ลูกเรียนจบเเล้วออกไปมีชีวิตเป็นของตัวเอง มันเร็วไปไหม ต้องอายุเท่าไหร่ ถึงจะเรียกว่าเหมาะสม?

อีกเพียงแค่ไม่ถึงเทอม ลูกสาวเราก็จะเรียนจบแล้ว วันนี้เค้าไม่ใช่เด็กน้อยที่เดินตามแม่อีกต่อไป เมื่อวานเค้าเพิ่งจะโทรมาบอกว่า จะหางานทำที่เมืองหลวง (เค้าเรียนที่นั่น) เค้าบอกว่าที่บ้านเราชนบทจนเกินไป ไม่มีสายงานที่เค้าต้องการจะทำ

ก่อนที่เค้าจะไปเรียนมหาลัย เราเคยคิดเอาไว้ว่า หลังจากที่เรียนจบแล้ว เค้าก็คงจะกลับมาอยู่บ้าน หางานทำแถวบ้าน จนกว่าจะแต่งงาน ถึงจะแยกออกไป (สังคมไทยๆเราก็เป็นแบบนี้)

และเหตุผลหลักๆเลยก็น่าจะเป็นเพราะเค้ามีแฟน เด็กหนุ่มที่คบหากันมาตั้งแต่ปีหนึ่งเทอมแรก ซึ่งตอนแรกเราก็คิดว่าคงจะคบกันไม่นาน อีกหน่อยก็คงจะเลิกรากันไป เหมือนกับหลายๆคู่ แค่ก็จับผลัดจับผลู รักกันเหนียวแน่นจนไกล้จะเรียนจบแล้วทั้งคู่ แถมยังมีโครงการณ์เรียบร้อยแล้วว่า จะทำงานสักสองปี แล้วจะกลับไปต่อโท (ขอทุนบริษัทไปเรียนต่อ) หลังจากนั้นก็จะแต่งงานกัน และจะมีลูกตอนอายุ 27 เค้าจะยังไม่แต่งงานตอนนี้ เพราะอยากทำงานเก็บเงินก่อน เราได้ยินแล้วก็อ้าปากค้าง คือมันอึ้ง มันพูดไม่ออก ทำได้แค่รับฟังแล้วก็อือๆออๆ

ลูกสาวบอกกับเราว่า อยากให้เราแนะนำว่าสิ่งที่เค้าคิดที่จะทำถูกหรือผิดยังไง เค้าพร้อมที่จะรับฟังคำตักเตือน เรื่องจริงก็คือเรากำลังอึ้ง เลยไม่รู้จะแนะนำยังไง เราก็แค่ถามว่าจะทำงานที่ไหน และจะพักอยู่ที่ไหน เค้ารีบส่งเวปของอพาตเม้นท์มาให้เราดู พร้อมกับแผนที่ในกูเกิ้ล

เค้าไม่เคยบอกกับเราก็จริงว่าจะอยู่กับแฟน แต่เราคิดไว้ว่าน่าจะเป็นแบบนั้น เรารู้ว่าเค้ารักกันมาก และเด็กผู้ชายก็เป็นคนดี มาจากครอบครัวที่ดี สมัยตอนที่คบหากันใหม่ๆ ทั้งพ่อและแม่ของแฟนลูกสาวเดินทางมาทำความรู้จักกับเราและสามี เราก็พอจะมองออกว่า ทั้งคู่เอ็นดูลูกสาวเรามาก ไม่ต่างกับที่เราเอ็นดูลูกชายเค้า ทุกครั้งที่แฟนลูกสาวมาเที่ยวบ้าน เราจะจัดห้องพักให้ ดูแลเหมือนกับลูกเราคนนึง เด็กทั้งคู่เข้ากับครอบครัวทั้งสองฝ่ายได้ดี ในสายตาเราเค้าเป็นคู่ที่เหมาะสม

เราไม่ได้ทุกข์ แต่เราก็ไม่ได้มีความสุข เรายังรู้สึกว่าเค้ายังเป็นลูกสาวตัวเล็กๆ มันเร็วเกินไปที่เค้าจะจากอกไปไวขนาดนี้ นับวันเค้ายิ่งห่าง เรารักลูกนะ รักมาก เรามีความสุขที่เห็นเค้ามีความสุข และเราก็มั่นใจว่า เราสามารถรักผู้ชายที่ลูกเรารักได้เหมือนกับลูกเราอีกคน แต่เราก็ยังสับสน เหมือนยังมีบางสิ่งบางอย่างที่ยังค้างคาใจ แต่เราก็พูดออกมาไม่ได้ ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะเค้าทั้งคู่อายุเพียงเเค่ 21

เราคุยเรื่องนี้กับสามี สามีเราบอกว่า เราควรที่จะดีใจกับลูก เค้ารู้จักการวางแผนชีวิต เค้ารู้ว่าตัวเองต้องการอะไร สามีบอกให้เราปล่อยวาง เราควรที่จะมีความสุขกับลูก ปล่อยให้อนาคตเป็นเรื่องของเค้าสองคน เอาไว้เค้าต้องการความช่วยเหลือจากเราเมื่อไหร่ค่อยเข้าไปก็ยังไม่สาย

ถ้าคุณเป็นเรา คุณจะคิดยังไงกับเรื่องนี้ และคุณจะบอกกับลูกยังไง ถึงความรู้สึกของตัวเอง ??