พอดีเจ้าของกระทู้กำลังจะจบม.6 แล้วต่อมหาลัย
แต่พอดีเป็นคนที่เข้ากับคนยากมาก(ยากจริงๆ)
และเป็นอะไรก็ไม่รู้ได้ยินเสียงคนหัวเราะก็ไม่ได้ นึกว่าเขาหัวเราะใส่เรา ปกติไปใหนมาใหนก็ใส่เสื้อกันหนาวมีฮูดกับหูฟังไว้ด้วยแล้วก็จะเปิดเพลงดังๆกบเสียงอย่างอื่น เคยทำร้ายเพื่อนร่วมห้องจนคิ้วแตกปากแตกแล้วถูกส่งห้องปกครองมาครั้งนึง ก็คืออยู่ดีๆก็มากวน*เท้า*นี่
หลังจากนั้นก็ไม่มีใครกล้าแหย่หรือแกล้งเลย เพื่อนจะมาคุยก็ไม่มี มีครั้งนึงเคยเปิดใจให้กับคนๆนึง รู้สึกตอนนั้นแบบมีชีวิตชีวามากแต่ก็กลับเป็นเหมือนเดิม... มาให้ความหวังแล้วก็จากไปเอง ตอนนี้เข็ดมากๆ ไม่อยากรับรู้หรืออะไรอีกเลย มันมีอะไรที่จะช่วยให้หายแบบนี้หรือวิธีการใช้ชีวิตคนเดียวโดยมีความสุขที่มหาลัยได้บ้าง ? ปล.ไม่ค่อยได้เขียนอะไรแบบนี้บ่อยแต่ก็ไม่ไหวจริงๆ ไม่รู้จะทำยังไงดีคิดสั้นก็ไม่ได้ เพราะยังเป็นความหวังของพ่อแม่อยู่
เป็นคนที่เข้ากับคนยากมากๆ และโมโหร้ายด้วย ควรจะทำยังไงดีเมื่อขึ้นมหาลัย?
แต่พอดีเป็นคนที่เข้ากับคนยากมาก(ยากจริงๆ)
และเป็นอะไรก็ไม่รู้ได้ยินเสียงคนหัวเราะก็ไม่ได้ นึกว่าเขาหัวเราะใส่เรา ปกติไปใหนมาใหนก็ใส่เสื้อกันหนาวมีฮูดกับหูฟังไว้ด้วยแล้วก็จะเปิดเพลงดังๆกบเสียงอย่างอื่น เคยทำร้ายเพื่อนร่วมห้องจนคิ้วแตกปากแตกแล้วถูกส่งห้องปกครองมาครั้งนึง ก็คืออยู่ดีๆก็มากวน*เท้า*นี่
หลังจากนั้นก็ไม่มีใครกล้าแหย่หรือแกล้งเลย เพื่อนจะมาคุยก็ไม่มี มีครั้งนึงเคยเปิดใจให้กับคนๆนึง รู้สึกตอนนั้นแบบมีชีวิตชีวามากแต่ก็กลับเป็นเหมือนเดิม... มาให้ความหวังแล้วก็จากไปเอง ตอนนี้เข็ดมากๆ ไม่อยากรับรู้หรืออะไรอีกเลย มันมีอะไรที่จะช่วยให้หายแบบนี้หรือวิธีการใช้ชีวิตคนเดียวโดยมีความสุขที่มหาลัยได้บ้าง ? ปล.ไม่ค่อยได้เขียนอะไรแบบนี้บ่อยแต่ก็ไม่ไหวจริงๆ ไม่รู้จะทำยังไงดีคิดสั้นก็ไม่ได้ เพราะยังเป็นความหวังของพ่อแม่อยู่