทางกายภาพรุนแรงที่สุดในชั้นมาทำการโจมตีใส่เขาเพื่อให้เขาเคยชินกับการโจมตีให้มากกว่าเดิม
แต่อิสึคุก็ขอปฏิเสธไปเพราะอยากจะตั้งมั่นกับการพัฒนาท่าไม้ตายของตัวเองมากกว่า
ตอนนั้นเองบาคุโกก็เดินผ่านมาข้างๆตัวเขา
บาคุโก : แล้วแกน่ะพัฒนาขึ้นบ้างหรือเปล่า?
อิสึคุ : ยังเลยล่ะ
บาคุโก : ไม่พัฒนาขึ้นเลยงั้นเรอะ!? แกบอกว่าแกจะเหนือกว่าฉันไม่ใช่หรือไงฟะ!?
จากนั้นบาคุโกก็ไปใช้คิริชิมะเป็นกระสอบทรายตามที่ทางนั้นขอมา ส่วนอิสึคุก็ยืนคิดสิ่งที่บาคุโกพูด
"ตอนนี้ขีดสูงสุดที่ฉันสามารถใช้พลังได้คือ 20%"
"แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังไม่สามารถจัดการกับชิซากิได้"
"ฉันต้องหาทางทำให้ใช้พลัง 100% ได้อย่างสมบูรณ์..."
"ไม่งั้นฉันจะไม่สามารถเอาชนะศัตรูได้ และฉันก็ไม่สามารถช่วยเหลือใครๆได้"
ทันใดนั้นอาโอยามะก็เรียกอิสึคุจนเขาหันๆไปมอง
ว่าแล้วอาโอยามะก็แสดงการยิง Navel Laser (ลำแสงสะดือ) หลากหลายรูปแบบออกมา
ทั้งยิงแบบพลังรุนแรงจนทะลุหินหนาเป็นเมตรได้
ทั้งยิงแบบกระจายจากจุดยิงแสงอื่นๆทั่วตัว
ทั้งยิงแบบลำแสงเล็กความเข้มข้นสูง แต่แม่นยำจนเขียนตัวหนังสือได้!
แต่การยิงมากขนาดนั้นก็ทำให้เขาปวดกล้ามเนื้อท้องอย่างหนักจนลงไปกองกับพื้นซะงั้น...
ว่าแล้วอิสึคุก็แจ้งอาจารย์และขอพาอาโอยามะไปห้องพยาบาล
"ฉันอยากจะถามเขา และที่นี่ก็เหมาะที่สุดแล้ว"
อิสึคุ : คือว่า...ก่อนหน้านี้ ที่ข้อความที่เธอทิ้งไว้บนระเบียงนั้น...
อิสึคุ : "ผมรู้นะ" นั่นหมายความว่ายังไงหรือ?
อาโอยามะ : เรื่องที่อัตลักษณ์ของเธอไม่เหมาะกับร่างกายของเธอน่ะสิ
คำพูดนั้นทำเอาอิสึคุหน้าซีดด้วยความคาดไม่ถึง
"นี่มันอะไรกันเนี่ย...? อาโอยามะคุง...?"
อาโอยามะ : เธอกับผมน่ะเหมือนกัน
อิสึคุ : เหมือนกัน…!? อะไร
อาโอยามะ : ผมน่ะ ต้องสวมเข็มขัดช่วยควบคุมนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ
อาโอยามะ : ถ้าผมไม่สวมมันไว้ตลอดล่ะก็ บางครั้งเลเซอร์สะดือของผมจะหลุดลอดออกมาได้ มันเป็นมาตั้งแต่เกิดแล้วล่ะ
อาโอยามะ : ดังนั้นจึงถือได้ว่าอัตลักษณ์ของผมกับร่างกายของผมจึงไม่เหมาะสมกัน
อาโอยามะ : นั่นคือสิ่งที่หมอบอกผม
อาโอยามะ : เมื่อตอนที่เธอเข้าเรียน เธอก็ไม่สามารถควบคุมอัตลักษณ์ของตัวเองได้เหมือนกันใช่ไหมล่ะ? ผมคิดมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วว่าเธอกับผมนั้นเป็นเหมือนกัน
อาโอยามะ : แต่ตั้งแต่จบการทดลองงานมา หรือตั้งแต่ก่อนหน้านั้น ฉันรู้สึกว่านายดูเคร่งเครียดขึ้นเรื่อยๆ
อิสึคุ : อาโอยามะคุง...
อาโอยามะ : เธอรู้สึกดีใจกับของขวัญเซอร์ไพรซ์ไหมล่ะ?
อาโอยามะ : ผมชอบของขวัญเซอร์ไพรซ์มากที่สุดเลย ผมเลยคิดว่าจะทำให้เธอดีใจด้วย
อาโอยามะ : เธอคิดว่ายังไงล่ะ? ชีสที่ให้ไปนั่นอร่อยไหม?
อิสึคุ : ฉันไม่กล้ากินหรอก!
อาโอยามะ : ถ้าเธอเอาแต่เผชิญปัญหาอยู่คนเดียว
อาโอยามะ : เธอก็คงไม่สามารถเปล่งประกายได้แน่ๆเลยล่ะ
คำพูดของอาโอยามะทำให้อิสึคุรู้สึกซาบซึ้งเล็กๆ
"เขาทำให้ฉันกลัวแทบแย่ แต่...ทั้งหมดนั้นก็เพื่อให้กำลังใจฉัน..."
อิสึคุ : ขอบใจนะ
อิสึคุ : ของขวัญเซอร์ไพรซ์นั่นน่ะได้ผลมากเลยล่ะ อาโอยามะคุง
แต่ทันใดนั้นใบหน้าของอาโอยามะก็นิ่งสนิทไป…?!
อิสึคุ : อาโอยามะคุง?
อาโอยามะ : มันออกมาเสียแล้วล่ะ
(เวลาอาโอยามะจะยิงแสง เขาจะต้องเกร็งกล้ามเนื้อหน้าท้องไปด้วย แต่ถ้าคนเราเกร็งกล้ามเนื้อท้องอย่างต่อเนื่องแบบหักโหมเป็นเวลานานๆก็จะเป็นการบีบรัดลำไส้ของตัวเองไปด้วย...และทำให้อุจจาระในลำไส้ถูกบีบออกมาเร็วกว่าปกติ...)
หลังจากนั้น...
"ตั้งแต่นั้นมา"
"อาโอยามะคุงกับฉันก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกันไปเลย"