หลังจากที่พวกเราทั้ง6คน ออกมาจากที่ประชุม เรื่องภารกิจที่พวกเราจะได้เดินทางออกจากโลก พวกเราทั้งหมดกลายเป็นทีมเดียวกันไปแล้ว ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจกับภารกิจนี้เลย
พวกเราทั้ง6คนต่างก็พักกันที่ห้อง ที่แยกจากชายและหญิง
เฮ้!! มอนโลนายไม่ดีใจเลยหรือไง ที่พวกเราจะได้เดินทางไปยังดาวอังคาร นี่มัน1ในล้านๆๆคนเลยนะเพื่อน (โอติสพูดอย่างดีใจ)
ชั้นก็ดีใจแหล่ะ แต่รู้สึกเรื่องภารกิจมัน
นายไม่คิดหรือไง ว่าวัสถุก้อนเนื้อแปลกๆนั้น ที่ทางสถานนีค้นพบเข้า และก็เกิดการขาดติดต่อในไม่กี่สัปดาห์ต่อมา
ไม่เอาน่าเพื่อน พวกเขาอาจแค่เจออุกาบาต พุ่งมาตกที่สถานนีก็ได้ อาจไปโดนพลังงานเข้าเลยขาดการติดต่อ (โอติส)
แล้วถ้าเกิดมันไม่ใช่อุกาบาตที่นายว่ามาล่ะ ถ้ามันดันไปเกี่ยวกับสิ่งนั้นที่พวกเขาพบ
ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริง ชั้นนี่แหล่ะจะปกป้องนายเองเพื่อน ไม่ต้องเป็นห่วงชั้นน่ะแข็งแรงกว่าที่นายคิดเยอะเลยนะ (โอติส)
และแล้วพวกเราทั้งหมด ก็รีบที่จะเข้าไปนอน เนื่องจากพรุ่งนี้จะเริ่มปล่อยยานอวากาศตอนตี3
ผมนอนไม่หลับ ซึ่งต่างจากพวกเขาทั้งสาม ที่หลับสนิทได้อย่างกับว่าพรุ่งนี้เป็นวันหยุด ผมลุกขึ้นจากเตียง เพื่อไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ติดกับห้องพัก ของพวกเราเพียง5เมตร
ผมมองไปที่กระจกหลังจาก ที่ปลดทุกข์เรียบร้อย ผมมองตัวเองผ่านเงาในกระจก ผมคิดถึงเรื่องราวในวัยเด็ก ผมไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย ผมก็ผ่านอะไรมาก็หลายอย่าง แต่ดูนี่สิจากเด็กอ่อนแอ กำลังจะได้ทำภารกิจระดับโลกเลยนะ เจ้ารอนคงจะอิจฉาแน่ถ้าได้รู้ว่าผมจะได้ไปเยือนดาวอังคาร ผมยิ้มขึ้น
ให้ตายสินี่ผมคิดอะไรอยู่กัน ผมเดินกลับไปที่ห้องพักแล้วรีบเข้านอน ......
พวกเราทั้ง6ถูกปลุกขึ้นจากเสียงที่ผ่านทางวิทยุ พวกเราวิ่งไปยังห้องเปลี่ยนชุด พวกเราทั้ง6คนใส่ชุดเกราะที่ทางผู้บัญชาการเตรียมมาให้ ชุดเกราะชนิดนี้ทำมาจากวัสถุพิเศษ ที่ยืดหยุ่นคล้ายยางสีดำ และหมวกที่คล้ายกับหมวกนักบินอวากาศ แต่ย่อลงมาคล้ายหมวกของหน่วย S.W.A.T. ชุดเกราะนี้มีความสามารถลดแรงกระแทก จากการตกจากที่สูงและแรงระเบิดได้
พวกเราทั้ง6คนรีบเตรียมจะขึ้นยาน โดยที่ทางการจะปิดบังเรื่องแผนการที่จะส่งคนไปยังสถานนีบนดาวอังคาร โดยจะบอกแก่ประชาชนว่านี่คือแผนการส่งคนไปดวงจันทร์
ยานอวากาศลำอันเบ่อเริ่ม ผมดูเป็นมดไปเลยถ้าเทียบกัน
พวกเราเดินขึ้นไปยังยานอวากาศโดยมีบรรได ส่งที่เราขึ้นไปยังห้องนักบิน ยานลำนี้สามารถไปถึงดาวอังคารเพียง3วันเท่านั้น ซึ่งแผนการทุกอย่างร่วมถึงเรื่องยานถูกปกปิดไว้หมด
พวกผมขึ้นไปนั่งยังห้องผู้โดย โดยที่ยานจะขับด้วย AI ที่ถูกบังคับจากสถานนีของโลก
โดยก่อนจะเริ่มปล่อยยานก็ใช้เวลาตั้ง 6 ชั่วโมง เคธี่และเชอร์รี่ถึงกับหลับไปเลย
และแล้วก็เริ่มปล่อยยานออก จรวดขนาดใหญ่พุ่งขึ้นด้วยความเร็วสูง ไอพ่นความร้อนจากตัวปล่อยแทบจะเผาพื้นเลยก็ว่าได้
ในที่สุดยานก็ออกมายัง ชั้นบรรยากาศของโลกได้ พวกเราทั้ง 6 คนต่างก็มองมายังหน้าต่างบานเล็ก ผมมองมายังโลกทั้งใบ ดาวเคราะห์ที่เรียกว่าโลกที่พวกเราถือกำเนิดเกิดมา
เคธี่และเชอร์รี่หยิบกล้องถ่ายรูปออกมา เพื่อเป็นที่ระลึก
จ่าลิคอน และ หมวดมอร์แกน ต่างก็โบกมือลาโลก ให้ตายสิผมไม่เคยเห็นพวกเขายิ้มเลย นึกว่าพวกเขาจะจริงจังกับภารกิจซะอีก
ส่วนเจ้าบ้าโอติสนี่หนักกว่าอีก เขาร้องเพลงอย่างดีใจราวกับเขาเสียสติเลย แถมทุกคนในยานก็ร้องตามโอติสอีก ผมยิ้มขึ้นและร้องเพลงตามไปด้วย
ในที่สุดยานอวากาศก็เริ่ม บินไปยังเส้นทางที่กำหนดมา พวกเราทั้ง6ปลดเข็มขัดออก พวกเราทั้งหมดเริ่มลอยขึ้น พวกเราว่ายไปยังห้องโถ่งซึ่งอยู่หลังที่นั่ง มันูกปิดด้วยประตูเหล็กหนาๆที่มีล้อเหล็กกลมๆล็อคไว้ จ่าลินคอนหมุนมันเพื่อเปิด
ห้องนี้กว้างพอที่พวกเราจะอยู่กันได้ โดยไม่เบียดกันมากนัก เรามีแคปซูลอาหารพอที่เราจะเดินทางไปถึง สถานนีบนดาวอังคารได้ พวกเราลอยกลางอากาศกันอย่างสนุก แต่ผมกับรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่พวกเรากำลังจะได้ไปเผชิญในเร็วๆนี้
จบตอน.
ฝ่านรก ฝูงมฤตยู บทที่4 เดินทางสู่สถานนีวิจัย
พวกเราทั้ง6คนต่างก็พักกันที่ห้อง ที่แยกจากชายและหญิง
เฮ้!! มอนโลนายไม่ดีใจเลยหรือไง ที่พวกเราจะได้เดินทางไปยังดาวอังคาร นี่มัน1ในล้านๆๆคนเลยนะเพื่อน (โอติสพูดอย่างดีใจ)
ชั้นก็ดีใจแหล่ะ แต่รู้สึกเรื่องภารกิจมัน
นายไม่คิดหรือไง ว่าวัสถุก้อนเนื้อแปลกๆนั้น ที่ทางสถานนีค้นพบเข้า และก็เกิดการขาดติดต่อในไม่กี่สัปดาห์ต่อมา
ไม่เอาน่าเพื่อน พวกเขาอาจแค่เจออุกาบาต พุ่งมาตกที่สถานนีก็ได้ อาจไปโดนพลังงานเข้าเลยขาดการติดต่อ (โอติส)
แล้วถ้าเกิดมันไม่ใช่อุกาบาตที่นายว่ามาล่ะ ถ้ามันดันไปเกี่ยวกับสิ่งนั้นที่พวกเขาพบ
ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริง ชั้นนี่แหล่ะจะปกป้องนายเองเพื่อน ไม่ต้องเป็นห่วงชั้นน่ะแข็งแรงกว่าที่นายคิดเยอะเลยนะ (โอติส)
และแล้วพวกเราทั้งหมด ก็รีบที่จะเข้าไปนอน เนื่องจากพรุ่งนี้จะเริ่มปล่อยยานอวากาศตอนตี3
ผมนอนไม่หลับ ซึ่งต่างจากพวกเขาทั้งสาม ที่หลับสนิทได้อย่างกับว่าพรุ่งนี้เป็นวันหยุด ผมลุกขึ้นจากเตียง เพื่อไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ติดกับห้องพัก ของพวกเราเพียง5เมตร
ผมมองไปที่กระจกหลังจาก ที่ปลดทุกข์เรียบร้อย ผมมองตัวเองผ่านเงาในกระจก ผมคิดถึงเรื่องราวในวัยเด็ก ผมไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย ผมก็ผ่านอะไรมาก็หลายอย่าง แต่ดูนี่สิจากเด็กอ่อนแอ กำลังจะได้ทำภารกิจระดับโลกเลยนะ เจ้ารอนคงจะอิจฉาแน่ถ้าได้รู้ว่าผมจะได้ไปเยือนดาวอังคาร ผมยิ้มขึ้น
ให้ตายสินี่ผมคิดอะไรอยู่กัน ผมเดินกลับไปที่ห้องพักแล้วรีบเข้านอน ......
พวกเราทั้ง6ถูกปลุกขึ้นจากเสียงที่ผ่านทางวิทยุ พวกเราวิ่งไปยังห้องเปลี่ยนชุด พวกเราทั้ง6คนใส่ชุดเกราะที่ทางผู้บัญชาการเตรียมมาให้ ชุดเกราะชนิดนี้ทำมาจากวัสถุพิเศษ ที่ยืดหยุ่นคล้ายยางสีดำ และหมวกที่คล้ายกับหมวกนักบินอวากาศ แต่ย่อลงมาคล้ายหมวกของหน่วย S.W.A.T. ชุดเกราะนี้มีความสามารถลดแรงกระแทก จากการตกจากที่สูงและแรงระเบิดได้
พวกเราทั้ง6คนรีบเตรียมจะขึ้นยาน โดยที่ทางการจะปิดบังเรื่องแผนการที่จะส่งคนไปยังสถานนีบนดาวอังคาร โดยจะบอกแก่ประชาชนว่านี่คือแผนการส่งคนไปดวงจันทร์
ยานอวากาศลำอันเบ่อเริ่ม ผมดูเป็นมดไปเลยถ้าเทียบกัน
พวกเราเดินขึ้นไปยังยานอวากาศโดยมีบรรได ส่งที่เราขึ้นไปยังห้องนักบิน ยานลำนี้สามารถไปถึงดาวอังคารเพียง3วันเท่านั้น ซึ่งแผนการทุกอย่างร่วมถึงเรื่องยานถูกปกปิดไว้หมด
พวกผมขึ้นไปนั่งยังห้องผู้โดย โดยที่ยานจะขับด้วย AI ที่ถูกบังคับจากสถานนีของโลก
โดยก่อนจะเริ่มปล่อยยานก็ใช้เวลาตั้ง 6 ชั่วโมง เคธี่และเชอร์รี่ถึงกับหลับไปเลย
และแล้วก็เริ่มปล่อยยานออก จรวดขนาดใหญ่พุ่งขึ้นด้วยความเร็วสูง ไอพ่นความร้อนจากตัวปล่อยแทบจะเผาพื้นเลยก็ว่าได้
ในที่สุดยานก็ออกมายัง ชั้นบรรยากาศของโลกได้ พวกเราทั้ง 6 คนต่างก็มองมายังหน้าต่างบานเล็ก ผมมองมายังโลกทั้งใบ ดาวเคราะห์ที่เรียกว่าโลกที่พวกเราถือกำเนิดเกิดมา
เคธี่และเชอร์รี่หยิบกล้องถ่ายรูปออกมา เพื่อเป็นที่ระลึก
จ่าลิคอน และ หมวดมอร์แกน ต่างก็โบกมือลาโลก ให้ตายสิผมไม่เคยเห็นพวกเขายิ้มเลย นึกว่าพวกเขาจะจริงจังกับภารกิจซะอีก
ส่วนเจ้าบ้าโอติสนี่หนักกว่าอีก เขาร้องเพลงอย่างดีใจราวกับเขาเสียสติเลย แถมทุกคนในยานก็ร้องตามโอติสอีก ผมยิ้มขึ้นและร้องเพลงตามไปด้วย
ในที่สุดยานอวากาศก็เริ่ม บินไปยังเส้นทางที่กำหนดมา พวกเราทั้ง6ปลดเข็มขัดออก พวกเราทั้งหมดเริ่มลอยขึ้น พวกเราว่ายไปยังห้องโถ่งซึ่งอยู่หลังที่นั่ง มันูกปิดด้วยประตูเหล็กหนาๆที่มีล้อเหล็กกลมๆล็อคไว้ จ่าลินคอนหมุนมันเพื่อเปิด
ห้องนี้กว้างพอที่พวกเราจะอยู่กันได้ โดยไม่เบียดกันมากนัก เรามีแคปซูลอาหารพอที่เราจะเดินทางไปถึง สถานนีบนดาวอังคารได้ พวกเราลอยกลางอากาศกันอย่างสนุก แต่ผมกับรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่พวกเรากำลังจะได้ไปเผชิญในเร็วๆนี้
จบตอน.