สวัสดีค่ะ จขกท. อยู่ปี 1 ค่ะ กำลังหัดปรับตัวกับสังคมมหาลัย ทั้งการเรียนและเพื่อน ในส่วนของการเรียนนั้นเราก็ค่อนข้างที่จะปรับตัวและผ่านมันไปได้
แต่เมื่อพูดถึงการปรับตัวเรื่องเพื่อน มันยากจริงๆค่ะ เพราะเมื่อตอนสมัยมัธยมปลายเพื่อนของเราดูแลเรา ใส่ใจเรา ค่อนข้างดีมากค่ะ ทุกครั้งที่สีหน้าของเราผิดปกติไปจากเดิมหรือแค่เรานิ่ง ไม่เล่น ไม่พูดจา ไม่หัวเราะ พวกเขาก็จะรู้และอยู่แก้ปัญหาหรืออยู่ข้างๆ กอดเรา ให้กำลังใจเรา แตกต่างจากตอนนี้มากค่ะ ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่า จขกท. เพิ่งอกหักมา แผลสดค่ะ55555 โดยปกติแล้ว จขกท. เป็นคนร่าเริง เฮฮา แต่ข้อเสียคือ คิดมาก ขี้น้อยใจ เจ้าน้ำตามาก และเราก็เป็นคนรักเพื่อนมากค่ะ ไปไหนไปกันค่ะ ซึ่ง ปี 1 เรียนน้อย พวกเราก็มักจะไปหาอะไรกินกันเป็นประจำ แล้วแคร์คนใกล้ตัวมากเกินไป ใครซึมผิดปกตินิดนึง เราจะเป็นคนแรกที่ถาม ปลอบกอด แต่พอมามหาลัย สังคมเพื่อนดูโตขึ้น เราก็ยังคงทำเหมือนเดิม รับฟัง กอด ให้คำปรึกษา
แต่ตัดภาพมาตอนตัวเรามีปัญหา ไม่มีใครแคร์เท่าไหร่ค่ะ ล่าสุด เรานอนตะแคงข้างร้องไห้โดยที่เพื่อนอยู่อีกด้าน ร้องไห้หนักมาก ไม่มีใครสนใจเลย ว่าเราเป็นอะไร ร้องอยู่นานจนเพื่อนคนนึงถึงถามว่า เป็นอะไร ทุกคนรับฟัง พูดบ้างเล็กน้อย แต่ไม่มีใครสักคนที่เข้ามากอดเราตอนอ่อนแอ เหมือนแค่รับฟังผ่านๆ เรารู้สึกว่าสังคมเพื่อนมหาลัย มีไว้แค่กินข้าวด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน ทำงานกลุ่มด้วยกัน ติวหนังสือกัน แต่ไม่ได้มีไว้อยู่ข้างๆกันในวันที่เราอ่อนแอมากๆ มันทำให้เรารู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวค่ะ เราต้องเก็บไว้คนเดียว เพราะมันไม่มีใครที่จะมากอดปลอบเราเหมือนสมัยมัธยมปลายแล้วนะ เรารู้สึกเหนื่อยใจกับเพื่อนมหาลัยมากๆ เหมือนพวกเขาเป็นเพื่อนกิน ไม่ใช่เพื่อนแท้ ทั้งๆที่พวกเราเหมือนจะสนิทกัน ตอนนี้เราต้องทำตัวปกติ เฮฮา แต่ความจริงในใจเรามันเหนื่อยมากๆค่ะ เหนื่อยที่ต้องเข้าหาเพื่อน ทำเป็นยิ้มหัวเราะทั้งๆที่เราพร้อมจะกอดใครสักคนแล้วร้องไห้ตลอดเวลา
เราควรทำอย่างไรดีคะ...เหนื่อยเหลือเกิน
เพื่อนเยอะแต่รู้สึกว่าโดดเดี่ยว
แต่เมื่อพูดถึงการปรับตัวเรื่องเพื่อน มันยากจริงๆค่ะ เพราะเมื่อตอนสมัยมัธยมปลายเพื่อนของเราดูแลเรา ใส่ใจเรา ค่อนข้างดีมากค่ะ ทุกครั้งที่สีหน้าของเราผิดปกติไปจากเดิมหรือแค่เรานิ่ง ไม่เล่น ไม่พูดจา ไม่หัวเราะ พวกเขาก็จะรู้และอยู่แก้ปัญหาหรืออยู่ข้างๆ กอดเรา ให้กำลังใจเรา แตกต่างจากตอนนี้มากค่ะ ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่า จขกท. เพิ่งอกหักมา แผลสดค่ะ55555 โดยปกติแล้ว จขกท. เป็นคนร่าเริง เฮฮา แต่ข้อเสียคือ คิดมาก ขี้น้อยใจ เจ้าน้ำตามาก และเราก็เป็นคนรักเพื่อนมากค่ะ ไปไหนไปกันค่ะ ซึ่ง ปี 1 เรียนน้อย พวกเราก็มักจะไปหาอะไรกินกันเป็นประจำ แล้วแคร์คนใกล้ตัวมากเกินไป ใครซึมผิดปกตินิดนึง เราจะเป็นคนแรกที่ถาม ปลอบกอด แต่พอมามหาลัย สังคมเพื่อนดูโตขึ้น เราก็ยังคงทำเหมือนเดิม รับฟัง กอด ให้คำปรึกษา
แต่ตัดภาพมาตอนตัวเรามีปัญหา ไม่มีใครแคร์เท่าไหร่ค่ะ ล่าสุด เรานอนตะแคงข้างร้องไห้โดยที่เพื่อนอยู่อีกด้าน ร้องไห้หนักมาก ไม่มีใครสนใจเลย ว่าเราเป็นอะไร ร้องอยู่นานจนเพื่อนคนนึงถึงถามว่า เป็นอะไร ทุกคนรับฟัง พูดบ้างเล็กน้อย แต่ไม่มีใครสักคนที่เข้ามากอดเราตอนอ่อนแอ เหมือนแค่รับฟังผ่านๆ เรารู้สึกว่าสังคมเพื่อนมหาลัย มีไว้แค่กินข้าวด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน ทำงานกลุ่มด้วยกัน ติวหนังสือกัน แต่ไม่ได้มีไว้อยู่ข้างๆกันในวันที่เราอ่อนแอมากๆ มันทำให้เรารู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวค่ะ เราต้องเก็บไว้คนเดียว เพราะมันไม่มีใครที่จะมากอดปลอบเราเหมือนสมัยมัธยมปลายแล้วนะ เรารู้สึกเหนื่อยใจกับเพื่อนมหาลัยมากๆ เหมือนพวกเขาเป็นเพื่อนกิน ไม่ใช่เพื่อนแท้ ทั้งๆที่พวกเราเหมือนจะสนิทกัน ตอนนี้เราต้องทำตัวปกติ เฮฮา แต่ความจริงในใจเรามันเหนื่อยมากๆค่ะ เหนื่อยที่ต้องเข้าหาเพื่อน ทำเป็นยิ้มหัวเราะทั้งๆที่เราพร้อมจะกอดใครสักคนแล้วร้องไห้ตลอดเวลา
เราควรทำอย่างไรดีคะ...เหนื่อยเหลือเกิน