เวลาคุณเกลียดใคร แต่จำเป็นต้องร่วมงานด้วย ต้องผูกมิตรด้วย คุณจะทำตัวอย่างไรกับเขา

วิธีที่เราใช้ดูเหมือนพูดง่าย แต่ทำยาก
แต่ถ้าทำจริงๆ มันไม่ยากเกินไปหรอกค่ะ

ถ้าเรารู้สึกเกลียดใคร ... เราจะรู้เลยว่าจิตเราไม่ปกติแล้ว
เพราะ ปกติของจิตที่อบรมมาอย่างดี ควรเป็นจิตที่มีเมตตา

ก่อนอื่น เราจะโทษฮอร์โมนก่อน ... (มันเป็นข้ออ้างที่สมเหตุสมผลที่สุด 5555)
หากไม่ใช่ ก็จะไล่ดูกิเลสแต่ละตัว  ส่วนใหญ่ก็พวก มานะ อัตตาทั้งหลาย

ในสภาวะปกติเราจะไม่โกรธใคร เกลียดใครเลย คือมักจะมองเขาด้วยความเข้าใจ
เช่น คนน่ารำคาญ เราแค่ห่างออกมา แต่ใจไม่ได้เกลียด / คนไม่ถูกชะตากันเราก็แค่ไม่ยุ่งด้วย

แต่ถ้าจำเป็นต้องคลุกคลี / ต้องร่วมงาน / ต้องมีปฏิสัมพันธ์กันในระยะยาว
เราจะรีบแก้ที่ใจเราก่อนเลยค่ะ

วิธีคือ ...
หากเกลียดคำพูดบางคำของเขา เราก็จะไปเผชิญหน้าตรงๆ ไปดูชัดๆว่าเขาเป็นคนอย่างไร
บางคนปากร้ายใจดี / บางคนพูดไม่คิด แต่ใจไม่มีอะไรเลย

หากไม่ถูกชะตา หรือมีความเข้าใจผิดใดๆ เราจะเข้าหาค่ะ ไปเคลียร์กัน
ไม่ใช่เข้าไปพูดตรงๆนะคะ เดี๋ยวเขาจะว่าประสาท หากเขาไม่ได้รู้สึกตรงกับเรา

เข้าหาในที่นี้คือ เข้าไปทำความรู้จักเขาในระยะใกล้ และยอมรับเขาให้ได้
โดยทั่วไป บุคคลมักจะมีข้อดีอยู่ในตัวเสมอแหละ เราต้องหาให้เจอ (แม้จะน้อยนิดยังไงก็ตาม)

สรุป หากต้องร่วมงานกันประจำ แบบนานๆ เราจะหาวิธีเลิกเกลียดเขาซะ
เราไม่นิยมที่จะสะสมความโกรธความเกลียดไว้ในใจนานค่ะ  
เราไม่อยากให้จิตใจเราเป็นพิษเพราะความเกลียดชัง

แต่ถ้าแค่ต้องพูดจากันเดี๋ยวเดียว ติดต่องานเป็นเรื่องๆไป
อย่างนี้ไม่มีปัญหาเลยค่ะ  ก็คุยด้วยตามปกติ รักษามารยาททางฝั่งเราไว้ อย่าให้เขาว่าได้ก็พอค่ะ