อย่างแรกเลยขออภัยถ้าหากพิมพ์ผิดนะคะ
เมื่อวานนี้ได้ดูหนังรักเรื่อง Love rosie จนอดคิดไม่ได้ว่าทำไมมันเหมือนเรื่องของเราเลยละ เราเลยอยากแชร์ประสบการณ์ค่ะอยากระบายบ้าง
เรื่องของเรามันเริ่มต้นขึ้นเมื่อ ตอน ม. 1 ช่วง Poppy love ช่วงนั้นเราก็ยังหัวฟูๆ หน้าปลวกๆที่ยังไม่รู้จักความรัก จนกระทั่งเราได้รู้จักกับเพื่อนคนนึงที่ชื่อว่า ออย เขาจะเข้ามาคอยแกล้งเราบ่อยๆ เราเคยโดนแกล้งจนร้องไห้ด้วยนะ โดนแกล้งจนเรารู้สึกไม่อยากคุยด้วยเหม็นขี้หน้ามัน เราเลยเลิกคุยเลิกยุ่งเกี่ยวกับเพื่อนคนนี้ จนออยเดินเข้ามาถามว่า "รังเกียจกันมากหรอ" เราเลยตอบไปว่า "ป่าว แค่ไม่อยากยุ่งด้วย" หลังจากนั้นเราก็กลายเป็นเหมือนคนรู้จักกันทั่วไปๆ แต่ทำไมไม่รู้ เวลาเรามองไปทางไหนสายตาของเราก็จะหยุดอยู่ที่เพื่อนคนนี้ตลอดเวลา เหมือนมันขาดหายอะไร เรายังอยากคุยอยากเล่นกับเขา ทั้งๆที่โดนแกล้งแบบหนักหน่วง เหมือนคนโรคจิตเลยเนอะว่าไหม จนเราได้รู้ใจตัวเองว่า เราหลงรักเพื่อนคนนี้เข้าซะแล้วล่ะ
แต่ด้วยความเป็นเพื่อน เราเลยแอบรู้สึกแบบนี้เงียบๆคนเดียวไม่เคยบอกใคร แม้กระทั่งเพื่อนสนิท
จนกระทั่งขึ้น ม.4 เราก็ยังอยู่โรงเรียนเดียวกันอยู่แต่คนละห้อง ในตอนเช้าเราจะมานั่งโรงอาหารทุกเช้า และด้วยความที่เคยอยู่ห้องเดียวกัน เราก็จะยังนั่งคุยนั่งเล่นด้วยกันตอนเช้าเหมือนเดิม ด้วยความที่เราโตขึ้นเลยปล่อยๆเรื่องที่ผ่านมา เรากับออยก็คุยกันมากขึ้นกว่าแต่ก่อนไปไหนมาไหนด้วยกันทุกเช้ากินข้าวทำการบ้านหรือแม้แต่ลอกการบ้านก็ตาม (ป.ล ออยอยู่ห้องคิงค่ะ เขาเก่งมากเราเลยลอกการบ้านอยู่บ่อยๆ)
เริ่มโตแล้วนี่ค่ะเขาก็ไปมีแฟน เรานี่หึงมากชีช้ำระกำใจ แต่ต้องเก็บเอาไว้เหยียบให้มิดท่องเอาไว้ค่ะว่า "เพื่อนค่ะเพื่อน อย่าคิดเกินเลยเชียวนะ"
ผ่านมาสักพักเราก็มีรุ่นพี่มาคุยด้วย ทำเอาใจแกว่งเลยค่ะทำให้เราเลิกสนใจเรื่องของออยน้อยลง ไปไหนมาไหนด้วยกันน้อยลง มันเป็นเรื่องธรรมดาค่ะตอนนั้นหูยยเรามีผู้ชายมาจีบอ่ะ หน้าแบบนี้ก็มีด้วยภูมิใจค่ะ เราเริ่มชอบพี่เขามากขึ้นเวลาเราปลื้มใคร เราก็จะชอบเล่าว่าเขาดีแบบนั้นแบบนี้
ซึ่งแน่นอนค่ะ ว่าเราก็เล่าให้ออยฟังเหมือนกัน แต่เขากลับบอกว่า "พี่เขาเป็นเกย์บ้างล่ะ นิสัยไม่ดีแบบนั่นแบบนี้ เลิกยุ่งไปซะ" พูดกรอกหูเราทุกวัน
จนเราอดถามไม่ได้ว่า "ถ้าพี่เขาไม่ดีแล้วแบบไหนดีห่ะ" ออยสวนกลับขึ้นมาทันควันเลยค่ะ "แบบเรานี่ไง"
เล่นเอาเราเงียบพูดไม่ออก ใจไม่รักดีกลับเต้นแรงขึ้นมากอีก คิดไปว่าอีกฝ่ายคงรู้สึกบ้างแหละ ดีใจยังไม่ถึง 1 นาที "ผู้หญิงน่าเบื่อแบบนี้ใครมันจะไปชอบลง ใครตกหลุมรักนี่ก็แบบตาบอดสุดๆ" เขาเป็นคนค่อนข้างปากหมาค่ะ ความรู้สึกแบบขึ้นไปจนจุดสูงสุดแล้วโดนกระโดดถีบสู่ปากเหว
เซ็งค่ะ ผ่านมาม.5 เราก็เลิกชอบพี่คนนั้น ไม่รู้ทำไมนะคะ แฟนออยก็ไปอยู่โรงเรียนอื่นสักพักเราก็ได้ข่าวว่าเลิกกันแล้ว แต่เราก็ไม่ได้สนใจนะคะ รู้มากไปก็เจ็บป่าวๆ ยิ่งโตขึ้นเราก็ยิ่งสนิทกันมากขึ้นค่ะ อยู่ด้วยกันตอนเช้าเที่ยงก็กินข้าวด้วยกันเย็นก็ไปรับไปส่งยิ่งทำให้เราตัดใจจากเพื่อนคนนี้ไม่ได้สักที มีแต่ความรู้สึกที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเรา 2 คนจบ ม.6
เราต่างได้มหาลัยคนละทีค่ะ และไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย จนกระทั่งวันหนึ่งออยถามรูปลง Facebook เรานี่ใจเต้นเลยค่ะ เพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไรเราก็ยังชอบเขาอยู่ตลอดมา เราเลยไปจน like ตามปกติ ออยก็ทักมาเลยค่ะ
"เป็นไง ทรงผมนี้หล่อป่าว"
เรา :: "ไม่หล่อ เห็นแต่รูปไม่เห็นตัวจริงจะไปรู้ได้ไง"
ออย :: "โห ไม่เคยชมอ่ะ"
เรา :: "ไม่ถามแฟนล่ะ มาถามเราทำไม" ฮั่นแน่ พิมพ์อะไรลงปายยย เราพิมพ์โดยไม่ผ่านกระบวนการกรองของสมองเลยค่ะตอนนั้น ไม่รู้ทำไมถึงถามอะไรแบบนั้นออกไป
ออย :: "โสดว่ะ จีบใครไม่เป็นมีแต่ผญเข้ามาก่อนอ่านะ"
เรา :: "หมั่นไส้ว่ะ งี้เจอผญที่ชอบก็ไม่กินแห้วหรอ"
ออย :: "แห้วดิ กินมาตั้งนานล่ะ คนนี้พูดไปแกก็รู้จัก รู้จักดีเลยด้วย"
เท่านั้นละค่ะ ต่อมเผือกก็ทำงานเต็มที่ ใครว่ะ! เราไล่ชื่อหมดทุกคนเลยค่ะที่เรารู้จัก สุดท้ายเขาก็ตอบกลับมาว่า "ไม่ใช่ๆ" อยู่อย่างนั้น
เรา :: "เนี่ยคนสุดท้ายแล้ว รู้จักดีเลย ตัวเค้าเองนี่ไง รู้จักดีเลย"
ออย :: "ก็ฉลาดนิ ชอบมาตั้งนานแล้วตั้งแต่เขาเจอแกครั้งแรก"
เปรี้ยง เหมือนฟ้าผ่าเลยค่ะ เราดีใจมากสุดท้ายเราก็ไม่ได้คบกันนะคะ เพราะเรามีแฟนแล้วจะให้เราทิ้งคนที่เขาไม่ได้ทำผิดได้ยังไง และอีกอย่างเราก็ยังรู้สึกดีกับอีกคนอยู่เหมือนกัน สุดท้ายเรา2คนก็ยังคุยกันเหมือนเดิมค่ะเป็นเพื่อนกัน
เดี๋ยวมาต่อนะคะ.......
ความรักของฉัน เหมือนกับหนัง Love rosie
เมื่อวานนี้ได้ดูหนังรักเรื่อง Love rosie จนอดคิดไม่ได้ว่าทำไมมันเหมือนเรื่องของเราเลยละ เราเลยอยากแชร์ประสบการณ์ค่ะอยากระบายบ้าง
เรื่องของเรามันเริ่มต้นขึ้นเมื่อ ตอน ม. 1 ช่วง Poppy love ช่วงนั้นเราก็ยังหัวฟูๆ หน้าปลวกๆที่ยังไม่รู้จักความรัก จนกระทั่งเราได้รู้จักกับเพื่อนคนนึงที่ชื่อว่า ออย เขาจะเข้ามาคอยแกล้งเราบ่อยๆ เราเคยโดนแกล้งจนร้องไห้ด้วยนะ โดนแกล้งจนเรารู้สึกไม่อยากคุยด้วยเหม็นขี้หน้ามัน เราเลยเลิกคุยเลิกยุ่งเกี่ยวกับเพื่อนคนนี้ จนออยเดินเข้ามาถามว่า "รังเกียจกันมากหรอ" เราเลยตอบไปว่า "ป่าว แค่ไม่อยากยุ่งด้วย" หลังจากนั้นเราก็กลายเป็นเหมือนคนรู้จักกันทั่วไปๆ แต่ทำไมไม่รู้ เวลาเรามองไปทางไหนสายตาของเราก็จะหยุดอยู่ที่เพื่อนคนนี้ตลอดเวลา เหมือนมันขาดหายอะไร เรายังอยากคุยอยากเล่นกับเขา ทั้งๆที่โดนแกล้งแบบหนักหน่วง เหมือนคนโรคจิตเลยเนอะว่าไหม จนเราได้รู้ใจตัวเองว่า เราหลงรักเพื่อนคนนี้เข้าซะแล้วล่ะ
แต่ด้วยความเป็นเพื่อน เราเลยแอบรู้สึกแบบนี้เงียบๆคนเดียวไม่เคยบอกใคร แม้กระทั่งเพื่อนสนิท
จนกระทั่งขึ้น ม.4 เราก็ยังอยู่โรงเรียนเดียวกันอยู่แต่คนละห้อง ในตอนเช้าเราจะมานั่งโรงอาหารทุกเช้า และด้วยความที่เคยอยู่ห้องเดียวกัน เราก็จะยังนั่งคุยนั่งเล่นด้วยกันตอนเช้าเหมือนเดิม ด้วยความที่เราโตขึ้นเลยปล่อยๆเรื่องที่ผ่านมา เรากับออยก็คุยกันมากขึ้นกว่าแต่ก่อนไปไหนมาไหนด้วยกันทุกเช้ากินข้าวทำการบ้านหรือแม้แต่ลอกการบ้านก็ตาม (ป.ล ออยอยู่ห้องคิงค่ะ เขาเก่งมากเราเลยลอกการบ้านอยู่บ่อยๆ)
เริ่มโตแล้วนี่ค่ะเขาก็ไปมีแฟน เรานี่หึงมากชีช้ำระกำใจ แต่ต้องเก็บเอาไว้เหยียบให้มิดท่องเอาไว้ค่ะว่า "เพื่อนค่ะเพื่อน อย่าคิดเกินเลยเชียวนะ"
ผ่านมาสักพักเราก็มีรุ่นพี่มาคุยด้วย ทำเอาใจแกว่งเลยค่ะทำให้เราเลิกสนใจเรื่องของออยน้อยลง ไปไหนมาไหนด้วยกันน้อยลง มันเป็นเรื่องธรรมดาค่ะตอนนั้นหูยยเรามีผู้ชายมาจีบอ่ะ หน้าแบบนี้ก็มีด้วยภูมิใจค่ะ เราเริ่มชอบพี่เขามากขึ้นเวลาเราปลื้มใคร เราก็จะชอบเล่าว่าเขาดีแบบนั้นแบบนี้
ซึ่งแน่นอนค่ะ ว่าเราก็เล่าให้ออยฟังเหมือนกัน แต่เขากลับบอกว่า "พี่เขาเป็นเกย์บ้างล่ะ นิสัยไม่ดีแบบนั่นแบบนี้ เลิกยุ่งไปซะ" พูดกรอกหูเราทุกวัน
จนเราอดถามไม่ได้ว่า "ถ้าพี่เขาไม่ดีแล้วแบบไหนดีห่ะ" ออยสวนกลับขึ้นมาทันควันเลยค่ะ "แบบเรานี่ไง"
เล่นเอาเราเงียบพูดไม่ออก ใจไม่รักดีกลับเต้นแรงขึ้นมากอีก คิดไปว่าอีกฝ่ายคงรู้สึกบ้างแหละ ดีใจยังไม่ถึง 1 นาที "ผู้หญิงน่าเบื่อแบบนี้ใครมันจะไปชอบลง ใครตกหลุมรักนี่ก็แบบตาบอดสุดๆ" เขาเป็นคนค่อนข้างปากหมาค่ะ ความรู้สึกแบบขึ้นไปจนจุดสูงสุดแล้วโดนกระโดดถีบสู่ปากเหว
เซ็งค่ะ ผ่านมาม.5 เราก็เลิกชอบพี่คนนั้น ไม่รู้ทำไมนะคะ แฟนออยก็ไปอยู่โรงเรียนอื่นสักพักเราก็ได้ข่าวว่าเลิกกันแล้ว แต่เราก็ไม่ได้สนใจนะคะ รู้มากไปก็เจ็บป่าวๆ ยิ่งโตขึ้นเราก็ยิ่งสนิทกันมากขึ้นค่ะ อยู่ด้วยกันตอนเช้าเที่ยงก็กินข้าวด้วยกันเย็นก็ไปรับไปส่งยิ่งทำให้เราตัดใจจากเพื่อนคนนี้ไม่ได้สักที มีแต่ความรู้สึกที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเรา 2 คนจบ ม.6
เราต่างได้มหาลัยคนละทีค่ะ และไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย จนกระทั่งวันหนึ่งออยถามรูปลง Facebook เรานี่ใจเต้นเลยค่ะ เพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไรเราก็ยังชอบเขาอยู่ตลอดมา เราเลยไปจน like ตามปกติ ออยก็ทักมาเลยค่ะ
"เป็นไง ทรงผมนี้หล่อป่าว"
เรา :: "ไม่หล่อ เห็นแต่รูปไม่เห็นตัวจริงจะไปรู้ได้ไง"
ออย :: "โห ไม่เคยชมอ่ะ"
เรา :: "ไม่ถามแฟนล่ะ มาถามเราทำไม" ฮั่นแน่ พิมพ์อะไรลงปายยย เราพิมพ์โดยไม่ผ่านกระบวนการกรองของสมองเลยค่ะตอนนั้น ไม่รู้ทำไมถึงถามอะไรแบบนั้นออกไป
ออย :: "โสดว่ะ จีบใครไม่เป็นมีแต่ผญเข้ามาก่อนอ่านะ"
เรา :: "หมั่นไส้ว่ะ งี้เจอผญที่ชอบก็ไม่กินแห้วหรอ"
ออย :: "แห้วดิ กินมาตั้งนานล่ะ คนนี้พูดไปแกก็รู้จัก รู้จักดีเลยด้วย"
เท่านั้นละค่ะ ต่อมเผือกก็ทำงานเต็มที่ ใครว่ะ! เราไล่ชื่อหมดทุกคนเลยค่ะที่เรารู้จัก สุดท้ายเขาก็ตอบกลับมาว่า "ไม่ใช่ๆ" อยู่อย่างนั้น
เรา :: "เนี่ยคนสุดท้ายแล้ว รู้จักดีเลย ตัวเค้าเองนี่ไง รู้จักดีเลย"
ออย :: "ก็ฉลาดนิ ชอบมาตั้งนานแล้วตั้งแต่เขาเจอแกครั้งแรก"
เปรี้ยง เหมือนฟ้าผ่าเลยค่ะ เราดีใจมากสุดท้ายเราก็ไม่ได้คบกันนะคะ เพราะเรามีแฟนแล้วจะให้เราทิ้งคนที่เขาไม่ได้ทำผิดได้ยังไง และอีกอย่างเราก็ยังรู้สึกดีกับอีกคนอยู่เหมือนกัน สุดท้ายเรา2คนก็ยังคุยกันเหมือนเดิมค่ะเป็นเพื่อนกัน
เดี๋ยวมาต่อนะคะ.......