หลายๆครั้งผมทะเลาะกับแฟนบ่อยมาก และทุกครั้ง ผมก็เป็นฝ่ายง้อเสมอ ประเด็นที่เราทะเลาะกันเกือบทุกวัน บางทีมันเป็นการที่จะเอาชนะกันแทบทุกรอบ โดยต้นเหตุเกิดจากการ ใช้ตังของเค้า...
ผมเอง มีร้านอาหารเล็กๆ เป็นร้านขนมจีนบุฟเฟ่ต์ ช่วงแรกๆ เราขายดีมาก คนเยอะล้นหลาม พอหลังๆคนเริ่มซาลง ตามกระแสที่แผ่วลง ผมก็นั่งคิดวิธีการค้นหาอะไรใหม่ๆเข้ามาขายที่ร้าน และโปรโมชั่นต่างๆ หลายๆอย่าง วันๆนึงค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูง เพราะเป็นร้านอาหารสไตล์บุฟเฟ่ต์ เพราะฉะนั้นผมจึง เซฟมากเรื่องเงินที่จะใช้จ่ายในแต่ละวัน ต้องบอกก่อน ผมเป็นคนกินง่ายและอยู่ง่าย ไม่ติดหรู แต่ถ้าเป็นแต่ก่อน ผมก็ชอบกินดีๆอยู่ดีๆใช้ของดีๆ แต่พอมีร้าน และอีกอย่าง...! [มีลูก] ผมก็เปลี่ยนเลย จากชีวิตที่เคยใช้ดีๆกินดีๆ ก็กลับกลายเป็นว่า มาโฟกัสที่ลูกกับร้าน ให้มากที่สุด แต่1เลย หลักๆผมจะคิดว่า ร้านมันทำให้ผมได้ตัง มาจุนเจือชีวิตลูกและครอบครัว ผมจึงทำทุกอย่างให้ร้านของผมขายดี เพื่อที่จะมีเงินเลี้ยงดูลูกและแฟน แต่กลับกัน แฟนผมโอเคน่ะ หน้าที่และการตกลงเริ่มเกิดขึ้น ผมให้เค้าดูลูกเต็มที่ ผมดูร้าน ยันปิดร้าน แล้วค่อยให้เค้าลงมาช่วยบ้างเล็กน้อย แต่ในแต่ละวัน เค้าใช้เงินที่มันค่อนข้าง ที่จะไร้เหตุผล จะต้องกินนู้นกินนี้ ตามที่เค้าอยาก ซึ่งผมก็พูดทุกครั้ง ว่าจะทำไรใช้ไร ให้คิดถึงรายจ่าย หรือการขายของเรามั้งน่ะ เราไม่ได้ขายดีเสมอไป ไม่ใช่สักแต่อยากอะไร จะทำไร ทำเลย มีความอดทนบ้างน่ะ ทุกวันนี้ ให้ผมกินขนมจีนทุกวัน ผมก็กินครับ เพราะผมไม่ได้ไปซื้ออย่างอื่นมากิน หรือว่าอยากกินไอนุ้นก็ต้องไปหาซื้อมากิน ผมคำนึงถึงทุกวันนี้ ว่าเราขายดีมั้ย อะไรยังไง ใกล้สิ้นเดือนมั้ย รายจ่ายมีอะไรมารออีก *ที่เขียนคิ้วแท่งนึง...ครับ มันสำคัญ เข้าใจน่ะ สำหรับ ผญ แท่งนึงราคา 90 เท่ากับผมซื้อผักมาหั่นให้ลูกค้ากินได้วันนึง ซื้อขนม ซื้อนุ้นซื้อนี้ จนผมรุ้สึกเหนื่อยกับการหาตังมาก ผมคบมา3ปี มีลูกคนนึง ทั้งๆที่ผมไม่พร้อม แต่พอมี ผมต้องพร้อมทุกอย่างเพื่อให้ลูกและครอบครัวไปในทางที่ดี ผมจึงทำธุรกิจนี้ เงินเก็บผมหมด ทุกอย่างศูนย์ ผมต้องนับ1กับร้านนี้ ผมเลยจิงจังมาก เพราะมันเป็นหนทางเดียว ที่จะทำให้ ลูกและครอบครัวอยู่สบาย ผมพูดทุกครั้ง ว่าร้านนี้เป็นร้านของเรา เราต้องช่วยกัน แต่ทำไมผมถึงรุ้สึกเหนื่อยกว่าเค้า วันๆผมไม่ได้อะไรกับเขาบ้างเลย เห็นเพื่อนกินนุ้นกินนี้ ผมอยากน่ะ แต่ผมอดทนได้ ยอมรับความเป็นจิงทุกวันนี้มันเป็นอย่างไร พอถึงเวลาทะเลาะกัน ผมบอกเหตุผลทุกครั้ง ว่าทำไม ถึงไม่ให้อยากใช้ตัง เพราะอะไร ทำไม เพราะร้านเราช่วงนี้ขายไม่ดี และทุกครั้งที่ใช้ตัง ผมก็ไม่มีเงินจ่ายค่าของในแต่ละวัน ให้กับแม่ครัว ผมพยายามถึงที่สุด ให้เค้าเข้าใจว่าร้านนี้เป็นร้านเค้า และพยายามประคับประคองไปด้วยกัน ควรแยกแยะว่า ร้านนี้ต้องมาที่1น่ะ เพราะมันคือหนทางที่เราจะได้ตังมาจากทางนี้ทางเดียว จนทุกวันนี้ ผมรับงานเพิ่ม นอกเวลา ปิดร้านเสร็จ ทุกวันเสาร์ก็รับจ็อบเสริม ไปเปิดเพลง [ผมเป็น DJ ตามผับมาก่อน] เพื่อที่หาเงินมาจุนเจือค่าใช้จ่าย ค่าเช่าร้าน น้ำไฟ บลาๆๆ ทะเลาะกันที เรื่องนี้ๆๆน่ะ แต่ยกประเด็นไปเรื่องอื่นตลอด เพื่อที่ให้ผมยอมรับกับสิ่งที่ผมเคยทำผิดในอดีต จะได้เลิกเถียงกันในเรื่องที่ทะเลาะกันณ.ตอนนี้ อื้มมมม ผมนี่ พุดไรไม่ออก เป็นแบบนี้มานาน ผมอึดอัด พุดกับใครไม่ได้ เพราะต่อหน้าที่บ้าน เค้าทำตัวเหมือนคนคิดได้ ภาพลักษณ์ดูดีกับที่บ้านผม แต่กับผมมันไม่ใช่เลย ผมเหนื่อยครับ และไม่รุ้ว่าจะต้องทนได้อีกนานแค่ไหน ปัจจุบัน ผมอายุ28 อีกไม่กี่วัน29 นี้ก็ใกล้จะ30แล้ว ผมอยากตั้งตัว มีไรเป็นของตัวเองบ้างแล้ว ผมเลยไม่รู้ว่า ผมจะทำยังไงต่อ เพื่อที่ให้มันไปได้ต่อ เพราะผมจนปัญญาแล้วครับ วันๆคิดแต่เรื่องร้าน ผมก็คิดเยอะมากพอแล้ว อยากจะถามเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ ว่ามีใครมีความคิดเห็นยังไงกันบ้างครับ กับเรื่องนี้ แล้วถ้าเป็นคุณจะแก้ไขปัญหากันแบบไหนครับ
[วุฒิภาวะ อายุ... เท่ากันครับ]
คบกับแฟนมา3ปีกว่า.....
ผมเอง มีร้านอาหารเล็กๆ เป็นร้านขนมจีนบุฟเฟ่ต์ ช่วงแรกๆ เราขายดีมาก คนเยอะล้นหลาม พอหลังๆคนเริ่มซาลง ตามกระแสที่แผ่วลง ผมก็นั่งคิดวิธีการค้นหาอะไรใหม่ๆเข้ามาขายที่ร้าน และโปรโมชั่นต่างๆ หลายๆอย่าง วันๆนึงค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูง เพราะเป็นร้านอาหารสไตล์บุฟเฟ่ต์ เพราะฉะนั้นผมจึง เซฟมากเรื่องเงินที่จะใช้จ่ายในแต่ละวัน ต้องบอกก่อน ผมเป็นคนกินง่ายและอยู่ง่าย ไม่ติดหรู แต่ถ้าเป็นแต่ก่อน ผมก็ชอบกินดีๆอยู่ดีๆใช้ของดีๆ แต่พอมีร้าน และอีกอย่าง...! [มีลูก] ผมก็เปลี่ยนเลย จากชีวิตที่เคยใช้ดีๆกินดีๆ ก็กลับกลายเป็นว่า มาโฟกัสที่ลูกกับร้าน ให้มากที่สุด แต่1เลย หลักๆผมจะคิดว่า ร้านมันทำให้ผมได้ตัง มาจุนเจือชีวิตลูกและครอบครัว ผมจึงทำทุกอย่างให้ร้านของผมขายดี เพื่อที่จะมีเงินเลี้ยงดูลูกและแฟน แต่กลับกัน แฟนผมโอเคน่ะ หน้าที่และการตกลงเริ่มเกิดขึ้น ผมให้เค้าดูลูกเต็มที่ ผมดูร้าน ยันปิดร้าน แล้วค่อยให้เค้าลงมาช่วยบ้างเล็กน้อย แต่ในแต่ละวัน เค้าใช้เงินที่มันค่อนข้าง ที่จะไร้เหตุผล จะต้องกินนู้นกินนี้ ตามที่เค้าอยาก ซึ่งผมก็พูดทุกครั้ง ว่าจะทำไรใช้ไร ให้คิดถึงรายจ่าย หรือการขายของเรามั้งน่ะ เราไม่ได้ขายดีเสมอไป ไม่ใช่สักแต่อยากอะไร จะทำไร ทำเลย มีความอดทนบ้างน่ะ ทุกวันนี้ ให้ผมกินขนมจีนทุกวัน ผมก็กินครับ เพราะผมไม่ได้ไปซื้ออย่างอื่นมากิน หรือว่าอยากกินไอนุ้นก็ต้องไปหาซื้อมากิน ผมคำนึงถึงทุกวันนี้ ว่าเราขายดีมั้ย อะไรยังไง ใกล้สิ้นเดือนมั้ย รายจ่ายมีอะไรมารออีก *ที่เขียนคิ้วแท่งนึง...ครับ มันสำคัญ เข้าใจน่ะ สำหรับ ผญ แท่งนึงราคา 90 เท่ากับผมซื้อผักมาหั่นให้ลูกค้ากินได้วันนึง ซื้อขนม ซื้อนุ้นซื้อนี้ จนผมรุ้สึกเหนื่อยกับการหาตังมาก ผมคบมา3ปี มีลูกคนนึง ทั้งๆที่ผมไม่พร้อม แต่พอมี ผมต้องพร้อมทุกอย่างเพื่อให้ลูกและครอบครัวไปในทางที่ดี ผมจึงทำธุรกิจนี้ เงินเก็บผมหมด ทุกอย่างศูนย์ ผมต้องนับ1กับร้านนี้ ผมเลยจิงจังมาก เพราะมันเป็นหนทางเดียว ที่จะทำให้ ลูกและครอบครัวอยู่สบาย ผมพูดทุกครั้ง ว่าร้านนี้เป็นร้านของเรา เราต้องช่วยกัน แต่ทำไมผมถึงรุ้สึกเหนื่อยกว่าเค้า วันๆผมไม่ได้อะไรกับเขาบ้างเลย เห็นเพื่อนกินนุ้นกินนี้ ผมอยากน่ะ แต่ผมอดทนได้ ยอมรับความเป็นจิงทุกวันนี้มันเป็นอย่างไร พอถึงเวลาทะเลาะกัน ผมบอกเหตุผลทุกครั้ง ว่าทำไม ถึงไม่ให้อยากใช้ตัง เพราะอะไร ทำไม เพราะร้านเราช่วงนี้ขายไม่ดี และทุกครั้งที่ใช้ตัง ผมก็ไม่มีเงินจ่ายค่าของในแต่ละวัน ให้กับแม่ครัว ผมพยายามถึงที่สุด ให้เค้าเข้าใจว่าร้านนี้เป็นร้านเค้า และพยายามประคับประคองไปด้วยกัน ควรแยกแยะว่า ร้านนี้ต้องมาที่1น่ะ เพราะมันคือหนทางที่เราจะได้ตังมาจากทางนี้ทางเดียว จนทุกวันนี้ ผมรับงานเพิ่ม นอกเวลา ปิดร้านเสร็จ ทุกวันเสาร์ก็รับจ็อบเสริม ไปเปิดเพลง [ผมเป็น DJ ตามผับมาก่อน] เพื่อที่หาเงินมาจุนเจือค่าใช้จ่าย ค่าเช่าร้าน น้ำไฟ บลาๆๆ ทะเลาะกันที เรื่องนี้ๆๆน่ะ แต่ยกประเด็นไปเรื่องอื่นตลอด เพื่อที่ให้ผมยอมรับกับสิ่งที่ผมเคยทำผิดในอดีต จะได้เลิกเถียงกันในเรื่องที่ทะเลาะกันณ.ตอนนี้ อื้มมมม ผมนี่ พุดไรไม่ออก เป็นแบบนี้มานาน ผมอึดอัด พุดกับใครไม่ได้ เพราะต่อหน้าที่บ้าน เค้าทำตัวเหมือนคนคิดได้ ภาพลักษณ์ดูดีกับที่บ้านผม แต่กับผมมันไม่ใช่เลย ผมเหนื่อยครับ และไม่รุ้ว่าจะต้องทนได้อีกนานแค่ไหน ปัจจุบัน ผมอายุ28 อีกไม่กี่วัน29 นี้ก็ใกล้จะ30แล้ว ผมอยากตั้งตัว มีไรเป็นของตัวเองบ้างแล้ว ผมเลยไม่รู้ว่า ผมจะทำยังไงต่อ เพื่อที่ให้มันไปได้ต่อ เพราะผมจนปัญญาแล้วครับ วันๆคิดแต่เรื่องร้าน ผมก็คิดเยอะมากพอแล้ว อยากจะถามเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ ว่ามีใครมีความคิดเห็นยังไงกันบ้างครับ กับเรื่องนี้ แล้วถ้าเป็นคุณจะแก้ไขปัญหากันแบบไหนครับ
[วุฒิภาวะ อายุ... เท่ากันครับ]